Nadat Gert terug was uit het ziekenhuis en hij langzaam weer opkrabbelde, rees de vraag of het wel wijs was om de geplande zomervakantie door te laten gaan. Ook al omdat ik zelf geplaagd werd door een ontstoken achillespees aanhechting. Wat kùn je dan uiteindelijk. En in de stoel hangen kun je thuis ook. Of... Na overleg voor ons beiden met de fysiotherapeut werd het een dik JA. Want even er helemaal uit is op zich al heerlijk en ook in stand nul ( of, nou vooruit, 1) kun je vakantie houden. Misschien is het wel de meest ideale stand om vakantie te hebben. Gewoon, stand nul.
Wat hield het voor ons in? Standje nul? Heel simpel alles op het gemakje doen, niet te veel inplannen maar eventuele activiteiten afstemmen op de conditie van het moment.
Bij aankomst in het huisje stond er een prachtig welkomst boeket van onze oudste zoon op de tafel. Wat een lief gebaar!
We besteedden de drie weken met op het gemakje opstaan, en fris aan de uitgebreide ontbijttafel verschijnen. Rustig aan in en om het huisje genieten, een kopje koffie, een klein wandelingetje, kalm aan lunchen, een siësta houden,
nog een klein wandelingetje of uitstapje, een kringloop in de buurt of ietsje verder weg,
of een wandelingetje, of een ritje met de auto bij wat minder weer- daar worden we deze zomer rijk mee bedeeld- en dan samen voor de warme hap zorgen. 's Avonds op het gemakje wat lezen, muziek luisteren, wat kletsen, een kleurplaatje maken op de telefoon, een kopje koffie drinken, nog even naar de uiterwaarden rijden,
en op tijd de koffer in.
We keken in Leersum, waar een valwind het Lombok bos vernielde, echt onvoorstelbaar!
over Kwintelooyen, waar een paar bijzondere padden hadden gepaard en er honderden kikkervisjes (of moet ik zeggen paddenvisjes?) in een plas zwommen. 
over Plantage Willem 111, waar het zo mooi geel was door het Sint-Jakobs Kruiskruid en het Boerenwormkruid, zo weten we nu. Heerlijk, even uitwaaien...
en door de Blaauwe Kamer. Waar we niet in de vogelkijkhut konden, vanwege vogels die daar tijdens de corona stilte hun nesten hadden gemaakt. Grappig toch?
In de tuin bij het huisje ontdekten we frambozen en in het bos waren bosbessen. Wat een heerlijke jam heb ik daarvan kunnen maken! Het hele huisje geurde naar fruit!
Over fruit gesproken: we vonden dat er ook echt kersen bij deze vakantie hoorden, net als vorig jaar, gekocht in de Betuwe. Gert ging voor een wat groter formaat verpakking. Maar ze zijn allemaal op gegaan. Heerlijk, die zoete sappige Betuwse kersen!
We bezochten het smalspoormuseum in Heteren, waarbij we ook een rondleiding kregen door de historische steenbakkerij en bij de oude stoomlocomotieven van het museum.
We aten twee keer een overheerlijke pannenkoek
bij Pannenkoekenhuis de Grebbeberg, een paar keer een frietje met een kroket bij Misty, en we aten twee keer wat warms bij SteakHouse Cunera
Trouwens, wat vind ik het toch een prachtige toren, daar bij die Cunerakerk! Met daar vlak bij de Palmerwaard.
We hadden een paar keer wat van kinderen en kleinkinderen op bezoek. En op de zondagen waren we verbonden met onze thuisgemeente, en ook nog een keer tijdens een bijzondere dienst, waarin we een nieuwe predikant kregen. Wat zijn we blij met hem!
We keken met ontzag naar de wassende Neder-Rijn en zagen ook de Waal bij Druten koken en kolken. Wat een indrukwekkend verschijnsel, dat wassende water! Hieronder een parkeerplek onder water. Vorig jaar zetten we er onze auto neer, toen we met safari schip De Blauwe Bever gingen varen. Nu onbereikbaar.
We bezochten de Ginkelse hei. Indrukwekkend, dat monument.
In Wijk bij Duurstede (Dorrestad) liepen we om de ruïne heen, bekeken wat van het stadje en waren weer echte geluksvogels toen we door het hek van een moestuin stonden te kijken en er net een mevrouw aan kwam die het hek voor ons opende zodat we de tuin konden bewonderen.
Het perceel schijnt van oorsprong gebruikt te zijn geweest als moestuin van Kasteel Duurstede. Zo dan! Wat een historisch plekje! Heerlijk! Dank u wel, vriendelijke mevrouw met mooie zwarte jurk! Ik hoop dat u dit leest :)
Kasteeltuin Renswoude was ook een plaatje!
En dat allemaal zo dicht in de buurt van ons huisje
Als je aan het begin van drie weken vakantie staat, lijkt het zo'n overheerlijk lang stuk! Maar na anderhalve week gaat het al anders voelen, en ook aan deze vakantie kwam weer een eind. Voor we het wisten zaten we bij ijssalon Martino aan ons - inmiddels traditionele- afscheids-ijsje.
En nu zijn we weer tuis en moeten/ mogen we gaan wennen aan nieuwe fase in ons leven; die van de 'gepensioneerden.' Want al heeft Gert nog niet de leeftijd dat hij 'er uit' kan, werken is voor hem geen optie meer na alles wat er is gebeurd rondom de Corona i.c.m. zijn fibromyalgie. Vroeger noemde je dat voortijdig stoppen VUT. Vroegtijdig UIT Treden. Alleen werd je toen doorbetaald, en moeten we nu zelf een aantal jaren zien te overbruggen. En dat vergt nogal wat in deze tegenwoordige maatschappij. Sjonge, wat gaan sommige processen stroperig. Maar God heeft altijd nog wegen geopend en we mogen er op vertrouwen dat Hij ons ook nu niet aan onszelf zal overlaten. Dat past helemaal niet bij zijn God-zijn. Hebben we dat altijd op zak? Nee. Dat zijn geloofsoefeningen. Maar we hebben daar nu de tijd voor, zullen we maar zeggen...
In de moestuin was alles lekker gegroeid. Ook allerlei plantjes die ik niet had gezaaid stonden er prachtig bij. Onkruid, wel te verstaan.
In de laatste week, waarin het een week heerlijk weer was gewest, schoot het als een komeet omhoog, zei de tuin-buurvrouw.
Ach ja, ook daar hebben we nu de tijd voor. Zoals ook voor samen boodschappen doen en opletten wat we kopen, een nieuwe tak van sport in de komende jaren. Tot nog toe slagen we wonderwel.
En ook in de nabije omgeving is veel om je over te verwonderen. een Koninginnepage die de vlinderstruik bezoekt. En het is nog niet eens mijn eigen vlinderstruik maar die van de buurman.
En een open oesterschelp, vast een aan basaltblok.
En kleinkinderen die snel en uitbundig komen knuffelen omdat we weer thuis zijn.
En als er een dagje droog weer is, stappen we samen op de fiets.
Net voor de vakantie gekocht, mét trap ondersteuning. Zo komen we nog eens ergens op het stalen ros. En dat mag hoger dan standje nu. Kijk, niet alles is nul. Ik ken trouwens nog een mooie uitdrukking.
'Nieten en nullen, wil God vervullen.' Daar wagen we het op!
