Zoeken in deze blog

vrijdag, juni 29, 2018

Bewegen


Bewegen!

Overal hoor je roep: Meer bewegen! Het is goed voor je. We zijn niet gemaakt om te zitten want  bewegen zet zoveel processen in gang in je lijf. Ik kan ze echt niet allemaal opnoemen, want ik ben geen bewegingsdeskundige, maar wel ervaringsdeskundige. En dat is ook wat waard, niet dan? Ja toch..

Gelukkig 'ben' ik weer terug waar ik was gebleven, na die paar nare eerste weken in juni. Daar ben ik dankbaar voor, maar besef meteen hoeveel tonnen dankbaarheid ik eigenlijk tekort kom. Ook daarvoor mag verzoening gezocht worden bij mijn Heiland.. We hebben wat verzoening nodig!
  
Gisteren was ik bij de Haptotherapeut. Sjonge, hoe lang zijn we inmiddels al in gesprek. Ik zou het even moeten nakijken. Maar er zijn al heel wat sessies geweest. We vervelen elkaar nog niet en ik merk dat ik het nog steeds nodig heb om her en der richtingaanwijzers te krijgen aangereikt.

Die mag ik vervolgens zelf planten. Want een ander kan 'het' niet voor je doen, tenslotte.

De sfeer is echt wel die van therapeut/ cliënt maar dat wil niet zeggen dat het niet ontzettend ontspannend kan zijn als je daar bent. Zo nam ik vorig jaar op mijn verjaardag heerlijke verse flappen mee voor bij de koffie, die ik standaard van hem krijg. En gisteren bracht ik een Poortvlietse delicatesse mee, kersen van de Fa. Noom aan de Hogeweg . Die zijn zo uitzonderlijk delicaat, dat mensen uit België er hier om komen. Ik liet dus thuis voorzichtig 7 kersen in een boterhamzakje zakken en nam ze mee. Terwijl hij beneden koffie tapte, legde ik het zakje met de kersen open op het bureau, een tissue voor de stelen en pitjes ernaast. 'Oh, misschien houdt hij helemaal niet van kersen', schoot er nog door me heen. Maar ho stop, geen controledrang; laat komen wat komt… als hij ze niet hoeft, dan smikkel ik ze zelf wel op . Koffie met kersen. Nieuwe combinatie, zeg maar. Maar ja, hij was verrast en heeft nog voor de koffie, op zijn gemak de kersen zitten ervaren.
Ze zijn soms zo groot als een euro, echt waar. En zacht, en ... sappig...  en de pit ligt er bijna los is, dus dat is makkelijk eten.


En ik had nog wat -niet zo zeer om hem en zijn vrouw en kind te plezieren, maar om mezelf ervan af te helpen- een zakje vers geplukte sperzieboontjes. Ik kreeg een emmer vol, van een oud vrijgezel meneertje hier op het dorp. Hij zet in het voorjaar zoveel boontjes in zijn volkstuintje achter zijn huis, dat hij ze onmogelijk op kan krijgen, samen met zijn nog oudere zuster, met wie hij het huis deelt. En dus deelt hij uit. Emmers vol. Vorig jaar had ik er in de diepvries gedaan, daar had ik toen plek voor, en een aantal had ik in potten  gedaan. Soort van inmaken. Maar na een paar dagen zag ik er schuim in komen, dus kon ik al die potten weg mikken. Zonde hoor. Dus dit jaar gaan ze alleen in de vriezer. Maar die zit momenteel knap vol, dus rest mij niets dan ook wat uitdelen. De dochters willen er wel, en dan kijk ik wel wat er over is. Laat hij het maar niet horen. Hij vroeg zelfs of ik nog meer wilde. Ik heb gezegd dat het zo voorlopig genoeg is, maar of hij het onthoudt weet ik niet; voor 't zelfde geld staat hij morgen weer met een emmer vol bij de achterdeur. Zo kan dat gaan op een klein dorp.  En een vergeetachtig meneertje.


Maar ik dwaal af, het zou gaan over bewegen.  Ik vertelde de vorige keer al dat ik mijn oefenbal had weggegeven aan een paar kleinzoons en daarom had ik een andere besteld. Een kleinere, roze.  Hoe vrouwelijk, haha.

