Bewegen

Bewegen!

Overal hoor je roep: Meer bewegen! Het is goed voor je. We zijn niet gemaakt om te zitten want  bewegen zet zoveel processen in gang in je lijf. Ik kan ze echt niet allemaal opnoemen, want ik ben geen bewegingsdeskundige, maar wel ervaringsdeskundige. En dat is ook wat waard, niet dan? Ja toch..

Gelukkig 'ben' ik weer terug waar ik was gebleven, na die paar nare eerste weken in juni. Daar ben ik dankbaar voor, maar besef meteen hoeveel tonnen dankbaarheid ik eigenlijk tekort kom. Ook daarvoor mag verzoening gezocht worden bij mijn Heiland.. We hebben wat verzoening nodig!

  

Gisteren was ik bij de Haptotherapeut. Sjonge, hoe lang zijn we inmiddels al in gesprek. Ik zou het even moeten nakijken. Maar er zijn al heel wat sessies geweest. We vervelen elkaar nog niet en ik merk dat ik het nog steeds nodig heb om her en der richtingaanwijzers te krijgen aangereikt.

Die mag ik vervolgens zelf planten. Want een ander kan 'het' niet voor je doen, tenslotte.

De sfeer is echt wel die van therapeut/ cliënt maar dat wil niet zeggen dat het niet ontzettend ontspannend kan zijn als je daar bent. Zo nam ik vorig jaar op mijn verjaardag heerlijke verse flappen mee voor bij de koffie, die ik standaard van hem krijg. En gisteren bracht ik een Poortvlietse delicatesse mee, kersen van de Fa. Noom aan de Hogeweg . Die zijn zo uitzonderlijk delicaat, dat mensen uit België er hier om komen. Ik liet dus thuis voorzichtig 7 kersen in een boterhamzakje zakken en nam ze mee. Terwijl hij beneden koffie tapte, legde ik het zakje met de kersen open op het bureau, een tissue voor de stelen en pitjes ernaast. 'Oh, misschien houdt hij helemaal niet van kersen', schoot er nog door me heen. Maar ho stop, geen controledrang; laat komen wat komt… als hij ze niet hoeft, dan smikkel ik ze zelf wel op . Koffie met kersen. Nieuwe combinatie, zeg maar. Maar ja, hij was verrast en heeft nog voor de koffie, op zijn gemak de kersen zitten ervaren.

Ze zijn soms zo groot als een euro, echt waar. En zacht, en ... sappig...  en de pit ligt er bijna los is, dus dat is makkelijk eten.

En ik had nog wat -niet zo zeer om hem en zijn vrouw en kind te plezieren, maar om mezelf ervan af te helpen- een zakje vers geplukte sperzieboontjes. Ik kreeg een emmer vol, van een oud vrijgezel meneertje hier op het dorp. Hij zet in het voorjaar zoveel boontjes in zijn volkstuintje achter zijn huis, dat hij ze onmogelijk op kan krijgen, samen met zijn nog oudere zuster, met wie hij het huis deelt. En dus deelt hij uit. Emmers vol. Vorig jaar had ik er in de diepvries gedaan, daar had ik toen plek voor, en een aantal had ik in potten  gedaan. Soort van inmaken. Maar na een paar dagen zag ik er schuim in komen, dus kon ik al die potten weg mikken. Zonde hoor. Dus dit jaar gaan ze alleen in de vriezer. Maar die zit momenteel knap vol, dus rest mij niets dan ook wat uitdelen. De dochters willen er wel, en dan kijk ik wel wat er over is. Laat hij het maar niet horen. Hij vroeg zelfs of ik nog meer wilde. Ik heb gezegd dat het zo voorlopig genoeg is, maar of hij het onthoudt weet ik niet; voor 't zelfde geld staat hij morgen weer met een emmer vol bij de achterdeur. Zo kan dat gaan op een klein dorp.  En een vergeetachtig meneertje.

Maar ik dwaal af, het zou gaan over bewegen.  Ik vertelde de vorige keer al dat ik mijn oefenbal had weggegeven aan een paar kleinzoons en daarom had ik een andere besteld. Een kleinere, roze.  Hoe vrouwelijk, haha.

En.. ik kwam in een oud tijdschrift zomaar een uitgebreid artikel tegen, over oefenen met een bal. Toeval bestaat niet zeg. Ik heb het eruit gescheurd, samen met nog allerhande dingen zoals woordjes, afbeeldingen en quotes, voor in een Round Robin boekje, maar ook dat is een ander verhaal. Een heel leuke bezigheid, zo'n eerste Round Robin kennismaking. Maar daarover later meer, bij leven en welzijn. 

Dus. Een nieuwe bal. En het ging gisteren ook juist over de noodzaak van bewegen voor je welzijn. Ik vertelde hoe ik steeds meer merk dat ik Becky ( mijn bekkenbodem) kan kalmeren met bewegen. Vandaar de bijna dagelijkse wandeling en het stilletjes heupschudden om te bewegen. Maar het hoeft niet stilletjes, maakte ik op uit wat volgde.  Want wat gebeurt er? Als ik in de stoel zit en iets vertel terwijl ik stil zit  en dus statisch ben, neemt de spanning toe. Als ik ga bewegen tijdens het praten, zakt het weer weg en treedt er weer ontspanning in. Wonderlijk toch. Hou dat vast, die beweging, zei de therapeut. En hij nodigde me uit al bewegend en pratend, op de tafel te gaan liggen.  En hij probeerde te checken hoe zeer ik 'bij mezelf' blijf onder het bewegen. Bewegen met mijn handen, mijn voeten, mijn heupen. 

