Oud en Nieuw

Er is weer bijna een jaar voorbij. Een jaar waarin weer veel is gebeurd. En zoals altijd: het is maar goed dat we niet alles vooraf weten. Wat is God wijs, dat Hij de toekomst, die in Zijn hand ligt, voor ons verborgen houdt. Wij plannen wel en maken ons vaak druk om wat we zullen doen of laten, maar we kunnen nog geen minuut vooruit kijken. Dat is toch eigenlijk een hele werkelijkheid. En zo nemen we weer bijna afscheid van het jaar 2019.

Als kind had ik het onbestemde gevoel dat in 1968 de wereld zou vergaan. Heel apart was dat, ik kon het geen naam geven maar ik had echt dat gevoel (en die angst.)  Toen kwam de millenniumwisseling er aan. En velen dachten dat dat het moment was dat de geschiedenis zou eindigen. Maar ook dat bleek fantasie. En nu zijn we al weer bijna 20 jaar verder en nog steeds is Gods geduld met de wereld niet ten einde. Zijn kerk is nog niet compleet, en zo lang zal Hij ons nog verdragen en aanmoedigen om bij Hem ons heil en ons welzijn te zoeken. Laten we toch niet spelen met die grote lankmoedigheid. We zullen onszelf er alleen maar mee schaden als Zijn toorn over de versmading van Zijn Liefde zal ontsteken.

De Kerstdagen liggen weer achter ons. En wat blijft het een wonder, dat God -in de gedaante van een Mens- Zelf de weg kwam banen om weer naar Hem terug te kunnen komen. In Jezus Christus is de hitte van Zijn gramschap geblust. Psalm 85 zegt dat zo mooi en rijk en het ontroert me altijd weer. Zijn komst en offer is voldoende voor de zonde van de gehele mensheid. Wat een ruimte is daar in te vinden voor wie het mag ontdekken! Niemand heeft te lang tegengestribbeld om door Hem in genade aangenomen te worden. Heden! Zo gij Zijn stem hoort; verhard u niet, maar laat u leiden.

 Onze Kerstdagen zijn in alle rust verlopen en daar was zeker mijn man erg aan toe. Hij heeft even heerlijk bijgetankt. Dat klinkt misschien wat zelfzuchtig, maar soms moet je je grens duidelijk trekken om vol te kunnen houden.

Zelf ben ik inmiddels door de MRI scan geweest, en naar aanleiding van de daar zichtbare sacrale cysten  heb ik de pijnkliek bezocht. Mijn gedachtegang dat de samentrekkende spieren in de bekkenbodem de pijn zouden versterken gaat volgens de pijnspecialist niet op. Leuk bedacht, zei hij, maar zo werkt het niet. Dat zet ik dus bij deze recht. Ik kreeg de beschikbare mogelijkheden voorgelegd en moest kiezen. Maar dat kon ik niet binnen een minuut, dat lijkt me logisch. We hebben toen besloten dat ik me in principe zou laten inplannen voor de epidurale injectie met het voorbehoud van terugtrekken als ik er een nachtje over had geslapen en alsnog eerst met medicijnen zou willen beginnen. Dat besluit voelde goed.  na dat nachtje slapen heb ik me bedacht en toch gekozen voor de start met medicatie. Hij deed namelijk nogal zwaarwichtig over de risico's van een blokkade of epidurale injectie en toen dacht ik: stel dat hij een motorische zenuw raakt terwijl hij de gevoelszenuw niet heeft geraak. dat zou betekenen dat ik verlamd in een rolstoel kom te zitten, met pijn. Mijn ergste nachtmerrie scenario!  Nee, dan maar eerst aan de medicatie. Ik kreeg dus Gabapentine voorgeschreven, dat middel komt uit de hoek van de neuroleptica en schijnt volgens gebruikers een rustgevende invloed te hebben op het gehele zenuwstelsel, dus ook in je hoofd. Dat leek me nou echt de aangewezen weg. Ik moet de medicijnen zeker een week of drie ingenomen hebben voordat ik er iets zinnigs van kan zeggen, of het wat doet ja of nee.

