Meesjes, De appelgaard en 'Anders...'

Ja hoor, het was echt waar. Mocht ik nog een paar dagen getwijfeld hebben of mijn onbewoonbaar verklaarde mezenwoning toch echt was gekraakt … het mezenpaar vloog al snel  af en aan.  Echt! Zodra het nestkastje -met een nieuw gat in de bevestigingsplank- aan de schutting hing, gingen ze van start. De plek was vorig jaar zeker goed bevallen, afgezien van de voortijdige ontruiming van hun woning, de vorige keer. Of het waren nu gewoon andere vogeltjes, dat kan ook.  Snavels vol interieurbekleding werd aangevlogen en geïnstalleerd.  Misschien wel net voor de bevalling, want al snel kwamen de ouders met lekkere hapjes. Luisjes, ( uit de rozen, die mijn man al lang had willen rooien vanwege de luizen..) mugjes, vliegjes, later rupsjes, en grotere snacks. 

  

 Gelukkig hadden wij onze buxus- bezet door de buxus rups/ mot- niet gespoten maar compleet verwijderd en vervangen door Ilex struikjes..  

(We hoorden dat hier en daar complete broedsels de dood vonden door het gif tegen de buxus mot. Jammer! Hier niet. Alhoewel, die ene.. nou ja, lees maar.)

Toen het lawaai daar binnen een hoogtepunt had bereikt, wisten we het; dat zou niet lang meer duren. Misschien zouden ze met Pinksteren wel uitvliegen. Dan zouden we dat moment missen, omdat we onze 39 e huwelijksdag, 18 mei, gingen vieren in De Betuwe. Mijn man had natuurlijk weer voor een verrassing gezorgd. Hij had geboekt, zonder dat ik het wist, bij   B&B De Appelgaard in Culemborg Nou, klonk dat al heel geweldig, het beleven was helemaal compleet geluk.  Zie de afbeeldingen op Google

Zaken die eigenlijk op die vrijdag stonden gepland, de chiropractor en schilderles, heb ik verzet om de dag niet te vol te proppen. ( jaja, zorg voor jezelf..) En we reden op ons gemak naar de Betuwe.

De fruitbomen waren al kleine appeltjes en peertjes aan het maken,

dus veel bloesem hebben we niet meer gezien, dan moet je er eerder bij zijn. Misschien nog een ideetje voor een ander voorjaar, bij leven en welzijn. We hebben een prachtig lang weekend gehad. Het was prachtig weer, we hadden een geweldig fijn huisje, en we genoten. Niet alleen van Culemborg en de directe omgeving, lekker eten en drinken, een curiosa markt in Breukelen, maar  's avonds ook van een prachtige video getiteld "Planet" die ons de ontzettende grootsheid van de Schepper toonde,  en ons extra moed gaf om ons over te geven aan Zijn almacht. We bezochten zondagmorgen een fijne kerkdienst in Schoonrewoerd en op afstand waren we via de laptop 's avonds en 2e Pinksterdag ook verbonden met onze thuisgemeente…
We maakten een wandeling langs het Klompenpad Kuilenburg, en een wandeling 'over de dijk heen 'richting de Lek...  waar we de zon onder zagen gaan.

Natuurlijk schreef ik op Google een knallend positieve review, dat hebben de eigenaars Leo en Eveline dik verdiend!  :  "De Appelgaard was voor ons een geweldig fijne plek om even te onthaasten. Een heerlijke boomgaard -lodge, vol liefdevolle aandacht ingericht en aangekleed met eerlijke materialen en werkelijk van alle luxe voorzien. Een gevoel van weelde, wat mij betreft. Vriendelijke, ongedwongen eigenaars, een super lieve hond, wat een ontvangst. Koffie en thee vrij beschikbaar, heerlijk geurende flesjes zeep en zo, ( altijd zo leuk, andere geurtjes, van bijzondere merken!) 😊 verse eitjes van eigen kippen, een 3 liter can biologische appelsap uit eigen boomgaard in de koeling, bij aankomst een warm appeltaartje met kleurige viooltjes erop, voor bij de koffie,

bloemen op tafel,  en een extra bloemetje voor op de slaapkamer toen ze hoorden dat we een huwelijksjubileum kwamen vieren.... de krant, een schaal vol fruit en noten.. 

 

 Niet verwonderlijk dat lichaam en geest hier bijgetankt vandaan gaan.  Leo en Eveline hebben het echt geweldig voor elkaar."

Bij het afscheid kregen we nog een lief klein potje appel -notenjam mee, en praatten we bij een bak koffie in hun tuin nog even spontaan na over de ontwikkeling van hun bedrijf. We mochten ook de overige ruimtes bekijken. Wat mooi en zonnig!! Leuk, leuk, leuk!  En we babbelden nog wat over persoonlijke dingetjes.  Wat een geschenken zijn dat toch,  als je raakvlakken ontdekt. Ach, we hebben al bij veel vakantiestekjes gezegd: hier komen we vast nog een keer terug. Soms is dat ook inderdaad gebeurd, maar naar dit plekje gaan we bij gezondheid zeker nog een keer terug! 

