Verbazing, discipline en leren

Ik ben een beetje verbaasd. Misschien komt dat doordat ik op bepaalde terreinen nog altijd min of meer naïef ben, dat zou kunnen. Ik ben zomaar een beetje verbaasd dat mensen zulke vreemde reacties plaatsen onder een blog. Een poos geleden was dat al een aanbeveling van een schoonmaakbedrijf, in het Arabisch opgesteld. En nu weer een aanbeveling om toch vooral een bepaald filmpje te bekijken. Het nare is, ik kan die reacties niet verwijderen. Nou ja, ik hoop dat lezers zelf hun verantwoording nemen in wat ze wel of niet doen. Dat is tenslotte in het groot ook zo; ieder is zelf verantwoordelijk voor wat hij of zij wel of niet doet.   

 Dat brengt me meteen bij de volgende gedachte; verantwoording nemen voor je daden én voor je eigen levensgeluk. Het opstellen van een soort dagschema blijkt tot nog toe een goede beslissing te zijn geweest. Op mijn eigen kleine terreintje ben ik weer wat beter aan het functioneren. Dingen doen die nu eenmaal moeten gebeuren, daar houd ik in feite niet van; zo'n vrije vogel ben ik gewoon. Toch merk ik dat die vermeende vrijheid niet altijd vreugde brengt, nu ik een zekere discipline aan de dag leg.  Nee, ik houd me niet krampachtig strikt aan uren en tijden, maar ik merk toch dat de discipline, de afwisseling en het volhouden me  goed doen. Dingen die 'eigenlijk' moesten gebeuren, maar -door mijn  neiging om onder plichten uit te komen- bleven liggen, worden nu deugdelijk aangepakt. En zeker het poetsen van mijn huis en alles (!!) wat daarin staat, geeft een 'ja' gevoel. Als ik voorheen om me heen keek, hoorde ik zo vaak een stemmetje sissen dat ik eigenlijk hoognodig dit of dat moest doen. Dat stemmetje zwijgt nu, of, haakt op zijn hoogst halverwege zijn relaas af, want ik smijt er meteen doorheen: ophouden! Dat komt vanzelf een keer aan de beurt. Kijk, dat is winst, toch? 

 Ik merk ook dat ik steeds meer gevoel van gelijkwaardigheid aan het oefenen ben. En dat levert soms onverwachte situaties op, vooral voor mijn man. Haha. Hij is niet gewend dat ik mijn eigen mening uitspreek. We dachten heel lang dat ik zelfs geen mening had over dingen. Nou moet ik zeggen; het hebben van een mening kan mijn inziens ook doorslaan. het lijkt tegenwoordig zo, dat je werkelijk overal je mening over klaar moet hebben. 

 Als HSP heb je dat niet zo een twee drie. Je bent bij het vormen van een standpunt vaak eindeloos aan het wikken en wegen vanwege je enorme diepteverwerking en de vele aspecten die daarin meespelen. Ik zeg dus niet zo snel zomaar ja of nee; ik ben bepaald niet zwart-wit in mijn denken. (Soms lijkt me dat wel makkelijk..) Maar duidelijk wordt, dat ik wel degelijk meningen heb. En ik ben niet meer bang om die te uiten. Ook al gaan ze faliekant tegen de mening van de ander in; die van mij is even veel waard. Ik hoef me helemaal niet klein en onzichtbaar te maken, zoals ik decennia lang heb gedaan.  Ook dat voelt goed, net als mijn dagschema. En zo kom ik terug op waar ik mee begon; een mens is zelf verantwoordelijk; ook in hoe hij voor zijn eigen welzijn zorgt. Nooit en te nimmer kun je een ander daarvoor verantwoordelijk stellen. 

Overigens; het onderscheid tussen feit of mening is bij ons nog wel eens een dingetje. De familie waaruit mijn man komt, heeft de neiging om meningen als feiten te verkondigen. Ga daar maar eens tegenin.  Toch doe ik dat. Want ieder mens is nog jong genoeg om te leren. Dat er zoveel te leren valt, ook als je de zestig bent gepasseerd, maakt me dagelijks opnieuw een beetje verbaasd. Want vroeger dacht ik, dat je, als je die leeftijd had bereikt, echt wel exact zou weten hoe het leven in elkaar stak. Nee dus. Het leven is en blijft voor ieder mens een leerschool, toch?

Dagritme en vieren

Normaal gesproken hebben mensen een zeker dagritme. Dat lijkt me ook gezond. Het geeft richting aan je daginvulling en aan je bestaan, het helpt je je doelen te bereiken. Toch; hoe heerlijk vinden we het doorgaans als we ons realiseren; ha, nog even dan is het vakantie, dan hoeft er niets, wat heerlijk! De gedachte alleen al, geeft ons vreugde en ontspant.

Ik kan je verzekeren dat mijn man al jaren lang met gemengde gevoelens tegen mijn zee van vrije tijd aankijkt. 'Jij hoeft nou werkelijk niets, niemand zit je achter je vodden, je kan je eigen tijd indelen, weet je wel hoe bevoorrecht jij bent?' zo  hoor ik regelmatig. Ik kan me die gedachtegang wel min of meer voorstellen.  Hij is eigenlijk toe aan stoppen met werken, maar in plaats daarvan, groeit het bedrijf, en daarmee de rompslomp,  en wordt er steeds meer gevraagd, op allerlei terrein. Uit zijn opmerking spreekt onmiskenbaar een verlangen, om ook over zoveel vrijheid te kunnen beschikken.