 Ik voel me af en toe wat lodderig -en alsof je net een beetje aangeschoten bent- maar ik heb wel het idee dat de pijn in de lage rug spieren en bilspieren afneemt. Ook voel ik af en toe heerlijk ontspanning in mijn armen en schouders. Mennnn hebben die zo gespannen gestaan? Ja, de haptotherapeut voelt altijd heen algehele verhoogde spierspanning in mij, vanwege een te hoge alertheid. En Dolores, van massagepraktijk Effleurage had altijd wel veel werk aan me; ik ben benieuwd of zij ook verschil gaat voelen. Maar het mooiste zou toch zijn als de bekkenbodem niet meer zo overprikkeld en strak zou worden. Ik heb al gezegd met Psalm 20: dan zal 't gejuich ten hemel dringen! 

Afgelopen zaterdag bezochten we samen de lammetjesdagen in de Schaapskooi in Heinkenszand. Dat was prachtig.

We zagen zelfs een lammetje geboren worden. Dat is met recht een kwestie van wérpen! Het moederschaap was al even bezig, hoorden we. En het zou best eind van de middag kunnen worden, zei de fokker. Maar nee hoor, het ging sneller dan gedacht. Eerst zagen we een hoefje, toen beide hoefjes, daarna verscheen het kopje. De arme moeder had het niet makkelijk hoor, zo sneu om te zien en te horen, dat gekreun... Toen ging ze weer staan en zelfs lopen en opeens... Bam!

Daar viel het lammetje in het stro. Het ging te snel om te filmen. het schaap begon gelijk te likken en het duurt dan een half uurtje en dan gaat het lammetje staan. Inmiddels verscheen een tweede vochtblaas van een tweede lam. Maar mijn man had honger en dus namen we even tijd om naar het restaurantje te lopen voor een kopje snert en een bakje koffie. Toen we terug kwamen was het tweede lam er al. Prachtig allemaal, dat jong spul, zo ontzettend lief! De zilveren stemmetjes tussen het volwassen geblaat.Een paar schapen hadden zelfs drie lammetjes, waarvan er dan 1 met de fles grootgebracht moet worden. Want voor drie lammeren heeft zo'n schaap niet genoeg melk. Er was ook een lammetje dat zonder moeder was komen te zitten; die had het leven erbij gelaten. Heel sneu natuurlijk. Dat lam werd rondgedragen en was te aaien voor ieder die het wilde.  Hij kwam geen aandacht te kort en ook voor hem was de fles de enige optie om groot te kunnen worden. Er liepen nog een heel aantal schapen drachtig, die zouden wat later zijn met werpen. Een tweede ronde dus nog. Zo'n fokker heeft het er maar druk mee; niet elk schaap werpt zonder hulp van mensenhanden.

Na de Schaapskooi liepen we nog de wandeling die we eigenlijk van de zomer hadden willen maken

 maar waarbij we verkeerd liepen; toen gingen we de Herinneringsdijk op, ook een heel bijzondere ervaring. Elke boom was geplant voor een kind, overleden aan een stofwisselingsziekte. We zagen veel fotootjes en bij elke boom lieve herinnerings-decoraties. Aangrijpend, absoluut. Wat een leed.

 Nou, zo leven we toe naar de laatste dag van het jaar. Ik bezocht zonet nog even de oude vriendin van 95. Ze vertelde dat ze, na al de verliezen die ze al heeft geleden, altijd wel iets van weemoed ervaart. Het valt ook niet mee, als al het vertrouwde om je heen weg gaat vallen. Je moet alles eerst zelf meemaken om te kunnen begrijpen.

Ik wens ieder die dit leest (maar ook ieder die dit niet leest - dan heb ik de hele wereld in mijn wensen besloten)  Gods zegen bij de overgang van 2019 naar 2020 en natuurlijk ook al de 365 dagen van het voor ons liggende jaar. Laten we ons troosten met de wetenschap dat Hij regeert en Zijn almacht zal tonen.

