Dagritme en vieren

Normaal gesproken hebben mensen een zeker dagritme. Dat lijkt me ook gezond. Het geeft richting aan je daginvulling en aan je bestaan, het helpt je je doelen te bereiken. Toch; hoe heerlijk vinden we het doorgaans als we ons realiseren; ha, nog even dan is het vakantie, dan hoeft er niets, wat heerlijk! De gedachte alleen al, geeft ons vreugde en ontspant.

Ik kan je verzekeren dat mijn man al jaren lang met gemengde gevoelens tegen mijn zee van vrije tijd aankijkt. 'Jij hoeft nou werkelijk niets, niemand zit je achter je vodden, je kan je eigen tijd indelen, weet je wel hoe bevoorrecht jij bent?' zo  hoor ik regelmatig. Ik kan me die gedachtegang wel min of meer voorstellen.  Hij is eigenlijk toe aan stoppen met werken, maar in plaats daarvan, groeit het bedrijf, en daarmee de rompslomp,  en wordt er steeds meer gevraagd, op allerlei terrein. Uit zijn opmerking spreekt onmiskenbaar een verlangen, om ook over zoveel vrijheid te kunnen beschikken.

Toch kan zo'n zee van vrijheid ook een nadeel hebben. Het voelt een beetje net als wanneer je met pensioen gaat. Niet meer hoeven is fijn, maar je moet waken dat je niet zomaar stuurloos gaat rond dobberen op een zee van doelloosheid. En dat merk ik de laatste tijd een beetje bij mezelf. Vlak na de crash was ik gedwongen om niets te doen en dat was goed, merkte ik. Mijn eigen gedachten waren me soms nog teveel en en soms kon ik daar alleen al van overprikkeld raken. Rust, rust, rust, was het enige advies. Na lange tijd word ik gelukkig - over de linie genomen-  mentaal wat evenwichtiger en komt er ruimte voor... ja, voor wat? Nee, niet om het oude bestaan weer op te pakken. Geen haar op mijn hoofd die daar ook maar een moment over nadenkt.

Maar ik merk toch, dat het doelloos rond dobberen op die zee van vrije tijd niet meer bevredigt. Misschien hoort dat ook in het hele proces, dat zou zomaar kunnen. Daarbij word ik regelmatig geplaagd door en stemmetje dat sist: eigenlijk zou je..  dit of dat moeten doen. Poetsen, ruimen, meer stichtelijke lectuur lezen, Bijbelstudie, creativiteit, enz. Dat vervelende 'eigenlijk' is een constant uithollende factor.

Wat heb ik dus gedaan? Ik heb voor mezelf een soort van dagschema gemaakt waarin allerlei dingen een plekje krijgen. Het 'eigenlijk' mag nu dus zwijgen; als ik het schema aanhoud, komt elke dag iets van de ingefluisterde zaken aan de orde.

  8 uur  Opstaan, ontbijt, stille tijd, was
  9 uur  Huishoudelijke bezigheden, poetsen
10 uur  Koffie en studie. Dat kan Bijbelstudie zijn, het lezen van een coach-cursus, die ik van
             iemand in bruikleen heb, of een boek waarvan je iets zinnigs opsteekt.
11 uur  Binnen of buiten op- en wegruimen; ontspullen;  goed voor hoofd en hart
12 uur  Lunch en daarna rusten
14 uur  Wandeling
15 uur  Rusten na de wandeling, en tijd voor creativiteit
16 uur  Bedenken wat we gaan eten, voorbereidingen treffen voor de warme maaltijd en koken
17 uur  Diner
18 uur  Vrij

De eerste dag ging ik voor mijn doen enthousiast aan de gang met mijn schema. Maar oei, ik merkte dat het veel was en ook te snel opeenvolgend. Een nieuw soort van moeten dus. Ho, stop! Dit gaat niet werken, riep mijn bekkenbodem. Dus nam ik me voor om voor mezelf geheel de vrijheid en de ruimte in te bouwen om te schuiven, te wisselen of te schrappen. Zelfcompassie! Zacht zijn voor jezelf. Je kan het schemaatje aanhouden als leidraad maar het is niet verplicht. Vooral het poetsen vergt van me. Ik ben nooit een poetser geweest. Haha!

Toch, als ik een hoekje zie, dat net een beurtje heeft gehad, voelt dat wel fijn. Ik merk alleen wel dat ik er krampachtig zuinig op wil zijn en dat hou je niet vol, tenminste, voor mij werkt het verkrampend.

De medicatie tegen de zenuwpijn in mijn kleine bekken is inmiddels opgehoogd van 2x 300 naar 3x 300 mg. Ik kan het middel goed verdragen. van al de vreselijke bijwerkingen die in de bijsluiten staan word ik af en toe alleen maar een beetje geplaagd door momenten van enorme slaperigheid. Gemengd met het idee dat je er een teveel op hebt. (ja, dat herinner ik me nog uit een ver verleden, haha..)
Het resultaat is -dat durf ik heel voorzichtig te zeggen-  dat de pijn niet zo hoog opvlamt dat de vlammen boven mijn hoofd uitkomen. Op de dagen dat het minder gaat, - en de reden daarvan is echt niet altijd achterhaalbaar- valt het natuurlijk even tegen. De dagen dat het wat beter gaat voel ik een stille dankbaarheid.

Verder hoorde ik vorige week nog iets leuks. Of beter gezegd iets moois. Op de schildersgroep sprak ik even met een van de deelnemers. Zij is een Engelse, dus ik moest me wel een beetje inspannen om alles wat ze zei, te volgen, maar toch begreep ik haar bedoeling. We hadden het over over hoe moeilijk het kan zijn om achter ons te laten wat geweest is.  Vaak speelt de pijn, die we beleefd hebben -en vaak nog beleven- ons zoveel parten. En die pijn kan op de meest onverwachte momenten de kop opsteken. Een geur, een blik, een woord, een stemming.. BAM! "Hallo, hier ben ik weer eens. Mijn naam is 'oude pijn.' En ik zit lekker ingebakken in je systeem. Zie me maar eens van je af te schudden."

De Engels sprekende vrouw vertelde hoe ze op een tiendaagse healing ooit het volgende had gehoord: Wij mensen vieren elk jaar Oud en Nieuw. We proberen dan het oude jaar af te sluiten en met frisse moed het Nieuwe Jaar tegemoet te zien. En u komt het: om je verleden achter je te laten zou je eigenlijk elke dag Nieuw Jaar kunnen vieren. Het vorige achter je laten, en met frisse moed en vol verwachting opnieuw beginnen. Hoe mooi vond ik dat. Temeer omdat onze hulp en onze verwachting toch door alles heen, in de Naam van de Heere is, Die hemel en aarde geschapen heeft. Die trouw houdt en eeuwig leeft, en nooit, nóóit zal laten varen enig werk dat Zijn Goddelijke hand begon. Hoe kun je nu beter een nieuwe dag beginnen!