Natuurlijk weer een klusje fotootjes om mee te genieten: Bij de rode pijl is het huisje

Wat een lieve Border Collie, die Joep. Hij bleef keurig buiten, maar kwam ons met, onze toestemming, wel regelmatig even begroeten

Een trampoline! Nog nooit opgestaan... 

 

 Dat ga ik proberen, natuurlijk... Ik wil beleven hoe het is om je heerlijk te laten gaan....

                                             Maar dat viel tegen. Ik zeg op de app tegen de kinderen: Ik kan dat niet hoor, ik viel alsmaar omver. Dus. "Ik kan veel hoger dan oma", zei een van de kleinzoons. geef hem eens ongelijk. 😅

 

 

 

 

 

   

 

 

 

 

Zoals altijd:  Het is voorbij voor je het weet! Er was nog veel meer te doen, te zien, te beleven.. Maar op = op. En weg = pech. 

Nou ja..  niet huilen dat het voorbij is maar blij zijn dat het mooi was, is een nuttige affirmatie als je weer weg moet. 

 Wij rijden doorgaans op de TomTom -met de instelling die voor ons vakbekwaam snelwegen vermijdt- terug naar huis. Onderweg stopten we nog even op Landgoed Heerlijkheid Marienwaerdt om te lunchen ( bij de Stapelbakker) en een wandeling te maken.   

Daarna reden we echt via binnen wegjes door, richting Zeeland. Je doet er iets langer over, maar dan heb je ook wat. We hebben nauwelijks drukte gezien. Heerlijk! 

Thuis werd er nog druk gevlogen. Al viel het ons wel op dat steeds hetzelfde meesje -met een afgekort staartje 😏- eten kwam brengen. Je vraagt je dan af, of een van de ouders mogelijk is gesneuveld. 

Het spektakel van de brutale vlerk die in de opening van het kastje verscheen, zoals vorig jaar, 💓deed zich nog niet voor.

Eigenlijk was dát voor mij het moment, waarop ik wachtte, om zeker te zijn dat de 'uitvlucht' 😁 op handen was.

Toen ik dinsdagmorgen buiten kwam, voelde het eigenaardig stil buiten. Ik heb het kastje een poosje geobserveerd, maar zag geen activiteit meer. Dat is spannend, want je wil weten of ze veilig en wel de blauwe lucht zullen bereiken. Ik had geen gelegenheid meer gevonden om gaas aan te brengen, want ik was toch bang om de rust daarmee te verstoren.  De druif was gelukkig al zover gegroeid, dat die een natuurlijke bescherming vormde en dat was des te beter.

 Maar nu. Die Stilte. Zouden ze zijn uitgevlogen? Toen ik 's middags nog steeds geen vliegbewegingen meer waarnam, ben ik zo vrijpostig geweest om met mijn vinger tegen het hokje te tikken. Stilte. Toen was ik zo brutaal om mijn vinger in het hokje te steken. Mochten er nog kleintjes in zitten, dan zou ik vast wat horen. Of voelen. Veertjes of snaveltjes.. Maar nee, doodse stilte. 

Dat kon betekenen dat ze weg waren, of dat ze zich stil hielden, of.. Nee, niet dood, niet aan denken! 

Restte mij de keus: óf te wachten tot de volgende dag, om nog langer te observeren, óf..  Ik koos voor het laatste. Pakte de trap uit de schuur, plantte hem onder het kastje, zette een schroevendraaier onder het dakje en tilde het een eindje op zodat mijn mobiel er door paste. Ik maakte op goed geluk een foto. Heel benieuwd naar wat ik te zien zou krijgen, klikte ik de foto open.

 Ik zag een leeg nestje, met ergens in een hoekje… nog 1 vogeltje. Het zat heel stil. Ik krikte het dakje nog wat verder open, raakte het vogeltje aan, maar kreeg nog steeds geen reactie. Toen mocht het dak eraf en... ach… ik tilde een klein dood mini-meesje met kleine veertjes uit de hoek. 

Ik heb me een poosje staan verwonderen. Zijn pootjes zaten helemaal opgevouwen onder zijn lijfje. Wat zou de oorzaak zijn van zijn vroegtijdige dood? Brutale broertjes en zusjes? Een ouder die was weggevallen zodat die ene het voeren niet kon bijhouden? Of een afwijking in het beestje zelf? Ik vond zijn borstbeentje behoorlijk uitsteken. Maar dat kan ook maar zo lijken, doordat het nog niet zo'n dikke verenkleedje had. Als ik voorzichtig aan de pootjes trok, waren ze wel helemaal mooi compleet, maar ze schoten gelijk terug in de ingetrokken stand.  Ik zette hem op de tuintafel 

 en maakte er een fotootje van voor op de gezins-app. Legde er een 2 euro munt naast om de grootte duidelijk te maken. 

