Rommelpotje

Ahhhh wat kan het opeens weer een rommelpotje zijn in je hoofd. Het lijkt dan helemaal weer zoals voorheen. En dat is iets, waar je niet meer zo op rekent. Bah bah bah!  

Ik wil dan weten hoe dat kan er waar ik de mist in ben gegaan. Dus schrijf ik even op wat er gebeurde, en wanneer en hoe.  En ik deel het ook even, misschien heeft iemand er wat aan. 

Het begon afgelopen vrijdag. Voor de dag erna stonden er wat dingen op het programma, en voor de volgende week weer.  En een volle agenda, heeft me deels genekt, toen ik weer onderuit ging. Dus ging mij lijf in de stress. Wat er op stond ? Geen opzienbarende dingen hoor, echt niet. Maar voor mijn hoofd was het kennelijk toch te veel. En daar kwamen we achter toen de stress al had toegeslagen. En zie het dan maar weer kwijt te raken. Maar ik schoot in de kramp door dingen die 'moeten', of die ik me had voorgenomen. gewoon gewone en leuke dingen. Maar waarbij ik misschien het gevoel had om 'aan iets te moeten voldoen', wat natuurlijk alleen maar inbeelding is. Want in de afgelopen weken, toen ik me prettig voelde, en de draad goed te pakken had, had ik helemaal geen last van die oude gevoelens. Het ging fijn, ik kreeg er weer zin in, zei ik tegen de therapeut.

Dus moet ik even een eindje achteruit lopen en weer terug naar het punt waar ik de draad kwijtraakte. Op papier is dat snel gezegd, de praktijk is natuurlijk weer weerbarstiger, grmpf!

Ik was bij de haptotherapeut toen het nog fijn ging. Hij maakte zelfs grapjes, dat ik de volgende cliënt maar even moest opvangen, zodat hij even om een boodschapje kon; ik zei in principe dezelfde dingen als hij wilde zeggen. Natuurlijk was dat een compliment. Maar complimenten kunnen ook stress opleveren, bedenkt ik nu te plekke.  Je kunt een complement ontspannen in ontvangst nemen en er van genieten, maar je kan het ook zo interpreteren dat je vast moet houden wat je nu doet bent en hebt. Begon het daar al? Ik weet het niet. Aan het eind van het gesprek kwam nog even ter sprake dat het toch goed was om de oefenbal af en toe te gebruiken, omdat die je lichaam zo fijn uitnodigt om 'helemaal' mee te doen. Dit in tegenstelling tot 'star' zitten in een stoel. Hij pakte weer twee skippyballen zonder handvat en ik koos nu natuurlijk de roze. Met het dopje naar onderen, zei ik, zodat het, mocht het losschieten door mijn gewicht, er niet door mijn mond weer uit zou komen. We lagen in een deuk.  Maar ik schrok ook ene beetje, want had mijn oefenbal niet meer. Ik had hem weggegeven aan mijn kleinzonen omdat ik dacht dat ik inmiddels wel wist dat bewegelijk zijn beter is voor de bekkenbodem -dus die les had geleerd-  en dat ik dat ook zonder bal kon toepassen. Dus: hoppa, weg dat lelijke ding uit mijn huis. Ik heb altijd nog een balans kussentje. Ik  kreeg dus het gevoel dat dat niet slim was geweest. Ik zeg: Ach, misschien koop ik dan wel weer een nieuwe bal. Nu een knalroze...

Dat oefenen op 'helemaal meedoen', met heel je lijf, begreep ik,  mocht wel een maandje de tijd  krijgen en dus werd een volgende afspraak gepland voor eind juni.

Maar eenmaal thuis, vroeg ik me af, hoe ik dat in het vat zou moeten gieten. Ik kan toch maar moeilijk met mijn armen en benen gaan zwaaien als ik op de bank zit. Of, nog erger, tijdens de kerkdienst bijvoorbeeld of in de supermarkt. Dat ik daar nou niet even op  had ingespeeld... Daar liep ik dus even vast. Nu weet ik dat je soms gaandeweg helder krijgt  wat de bedoeling is, dus ben ik niet angstvallig op zoek gegaan naar het begrijpen, maar het niet-weten geeft mij toch onrust, merk in nu. 