Toch kan zo'n zee van vrijheid ook een nadeel hebben. Het voelt een beetje net als wanneer je met pensioen gaat. Niet meer hoeven is fijn, maar je moet waken dat je niet zomaar stuurloos gaat rond dobberen op een zee van doelloosheid. En dat merk ik de laatste tijd een beetje bij mezelf. Vlak na de crash was ik gedwongen om niets te doen en dat was goed, merkte ik. Mijn eigen gedachten waren me soms nog teveel en en soms kon ik daar alleen al van overprikkeld raken. Rust, rust, rust, was het enige advies. Na lange tijd word ik gelukkig - over de linie genomen-  mentaal wat evenwichtiger en komt er ruimte voor... ja, voor wat? Nee, niet om het oude bestaan weer op te pakken. Geen haar op mijn hoofd die daar ook maar een moment over nadenkt.

Maar ik merk toch, dat het doelloos rond dobberen op die zee van vrije tijd niet meer bevredigt. Misschien hoort dat ook in het hele proces, dat zou zomaar kunnen. Daarbij word ik regelmatig geplaagd door en stemmetje dat sist: eigenlijk zou je..  dit of dat moeten doen. Poetsen, ruimen, meer stichtelijke lectuur lezen, Bijbelstudie, creativiteit, enz. Dat vervelende 'eigenlijk' is een constant uithollende factor.

Wat heb ik dus gedaan? Ik heb voor mezelf een soort van dagschema gemaakt waarin allerlei dingen een plekje krijgen. Het 'eigenlijk' mag nu dus zwijgen; als ik het schema aanhoud, komt elke dag iets van de ingefluisterde zaken aan de orde.

  8 uur  Opstaan, ontbijt, stille tijd, was
  9 uur  Huishoudelijke bezigheden, poetsen
10 uur  Koffie en studie. Dat kan Bijbelstudie zijn, het lezen van een coach-cursus, die ik van
             iemand in bruikleen heb, of een boek waarvan je iets zinnigs opsteekt.
11 uur  Binnen of buiten op- en wegruimen; ontspullen;  goed voor hoofd en hart
12 uur  Lunch en daarna rusten
14 uur  Wandeling
15 uur  Rusten na de wandeling, en tijd voor creativiteit
16 uur  Bedenken wat we gaan eten, voorbereidingen treffen voor de warme maaltijd en koken
17 uur  Diner
18 uur  Vrij

De eerste dag ging ik voor mijn doen enthousiast aan de gang met mijn schema. Maar oei, ik merkte dat het veel was en ook te snel opeenvolgend. Een nieuw soort van moeten dus. Ho, stop! Dit gaat niet werken, riep mijn bekkenbodem. Dus nam ik me voor om voor mezelf geheel de vrijheid en de ruimte in te bouwen om te schuiven, te wisselen of te schrappen. Zelfcompassie! Zacht zijn voor jezelf. Je kan het schemaatje aanhouden als leidraad maar het is niet verplicht. Vooral het poetsen vergt van me. Ik ben nooit een poetser geweest. Haha!

Toch, als ik een hoekje zie, dat net een beurtje heeft gehad, voelt dat wel fijn. Ik merk alleen wel dat ik er krampachtig zuinig op wil zijn en dat hou je niet vol, tenminste, voor mij werkt het verkrampend.

De medicatie tegen de zenuwpijn in mijn kleine bekken is inmiddels opgehoogd van 2x 300 naar 3x 300 mg. Ik kan het middel goed verdragen. van al de vreselijke bijwerkingen die in de bijsluiten staan word ik af en toe alleen maar een beetje geplaagd door momenten van enorme slaperigheid. Gemengd met het idee dat je er een teveel op hebt. (ja, dat herinner ik me nog uit een ver verleden, haha..)
Het resultaat is -dat durf ik heel voorzichtig te zeggen-  dat de pijn niet zo hoog opvlamt dat de vlammen boven mijn hoofd uitkomen. Op de dagen dat het minder gaat, - en de reden daarvan is echt niet altijd achterhaalbaar- valt het natuurlijk even tegen. De dagen dat het wat beter gaat voel ik een stille dankbaarheid.

Verder hoorde ik vorige week nog iets leuks. Of beter gezegd iets moois. Op de schildersgroep sprak ik even met een van de deelnemers. Zij is een Engelse, dus ik moest me wel een beetje inspannen om alles wat ze zei, te volgen, maar toch begreep ik haar bedoeling. We hadden het over over hoe moeilijk het kan zijn om achter ons te laten wat geweest is.  Vaak speelt de pijn, die we beleefd hebben -en vaak nog beleven- ons zoveel parten. En die pijn kan op de meest onverwachte momenten de kop opsteken. Een geur, een blik, een woord, een stemming.. BAM! "Hallo, hier ben ik weer eens. Mijn naam is 'oude pijn.' En ik zit lekker ingebakken in je systeem. Zie me maar eens van je af te schudden."

De Engels sprekende vrouw vertelde hoe ze op een tiendaagse healing ooit het volgende had gehoord: Wij mensen vieren elk jaar Oud en Nieuw. We proberen dan het oude jaar af te sluiten en met frisse moed het Nieuwe Jaar tegemoet te zien. En u komt het: om je verleden achter je te laten zou je eigenlijk elke dag Nieuw Jaar kunnen vieren. Het vorige achter je laten, en met frisse moed en vol verwachting opnieuw beginnen. Hoe mooi vond ik dat. Temeer omdat onze hulp en onze verwachting toch door alles heen, in de Naam van de Heere is, Die hemel en aarde geschapen heeft. Die trouw houdt en eeuwig leeft, en nooit, nóóit zal laten varen enig werk dat Zijn Goddelijke hand begon. Hoe kun je nu beter een nieuwe dag beginnen!