Terug/vooruit kijken en af/op- tellen

 

Tegen het einde van een jaar ben je geneigd om even terug te kijken. Een blik over je schouder te werpen. Opmerken, wat er is gepasseerd. We hadden opnieuw een bewogen jaar. Elk jaar, bij de jaarwisseling, zeggen we tegen elkaar: wat zal het nieuwe jaar ons weer brengen. ook januari van dit jaar. En nu. Nu weten we het. Op een dag na.

Het was een jaar van afwisseling, met pijn en moeite maar ook met vreugde en dankbaarheid.  Een jaar vol pijn. Een jaar van Covid. Een jaar van veel moeten regelen. Maar ook een jaar van uitkomsten, tegen alle verwachtingen in. En ja, dan zijn er bij ons beide dingen, die sterk voor verbetering vatbaar zijn (in onze ogen). Dingen die ons bezwaren. Die ons drukken. Maar juist dan. Juist als de stormen razen, worden we opgeroepen om onze zegeningen te tellen, zoals dat mooie lied zegt. 

 Als op ’s levens zee de stormwind om u loeit,
Als ge tevergeefs uw arme hart vermoeit,
Tel uw zegeningen, tel ze één voor één,
En ge zegt verwonderd: Hij liet nooit alleen.

refrein:
Tel uw zegeningen, tel ze één voor één,
Tel ze, tel ze alle, en vergeet er geen.
Tel ze, tel ze alle, noem ze één voor één,
En ge ziet Gods liefde dan door alles heen.

2 Drukken ’s levens zorgen u soms zwaar ter neer.
Schijnt het kruis te zwaar u, zeg het aan de Heer,
Tel uw zegeningen, wil op Jezus zien,
Dan zal 't harte zingen en de zorgen vliên

refrein

3 Als ge ziet op and’ren met veel geld en goed,
Weet, uw Hemelvader geeft u overvloed.
Tel uw zegeningen, voor geen geld te koop,
Schatten in den Hemel zijn uw blijde hoop.

refrein

4 Zo, in alle moeiten, zorgen zonder tal,
Wees toch nooit ontmoedigd, God is overal.
Tel uw zegeningen, Eng’len luist’ren toe,
Troost en hulp schenkt Hij u, volg dan blij te moe.

refrein 

*******************

Dus gaan we tellen. En we zetten tegenover elkaar wat we ontvingen ten opzichte van de velen op deze wereld die niet hebben wat wij wel kregen. Het zou immers zoveel erger kunnen, allemaal.

De zegen van vrede tegenover oorlog.

 

De zegen van huisvesting tegenover vluchteling of dakloos zijn. Huisvesting bijna midden in de natuur. Tegenover het moeten wonen tussen het beton en het aanhoudende geraas van verkeer. 

 

De zegen van drinken en voedsel hebben tegenover het missen van de meest basale levensbehoeften. Soms zelfs een tekort aan schoon drinkwater.

 

De zegen van het hebben en kunnen ontmoeten van familie tegenover hen die zonder bloedverwanten zijn achtergebleven of familie nooit kunnen of mogen ontmoeten, om welke reden dan ook. Nog even en we hebben dertien kleinkinderen! Wat een zegen! Die lieve kleine jongens en meisjes, die graag zomaar even komen aanwaaien. om een praatje, een boek, iets lekkers..  De zegen van mensen om je heen, het deel uitmaken van een leefgemeenschap. Tegenover de vele eenzaamheid, wereldwijd. Hoeveel mensen hebben géén nageslacht en hoe eenzaam kun je dan worden, bij het klimmen van de jaren. Zo, dat er misschien maar een paar mensen bij je uitvaart aanwezig zijn, zoals we pas beleefden. 

 

De zegen van medische zorg en beschikbare medicatie. Hoeveel zijn er niet die, ook als ze worden getroffen door 'het' virus, verstoken zijn van alle zorg.