Hoop en een verhaal van genade

Ik had beloofd om weer te schrijven als er ontwikkelingen zijn. Nou daar ben ik weer, met nieuws. En ik hoop: mooi nieuws. Na dat ik in Edegem bij professor Vermandel was geweest, op de kleinbekkenkliniek, en de raad had meegekregen eens langs een neuroloog te gaan, heb ik meteen een afspraak bij de huisarts gemaakt voor mijn teisterende bekkenbodempijn. Ik had een vervangende arts, omdat onze eigen dokter Joop gaat afbouwen. Hij is zelf ziek geweest en vindt het kennelijk tijd om het wat kalmer aan te gaan doen. De vervangende arts was een oudere dame, die met veel begrip heel gewillig een verwijzing maakte voor de neuroloog. Ik kreeg vanuit het Bravis Ziekenhuis al snel een oproep, om na vier weken wachten (!) bij de neuroloog te komen. Oei, dat was wel een lange wachttijd; ik belde dus meteen of ze bij uitval de vrijgekomen plek aan mij konden toewijzen omdat ik het niet meer trek van de pijn. De secretaresse zei dat dat in de praktijk eigenlijk niet uitvoerbaar is, maar keek wel eens goed voor me of er niet eerder een plekje vrij was en jippie, eigenlijk moet ik zeggen God dank! Er was een plekje op 21 november in plaats van 10 december.Wat was ik dankbaar!

Bij de neuroloog, dokter A. Valkenburg,  mocht ik mijn verhaal doen en wat luisterde hij goed!! Hij begreep ook terdege hoe ernstig de pijn is en sloeg spijkers met koppen; er werd meteen een MRI scan voorgesteld. De afspraak daarvoor was snel gemaakt en ook de scan zelf was al spoedig een feit. 10 December, de dag dat ik eigenlijk voor het eerst naar de neuroloog had mogen gaan werd ik de tunnel in geschoven.

Voor de 16e december kreeg ik een afspraak voor de uitslag. Ik was er stil van, hoe soepel dit allemaal verliep. Helaas kreeg ik maandag een telefoontje van het Bravis ziekenhuis; de neuroloog was zelf ziek en dus moest ik nog even geduld hebben. Maar gisteren kon ik terecht en toen was daar dan toch het resultaat. Er was echt iets gezien op de MRI scan. De Nervus Pudendus loopt keurig zoals het moet en zit dus niet klem. Maar wat wel duidelijk te zien was, waren cysten rondom de zenuwen in het kleine bekken. Ze noemen dat ook wel sacraalcysten of het syndroom van Tarlov. Er wordt ook wel gesproken van het overdruksysteem omdat door overdruk in het ruggenmerg, er liquor of hersenvocht tussen de zenuwen wordt gedrukt.Wat daar de oorzaak van is, wordt onderzocht. En daar is natuurlijk weer geld voor nodig. En omdat het een niet zoveel voorkomend iets is, heeft dat geen voorrang. Tja, helaas, maar zo gaat dat. 

Ik was eigenlijk stomverbaasd over wat ik hoorde. Je weet hoe dat gaat; je hebt zelf al een voorstelling van wat er aan de hand zou kunnen zijn; ik dacht dat de Nervus Pudendus klem zou zitten tussen de gespannen spieren in mijn bekken, met name de Piriformis spier. Dat was dus niet de hoofdoorzaak.  Cysten zijn in feite holtes, gevuld met vocht. In dit geval zit er vocht tussen de zenuw zelf en het zenuwvlies. Dat vocht drukt op de zenuw en kan de pijn veroorzaken. Komt daar nog bij dat mijn spieren samentrekken op emoties, dan gaat de vlieger eigenlijk dubbel op. Die drukken de boel nog eens extra aan. Op internet vond ik thuis op diverse plaatsen informatie over het overdruksyndroom, zoals het ook wel wordt genoemd. Nou, dat was duidelijkheid.

Het voorstel van de Neuroloog was heel spontaan om een proefblokkade te gaan zetten op de wortel van  de boos-doende zenuw. 

