Natuurlijk hebben we niet echt helemaal voorgoed vakantie, zoals de titel van mijn laatste geschrijf deed vermoeden. Ook als je niet meer hoeft te werken zijn er gewoon dingen die moeten gebeuren. We hebben echt geen kalender zonder afspraken. Maar toch is het zeker voor mijn man heerlijk dat hij nu nog een keer kan omdraaien als ik uit bed ga, in plaats van dag in dag uit om vijf uur op te moeten staan.
Een van de dingen die op de kalender wekelijks terug komen is de Kringloopwinkel waar ik op dinsdagmiddag een paar uurtjes actief probeer te zijn. Ik had me vlak voor de zomer aangemeld als vrijwilliger, om wat positieve input te krijgen door zo positieve stofjes aan te maken in mijn hoofd. En om mijn ei kwijt te
kunnen. Ik ben er heel dankbaar voor. Begon ik bij de boekenafdeling; nu
ben ik actief bij het sorteren, prijzen en in de rekken hangen van de
kleding. Ik mag lekker meedenken en wat is het gezellig onderling. Ook
mijn creatieve ei kan ik er kwijt door dingen te maken waarvoor ik
anders geen kanaal zou hebben. Ik heb er weer zin in. Wat een zegen!
Ook verjaardagen staan op de kalender. Hoewel de nieuwe corona maatregelen ons weer beperken in het ontmoeten van elkaar, hebben we 24 oktober de 91 e verjaardag van mijn vader mogen gedenken. Ik kon het niet nalaten om een paar fotootjes te schieten van hoe keurig hij dat alles helemaal zelf tot in de puntjes voorbereidt.
Het werk in de moestuin is ten einde. Niet alleen omdat het seizoen is afgelopen, maar ook omdat de eigenaar van huis en omliggende grond dit voorjaar helaas is overleden en grond waarschijnlijk binnenkort te koop komt te staan. Daarmee komt ook een einde aan mijn eerste eigen moestuin. De laatste kroppen andijvie wachten op het moment dat ze geoogst gaan worden. Ook staat er nog een portie wortelen, een rijtje knolraap en een rabarberplant. En dat is dat. Ik heb al van alles afgevoerd naar huis. Betekent dat het einde van mijn moestuin carrière? Ik vermoed van niet, want een kennis is bezig om het stuk grond waarop hij tuiniert, te kopen, waarop we naar zijn toezegging verder kunnen. Ook hierin voorziet God dus weer!
Intussen raast Covid over ons kleine eiland. De cijfers rijzen de pan uit. Ook in onze gezinnen slaat het virus zijn slagen. Vijf (schoon)kinderen en twee kleinkinderen zijn er tot nu toe ziek van geweest. Enerzijds heel naar, anderzijds zeggen ze: Nu hebben we het maar gehad. En dus zelf antistoffen aangemaakt. Ik voel die insteek wel mee. Voor mij persoonlijk – zonder daar verder over in discussie te gaan- is een vaccinatie not done. Zonder dat dat zo speciaal met mijn geloofsprincipes te maken heeft; ik heb er zo’n weerstand tegen. Ik heb sterk het gevoel dat er een soort priktatuur aan het ontstaan is. En dat niet alleen. Ook een ongewenste tweedeling. Dat vind ik jammer, wat er ook vóór inenten te zeggen valt. Ik val mensen die zich laten enten niet aan. Ik vertrouw erop dat aan die andere kant, als we dan toch het 'tweedeling gevoel' krijgen, mensen mij ook respecteren inclusief mijn keuze.
En nee, ik kan straks niet meer uit eten, niet naar de bioscoop, het theater, een voetbalwedstrijd, naar een winkelcentrum en wat dies meer zij. Ik zal het niet missen. Echt niet. Wat een geluk! Ik kook lekker thuis, Gert schilt de aardappelen, net als vroeger zijn vader deed; ik verzorg groente en vlees. En hij het toetje. Wat uitgaan betreft: de natuur is altijd open en daar halen we ons hartje dagelijks op. Het leukste lopen is daar, waar we nog niet eerder zijn geweest. Dus bedenken we een beetje om beurten waar de wandeling zal zijn. En je hoeft hier niet ver uit de buurt om aan het water of in het bos te zijn.