En.. ik kwam in een oud tijdschrift zomaar een uitgebreid artikel tegen, over oefenen met een bal. Toeval bestaat niet zeg. Ik heb het eruit gescheurd, samen met nog allerhande dingen zoals woordjes, afbeeldingen en quotes, voor in een Round Robin boekje, maar ook dat is een ander verhaal. Een heel leuke bezigheid, zo'n eerste Round Robin kennismaking. Maar daarover later meer, bij leven en welzijn. 


Dus. Een nieuwe bal. En het ging gisteren ook juist over de noodzaak van bewegen voor je welzijn. Ik vertelde hoe ik steeds meer merk dat ik Becky ( mijn bekkenbodem) kan kalmeren met bewegen. Vandaar de bijna dagelijkse wandeling en het stilletjes heupschudden om te bewegen. Maar het hoeft niet stilletjes, maakte ik op uit wat volgde.  Want wat gebeurt er? Als ik in de stoel zit en iets vertel terwijl ik stil zit  en dus statisch ben, neemt de spanning toe. Als ik ga bewegen tijdens het praten, zakt het weer weg en treedt er weer ontspanning in. Wonderlijk toch. Hou dat vast, die beweging, zei de therapeut. En hij nodigde me uit al bewegend en pratend, op de tafel te gaan liggen.  En hij probeerde te checken hoe zeer ik 'bij mezelf' blijf onder het bewegen. Bewegen met mijn handen, mijn voeten, mijn heupen. 

Toen vertelde ik iets waarbij ik me zo moest concentreren dat ik vergat te bewegen. "Wat gebeurt en met Becky?" vroeg hij. "Verhip!" floepte ik er uit. "Ze krampt weer samen.." Het bewijs was geleverd, bewegen ontspant. We zijn niet gemaakt om statisch stil te zitten, liggen, staan.  Bewegen is echt nodig!

Ja maar, sputterde ik.  Thuis, ok. Maar er zijn plekken waar je niet beweegt omdat er kalmte verwacht wordt. In de supermarkt voor de kassa heup-wiebelen, en van het ene been op het ander gaan, OK.  Maar in de kerk… Ik zie het nog niet voor me. Ja de kerkdienst is echt moeilijk. Ik probeer net voor de aanvang van de dienst binnen te komen, zit op een 'eigen' stoel naast de banken, een mooi oud stoeltje, met rieten zitting. En een eeuwenoude pilaar achter mijn rug…  


 Ik heb dus al wat meer bewegingsvrijheid dan midden in de bank. Maar met je heupen wiegen en je benen bewegen, knieën spreiden en weer bij elkaar, en van links naar rechts draaien… tja..

Zo op de tafel, liggend ervarend wat er in mijn buik gebeurt terwijl ik diep in adem en weer langzaam uitblaast, stelde hij een vraag.  "Kun jij van binnen bewegen?" vroeg de therapeut. "Dat kan he. inwendig wiebelen, zonder dat je uitwendig beweegt." Kijk. Dan val ik stil. Nee dat wist ik niet. Ik viel niet alleen letterlijk stil, ik lag opeens in een deuk en proestte het uit. En hij schaterde mee. Gewoon vanwege het koddige van het moment. Wat heerlijk, om in een deuk te liggen om niks. Het deed me denken aan mijn schooljaren, toen we met elkaar om elke kleinigheidje de slappe lach konden hebben. Dan stroomt er iets wonderlijks door je lijf. De gelukshormomen. Ja! dat was lang geleden. Ik merkte het vorige week ook ergens mee. Het schijnt dopamine te zijn, en ik denk dat ik maar eens ga proberen om veel dopamine momentjes te creëren voor mezelf. Want zo'n klein beginnetje zet een heel proces in gang. Hormonen en systemen in je lijf die goed schijnen te zijn voor je welzijn. 

Toen we weer serieus waren, gingen we verder. 'Deze ontdekking dat bewegen nodig is, en het uitwendig daaraan opvolgen, is een voorbereiding op de kunst die je later kunt gaan beoefenen, onzichtbaar inwendig wiebelen',  deelde de therapeut mee. Dus, stelde ik me voor, geen stiekem gewiebel meer, om niet op te vallen, maar  geneer je niet, als je in gezelschap wiebelig bent. Ga gewoon je eigen gang.  Ja waarom ook niet? Het is mijn leven. Wahaaa.  En wie wil weten wat je doet nou die staat vrij om er naar te vragen. Bevrijdend kan dat voelen zeg. 