 

Ik besloot  hem op de tafel te laten 'zitten' zodat mijn man hem nog in het echt zou kunnen zien, als hij thuis kwam. Wij houden wel van die aparte dingen, zeg maar. Maar mijn man heeft het met de foto moeten doen. Want was schetst mijn verbazing? Toen ik weer buiten kwam was mijn mini meesje weg! Gewoon foetsie.  Dan sta je toch echt raar te kijken. Ik heb het hele terras afgezocht, om te kijken of hij niet op de grond was gewaaid, maar niks. Ik had wel kabaal van kauwen gehoord, die komen af en toe van brood pikken dat ik neer gooi voor de gevederde vriendjes. Die grote rakkers bevolken de bomen bij ons in de buurt met een groep van meer dan honderd exemplaren. Mogelijk hebben ze gedacht: hé, een buitenkansje! Die zit daar op ons te wachten. Of een kat? Ik kan het niet zeggen. Maar hij heeft vast zijn plekje gevonden in de voedselketen.  Zo gaat dat. Eten of gegeten worden.  

Inmiddels geniet ik door van kleur. Ga nu met andere ogen de kringloop binnen. En wat is dat leuk.  

Ik ben er dankbaar voor. Verklaren kan ik het niet, of het moet zijn dat het kind in mezelf eindelijk een beetje ruimte krijgt. Ik dank God er voor, Hij is het tenslotte die de grote Createur is van al die prachtige kleur.  Het geeft me ook ruimte om mijn 'vrouwelijke' kant meer te ervaren, iets wat hard nodig blijkt.

 

Ik haak zo nu en dan wat  restjes weg ; ja, voor een goed doel: Tienermoeders in Israel

  

 Verder schilder ik nog altijd met aquarel. Dat is zo'n heel andere manier van werken dan met acryl. Het leuke is ook: Ik kan genieten van het proces zelf in plaats van me te focussen op het resultaat. Dat is winst.  Deze maakte ik voor een van mijn dochters:

 Ik zit ook regelmatig wat te schrijven. Dat is fijn. Niet voor de uitgever, maar meer op micro niveau. Ik ben na de cursus helend schrijven en helende verhalen schrijven, steeds op een kalm gangetje in de weer geweest met het bedenken van helende verhalen. Ik schreef over konijntje Fluisje, over lammetje Makkeledokus, over de papegaai Gaya en over een kleine clown. Nu ben ik bezig met een verhaal voor volwassenen. Dat van Gaya en de kleine clown is trouwens ook eigenlijk voor volwassenen . En ik moet zeggen; al schrijvend verwerk ik zelf ook weer dingen. Mooi he. 

 Nu de cursussen Helend schrijven voorbij zijn, hebben we - met twee vriendinnen-  zelfs hier een heuse vervolg- schrijfsessie gecreëerd, met als onderwerp een stelling over ( nog onbeantwoorde)  vragen van Rainer Maria Rilke: ( later las ik dat de woorden niet van hem zouden zijn, maar dat laten we in het midden) 

Men moet geduld hebben
met onopgeloste zaken in het hart
en proberen de vragen zelf te koesteren
als gesloten kamers
en als boeken
die in een zeer vreemde taal geschreven zijn.
Het komt erop aan alles te leven.
Als je de vragen leeft,
leef je misschien langzaam maar zeker,
zonder het te merken,
op een goede dag
het antwoord in.

Naar Rainer Maria Rilke

Dat was een fijne ochtend!  We hebben afgesproken om zo af en toe iets te ondernemen met ons drietjes. Wandelen, schrijven, iets creëren… het kan allemaal. Als er meer ruimte in je hoofd komt doordat je ballast achter laat, komen ideeën vanzelf op. Ook dat is fijn! Zo zijn er weer veel dingen om blij mee te zijn. En niet alleen dit soort dingen.. er is nog veel meer. Maar dat ligt meer in de persoonlijke/ gezinssfeer; daarover mogelijk later meer. 

Elke dag heeft niet alleen genoeg aan zijn eigen kwaad, maar ook aan zijn eigen goed. Ik krijg er weer een beetje zin in, zei ik de laatste keer tegen de haptotherapeut. En hij was er blij mee. Ik denk aan wat ik Lenette van Dongen hoorde zeggen, toen ik vorig jaar wat van haar clips op Facebook zag: 'Doe wat je kan. Doet dat met plezier. En de rest? Ffffffft!'  Het leek me eerst wat zelfzuchtig -al brengt ze het komisch- maar ik begrijp nu wat ze bedoelt.  'Lustvol leven' noemen ze het in de psychologie. Niet iedereen snapt meteen wat dat betekent, maar het is gewoon vreugde ervaren in wat je doet/ mag doen.  En eigenlijk komt dat op hetzelfde neer, toch? Zo simpel is het. En van daaruit kun je best weer eens wat voor een ander gaan betekenen. Maar ik doe het niet, nee nooit meer, zoals ik het deed. 

Het is anders. Niet minder, maar anders. Daar gaat trouwens het verhaal over, wat ik nu aan het schrijven ben:  Anders wil nog niet zeggen dat het minder is. Anders is.. gewoon.. anders.