Daarvoor mocht ik een afspraak maken bij de secretaresse. Mocht de proefblokkade een positie resultaat geven, dan kan daarna een definitieve blokkade gezet worden, in de hoop dat de pijn dan...... ik kan het bijna niet geloven.... zou afnemen of verdwijnen. Mijn God, bad en dankte ik. Zou dit echt mogelijk zijn? Dank U wel!! Dan zal 't gejuich ten hemel dringen! Dan zullen wij Gods eer, bij opgestoken vaandels zingen! Psalm 20.

In plaats van meteen een afspraak te kunnen meenemen, werd ik aangemeld bij de pijnkliniek van het Bravis ziekenhuis. Ik zou een uitnodiging krijgen. Dat was dus nog weer even afwachten. Ik belde mijn man op zijn werk over mijn bevindingen en reed naar huis. Ik werd nota bene na een half uur al gebeld! En vandaag mag ik al op intakegesprek. Ik ervaar dit echt als wonderlijk snel.

Als er weer nieuws is, ga ik dit zeker weer delen op dit Blog.

Gistermiddag mocht ik mijn eigen geschreven kerstverhaal voorlezen op de kerstviering van de ouderen van de gemeente, georganiseerd door onze vrouwenvereniging. Het verhaal over de balpen. Een verhaal dat ik ter plaatsing heb aangeboden aan het bestuur van de Hersteld Hervormde Vrouwenbond, zodat niet overal in den lande vrouwen en moeders eindeloos tijd hoeven te steken in zoeken naar een kerstverhaal. Voor wie het wil lezen; hierbij de link   Veel leesgenoegen.

Toen ik het gistermorgen nog even doorlas, ontroerde het mij ook zelf weer, zoals dat ook gebeurde tijdens het schrijven.. . Ik hoopte dus vurig dat ik het droog zou kunnen houden onder het voordragen. Dat is gelukt, gelukkig. Ja, Gods genade is zo wonderlijk, en zo rijk! En het bijzondere is, het verhaal van de balpen is echt gebeurd. Een van mijn kleinzoons was de kleine gauwdief en de oma... was ik zelf. Bijzonder he, hoe een gebeurtenis uit het dagelijks leven zo tot iets moois kan uitlopen Net een steentje in een vijver...

Keuzes maken.

De keuzes die je maakt, kunnen soms gevolgen hebben voor de rest van je leven. 

Vanmorgen was ik even om de koffie bij een mevrouw van 95. Ze is alleen, altijd geweest, in de zin van vrijgezel zijn. Ik bezoek haar nu zo'n jaar of tien eerst vanuit de groep van vrijwilligers in onze gemeente. Nadat ik na mijn crash alle vrijwilligerstaken had neergelegd, lag het even stil, maar ik bezoek haar nu elke maand ene keer, maar dan als 'vriendin', zeg maar. En geloof me, zo'n oude vriendin is heel bijzonder. Ook vanmorgen was ik er een poosje. We informeren naar elkaars gezondheid, vertellen wat aan elkaar uit het dagelijks leven, en vanmorgen kwamen er een paar fotomapjes aan te pas. Over de oude boerderij waar ze 79 jaar heeft gewoond, en over hoe haar leven is gelopen. Zij is nog maar alleen over uit hun grote gezin. Haar laatste twee zusters verloor ze een jaar of wat geleden binnen 24 uur. Geloof maar dat zoiets er in hakt, zeker op die leeftijd. Terwijl de foto's een voor een de revue passeerden, viel het me op wat een ontzettend knap meisje ze vroeger was. Knap, vriendelijk, zorgzaam.. Er moeten toch wel jongens geweest zijn, die een oogje op zo'n fijn meisje hebben laten vallen. Ik waagde het om te vragen of er nooit iemand 'om haar was geweest', zoals ze dat dan hier noemen. Ze knikte. Ja, wel meer dan eens. Maar ze koos er voor om haar ouders te verzorgen en thuis te blijven wonen. Wat een keuze! Ik heb zelf een oude tante, die maar twee weken jonger is dan deze vriendin, die eenzelfde keuze maakte. En nu ze oud zijn, en niet veel meer kunnen, zijn ze aangewezen op de bereidwilligheid van nichtjes en neefjes die wat voor hen willen doen.  Geen man gehad, geen kinderen… Het zijn allemaal herinneringen, zegt ze dan, terwijl haar oude bruine ogen langzaam nat worden en haar stem even stokt. Het is gegaan zoals het gegaan is, zei ze. Op mijn vraag of ze er spijt van had dat het zo was gegaan, dacht ze even na. Ze zei geen spijt te hebben van de zorg die ze had gegeven. "Maar soms denk ik wel", zei ze, "dat het fijn zou zijn om eigen kinderen te hebben." Keuzes. Tja.