En die buik, ja, die buik, waarin ik na jaaren voor het eerst weer iets voel van verbinding, prikkeling, geleiding, weet ik hoe ik het zal noemen… die buik mag nog veel meer gaan vertellen.  ( Haptologie; de leer van het voelen, je weet wel… ) Zitten er in je hoofd de meeste zenuwcellen, in je buik minstens zoveel en dan in de vorm van verbinding. Nog veel werk aan de winkel dus. Daar mag ik weer op gaan oefenen. En met de zomervakantie in aantocht, waarin we als cliënt en therapeut precies ná elkaar op vakantie hopen te gaan, staat de volgende afspraak gepland op 2 september. Allemensen … Tijd genoeg om te oefenen zou ik zeggen. En te bewegen. Ook dat.  We schudden de hand. Hij bedankt mij ook wel eens. Omdat hij van mij ook weer dingen hoort en leert die hij nooit eerder hoorde. O? Ik ben me daar niet van bewust. Maar hij zal er vast niet om jokken. Graag gedaan. Mijn man zegt: "Heb je niet gevraagd: "Wat schuuueft dat?"  Tja, dat zijn mannen dan weer. 😁

"En: blijf opletten dat je vertraging inbouwt. Want je HEBT daar toch een vaart van binnen zeg. Niet normaaaaal. Ontgaat jou weleens IETS?" Oef. nog steeds? Men, dan had je me voorheen moeten zien. Schrikwekkend, waarschijnlijk. Ja meneer, ik zal er aan denken. Bedankt weer. En een fijne vakantie! 

Nou,  ik ga weer wat bewegelijks doen, ik heb weer lang genoeg gezeten met het typen van deze Blog. Stofzuigen. oO die bonen verwerken. Of strijken. Eigenlijk moet het alle drie gebeuren. Ik zie wel. Volgende keer over Roud Robin, beloofd!

donderdag, juni 07, 2018

Wat is er gebeurd.


Wat is er gebeurd.  

Ja dat vraag je je soms af, als het er van binnen opeens zo anders uitziet dan de voorgaande weken... Wat is er gebeurd dat ik de draad opeens kwijt ben. Het is heel akelig om mee te maken. En lezers die eenzelfde traject doorlopen, weten precies wat ik bedoel.  Ik kom even terug op het groene foto album met de fotootjes uit mijn kinderjaren. Ik herkende mezelf helemaal niet. Ik voelde niet: Yes, dat ben ik. Eerder een 'bah' gevoel.  En ik stel me de vraag: Waarom in vredesnaam dat gevoel  😕bij het zien van het meisje dat ik was? Zo iets van 'Stom kind.' Heb ik niet geleerd om van dat kind te houden? Is dat de diepste bottleneck? 
Dat te constateren bracht me in de war. En in de war zijn, is een heel oude en eenzaam makende emotie voor mij. Toen we zondag een rondje gingen lopen, - blijft een voordelige en gezonde pijnstiller- hadden we het er al over. En mijn man, de wijze laatbloeier- zei, dat ik helemaal niet zo 'n  nee-gevoel hoef te hebben bij die foto's.  Dat ik er gewoon ook anders naar kan kijken. Het viel hem juist op, dat mijn gezichtsuitdrukkingen heel helder vertellen wanneer ik me prettig voelde en wanneer niet! Hij nam me 'mee' de foto's langs.  Kijk hier. 
 Als je als 2 jarige (hsp'er) uit je kostelijke middagdutje wordt gehaald voor een fotosessie.. ach, is het dan een wonder dat je een gezicht hebt als een onweersbui? 👿 En als die fotograaf je dan ook op de foto zet als je op de pot zit.. 😱 Reken maar uit. 
Ook de foto's in zinderende zomerhitte geven een hopeloze uitdrukking te zien. Want poeh, wat haatte ik (en nog steeds) Verzengende-Zomer-Hitte...