Toen vertelde ik iets waarbij ik me zo moest concentreren dat ik vergat te bewegen. "Wat gebeurt en met Becky?" vroeg hij. "Verhip!" floepte ik er uit. "Ze krampt weer samen.." Het bewijs was geleverd, bewegen ontspant. We zijn niet gemaakt om statisch stil te zitten, liggen, staan.  Bewegen is echt nodig!

Ja maar, sputterde ik.  Thuis, ok. Maar er zijn plekken waar je niet beweegt omdat er kalmte verwacht wordt. In de supermarkt voor de kassa heup-wiebelen, en van het ene been op het ander gaan, OK.  Maar in de kerk… Ik zie het nog niet voor me. Ja de kerkdienst is echt moeilijk. Ik probeer net voor de aanvang van de dienst binnen te komen, zit op een 'eigen' stoel naast de banken, een mooi oud stoeltje, met rieten zitting. En een eeuwenoude pilaar achter mijn rug…  

 Ik heb dus al wat meer bewegingsvrijheid dan midden in de bank. Maar met je heupen wiegen en je benen bewegen, knieën spreiden en weer bij elkaar, en van links naar rechts draaien… tja..

Zo op de tafel, liggend ervarend wat er in mijn buik gebeurt terwijl ik diep in adem en weer langzaam uitblaast, stelde hij een vraag.  "Kun jij van binnen bewegen?" vroeg de therapeut. "Dat kan he. inwendig wiebelen, zonder dat je uitwendig beweegt." Kijk. Dan val ik stil. Nee dat wist ik niet. Ik viel niet alleen letterlijk stil, ik lag opeens in een deuk en proestte het uit. En hij schaterde mee. Gewoon vanwege het koddige van het moment. Wat heerlijk, om in een deuk te liggen om niks. Het deed me denken aan mijn schooljaren, toen we met elkaar om elke kleinigheidje de slappe lach konden hebben. Dan stroomt er iets wonderlijks door je lijf. De gelukshormomen. Ja! dat was lang geleden. Ik merkte het vorige week ook ergens mee. Het schijnt dopamine te zijn, en ik denk dat ik maar eens ga proberen om veel dopamine momentjes te creëren voor mezelf. Want zo'n klein beginnetje zet een heel proces in gang. Hormonen en systemen in je lijf die goed schijnen te zijn voor je welzijn. 

 

Toen we weer serieus waren, gingen we verder. 'Deze ontdekking dat bewegen nodig is, en het uitwendig daaraan opvolgen, is een voorbereiding op de kunst die je later kunt gaan beoefenen, onzichtbaar inwendig wiebelen',  deelde de therapeut mee. Dus, stelde ik me voor, geen stiekem gewiebel meer, om niet op te vallen, maar  geneer je niet, als je in gezelschap wiebelig bent. Ga gewoon je eigen gang.  Ja waarom ook niet? Het is mijn leven. Wahaaa.  En wie wil weten wat je doet nou die staat vrij om er naar te vragen. Bevrijdend kan dat voelen zeg. 

En die buik, ja, die buik, waarin ik na jaaren voor het eerst weer iets voel van verbinding, prikkeling, geleiding, weet ik hoe ik het zal noemen… die buik mag nog veel meer gaan vertellen.  ( Haptologie; de leer van het voelen, je weet wel… ) Zitten er in je hoofd de meeste zenuwcellen, in je buik minstens zoveel en dan in de vorm van verbinding. Nog veel werk aan de winkel dus. Daar mag ik weer op gaan oefenen. En met de zomervakantie in aantocht, waarin we als cliënt en therapeut precies ná elkaar op vakantie hopen te gaan, staat de volgende afspraak gepland op 2 september. Allemensen … Tijd genoeg om te oefenen zou ik zeggen. En te bewegen. Ook dat.  We schudden de hand. Hij bedankt mij ook wel eens. Omdat hij van mij ook weer dingen hoort en leert die hij nooit eerder hoorde. O? Ik ben me daar niet van bewust. Maar hij zal er vast niet om jokken. Graag gedaan. Mijn man zegt: "Heb je niet gevraagd: "Wat schuuueft dat?"  Tja, dat zijn mannen dan weer. 😁

"En: blijf opletten dat je vertraging inbouwt. Want je HEBT daar toch een vaart van binnen zeg. Niet normaaaaal. Ontgaat jou weleens IETS?" Oef. nog steeds? Men, dan had je me voorheen moeten zien. Schrikwekkend, waarschijnlijk. Ja meneer, ik zal er aan denken. Bedankt weer. En een fijne vakantie! 

Nou,  ik ga weer wat bewegelijks doen, ik heb weer lang genoeg gezeten met het typen van deze Blog. Stofzuigen. oO die bonen verwerken. Of strijken. Eigenlijk moet het alle drie gebeuren. Ik zie wel. Volgende keer over Roud Robin, beloofd!