 

Ik maakte een paar jaar geleden ook een keuze. De best ingrijpende keuze om mijn antidepressiva af te bouwen. Ik had sterk het gevoel dat ik zonder wilde. En. Dat lukte. Ik was dankbaar. En trots. En in de wolken.  Nu zijn we zoveel jaar verder. En ik besef zo langzamerhand dat die keuze misschien toch op de langere termijn niet zo wijs was, hoe goed het eerst ook leek te gaan. Mensen in je omgeving zien dingen in zulke gevallen soms scherper dan jezelf kunt waarnemen. En volgens mijn man ben ik al snel gaan 'afzakken'.   

Nu mijn dagen eigenlijk hoofdzakelijk draaien om het hanteren en overleven van de  pijn, heb ik heb besluit genomen: ik ga de medicijnen  weer ophogen. Misschien dat ik dan niet meer zo enorm down en terneergedrukt ben. En kan ik weer eens wat blijheid voelen. Er zijn zoveel mooie dingen, maar blijdschap ervaar ik er niet van. Het daalt niet in, in mijn binnenste. Ik zeg hooguit: dat is een mooi ding. Maar verder dan dat komt het niet. En dat bij mij, die zo intens de dingen kon beleven! 

 Ik heb dus opnieuw een keuze gemaakt. Stofjes die je lijf zelf weigert aan te maken, zul je van buitenaf moeten toedienen. Het is niet anders. Misschien helpt het ook nog wel een beetje tegen de pijn! 

Ik ben inmiddels bij de neuroloog geweest. 11 december mag ik door de MRI scan. 16 december al om de uitslag. De neuroloog vermoedt dat de Nervus Pudendus klem zit tussen de zo ernstig strak gespannen spieren in mijn onderrug dat hij me daarom zoveel last bezorgt. Hij verwacht op de MRI scan niet meer te zien dan dat. En dan is een vervolgstap de pijnpoli of de DC klinieken in Breda. We staan dus nog niet helemaal met de rug tegen de muur. 

Eigenlijk!

Eigenlijk! Wat een woord! Ik merkte vanmorgen bij het wakker worden dat de bekkenbodem ontspannen was. Ik had goed geslapen ( een geschenk!) en niet raar gedroomd ( gelukkig!) wat er bij elkaar voor zorgde dat ik kalm ontwaakte. Geen trillingen, geen onrust in mijn lijf en buik. Gewoon (jaja!) ontspannen. Dat kan dus ook. Dat is een moment wat ik koester, als het zich aandient.

Zolang ik het in mijn hoofd stil kan houden blijft de bekkenbodem ontspannen. Ik stel me soms voor dat ik verplicht bedrust moet houden en niets, maar dan ook helemaal niets hoef. 

Zodra ik dat niet meer kan volhouden en de realiteit van het leven zich aandient, dan springt de spanning 'aan.' Zoals: eigenlijk moet ik nu uit bed. Eigenlijk moet ik dit, eigenlijk moet ik dat. Was, boodschappen, de blaren achter aanvegen, een geleend boek terug brengen, nog iets anders bij iemand anders brengen, strijken, de wc poetsen, bedenken wat we vanavond zullen eten. Ik zou eigenlijk om vitamine C moeten. Ik moet eigenlijk nog een briefje maken met een overzichtje van wat ik aan pilletjes slik voor de neuroloog. Noem maar op.