Wanneer keek ik blij? Ahaaaaa 😁 Iets anders doen dan anders. Weg uit de sleur.. Een tent bouwen in het achtertuintje met het beddengoed dat hing te luchten.
 En als diertjes in de buurt waren.🙊😺🐇🐔🐩


En als ik kon spelen met dingen die bij mij pasten! Knoeien met zand.  Lekker in de teil als het heet was. Nou ja, om de beurt dan, met mijn broer, En de pop baden in de teil. En kijk, ja, mijn voeten herken ik heel goed.. Wat leuk. Nou ja, ik vond eigenlijk dat ik ene beetje rare voeten had, dat kwam door die klompvoeten. maar goed. daar heb ik nu geen last meer van.  En ik zie ook mijn dikke buik, waar ik altijd een hekel aan heb gehad. En nog heb, ja ja..

Naar mijn grappige oom gaan die en klein jongetje had.
en mijn 'chocoladepopje Lenz' baden in een teiltje. Ik had ene witte pop, die rietje heette, net zoals mijn moeder, maar ook een neger-popje, Lenz. Lenz, dat was het merk, had ik gelezen op het labeltje, toen ik het kreeg. (ja ik kon al vroeg lezen) en dat werd dus haar naam, hoe mijn moeder ook probeerde uit te leggen dat dat geen naam was voor een pop... 

 Heel helder, stelde mijn man. Als kind wist jij kostelijk goed wat je fijn vond, wat je wilde, wat bij jou paste. Dat er mensen in je onmiddellijke omgeving waren, die daar geen oog voor hebben gehad, en de reden daarvan is wat complex,  en je in een bepaald harnas hebben gedrukt, wat jij hebt toegelaten, omdat harmonie met je omgeving, zo belangrijk voor je was -zo nodig ten koste van jezelf- .... daar kun jij niets aan doen.😶

Ach! Dat ik, die toch best goed kan nadenken over mezelf, dat nou niet zelf had bedacht! 
Ik besloot: Helena;  Kijk er naar. Stop; het album niet weg. Doe hier iets mee. En bovenal: Hou van dat kind.  Spreek het met sympathie toe. Met liefde, met begrip. "Joh, wat had je het warm he. Wat een akelig gevoel is dat hè, voor je". Of: "Sjonge, hebben ze je nou zomaar uit je bedje gesleurd voor een paar foto's. ik snap dat je daar kei-sjacho van wordt.. Helemaal oke hoor." Zo iets.  En met bewondering omdat ze zo goed weet wat ze wel of niet fijn vindt. Maar dat zich destijds in de situatie van toen zich haar eigenheid heeft laten onderdrukken.  "Hé, ik zie dat je blij wordt van beestjes in je buurt. Geen wonder, bij kinderen voor kinderen zongen ze dat ook: met een beestje in je buurt voel je je beter."  💖

En nu je dit hebt ontdekt, troost dat kind binnen in je en vertel haar dat ze best nog steeds heel goed  weet wat ze fijn vindt en wat wezenlijk bij haar past en dat ze zich door niemand hoeft te laten onderdrukken en zich voor niemand hoeft aan te passen.  Dat dit leven háar leven is. (Voor een ander misschien heel normaal, geen gedachte waard.. maar; zo! dat is nieuw!!!) Waarin zij belangrijk genoeg is om gehoord en gezien te worden. Vooral door zichzelf. Zonder gène of verlegenheid. Maar ook zonder stoerheid. Allemaal niet meer nodig. En dan maar eens zien, of je de draad weer terug vindt. Ik denk zomaar van wel. 
Wat een paar foto's al niet teweeg kunnen brengen. Nooit gedacht. 

Overigens/bovendien: en dat is echt niet onbelangrijk.... Wel bijzonder eigenlijk, dat het album zo lang onvindbaar was, en het nu, aansluitend op een 'goede' periode, juist nu, nu ik in het genieten van kleurtjes, op de trampoline gaan, zomaar even huppelen, en meer van dat soort dingen- meer ruimte vrij kon maken voor de hernieuwde bewustwording van het kind in mij, opeens opduikt. Stel dat ik het in handen had gekregen tijdens een aantal nare of sombere  weken. Wat zou er dan gebeurd zijn.

(Een soort van 'om-denken'.) Ik vond de onderstaande afbeelding eigenlijk ook wel passen bij dit gevalletje. 
Zo zie ik maar weer dat ook die kleine dingen in het leven niet per ongeluk plaatsvinden, maar in wijsheid  bestuurd worden. Niets gebeurt zonder bedoeling. Snap ik dan alles? Nee. Bij lange na niet. Maar ik oefen zo vertrouwen.  Juist in die ogenschijnlijk kleine dingen kan ik me daarover echt verbazen en verwonderen. Dan worden ze opeens groot en waardevol. Dat is, ook in een periode van
' ff niet zo lekker' weer reden tot dankbaarheid en zo. 

