Nogmaals alle goeds toegewenst voor het nieuw begonnen jaar! Zegen en heil in alle opzichten. Het is alweer de elfde januari. We hebben al twee zondagen mogen beleven.
We zijn blij en dankbaar dat we als gemeente, in een tijd waarin we vacant zijn -geen eigen predikant hebben- geholpen worden door gastpredikanten. Die mannen komen niet altijd uit de buurt, al streven we er wel naar om de dominees geen wereldreizen te laten maken om hun werk te doen.
Als gemiddeld gemeentelid heb je er nauwelijks 'sjoegen' van, wat er in een kerkelijke gemeente achter de schermen vaak aan werk verzet wordt, maar een klein stukje daarvan mocht ik afgelopen week en aan de dag van gisteren meemaken. Het was voor mij een hele belevenis. Waar ik weer veel van leerde bovendien. En dat deel ik graag even. Ook om het even lekker van me af te schrijven. Hopelijk geniet je mee. 😁
Dinsdagavond belde mijn man 's collega-ouderling/ ambtsbroeder, de scriba van onze gemeente, met de vraag of de predikant van komende zondag bij ons te gast kon zijn tussen de morgen- en de avonddienst. Kijk. Dat overrompelde me wel even zeg. Ik ademde een keer diep in en en blies langzaam weer uit. O gelukkig, ik hoefde niet meteen ja of nee te zeggen.
Sjonge.
Nu zal een gemiddelde zuster in de gemeente misschien direct zeggen: Ja hoor, geen probleem. Bij mij ligt dat eh.. iets genuanceerder. Oh, het ontbreekt met niet aan liefde en gewilligheid. Maar zeg nou zelf: -en reken daarbij mijn hooggevoeligheid wel echt mee, anders snap je er niks van- je zit dan wel opeens een halve dag met een wildvreemde kerel opgescheept, haha. Een jaar geleden
zou zo iets überhaupt volledig ondenkbaar zijn geweest vanwege mijn gezondheid en de mate van de pijn in mijn bekkenbodem. Was ik nu wel zover? Enneh.. Wie is die man dan? Klikt het een beetje? Is hij gezellig en spraakzaam, of stil en op zichzelf en moet je de woorden uit hem trekken? Of is hij druk en overduidelijk, -misschien wel dominant- aanwezig zodat je jezelf voelt verdwijnen als een klein stofje aan een lamp? Snel fotootje opgezocht op internet 😂
Zou ik genoeg energie hebben om die taak te volbrengen? Normaal gesproken
breng ik de tijd die een ander zittend doorbrengt, vooral liggend door vanwege
de bekkenbodem. Dat ga je niet doen waar een wildvreemde man bij zit,
toch? Dus; red ik dat? Zoveel zitten? Ben ik dan niet onherstelbaar moe aan het eind van de dag, zodat ik een week nodig heb om bij te komen? Doe ik dat mezelf aan?
En dan eh... wat eet zo'n man? Kan ik hem onze zondagse soep-van-de-buurman- (overigens altijd heerlijk!) en een boterham met een gebakken ei voorzetten? Dat soort dingen. En als hij zich nog even wil terugtrekken om de preek voor de avonddienst nog even door te nemen, waar laat je zo'n man dan? In de bureaustoel van mijn man, waar bouwstof niet definitief te verwijderen blijkt. Of in de keuken? Of in mijn rommelige atelier waar zoveel op en in elkaar staat? Oh.. misschien is hij wel toe aan een klein middagdutje na het eten. Alle mensen, ik heb geen bed over; volgend obstakel.
Al die dingen vlogen kriskras door mijn hoofd na dat telefoontje. Haha, het was bijna bedtijd en geloof me; ik zat bijna te stuiteren met al die gedachten.
Ik schudde een keer met mijn hoofd om mezelf en zei: Weet je nog, die tekst - ik kon even niet zeggen waar hij staat, maar- hij gaat ongeveer zo: Vergeet de herbergzaamheid niet, want hierdoor hebben sommigen onwetend engelen geherbergd. Glimlach. (Hebreeën 13: 2). Daaroverheen kwam de troostrijke gedachte hoe bijzonder het toch eigenlijk is, dat de Heere me op deze manier toch weer een beetje in dienst wilde nemen. Zijn liefdedienst. Nog grotere glimlach. Voordat ik in bed stapte, had ik besloten: Ik doe het.
