Augustus de laatste blog... 👀 Het lijkt er bijna op dat ik van de aardbodem verdwenen ben. Maar nee hoor, ik ben er helemaal, gelukkig.
Ik ga eerst 'opbiechten' dat ik, behalve in juli en september, ook in de herfstvakantie in oktober ben weggeweest. Op vakantie. Ik schuif de 'schuld' daarvan op mijn man, die dat allemaal zo uitkient, om werk en vakantie dusdanig te verdelen dat hij het kan volhouden, die laatste paar arbeidzame jaren, met zijn beperkte gezondheid, in dat zware werk. Dus. En ik lift mee op wat hij daarin regelt. Nou ja, als het dan toch zo gaat; heb ik er veel geen moeite mee hoor. 😁
We waren in Putten, opnieuw in een fijn natuurhuisje Wat een geweldig plekje was dit nou weer!
Echt in het buitengebied van Putten, aan een zandweg, midden in het bos. Zo heerlijk en zo stil! Helemaal achterin de tuin was een kijkhut ingegraven, daar is het 's zomers echt leuk toeven.
We wandelden en dwaalden langs en door bos en hei. En zagen heel veel moois.
Ik heb ook nog nooit van mijn leven ZOVEEL vliegenzwammen gezien als deze twee weken. Schitterend!
We maakten een praatje met de schaapherderin, die een eindje verderop met de Sallandse kudde liep
En we bezochten de schaapskooi in Ermelo, waar we net getuige waren van de terugkeer van de kudde daar, van de hei.
Het regende een beetje. We gebruikten in het bezoekerscentrum eerst een bak warme chocomel met appeltaart (en slagroom! 😋) en hadden daarna alle ruimte en stilte om van de terugkeer van de schapen te genieten, want we waren de enige bezoekers.
Ik kocht er een mondkapje, gemaakt door vrijwilligster Anneke, die onze bestelling bracht. Een heel leuk mondkapje, gemaakt van een stofje, bedrukt met schaapjes.
Het is een fijn modelletje, dat goed afsluit. (Ik heb het modelletje thuis gebruikt om er nog meer te maken.)
We aten bijna alle dagen lekker thuis, behalve op mijn verjaardag de 5e oktober, toen hebben we gegeten in de De Boerenschuur in Vierhouten. Het leukste restaurant, in mijn beleving!
We omzeilden de regenbuien om te wandelen, wat aardig lukte. En anders doken we een Kringloopwinkel in. Ook leuk! En nodig ook, want we moesten iets vervangen dat was gesneuveld 😦🙈. We bezochten de Zandsculpturen in Garderen,
We reden en liepen door nationaal park De Hooge Veluwe, en zagen en hoorden daar de edelherten burrelen. Prachtig, wat een cadeau
Verder zagen we een ree op ons eigen terrein. En elke avond was het bij ons 'wilde zwijnen feest', net voor ons terras. Die konden we voeren met etensresten uit een restaurant in de buurt.
En we stookten de Bullerjan.
Hout genoeg, buiten in het houthok. 
Wat een avontuur! Een heerlijke houtkachel!
En dan nog... is er zoveel overgebleven dat we nog zouden willen zien daar, dat we voor het komende jaar Deo Volente al gereserveerd hebben. Echt heel vervelend hoor 😂
Mijn man moest in zijn functie van ouderling nog even heen en weer van Putten naar Poortvliet voor de afscheidsdienst van onze dominee, die na negen jaar toch nog moest verkassen naar een andere gemeente. Als God je roept, al is het maar voor twee-en-een-half jaar, wie zal dan weigeren? Ik zag die rit niet zitten, en bleef in het huisje; online meeluisterend. En zelfs op afstand voelde je hoe moeilijk het was voor allemaal. Als persoonlijk afscheidscadeau schilderde ik voor hem de kansel met daarop Psalm 72: 11.
Zijn Naam moet eeuwig eer ontvangen! Want al zijn wij vanuit onszelf totaal niet aangelegd op Gods eer, toch dient daar alles om te draaien. We zijn nu dus herderloos. Maar gelukkig niet Herderloos.
In de moestuin is het nu stukken rustiger. De Zomeroogst is er helemaal af, en zit in de vriezers. Dat wil niet zeggen dat de grond er nu kaal en leeg bijstaat. De 9 andijvieplanten die in had gepoot zijn allemaal uitgegroeid tot schitterende kroppen. Van 1 zo'n krop kunnen we samen wel twee keer eten. Ik weet niet hoe lang ze het volhoudt zonder in het zaad te schieten. Anders wordt ook dat uitdelen.