Niet alleen omdenken. Maar ook hernieuwd vertrouwen.  Hij heeft het in  handen. Goede handen.

En wat betreft het item ' dit is 'mijn' leven, heb ik wat handvatten genoteerd voor wanneer ik iets wil ondernemen, van weke aard dan ook:

Bedenk:
jij hebt de regie
Niemand heeft iets over jou te zeggen
Blijf bij jezelf
Laat je niet uit jezelf sleuren.
Let op je lichaamshouding en ademhaling
Voel je energie van anderen, bedenk dan dat dat niet Jouw energie is.
Gun ieder zijn eigen sores
Jij kunt niet alles van andere mensen dragen. Laat staan oplossen.
Laat alles meteen weer achter je
Wees in het Hier en Nu.



dinsdag, juni 05, 2018

Rommelpotje


Ahhhh wat kan het opeens weer een rommelpotje zijn in je hoofd. Het lijkt dan helemaal weer zoals voorheen. En dat is iets, waar je niet meer zo op rekent. Bah bah bah!  
Ik wil dan weten hoe dat kan er waar ik de mist in ben gegaan. Dus schrijf ik even op wat er gebeurde, en wanneer en hoe.  En ik deel het ook even, misschien heeft iemand er wat aan. 

Het begon afgelopen vrijdag. Voor de dag erna stonden er wat dingen op het programma, en voor de volgende week weer.  En een volle agenda, heeft me deels genekt, toen ik weer onderuit ging. Dus ging mij lijf in de stress. Wat er op stond ? Geen opzienbarende dingen hoor, echt niet. Maar voor mijn hoofd was het kennelijk toch te veel. En daar kwamen we achter toen de stress al had toegeslagen. En zie het dan maar weer kwijt te raken. Maar ik schoot in de kramp door dingen die 'moeten', of die ik me had voorgenomen. gewoon gewone en leuke dingen. Maar waarbij ik misschien het gevoel had om 'aan iets te moeten voldoen', wat natuurlijk alleen maar inbeelding is. Want in de afgelopen weken, toen ik me prettig voelde, en de draad goed te pakken had, had ik helemaal geen last van die oude gevoelens. Het ging fijn, ik kreeg er weer zin in, zei ik tegen de therapeut.

Dus moet ik even een eindje achteruit lopen en weer terug naar het punt waar ik de draad kwijtraakte. Op papier is dat snel gezegd, de praktijk is natuurlijk weer weerbarstiger, grmpf!
Ik was bij de haptotherapeut toen het nog fijn ging. Hij maakte zelfs grapjes, dat ik de volgende cliënt maar even moest opvangen, zodat hij even om een boodschapje kon; ik zei in principe dezelfde dingen als hij wilde zeggen. Natuurlijk was dat een compliment. Maar complimenten kunnen ook stress opleveren, bedenkt ik nu te plekke.  Je kunt een complement ontspannen in ontvangst nemen en er van genieten, maar je kan het ook zo interpreteren dat je vast moet houden wat je nu doet bent en hebt. Begon het daar al? Ik weet het niet. Aan het eind van het gesprek kwam nog even ter sprake dat het toch goed was om de oefenbal af en toe te gebruiken, omdat die je lichaam zo fijn uitnodigt om 'helemaal' mee te doen. Dit in tegenstelling tot 'star' zitten in een stoel. Hij pakte weer twee skippyballen zonder handvat en ik koos nu natuurlijk de roze. Met het dopje naar onderen, zei ik, zodat het, mocht het losschieten door mijn gewicht, er niet door mijn mond weer uit zou komen. We lagen in een deuk.  Maar ik schrok ook ene beetje, want had mijn oefenbal niet meer. Ik had hem weggegeven aan mijn kleinzonen omdat ik dacht dat ik inmiddels wel wist dat bewegelijk zijn beter is voor de bekkenbodem -dus die les had geleerd-  en dat ik dat ook zonder bal kon toepassen. Dus: hoppa, weg dat lelijke ding uit mijn huis. Ik heb altijd nog een balans kussentje. Ik  kreeg dus het gevoel dat dat niet slim was geweest. Ik zeg: Ach, misschien koop ik dan wel weer een nieuwe bal. Nu een knalroze...