  Nu is het absoluut een feit dat ik vergeleken met voorheen nu helemaal niet meer zoveel móet. Dat is een stuk vrijheid wat ik niet genoeg kan waarderen! Maar misschien is het voor mijn welbevinden wel nodig dat ik nog meer vrijheidsbesef ervaar. En dan echt ervaar. Kennelijk ben ik in de grond van de zaak zo'n vrijgevochten vogel, dat ik geen enkele klem of dwang of verplichting kan verdragen. Het gareel van de sleur van elke dag met zijn terugkerend ritme, kan me soms zo aangrijnzen. Toch moet ik me realiseren: er is nu eenmaal regelmaat nodig in het leven. Er is de tredmolen van dagelijkse gewoonten en tradities. Daar ontkomt een mens niet aan. 

Wat is dat toch met dat fenomeen EIGENLIJK! Eigenlijk is in feite alleen maar een constant uithollende factor, hoorde ik ooit een coach zeggen. En ik weet zeker dat hij daarmee iets raaks heeft gezegd. Ik snap dat nu zo goed. het ontbreekt je aan keuzebeslistheid en dat is in de grond van de zaak een vermoeiende zaak. 

 Dit bedenken en ervaren is dus echt weer iets op het hapto-logisch gebied. Luisteren naar wat je lichaam je vertelt. Het balans vinden tussen moeten en willen speelt me dus kennelijk parten.

Ik ging Googelen op het woordje 'eigenlijk' ik vind alleen een stukje uitleg. Eigenlijk is in feite een signaalwoord. Je hebt signaalwoorden bet betrekking tot diverse zaken. Tot tijd of tot plaats, ter opsomming, ter tegenstelling, ter voorbeeld, oorzaak en gevolg, doel-middel, reden, herhaling, conclusie. In dit rijtje van terreinen neemt het woord  'eigenlijk' op de gevonden website  de plaats van precisering in. Hm. Nee,  dat is nou net wat ik NIET bedoel. Ik bedoel het onrustige van eigenlijk iets anders doen dan je doet of ergens anders zijn dan waar je nu  bent. Een soort besluiteloosheid dus.

En dat -hoe raad je het- heeft weer alles te maken met het altijd zoeken naar balans van de hooggevoelige persoon.  

De tegenstelling tussen willen en moeten. Dat is dus weer stof tot nadenken, en zeker het aankaarten waard bij de neuroloog.  Misschien beaamt hij wel dat ik bij de haptotherapeut perfect op mijn plek ben.We gaan het horen :)

Even een update

Zo. Even tijd voor een openhartige  update rond de stappen die ik heb genomen voor mijn bekkenbodem. 

Er wordt nu dus echt klinisch naar gekeken en ik denk dat dat een goede beslissing was, hoe een van de therapeuten er ook voor pleitte om beslist niet naar een neuroloog te gaan. Ik heb dus nu toch een afspraak. Het is het enige wat ik nog kan doen in de zorg voor mezelf; een medicus raadplegen. Het begon met mijn afspraak bij de huisarts, met de vraag of ik naar de kleinbekkenkliniek in Edegem mocht. 

De huisarts begreep het. Hij noemde alles wat ik tot nu toe heb gedaan, 'bezigheidstherapie.'  "Je bent bezig met je problemen, maar opgelost wordt het niet. Dus via allerlei U-bochten komt nu het echte werk", zo stelde hij het voor. Ik bestrijd dat wel hoor, alles wat tot nog toe is gedaan, heeft onbetwistbaar zijn nut gehad en was ook broodnodig! Alleen hebben we nog niet het gewenste resultaat. Mijn man riep trouwens twee jaar geleden al; moet je niet naar een neuroloog! Maar je wilt niet alles over elkaar halen en eerst rustig de dingen die je bij de kop hebt gepakt, zijn uitwerking laten hebben. Nú is het voor mij tijd om verder te gaan kijken. Ik kreeg dus de verwijsbrief en de afspraak was snel gemaakt. 6 November reden we in de ochtendspits over de Rondweg Antwerpen, en we waren ruim op tijd bij het UZA. 