 

De zegen van God, Die is en Die was en Die komen zal. God, waarvan je mag geloven en vast vertrouwen dat Hij je leven leidt van de wieg tot het graf. Die je met Vaderlijke zorg omringt. Ook al zijn er dingen, die je niet begrijpt, dan toch mogen vertrouwen dat Hij het goed zal maken met je. En dat tegenover zovelen die Hem niet (willen) kennen en  over de wereld gaan, menend zelf alles te moeten oplossen, die vele problemen die menselijke krachten uiteindelijk toch te boven gaan.   

De zegen van Gods Woorden te mogen hebben en in alle vrijheid elke zondag onder de verkondiging van dat Woord te mogen zitten. Tegenover hen, die nog niet met Hem bekend zijn. 

En hen, die Hem als hun Verlosser leerden kennen, maar in het geheim moeten samen komen, of in erbarmelijke omstandigheden in strafkampen en gevangenissen zitten en slecht behandeld en gemarteld worden omdat ze Zijn Naam belijden. 

Maak maar eens een dankpuntendoosje. Zoals ik dat ooit, samen met een gebedspunten doosje maakte. ik zal ze er eens bij pakken. Tellen hoeveel gebeden de Heere ervan heeft verhoord. Ik denk dat ik steeds stiller zal worden. 

Ik kan natuurlijk hier niet alles noemen. Het zou een eindeloos lange blog worden. Ik hoor net Mevrouw Riekske van den Berg, weduwe van Ds. Van den Berg -die het laatst in Ouddorp stond- op de Reformatorische Omroep zeggen: Ik kom vingers te kort om mijn zegeningen te tellen. Haar leven gehoord hebbend zeg ik: Wondermooi. Zijn al die zegeningen verdiend? te danken aan onszelf, omdat wij het zo voor mekaar hebben? Nee. Dat God mij in gunst aanziet is alleen omwille van Zijn Zoon, Die onverdiend aan het kruis droeg wat wij wel hebben verdiend. En ons van daaruit doet delen in al die weldaden en zegeningen. Wat een ruil!

We blikken ook even vooruit. Dat is eigenlijk onmogelijk. Want wie weet, wat er op dat -nu nog- blanco blad staat? Wij niet. God weet het. Er kunnen zich nog veel ernstiger dingen aandienen. Moeten wij het weten? Nee. Hij weet het, en dat is goed.

Ik sluit af met dit mooie lied

In de nacht van strijd en zorgen
Kijken wij naar U omhoog,
Biddend om een nieuwe morgen,
Om een toekomst vol van hoop.

 

Ook al zijn er duizend vragen,
Al begrijpen wij U niet,
U blijft ons met liefde dragen,
U die alles overziet.

 

U geeft een toekomst vol van hoop;
Dat heeft U aan ons beloofd.
Niemand anders, U alleen,
Leidt ons door dit leven heen.

 

U heeft ons geluk voor ogen.
Jezus heeft het ons gebracht.
Mens, als wij, voor ons gebroken
In de allerzwartste nacht.

 

U geeft een toekomst vol van hoop;
Dat heeft U aan ons beloofd.
Niemand anders, U alleen,
Leidt ons door dit leven heen.

 

U bent God, de Allerhoogste,
God van onbegrensde macht.
Wij geloven en wij hopen
Op het einde van de nacht.

 

U geeft een toekomst vol van hoop;
Dat heeft U aan ons beloofd.
Niemand anders, U alleen,
Leidt ons door dit leven heen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

de eerste regendag

Natuurlijk hebben we niet echt helemaal voorgoed vakantie, zoals de titel van mijn laatste geschrijf deed vermoeden. Ook als je niet meer hoeft te werken zijn er gewoon dingen die moeten gebeuren. We hebben echt geen kalender zonder afspraken. Maar toch is het zeker voor mijn man heerlijk dat hij nu nog een keer kan omdraaien als ik uit bed ga, in plaats van dag in dag uit om vijf uur op te moeten staan.