Toen kwam het weekend er aan. En op de zaterdag stonden er dus wat dingetjes gepland. Geen opzienbarende, zoals ik al zei, maar toch, 5 items. En dan loopt mijn hoofd vol.

De Rommelmarkt van de kerk was 2 juni. Ik heb er jaren aan meegewerkt als lid van de activiteitencommissie. En heb het graag gedaan, met volle, volle vaart. Vorig jaar zijn we met opzet even weggegaan om afstand te nemen; dit keer wilde ik er weer heen gaan. Een paar fleurige senseo kopjes zou ik er vast wel vinden. Of een leuke kleurige schaal voor in de keuken. Of ene tweedehands kledingstuk, en boeren kaas. En nieuwe aardappelen en wie weet, nog wat speelgoed voor de kleinkinderen. Ik nam 2 tassen mee.

Ik stond ervan te kijken hoeveel werk er weer was verzet. En dat ik daar altijd zo aan had mee gedaan. Het was leuk om de bekende gezichten weer te zien en babbeltjes te maken. Veel keren de vraag hoe het nu gaat. En dat het fijn is dat je er bent. Maar inmiddels liep ik al met het volgende item in mij hoofd: Ons kleindochtertje mocht meerijden met de Truckersrit omdat ze wat beperkt en anders begaafd is. Nou moet ik eerlijk zeggen, dat vroeger al, toen we nog in Dirksland woonden, de tranen over mijn wangen biggelden bij het zien van en zwaaien naar al die verrukte gezichten van de gehandicapte deelnemers, en nu zou mijn eigen kleine drop er bij zijn. Ik zag op tegen de golf van heftige emoties die dat teweeg ging brengen, want dat zou gebeuren, dat stond als een paal boven water.. Toen ik het op de markt vertelde aan een vriendin, die die emoties bij zo'n Truckrit zelf ook kent, ( hoewel ze verder best nuchter is)  kwamen de waterlanders al. Dus droeg ik die morgen veel spanning in me mee. 

Twaalf uur zou de tocht beginnen. We kregen alvast een paar lieve fotootjes te zien op de app  en we zouden horen wanneer ze hier langs kwamen, zodat we langs de weg konden gaan staan om te zwaaien. Daarna zouden we 's middags nog drie adressen af gaan in Tholen om wat dingen te regelen, en 's avonds zou mijn oudste broer zijn verjaardag vieren. Daar wilde ik heen. Dat was ook al een paar jaar geleden. Hoewel ik na de verjaardag van mijn schoonzus, een paar maanden terug,  een paar dagen extra pijn had gehad, wilde ik de uitdaging aangaan om nu geen pijn over te houden. Maar ach, de pijn was er al weer, vanwege de volle agenda. Inmiddels had ik ook een enorm pijnlijk triggerpoint in een van mijn bilspieren en daar reageerde de bekkenbodem spieren weer op met pijnlijke verkramping. En pijn geeft een ervaring van onbehagen en spanning. Dus het cirkeltje was weer rond. En toch wilde ik gaan. Dingen kunnen tenslotte ook meevallen, nietwaar.

Op de verjaardag waren de meeste gasten al geweest. De laatsten vertrokken toen wij kwamen, en er was alleen een ouder persoon. Dus: van de drukte zou ik geen stress kunnen krijgen.  Het  was op zich een goede en zinvolle avond omdat je dan eens tot een goed gesprek kunt komen, maar aangezien, die andere gast nogal doof is, was dat stemgeluid dermate sterk, dat het  toeterde in mijn oren, en dat het tot in mijn botten doordrong en ik mijn schoonzus niet eens meer kon verstaan. We wilden de bezoeker niet blameren vanwege zijn harde praten.. We probeerden te praten over mijn nieuwste verhaal, over een mevrouw met een NAH, ( niet aangeboren hersenletsel). Aangezien zij werkt men mensen met NAH, waren daar raakpunten, als moest ik me op mijn uiterst concentreren om haar te kunnen volgen.  Ze wilde het ook wel lezen, en zou dan kijken of het strookte met de praktijk. Want zoiets heb je echt zomaar niet aanvaard…  Oké. Mijn verhaal was in principe klaar, maar het zou dus zomaar kunnen dat er dingen niet klopten. Oei.  Ik zei tegen mezelf als troost dat het verhaal alleen nog maar logischer zou kunnen worden.  Daarna, toen  de andere gast weg was, hebben we nog wat gepraat over vroeger, hoe mijn broer  en ik dingen toch op verschilde manieren hebben ervaren, maar ook dat we het over bepaalde dingen hartelijk eens waren. 