Eerst moet je dan nog naar de 'onthaalbalie', met een nummertje,waarmee je in de wachtzaal moet plaatsnemen. Na de autorit gaf ik de voorkeur aan wat heen en weer lopen, maar al na een kwartier pingelde de monitor nummer 211. We waren snel ingeschreven en konden via route 141 naar de betreffende afdeling. Ook daar was het snel gepiept. Alles klopte en ik mocht weer plaatsnemen. Een half uurtje wachten is dan ook weer heel gewoon. En dus telkens zitten… Ach, je bent vrij om heen en weer te dammelen he, dus op het laatst ben ik toch maar weer wat geen kuieren rond de deur van de spreekkamer. Daar werd ik opeens binnengeroepen. 

 De professor luisterde vol begrip naar mijn verhaal. Ze liet een model van een bekkenbodem zien en legde uit dat hij uit heel veel spierlagen bestaat, enzovoort enzovoort enzovoort... Daarna mocht ik op de bank gaan liggen, waarna inspectie van de regio onder de gordel plaatsvond. Omdat er ook een collega in opleiding aanwezig was, werd ik dubbel gecheckt. Inwendig noch uitwendig waren er aanwijzingen dat lokale afwijkingen de oorzaak van de pijn konden zijn. Ook heb ik volledige beheersing van de bekkenbodem spieren. Tja, alsof ik dat nog niet wist. Maar die eigenwijze bekkenbodem lijdt gewoon een geheel eigen leven. De hele dag! Zodra mijn bewustzijn op 'aan' springt, begint het al. Strak trekken, branden, schrijnen, overprikkeling. Geloof me, de hele dag prikkende tintelingen en elk orgaan daar beneden voelen, is doodvermoeiend. De hele dag het gevoel hebben dat je hoog nodig moet plassen. De hele dag sensuele gewaarwordingen in je baarkanaal voelen, de hele dag het gevoel of daar een vreemd hard voorwerp in zit dat heen en weer wordt gedraaid, de hele dag een dot in je anus voelen, en de spieren daar voelen samen krimpen, het gevoel of je schaaf- en brandwonden hebt die hardhandig worden aangeraakt, af en toe trek ik het gewoon niet meer. Op het forum van myo café vond ik zo ontzettend veel herkenning. Ook de moeite die mensen hebben om het bespreekbaar te maken en zeker om de moed er in te houden, in de lange lijdensweg. Ik heb ook dagen dat ik eigenlijk steeds moet huilen van de pijn waaraan ik niks kan doen dan lopen en een beetje koelen met zo'n cold-hot pack.

Ik begrijp nu zelfs dat mensen nadenken over levensbeëindiging, al zou ik daar zelf nooit over piekeren. Ik heb Goddank de troost dat ik weet dat God Zich niet vergist. Ook al denk ik soms dol te worden van de pijn, waarvoor geen enkele pijnstiller wat doet. Soms ben ik boos, dat is ook logisch. En toch.. En ik mijmer zo vaak: Heer, ik wil vertrouwen. Ik wil graag Uw liefde -leiding, wijsheid, trouw, Goddelijke pedagogiek en alles wat je maar kan bedenken- echt wel loven, maar begrijpen doet mijn ziel U absoluut niet! 

De professor was echter geen professor in de geneeskunde maar in de bekkentherapie, en dus kon zij geen genezend pad uitstippelen, maar me alleen het advies geven om het hogerop te zoeken bijvoorbeeld bij... een neuroloog…  Ze vermoedt, evenals de Chiropractor, ook Pudendus Neuralgie. Een vrij onbekend fenomeen, waarvoor nog weinig heling in de aanbieding is, zo blijkt uit het bovengenoemde forum.  Dus eerst terug naar de huisarts en daar bespreken wat je wil.