De Snijbiet blijft maar blad geven. De rode bieten staan er nog en een rij preien. Veldsla, Snijsla, Lollo Rosso en Rucola geven ook nog wat verschillende kleuren in de tuin. Van de week heb ik de laatste wortels geoogst. De kalebassen hebben ook goed gegeven, ik heb er hier en daar uitgedeeld en de rest ligt in en rond het huis.
Als er ergens een stukje grond vrijkomt, haal ik de schoffel en de drietand erdoor en hark ik het netjes glad zodat het er schoon en onkruidvrij bijligt. Bloemenvakken hadden zichzelf uitgezaaid. Ik vraag in zo'n geval aan tuin-buurvrouw Fanny - een geboren tuinierster- hoe ik daarmee omga.
En zo schuifelen en rommelen we deze corona tijd door. Met alle toename van de cijfers en de aanscherping van de beperkende maatregelen. Een tijd, waarin de een dit roept en de ander dat. Welke beweringen met verve worden verdedigd. Terwijl een paar dagen later het tegendeel wordt beweerd; ook weer met verve verdedigd. Dat brengt mij soms best in verwarring. Je weet zo niet wat je moet, om het goed te doen. En dat is, zo ontdekten we samen, oude pijn, die ik moet verwerken en overschrijven. Ik ben mijn man dan zo dankbaar dat hij met me meedenkt en mee-analyseert. Hoe moeilijk het ook kan zijn, we hebben er allemaal mee te dealen. In het groot en in het klein. Je bedrijf zal daar dicht moeten. Dat is groot. Of je zal een geliefde moeten missen door Covid 19. Dat noem ik nog groter. Mijn vader hoopt 90 te worden. Dat kunnen we nu dus niet met elkaar vieren maar in afgemeten bezoekjes van een paar mensen tegelijk. Nou ja. Dat noem ik klein. Want zoiets is niet onoverkomelijk.
De meeste dingen kunnen gelukkig toch doorgaan, zoals de presentatie van mijn nieuwste boekje bij uitgeverij Den Hertog in Houten. Het gaat over de tweeling Jef en Jette, die met hun oma mee gaan om zwerfvuil te rapen. Op een dag vinden ze iets bijzonders... Is het een schat? Mijn ervaringen met 'berm- jutten' kwamen goed van pas bij het schrijven van dit boekje. Het was, met inachtneming van de voorzorgsmaatregelen, een goede ontmoeting met de mensen van de uitgeverij en met de andere auteurs die weer iets nieuws hadden geschreven.
Wandelen is er de laatste tijd een beetje bij ingeschoten, doordat ik vond dat ik in de moestuin voldoende beweging kreeg. Nu dat minder is, moet ik het wandelen weer oppakken. Vanwege het covid 19 virus heb ik het jutten ook tijdelijk gestaakt. Zo brengt elke tijd zijn eigen dingen mee.
Deze periode is ook een uitermate geschikte om iets leuks op touw te zetten, heb ik gemerkt. Zo ben ik met dochters en schoondochters een Round Robin project gestart.
Ik draai ook mee in een Thoolse Round Robin groep. Heerlijk om te doen! Verder staat er in de berging een oud poppenhuis dat wacht op een metamorfose.
Ik kan mondkapjes gaan maken. Aan een deken verder haken met restjes katoen. Ik ben ook bezig aan een klei sculptuur voor mijn oudste dochter. En dat allemaal met lekker veel lichten aan in huis, om deze donkere maanden goed door te komen. Zonder verlichting zou mijn huis echt te donker zijn om niet depri te worden. Zo fijn bezig blijven is heel belangrijk voor mij, niet alleen voor de bekkenbodem, maar ook om positiviteit te ervaren.
Ik las vanmorgen op Pinterest iets over Hygge (‘húú-guh’). Hygge komt uit Denemarken en betekent het creëren
van comfort, warmte en saamhorigheid. Je kunt het een beetje vergelijken
met ons woord ‘gezelligheid’. Maaike Kruijsen, HSP coach, deelde het als een handige tip. Wil je het ook lezen, kijk dan een bij Hygge en HSP
Dat dus. Hygge. We houwen hem er in. 👧