Al pratend kwamen we op het fotoalbumpje, waar door mijn andere broer naarstig was gezocht, maar dat hij nog steeds niet had kunnen vinden. "geen wonder"lachte mijn broer. "dat ligt hier." En hij haalde het uit de kast tevoorschijn. Dat was een moment van verrassing, want we snapten al niet dat het zomaar kwijt kon zijn.  Meteen stuurde ik een appje naar de andere broer, dat het boven water was.   

Ik bladerde even in het boekje. Het was een vreemde gewaarwording: ik voelde helemaal niet dat ik dat kind was.  

Ik sprak mezelf toe en zei dat dat ook helemaal niet nodig was, de feiten waren zo en dat was goed en genoeg. Mijn broer zei dat ik de foto's van mij er gerust uit kon halen, maar dan zou het album beschadigen, vond ik.  Ik mocht het meenemen om de foto's die ik wilde hebben, in te scannen of te fotograferen, nog voor mijn levensverhaal. We gingen voldaan naar huis. 

Eenmaal thuis sliep ik toch vrijwel direct, ondanks dat ik nog even naar de foto's had zitten kijken en het een latertje was geworden, met een flink glas wijn achter mijn kiezen. 

De volgende morgen was het zondag en ging ik naar de kerk. Maar ik voelde dat ik moe was. Moe van gisteren. Moe van de pijn. Moe van...?  Ik heb die zondag veel op de bank gelegen in de hoop dat het onbehagelijke gevoel zou zakken. 's Avonds heb ik thuis meegeluisterd, thee gedronken, en nog samen met mijn man een eindje door de polder gelopen en even bijgepraat -hij vond dat ik te weinig deelde de laatste tijd,  en dat kon wel eens waar zijn-  En toen op tijd naar bed. Verward gedroomd over een kleinkind dat kwijt was en heel bedrijvig geweest in mijn droom..  (dat was al lang gelden!) En dan word je maandags al onrustig wakker.  En toen realiseerde ik me dat er voor de komende week weer dingen op de rol stonden, waar ik tegen aan hikte. 

Mijn gevoel van onbehagen had inmiddels een punt bereikt dat mijn pas verworven vreugde om kleur niet meer bij me was en ik baalde, ik schrok, ik was verdrietig. Ik ben het spoor bijster. 

Niks meer te vinden van 'laat de dingen gaan zoals ze gaan… het is oké zoals het is of gaat.  Je bent waardevol. Jij bepaalt hoe het gaat. Je mag er zijn. Niets moet, alles mag, lustvol leven, genieten van wat je doet. Bam. Weg. donkergrijs beeld. Plat. 

Ik heb mezelf een schop onder mijn kont gegeven en heb gedoucht, ontbeten, stille tijd gehouden, ben rabarber gaan koken, heb het eten voor 's avonds klaargezet, opgezien tegen de afspraken van volgende week,  wat fotootjes uit het album overgemaakt en op de computer gezet en bijgewerkt, en opnieuw geschrokken van de blik in mijn jonge oogjes, de uitstraling en het idee dat ik me oncomfortabel moest voelen..  Ik heb een draai was gedaan, nog wat aan het verhaal toegevoegd en het naar diverse mensen gestuurd, wat gehaakt, wat spelletjes gedaan op de telefoon, terwijl ik op de bank alg. En aan het eind van de middag kwam een van de kleinkinderen nog even aanwippen. We hebben wat gekletst, mijn man was opeens vroeg thuis, en we hebben een zelfgemaakt ijsje op. Toen gekookt,  waarna mijn man nog even weg moest. Ik heb toen gelopen, wat lekker was, en een paar fotootjes in het dorp gemaakt voor Power Point presentatie  over 'ken je dorp' ten bate van de contactmiddag voor de ouderen. Hoe verder de dag vorderde, hoe verder het nee gevoel wegzakte. Fijn! Morgen zou het wel beter zijn. Kreeg ik weer zin in de dingen. Morgen. 