Dat oefenen op 'helemaal meedoen', met heel je lijf, begreep ik,  mocht wel een maandje de tijd  krijgen en dus werd een volgende afspraak gepland voor eind juni.


Maar eenmaal thuis, vroeg ik me af, hoe ik dat in het vat zou moeten gieten. Ik kan toch maar moeilijk met mijn armen en benen gaan zwaaien als ik op de bank zit. Of, nog erger, tijdens de kerkdienst bijvoorbeeld of in de supermarkt. Dat ik daar nou niet even op  had ingespeeld... Daar liep ik dus even vast. Nu weet ik dat je soms gaandeweg helder krijgt  wat de bedoeling is, dus ben ik niet angstvallig op zoek gegaan naar het begrijpen, maar het niet-weten geeft mij toch onrust, merk in nu. 

Toen kwam het weekend er aan. En op de zaterdag stonden er dus wat dingetjes gepland. Geen opzienbarende, zoals ik al zei, maar toch, 5 items. En dan loopt mijn hoofd vol.


De Rommelmarkt van de kerk was 2 juni. Ik heb er jaren aan meegewerkt als lid van de activiteitencommissie. En heb het graag gedaan, met volle, volle vaart. Vorig jaar zijn we met opzet even weggegaan om afstand te nemen; dit keer wilde ik er weer heen gaan. Een paar fleurige senseo kopjes zou ik er vast wel vinden. Of een leuke kleurige schaal voor in de keuken. Of ene tweedehands kledingstuk, en boeren kaas. En nieuwe aardappelen en wie weet, nog wat speelgoed voor de kleinkinderen. Ik nam 2 tassen mee.

Ik stond ervan te kijken hoeveel werk er weer was verzet. En dat ik daar altijd zo aan had mee gedaan. Het was leuk om de bekende gezichten weer te zien en babbeltjes te maken. Veel keren de vraag hoe het nu gaat. En dat het fijn is dat je er bent. Maar inmiddels liep ik al met het volgende item in mij hoofd: Ons kleindochtertje mocht meerijden met de Truckersrit omdat ze wat beperkt en anders begaafd is. Nou moet ik eerlijk zeggen, dat vroeger al, toen we nog in Dirksland woonden, de tranen over mijn wangen biggelden bij het zien van en zwaaien naar al die verrukte gezichten van de gehandicapte deelnemers, en nu zou mijn eigen kleine drop er bij zijn. Ik zag op tegen de golf van heftige emoties die dat teweeg ging brengen, want dat zou gebeuren, dat stond als een paal boven water.. Toen ik het op de markt vertelde aan een vriendin, die die emoties bij zo'n Truckrit zelf ook kent, ( hoewel ze verder best nuchter is)  kwamen de waterlanders al. Dus droeg ik die morgen veel spanning in me mee. 

Twaalf uur zou de tocht beginnen. We kregen alvast een paar lieve fotootjes te zien op de app  en we zouden horen wanneer ze hier langs kwamen, zodat we langs de weg konden gaan staan om te zwaaien. Daarna zouden we 's middags nog drie adressen af gaan in Tholen om wat dingen te regelen, en 's avonds zou mijn oudste broer zijn verjaardag vieren. Daar wilde ik heen. Dat was ook al een paar jaar geleden. Hoewel ik na de verjaardag van mijn schoonzus, een paar maanden terug,  een paar dagen extra pijn had gehad, wilde ik de uitdaging aangaan om nu geen pijn over te houden. Maar ach, de pijn was er al weer, vanwege de volle agenda. Inmiddels had ik ook een enorm pijnlijk triggerpoint in een van mijn bilspieren en daar reageerde de bekkenbodem spieren weer op met pijnlijke verkramping. En pijn geeft een ervaring van onbehagen en spanning. Dus het cirkeltje was weer rond. En toch wilde ik gaan. Dingen kunnen tenslotte ook meevallen, nietwaar.
Op de verjaardag waren de meeste gasten al geweest. De laatsten vertrokken toen wij kwamen, en er was alleen een ouder persoon. Dus: van de drukte zou ik geen stress kunnen krijgen.  Het  was op zich een goede en zinvolle avond omdat je dan eens tot een goed gesprek kunt komen, maar aangezien, die andere gast nogal doof is, was dat stemgeluid dermate sterk, dat het  toeterde in mijn oren, en dat het tot in mijn botten doordrong en ik mijn schoonzus niet eens meer kon verstaan. We wilden de bezoeker niet blameren vanwege zijn harde praten.. We probeerden te praten over mijn nieuwste verhaal, over een mevrouw met een NAH, ( niet aangeboren hersenletsel). Aangezien zij werkt men mensen met NAH, waren daar raakpunten, als moest ik me op mijn uiterst concentreren om haar te kunnen volgen.  Ze wilde het ook wel lezen, en zou dan kijken of het strookte met de praktijk. Want zoiets heb je echt zomaar niet aanvaard…  Oké. Mijn verhaal was in principe klaar, maar het zou dus zomaar kunnen dat er dingen niet klopten. Oei.  Ik zei tegen mezelf als troost dat het verhaal alleen nog maar logischer zou kunnen worden.  Daarna, toen  de andere gast weg was, hebben we nog wat gepraat over vroeger, hoe mijn broer  en ik dingen toch op verschilde manieren hebben ervaren, maar ook dat we het over bepaalde dingen hartelijk eens waren. 