Een van de dingen die op de kalender wekelijks terug komen is de Kringloopwinkel waar ik op dinsdagmiddag een paar uurtjes actief probeer te zijn. Ik had me vlak voor de zomer aangemeld als vrijwilliger, om wat positieve input te krijgen door zo positieve stofjes aan te maken in mijn hoofd. En om mijn ei kwijt te kunnen. Ik ben er heel dankbaar voor. Begon ik bij de boekenafdeling; nu ben ik actief bij het sorteren, prijzen en in de rekken hangen van de kleding. Ik mag lekker meedenken en wat is het gezellig onderling. Ook mijn creatieve ei kan ik er kwijt door dingen te maken waarvoor ik anders geen kanaal zou hebben. Ik heb er weer zin in. Wat een zegen!

 

Ook verjaardagen staan op de kalender. Hoewel de nieuwe corona maatregelen ons weer beperken in het ontmoeten van elkaar, hebben we 24 oktober de 91 e verjaardag van mijn vader mogen gedenken. Ik kon het niet nalaten om een paar fotootjes te schieten van hoe keurig hij dat alles helemaal zelf tot in de puntjes voorbereidt. 

 

Het werk in de moestuin is ten einde. Niet alleen omdat het seizoen is afgelopen, maar ook omdat de eigenaar van huis en omliggende grond  dit voorjaar helaas is overleden en grond waarschijnlijk binnenkort te koop komt te staan. Daarmee komt ook een einde aan mijn eerste eigen moestuin. De laatste kroppen andijvie wachten op het moment dat ze geoogst gaan worden. Ook staat er nog een portie wortelen, een rijtje knolraap en een rabarberplant. En dat is dat. Ik heb al van alles afgevoerd naar huis. Betekent dat het einde van mijn moestuin carrière? Ik vermoed van niet, want een kennis is bezig om het stuk grond waarop hij tuiniert, te kopen, waarop we naar zijn toezegging verder kunnen. Ook hierin voorziet God dus weer!

Intussen raast Covid over ons kleine eiland. De cijfers rijzen de pan uit. Ook in onze gezinnen slaat het virus zijn slagen. Vijf (schoon)kinderen en twee kleinkinderen zijn er tot nu toe ziek van geweest. Enerzijds heel naar, anderzijds zeggen ze: Nu hebben we het maar gehad. En dus zelf antistoffen aangemaakt. Ik voel die insteek wel mee. Voor mij persoonlijk – zonder daar verder over in discussie te gaan- is een vaccinatie not done. Zonder dat dat zo speciaal met mijn geloofsprincipes te maken heeft; ik heb er zo’n weerstand tegen. Ik heb sterk het gevoel dat er een soort priktatuur aan het ontstaan is.  En dat niet alleen. Ook een ongewenste tweedeling. Dat vind ik jammer, wat er ook vóór inenten te zeggen valt. Ik val mensen die zich laten enten niet aan. Ik vertrouw erop dat aan die andere kant, als we dan toch het 'tweedeling gevoel' krijgen, mensen mij ook respecteren inclusief mijn keuze.

En nee, ik kan straks niet meer uit eten, niet naar de bioscoop, het theater, een voetbalwedstrijd, naar een winkelcentrum en wat dies meer zij. Ik zal het niet missen. Echt niet. Wat een geluk! Ik kook lekker thuis, Gert schilt de aardappelen, net als vroeger zijn vader deed; ik verzorg groente en vlees. En hij het toetje. Wat uitgaan betreft: de natuur is altijd open en daar halen we ons hartje dagelijks op. Het leukste lopen is daar, waar we nog niet eerder zijn geweest. Dus bedenken we een beetje om beurten waar de wandeling zal zijn. En je hoeft hier niet ver uit de buurt om aan het water of in het bos te zijn.