Vannacht droomde ik weer wild en woest. Er was weer iemand kwijt, net als de nacht er voor,  iemand ontkleedde zich spontaan waar ik bij was, er waren gehandicapten, en een collega die allang niet meer leeft, die huilde en zei dat het niet goed met haar ging.. Ik moest afstanden afleggen, was mijn auto kwijt... we hadden vakantie gehad en we zouden vertrekken, maar er was nog veel wat schoongemaakt en ingepakt moest worden, ontdekte ik.  Dat gaf een bonk onrust. En zo werd ik wakker. Met spanning in mijn armen en benen, waardoor ik me telkens moest uitrekken. En met een min of meer koud gevoel onder mijn huid, wat me herinnerde aan de oude paniekaanvallen. Ik huilde. 

Dit niet weer alsjeblieft. Ik moest en wild orde op zaken stellen en uitzoeken waarom ik nou toch zoveel spanning had opgebouwd. Iets uit mijn oude denken (de controledrang, het moeten voldoen??)  had een veel te grote mond gekregen, vrees ik. 

Ik kwam tot de conclusie dat ik op dit niveau de afspraken die uitstaan, niet kon nakomen. Dus, nog voor ik gegeten en gedoucht had, heb ik zowel het oppassen als een nieuwe schrijf dag geannuleerd bij mijn zoon (hij moet maar iemand anders zoeken, hoe het me ook spijt..) en de cursusleidster. Dat ook doorgegeven aan mijn dochter en een vriendin, die ook mee zouden gaan.  

Ik vind het enerzijds laf dat ik ervoor wegloop.  Zo leer je het nooit, zegt mijn innerlijke criticus. Ja, die weet exact  wanneer je je zwak voelt. Maar ik ben echt gewoon even eerst lief voor mezelf. Anderzijds vind ik het dapper dat ik kies voor rust in dit stadium en dus voor mezelf.  Mijn dochter belde vol begrip en sprak me wat  moed in, (zoals ik dat vorig week nog bij haar kon, toen alles nog prettig was…)  daarna appte de leidster terug en wenste me heel veel sterkte toe. Daarna nog even ge-appt met de vriendin, en intussen dit relaas gaan typen. Ik heb mijn man ge-appt dat ik de dingen voor komende week heb geannuleerd en dat we vanavond verder kletsen. Enneh…  o ja.  boodschappen; doe ik gewoon morgen. Vanmiddag ga ik even die 3 dingetjes van zaterdagmiddag doen, naar ik probeer- in alle rust. Ik ga ook even niet naar de bezinningsavond die op het voor vanavond programma staat.  Mijn andere vriendin weet dat al, zij mag orgel spelen bij de samenzang  i.p.v. ik. En anders doet de dominee het maar. Toedeloe. 

Aha! Kijk, dat is het, zo moet het.  Op een bepaalde manier gewoon weer schijt hebben, netter gezegd: afstand nemen.  Niet alle plooien voor anderen gladstrijken. Heb ik me weer teveel uit mezelf laten sleuren? Me weer laten duwen in de gestalte van : een ander heeft het voor het zeggen?  Ik moet… weet ik veel .. doen?  Sjonge zeg. Ik ben bang van wel. Wat is het lastig, dat blijkt steeds weer.  En  ja, misschien, misschien  moet ik toch nog een laag dieper, om echt te gaan houden van dat kind op de foto's. Dat kind in mezelf. Misschien is de tijd er nu rijp voor. 

                                         

 

En o jah.. ik heb inmiddels inderdaad een nieuwe bal besteld.
Kijk maar.