We bedankten haar hartelijk voor haar eerlijkheid en besloten eerst een bak koffie te gaan halen in het restaurant. De versnaperingen die er lagen lonkten wel hoor, en dus namen we een heerlijk koffie broodje en manlief koos ook nog voor een punt gebak. Die rammelde van de honger; hij had zijn schaftuurtje van half tien gemist!

We spraken even samen door hoe we het hadden ervaren en besloten ter plekke om wat te gaan wandelen in overdekt winkelcentrum Wijnegem voor de hoognodig beweging op deze wat  druilerige dag.

Daar waren we al snel en we liepen er wat rond, we shopten wat. Ik vond een kei leuke jas van Esprit. Wel onmogelijk duur voor mijn doen -je weet, ik koop het liefst in de Kringloopwinkel- maar manlief stónd erop dat ik hem nam! Heerlijk! Als je hem aanhebt heb je echt het gevoel iets heel fijns bij je te hebben. Warm en zacht.We lunchten meteen in Wijnegem met een kop soep en een broodje kaas en reden daarna naar huis.

Ik ging snel bij de balie van de huisarts langs om te vragen of ik met dezelfde verwijsbrief naar de neuroloog kon, maar helaas, dat ging niet zo. Dus moest ik een afspraak maken. Dan werd weer pas na het weekend. Tja, niks aan te doen. Ik besloot zondag niet twee maan een keer de kerkdienst bij te wonen. Anderhalf uur zitten is een heel ding met zoveel pijn in je zit-gebied dat kan ik verzekeren! Dus luisterde ik liggend op de bak mee met de dienst. Een beetje vriendelijk zijn voor jezelf is ook hard nodig toch.

Maandag trof ik niet mij eigen huisarts maar een wat oudere dame, die het spreekuur waarnam. Zij had in heel haar carrière nog niet met Pudendus Neuralgie te maken gehad. 

Ze Luisterde aandachtig naar mijn ervaring en toen ik even in tranen raakte, besefte ze heel goed de ernst van de gevolgen van deze pijn. De boel was al snel geregeld; een verwijsbrief ging digitaal richting het Bravis ziekenhuis dat wee locaties heeft in onze buurt; bergen op Zoom en Roosendaal. Binnen drie dagen zou ik op enige wijze bericht krijgen uit het ziekenhuis. nee, zelf een spoedafspraak maken, zoals dat vroeger kon, daartoe was de arts niet in staat. tegenwoordig gaat alles anders. En ja hoor, dinsdag had ik een envelop in de bus. 

Ik had op de website al gezien dat 28 dagen wachttijd heel gewoon is, en dat betekende dus nóg eens in elk geval 28 dagen lang pijn lijden… 😔 Ik kon dus inderdaad 10 december  pas terecht, in Roosendaal, een voor mij geheel onbekend ziekenhuis.  Pff… ik belde of er niet eerder een plekje open was, en of ze, áls er een plekje vrijkwam, dat aan mij wilden toewijzen. Maar ik leef kennelijk nog in de vorige eeuw;  omdat alles digitaal en elektronisch gaat, kon de baliemedewerkster me dat niet toezeggen. Maar ze nam wel de moeite om even voor me te kijken. En wie schetst mijn verbazing? Ik kan zomaar op 21 november al bij een andere neuroloog terecht;

en dan maar liefst in Bergen op Zoom! Dat is maar 20 minuten rijden. Dat scheelt wat dagen wachten met pijn zeg. Ik heb haar wel drie keer bedankt! En ter plekke God gedankt! Wordt vervolgd. 

O ja. Nog even mijn nieuwe jas! Hier sta ik er mee voor de lens in het verlaten dorpje Doel, dat we afgelopen zaterdag even bezochten. En ja, lopen gaat goed, dus hier even geen pijnlijke snoet.

 Intussen gaan ook andere dingen door. Lopen, proberen te genieten van de natuur en de herfst. 

 

 

 

 En o ja! Het boek met mijn levensverhaal is klaar en gedrukt. Ik kreeg de boeken vorige week binnen. Wat een dikke pillen zijn het geworden zeg.