Al pratend kwamen we op het fotoalbumpje, waar door mijn andere broer naarstig was gezocht, maar dat hij nog steeds niet had kunnen vinden. "geen wonder"lachte mijn broer. "dat ligt hier." En hij haalde het uit de kast tevoorschijn. Dat was een moment van verrassing, want we snapten al niet dat het zomaar kwijt kon zijn.  Meteen stuurde ik een appje naar de andere broer, dat het boven water was.   

Ik bladerde even in het boekje. Het was een vreemde gewaarwording: ik voelde helemaal niet dat ik dat kind was.  
Ik sprak mezelf toe en zei dat dat ook helemaal niet nodig was, de feiten waren zo en dat was goed en genoeg. Mijn broer zei dat ik de foto's van mij er gerust uit kon halen, maar dan zou het album beschadigen, vond ik.  Ik mocht het meenemen om de foto's die ik wilde hebben, in te scannen of te fotograferen, nog voor mijn levensverhaal. We gingen voldaan naar huis. 

Eenmaal thuis sliep ik toch vrijwel direct, ondanks dat ik nog even naar de foto's had zitten kijken en het een latertje was geworden, met een flink glas wijn achter mijn kiezen. 

De volgende morgen was het zondag en ging ik naar de kerk. Maar ik voelde dat ik moe was. Moe van gisteren. Moe van de pijn. Moe van...?  Ik heb die zondag veel op de bank gelegen in de hoop dat het onbehagelijke gevoel zou zakken. 's Avonds heb ik thuis meegeluisterd, thee gedronken, en nog samen met mijn man een eindje door de polder gelopen en even bijgepraat -hij vond dat ik te weinig deelde de laatste tijd,  en dat kon wel eens waar zijn-  En toen op tijd naar bed. Verward gedroomd over een kleinkind dat kwijt was en heel bedrijvig geweest in mijn droom..  (dat was al lang gelden!) En dan word je maandags al onrustig wakker.  En toen realiseerde ik me dat er voor de komende week weer dingen op de rol stonden, waar ik tegen aan hikte. 

Mijn gevoel van onbehagen had inmiddels een punt bereikt dat mijn pas verworven vreugde om kleur niet meer bij me was en ik baalde, ik schrok, ik was verdrietig. Ik ben het spoor bijster. 

Niks meer te vinden van 'laat de dingen gaan zoals ze gaan… het is oké zoals het is of gaat.  Je bent waardevol. Jij bepaalt hoe het gaat. Je mag er zijn. Niets moet, alles mag, lustvol leven, genieten van wat je doet. Bam. Weg. donkergrijs beeld. Plat. 