Nou, het stuiteren hield nog even aan, het duurde even voor de slaap zich over me ontfermde.😌 Maar de volgende morgen was ik half zes wakker. Omdat mijn man dan nog in alle rust zijn ontbijtje gebruikt, stille tijd houdt en zich klaarmaakt om naar het werk te gaan, bleef ik nog even stil liggen. Maar toen ik kwart over zes de auto hoorde wegrijden stond ik meteen naast mijn bed.
Nog voor mijn ontbijt had ik mijn atelier omgebouwd tot ontvangstkamer. Alle hobby zooi achter lappen stof weggewerkt, de tafel voorzien van een kleed in de vorm van een stuk Urker stof , en de twee oude armstoelen uit de keuken naar boven gesleept. Een paar van mijn eigen schilderijen neergezet ter aankleding en inspiratie en klaar was het hok.
Een dutje? Geen probleem, onze slaapkamer grenst aan mijn atelier en met een schoongewassen dekbed en kussen zou hij bovenop ons bed kunnen liggen. Een paar extra kleerhangers aan de kapstok en wat van onze eigen jassen naar elders verhuizen, en dat was dat.
Werd vervolgd; Eerst ontbijt en stille tijd. Rust.
En Toen. Ik ben geen poetsdiva, en ook daarmee stond ik even voor een voldongen feit; is de boel wel proper genoeg om een gast te ontvangen? Want voor mezelf ben ik al gauw tevreden maar weet je; misschien komt zijn vrouw wel mee, oef.. 😇 Met even een doek over het sanitair te halen en met een stofzuiger en dweil en een plumeau door de rest van het huis te gaan had ik het gevoel dat ook dat in orde was. (Aanstellerij hoor, het ziet er gewoon oké uit bij me. Het is gewoon het idéé.) Al kom ik daarna steeds weer dingetjes tegen die ik nog snel in orde breng. Zoals ik ook doe als ik op vakantie ga.
Volgend hoofdstuk: de maaltijd. Donderdags haal ik altijd mijn boodschappen en hoewel mijn man al had gevraagd wat ik zou klaarmaken, wist ik het nog niet echt. Zou die dominee een fijn proever (Lees: kieskeurig) zijn?
Of een alleseter? Oh jongens.. Misschien heeft hij wel diabetes en mag hij geen suiker. Al gaat dat tegenwoordig anders dan vroeger, dat weet ik best, maar toch.. Of mogelijk heeft hij jicht en eet hij geen rundvlees, bijvoorbeeld. Ik
kook bovendien altijd heel gewoon, huis- tuin- en keuken- gerechten
omdat mijn man het liefst simpele aardappelen, groente en vlees heeft.
Dus ja. Is dat een dienaar van Gods woord waardig? Als het twijfelmonster je eenmaal in zijn greep heeft, zie je overal leeuwen en beren en lijken alle rampen die eerst onmogelijk schijnen, ontzettend mogelijk!😵
Toen riep ik mezelf tot de orde. Met de woorden van de Heiland zelf. Lukas 10: 41. "Martha, Martha!" De rest was niet eens meer nodig, want ik wist die rest wel. "Je bekommert en ontrust je over vele dingen, maar één ding is nodig..." En Martha kreeg niet één, maar minstens dertien mannen op bezoek..
Bovendien; een dominee is ook maar een gewoon mens, zoals wij. En, zoals mijn ene schoondochter pleegt te zeggen: ik denk dat we allemaal wel ergens een klap van de molen hebben gehad. Wat een geruststellende gedachte. Dankjewel meid 😍
Zaterdagmorgen vroeg mijn man hoe het was met zijn vrouwtje. En ik zei dat het druk was geweest in mijn hoofd. En dat dat zijn weerslag had in mijn bekkenbodem; meer pijn. Hij snapte even niet waarmee ik het dan zo druk had gehad. Ik vertelde mijn prakkezaties Hij had er geen idee van gehad dat ik over zoveel had nagedacht. "En
dat zeg je dan nu pas?" vroeg hij. Oeps. Ook een stukje uit mijn oude
patroon. Niet delen. Zeg eens, juffrouw Buth, dat heb je de afgelopen jaren wel anders
geleerd, toch? Klopt. We hadden het allemaal gewoon samen kunnen
voorbereiden. Wat hield me tegen om dat te doen? Daar denk ik over na. Wilde ik mezelf bewijzen? Kind toch. Dat is toch helemaal niet nodig? Je bent toch goed zoals je bent. Je mag toch helemaal authentiek lekker jezelf zijn.