 Verder leer ik nog steeds nieuwe dingen over mezelf. Sinds kort ben ik er achter dat ik een zekere emotionele afhankelijkheid had. Bij mijn coach noemen we het ‘de haak.’ De haak die je in situaties uitslaat naar anderen om buiten jezelf steun en bevestiging te zoeken. Steun is okee, bevestiging mag je binnen jezelf vinden. Om innerlijk zelfbewustzijn te doen groeien, dien je je eerst bewust te zijn van de situaties waarin je die haak uitslaat. Het is weer een hele verschuiving in mijn systeem, kan ik zeggen. Maar wel een die bevrijdend werkt. Want zo zoetjesaan ben ik groot genoeg om het zelf te doen. Intussen zie ik hoe die haak ook kan werken als een val. Als er ook nog eens verwachtingen aan gekoppeld zijn. Ik ervaar het als mooi hoe na een lange, lange periode van graven er nu een tijd van vooruitkijken is aangebroken. 

Terwijl ik dit blogje typ, hebben we de eerste echte regendag in november. Toen ik net na de schilder ochtend, naar buiten stapte, was het al raak. En dan trekt het niet zo om er op uit te gaan. Toen Gert nog werkte, moest ik mezelf bij dit soort weer weliswaar naar buiten schoppen, maar ik ging wel. Om kleddernat maar voldaan thuis te komen. Ja uitdruipen, schoenen op de radiator, bril schoonvegen en lekker aan een mok warme vloeistof. Nu Gert thuis is, doe ik dat maar niet. Dat heeft diverse redenen. 1. Hij zou me verbijsterd vragen of ik van mijn verstand beroofd ben, om met zulk weer naar buiten te gaan.  2. Mocht het naderhand nog droog worden, en hij wil nog naar buiten, dan heb ik mijn portie al gehad en ‘moet’ hij alleen. Zo merk je aan dit soort dingen dat je je toch aanpast in je dagbesteding.  Tegelijkertijd waken we ervoor dat we geen soort verlengstuk van elkaar worden.

Op de dagen dat het droog is, maken we heerlijke wandeltochten. Weet je hoe goed het voelt, als je, zoals Gert, weer zeven kilometer kan lopen..

Soms is een gebied natter dan we hadden verwacht, dan ben je blij als je niet op je gat gegleden bent. Gelukkig hebben we allebei waterdichte outdoor laarzen, dus we stampen gewoon door.

Aan het eind van de middag heb je zo'n prachtige lichtval..

De auto is ons restaurant als we onderweg moeten lunchen 😅

Geweldige wolkenformaties dit najaar...

Afgelopen september was mijn vroegere redacteur Marija hier voor een interview voor het blad waarvoor ze nu schrijft: Terdege. In het oktobernummer heeft een weergave van het gesprek erin gestaan.Ik hoop dat mensen er iets aan hebben

   

 Ook een fijn dingetje: Sinds vorige week ben ik gestopt met de consumptie van suiker. Ik voelde me steeds plofferiger worden onder mijn middenrif. Dat werd ik goed zat. En daarmee ging er een knop om in mijn hoofd. Die knop die onontbeerlijk is voor het nemen van je besluit en het ook vol te houden. En, hoe heerlijk, het opgezette gevoel lijkt al wat af te nemen. De mensen op de schildersgroep genoten vanmorgen van een puddingbroodje en ik genot ervan om te zien hoe ze genoten. Fijn toch? Ik voel me echt beter zonder suiker. Ik geniet trouwens ook van de getalletjes die nu op de weegschaal verschijnen. Er is al twee kilo af. 

 In alle gebrokenheid van het leven is er ontzettend veel om dankbaar voor te zijn. God is trouw. We kunnen nog naar de verkondiging van Gods Woord op zondag. Hoe bijzonder is dat op zich al! Het dertiende kleinkindje, wat op komst is, groeit goed en ook mama voelt zich beter. Het financiële gedoe met de bank is opgelost en er staat inmiddels een lief c3-tje bij ons huis. We kunnen ons weer verplaatsen. De door covid geraakte geliefden knappen weer op.

Hoe het ook zal gaan, onze tijden zijn in Gods hand, zoals het onderstaande lied zo mooi weergeeft. Die troost toegewenst aan ieder die dit leest.