Ik heb mezelf een schop onder mijn kont gegeven en heb gedoucht, ontbeten, stille tijd gehouden, ben rabarber gaan koken, heb het eten voor 's avonds klaargezet, opgezien tegen de afspraken van volgende week,  wat fotootjes uit het album overgemaakt en op de computer gezet en bijgewerkt, en opnieuw geschrokken van de blik in mijn jonge oogjes, de uitstraling en het idee dat ik me oncomfortabel moest voelen..  Ik heb een draai was gedaan, nog wat aan het verhaal toegevoegd en het naar diverse mensen gestuurd, wat gehaakt, wat spelletjes gedaan op de telefoon, terwijl ik op de bank alg. En aan het eind van de middag kwam een van de kleinkinderen nog even aanwippen. We hebben wat gekletst, mijn man was opeens vroeg thuis, en we hebben een zelfgemaakt ijsje op. Toen gekookt,  waarna mijn man nog even weg moest. Ik heb toen gelopen, wat lekker was, en een paar fotootjes in het dorp gemaakt voor Power Point presentatie  over 'ken je dorp' ten bate van de contactmiddag voor de ouderen. Hoe verder de dag vorderde, hoe verder het nee gevoel wegzakte. Fijn! Morgen zou het wel beter zijn. Kreeg ik weer zin in de dingen. Morgen. 

Vannacht droomde ik weer wild en woest. Er was weer iemand kwijt, net als de nacht er voor,  iemand ontkleedde zich spontaan waar ik bij was, er waren gehandicapten, en een collega die allang niet meer leeft, die huilde en zei dat het niet goed met haar ging.. Ik moest afstanden afleggen, was mijn auto kwijt... we hadden vakantie gehad en we zouden vertrekken, maar er was nog veel wat schoongemaakt en ingepakt moest worden, ontdekte ik.  Dat gaf een bonk onrust. En zo werd ik wakker. Met spanning in mijn armen en benen, waardoor ik me telkens moest uitrekken. En met een min of meer koud gevoel onder mijn huid, wat me herinnerde aan de oude paniekaanvallen. Ik huilde. 
Dit niet weer alsjeblieft. Ik moest en wild orde op zaken stellen en uitzoeken waarom ik nou toch zoveel spanning had opgebouwd. Iets uit mijn oude denken (de controledrang, het moeten voldoen??)  had een veel te grote mond gekregen, vrees ik. 

Ik kwam tot de conclusie dat ik op dit niveau de afspraken die uitstaan, niet kon nakomen. Dus, nog voor ik gegeten en gedoucht had, heb ik zowel het oppassen als een nieuwe schrijf dag geannuleerd bij mijn zoon (hij moet maar iemand anders zoeken, hoe het me ook spijt..) en de cursusleidster. Dat ook doorgegeven aan mijn dochter en een vriendin, die ook mee zouden gaan.  
Ik vind het enerzijds laf dat ik ervoor wegloop.  Zo leer je het nooit, zegt mijn innerlijke criticus. Ja, die weet exact  wanneer je je zwak voelt. Maar ik ben echt gewoon even eerst lief voor mezelf. Anderzijds vind ik het dapper dat ik kies voor rust in dit stadium en dus voor mezelf.  Mijn dochter belde vol begrip en sprak me wat  moed in, (zoals ik dat vorig week nog bij haar kon, toen alles nog prettig was…)  daarna appte de leidster terug en wenste me heel veel sterkte toe. Daarna nog even ge-appt met de vriendin, en intussen dit relaas gaan typen. Ik heb mijn man ge-appt dat ik de dingen voor komende week heb geannuleerd en dat we vanavond verder kletsen. Enneh…  o ja.  boodschappen; doe ik gewoon morgen. Vanmiddag ga ik even die 3 dingetjes van zaterdagmiddag doen, naar ik probeer- in alle rust. Ik ga ook even niet naar de bezinningsavond die op het voor vanavond programma staat.  Mijn andere vriendin weet dat al, zij mag orgel spelen bij de samenzang  i.p.v. ik. En anders doet de dominee het maar. Toedeloe. 

Aha! Kijk, dat is het, zo moet het.  Op een bepaalde manier gewoon weer schijt hebben, netter gezegd: afstand nemen.  Niet alle plooien voor anderen gladstrijken. Heb ik me weer teveel uit mezelf laten sleuren? Me weer laten duwen in de gestalte van : een ander heeft het voor het zeggen?  Ik moet… weet ik veel .. doen?  Sjonge zeg. Ik ben bang van wel. Wat is het lastig, dat blijkt steeds weer.  En  ja, misschien, misschien  moet ik toch nog een laag dieper, om echt te gaan houden van dat kind op de foto's. Dat kind in mezelf. Misschien is de tijd er nu rijp voor. 
                                         





 

En o jah.. ik heb inmiddels inderdaad een nieuwe bal besteld.
Kijk maar.


Blogarchief