Verder leer ik nog steeds nieuwe dingen over mezelf. Sinds kort ben ik er achter dat ik een zekere emotionele afhankelijkheid had. Bij mijn coach noemen we het ‘de haak.’ De haak die je in situaties uitslaat naar anderen om buiten jezelf steun en bevestiging te zoeken. Steun is okee, bevestiging mag je binnen jezelf vinden. Om innerlijk zelfbewustzijn te doen groeien, dien je je eerst bewust te zijn van de situaties waarin je die haak uitslaat. Het is weer een hele verschuiving in mijn systeem, kan ik zeggen. Maar wel een die bevrijdend werkt. Want zo zoetjesaan ben ik groot genoeg om het zelf te doen. Intussen zie ik hoe die haak ook kan werken als een val. Als er ook nog eens verwachtingen aan gekoppeld zijn. Ik ervaar het als mooi hoe na een lange, lange periode van graven er nu een tijd van vooruitkijken is aangebroken.
Terwijl ik dit blogje typ, hebben we de eerste echte regendag in november. Toen ik net na de schilder ochtend, naar buiten stapte, was het al raak. En dan trekt het niet zo om er op uit te gaan. Toen Gert nog werkte, moest ik mezelf bij dit soort weer weliswaar naar buiten schoppen, maar ik ging wel. Om kleddernat maar voldaan thuis te komen. Ja uitdruipen, schoenen op de radiator, bril schoonvegen en lekker aan een mok warme vloeistof. Nu Gert thuis is, doe ik dat maar niet. Dat heeft diverse redenen. 1. Hij zou me verbijsterd vragen of ik van mijn verstand beroofd ben, om met zulk weer naar buiten te gaan. 2. Mocht het naderhand nog droog worden, en hij wil nog naar buiten, dan heb ik mijn portie al gehad en ‘moet’ hij alleen. Zo merk je aan dit soort dingen dat je je toch aanpast in je dagbesteding. Tegelijkertijd waken we ervoor dat we geen soort verlengstuk van elkaar worden.
Op de dagen dat het droog is, maken we heerlijke wandeltochten. Weet je hoe goed het voelt, als je, zoals Gert, weer zeven kilometer kan lopen..
Aan het eind van de middag heb je zo'n prachtige lichtval..
Geweldige wolkenformaties dit najaar...
Afgelopen september was mijn vroegere redacteur Marija hier voor
een interview voor het blad waarvoor ze nu schrijft: Terdege. In het
oktobernummer heeft een weergave van het gesprek erin gestaan.Ik hoop dat mensen er iets aan hebben
Ook een fijn dingetje: Sinds vorige week ben ik gestopt met de consumptie van suiker. Ik voelde me steeds plofferiger worden onder mijn middenrif. Dat werd ik goed zat. En daarmee ging er een knop om in mijn hoofd. Die knop die onontbeerlijk is voor het nemen van je besluit en het ook vol te houden. En, hoe heerlijk, het opgezette gevoel lijkt al wat af te nemen. De mensen op de schildersgroep genoten vanmorgen van een puddingbroodje en ik genot ervan om te zien hoe ze genoten. Fijn toch? Ik voel me echt beter zonder suiker. Ik geniet trouwens ook van de getalletjes die nu op de weegschaal verschijnen. Er is al twee kilo af.
In alle gebrokenheid van het leven is er ontzettend
veel om dankbaar voor te zijn. God is trouw. We kunnen nog naar de verkondiging van Gods Woord op zondag. Hoe bijzonder is dat op zich al! Het dertiende kleinkindje, wat op komst is, groeit goed en ook mama voelt zich beter. Het financiële gedoe met de bank is opgelost en er staat inmiddels een lief c3-tje bij ons huis. We kunnen ons weer verplaatsen. De door covid geraakte geliefden knappen weer op.
Hoe het ook zal gaan, onze tijden zijn in Gods hand, zoals het onderstaande lied zo mooi weergeeft. Die troost toegewenst aan ieder die dit leest.