Voorgoed Vakantie

Voorgoed vakantie? Wat een aparte opening van dit blogje zeg. Toch zit er wel iets in. Want het blijkt, dat mijn man na de corona infectie niet meer aan de slag zal gaan. In het begin is het een vreemde gewaarwording om op deze manier uit het arbeidsproces te rollen, maar na de afgelopen maanden komt er toch zoiets van: Okee. Er hoeft dus niets meer. En dat noemen wij nu gewoon: voorgoed vakantie. 

 We beseffen dat we hiermee onverwacht in een nieuwe levensfase zijn gekomen. Eén waar mensen in thuishoren, die wij voorheen OUD vonden. Nou, dat dus. En je kunt zeggen: je bent zo oud als je je voelt; nou, ik heb al eerder geschreven, dat kan bij mij de ene dag twintig en de andere dag tachtig zijn.

Maar in deze nieuwe fase proberen we het gevoel van vakantie echt een beetje te beleven, te creëren, en op te roepen. Dat kan op verschillende manieren. Een keer wat meer aandacht aan het ontbijt geven, met een lekker gekookt eitje, of wat sinaasappelsap, en een beschuitje na de boterham. Of door lekker buiten koffie te drinken, samen boodschappen te doen, een rondje te fietsen, een bos- of strandwandeling te maken, een kringloopje bezoeken, en vooral dat gevoel te beleven van: Hee, het mag! Er hoeft niets meer. 

Nou durf ik het bijna niet te schrijven, want we waren voor mijn gevoel nog maar net terug van vakantie, maar we zijn net ook nog twee weekjes in Putten geweest. 

 

En we hebben er ontzettend genoten. Van het huisje, de plek, de bossen en de heide, de zwijnen die avond voor avond komen eten.

 

Maar. Niet meer werken heeft ook een schaduwkant. Als je net weer als zelfstandige bent gestart, nadat je uit het bedrijf was gegaan, staan de inkomsten natuurlijk stil, als je niet meer kunt werken. Ach, dachten wij. Dat kan opgevangen worden door een stuk overwaarde op de woning op te nemen in de hypotheek en zo geld vrij te maken. dat werd een langggggg traject. We zijn in mei gestart met de boel in gang te zetten, en bij het schrijven van dit stukje is het net rond. Poe poe.... wat een gedoe. Het geeft heel veel onrust. Want als deze regeling niet door zou gaan, wisten we niet of we in ons huis kunnen blijven wonen. De vakantie heeft dus best in het teken gestaan van veel telefoontjes, mailtjes, gesprekken, enzovoorts. God geeft veel zegeningen, maar ook veel oefeningen. Vooral in vertrouwen.

Goed. We eindigen in de positieve modus. We hebben weer zoveel moois gezien. Het was overweldigend. De heide bij Elspeet ( De hei was hier en daar nog mooi paars) en het Deelerwoud waren wandelingen van echte hoogtepunten, zo stil was het daar...   Ik voeg maar weer zomaaar een greep uit de fotootjes toe ter illustratie. 

 

Zomaar wat je ziet, onderweg op een wandeling

  

Heideveld vlak bij het huisje. Vorig jaar ontmoetten we hier de schaapherder(in)

  

Elburg. Meteen gezellig om de koffie bij vrienden.

 

En een verborgen kruidentuin

 

 

Landgoed Staverden

 

En natuurlijk even Urk waar we vriendin Alie bezochten

Bij De Pluktuin aan de Engersteeg in Putten. Even relaxen na al die mailtjes en telefoontjes. En dat kunnen we dan ook best weer hoor. Met koffie en een stukje gebak, vers uit de keuken daar. En even snuffelen tussen de curiosa

 

 

 

En nu is de vakantiekoek voorlopig op. Of. O nee. We hadden gezegd: voorgoed vakantie. Toch? We weten niets vooraf. En dat is maar goed ook. Psalm 31 zegt: Mijn tijden zijn in Uw hand. Daar houden we het op!