Ik zou doen wat ik kon, dat doen met toewijding en plezier en verder hoppa. "Hij moet het gewoon doen met wat we hem aanbieden." zei mijn man. "En als hij zich niet gedraagt, dan zetten we hem gewoon buiten." Schater.
Ik besefte opeens dat mijn oude manier van leven (denken altijd te moeten '
voldoen'!) me parten had gespeeld!! Dan schiet je in de kramp hè. O, wat een
leerzame ontdekking! Niet doen Lena! Niet doen! Het is niet nodig. Er is
gelijkwaardigheid. Jij bent de gastvrouw en je mag in en uit liefde
bezig zijn, maar dat is dan ook genoeg! Geweldig genoeg!
Ik diende een klein verzoekje in bij de buurman om een lekker kippensoepje of een groentesoepje te koken. We krijgen elke zaterdag een pannetje soep van hem, leuk hè. Meteen een opsteker voor de buurman, want als ik mijn gast die soep durf te serveren, is dat voor hem een onomstotelijk bewijs dat zijn soep wel heel goed te eten is. Nou, dat zou in orde komen. Dankjewel buurman! Na het kommetje soep zou hij sperzieboontjes, aardappelen en een lekker stukje mals draadjesvlees met magere jus op zijn bord krijgen. Ik kocht ook goudrenetten en maakte lekkere appelmoes, en een zakje baby leaves maakte de maaltijd compleet. Ik zou de sla serveren met zelf ingemaakte komkommer schijfjes en tomaat in een mooie slaschaal. En tenslotte zou ik wat smaakjes ijs opdienen met aardbeiensaus, vruchtjes en slagroom, en een vers blaadje munt ter decoratie als nagerecht. Nee, geen foto's helaas.. 😋
De dominee bekeek, voordat hij binnenstapte, in alle rust ons rommelige tuintje, - oh, die fuchsia's moeten voor de vorst nog naar binnen zeker- Hij zag het vogelvoer en de gezellige tuinposters.. hij vertelde over zijn hobby -kanaries kweken- en verving mijn woord 'engelen' uit Hebreeën door het woordje 'bengelen.' Nou als dan het ijs niet meteen gebroken is..
Er was koffie met een punt appel-citroenvlaai. O ja, lekker, een toefje slagroom. -U kunt het wel hebben dominee- En we merkten dat we elkaar begrepen. In Christus verbonden. Wat een vreugde, ook voor een dienaar van het Woord. Het ontroerde hem. Ach toch.. zo'n man moet ook maar altijd afwachten waar hij terechtkomt, bedacht ik...
We gingen half twee aan tafel en hadden van twee kanten zoveel gespreksstof dat we tegen half vijf pas van tafel gingen. Dat heb je als je elkaar verstaat en harten ineen smelten. En als het eten verrukkelijk blijkt te smaken. Met de complimenten van de dominee voor de soep van de buurman!
En hoera! De dominee vroeg of we ergens een plekje hadden om zich even terug te trekken zodat hij zich nog even wat kon voorbereiden op de avonddienst. Yes! De ingeving om mijn atelier om te bouwen tot 'studeerkamer' was niet dwaas geweest. Na nog een dubbele bak koffie met een eierkoek vertrokken mijn man en hij richting de aloude Pancratiuskerk.
Al met al: we hebben een onvergetelijke dag gehad. Ja, ik was warm van moeheid, maar dat zakte tijdens de avonddienst helemaal van me af en 's avonds na een intense, rijke dienst was er alleen maar diepe dankbaarheid over.
En: O ja! Ik weet het weer. Werd ik wel eens aangevochten met de ingeworpen gedachte dat mijn ziek-zijn wel eens een soort 'straf' kon zijn, vanwege het feit dat ik mezelf meer zou voelen dan anderen ( hoogmoed ligt altijd op de loer!) omdat ik zoveel werk deed in de gemeente- die akelige en belastende gedachte is helemaal gesmolten, als een ijsje in de zon. Ik voelde het weer, deze dag, precies zoals vroeger: Dit is: dienen uit liefde en met vreugde! Hoe heerlijk!
Hé, daar heb je die uitspraak weer: Ik had een week vol problemen. De meeste ervan hebben zich niet voorgedaan. Zal ik voortaan maar eens wat meer vertrouwen hebben? In mezelf, en in bovenal in God? Die me door en door kent, en tot op de seconde weet, wat ik nodig heb? Dank U wel, Trouwe en Liefderijke Ontfermer! Duizendmaal dank!
