Verbazing, discipline en leren

Ik ben een beetje verbaasd. Misschien komt dat doordat ik op bepaalde terreinen nog altijd min of meer naïef ben, dat zou kunnen. Ik ben zomaar een beetje verbaasd dat mensen zulke vreemde reacties plaatsen onder een blog. Een poos geleden was dat al een aanbeveling van een schoonmaakbedrijf, in het Arabisch opgesteld. En nu weer een aanbeveling om toch vooral een bepaald filmpje te bekijken. Het nare is, ik kan die reacties niet verwijderen. Nou ja, ik hoop dat lezers zelf hun verantwoording nemen in wat ze wel of niet doen. Dat is tenslotte in het groot ook zo; ieder is zelf verantwoordelijk voor wat hij of zij wel of niet doet.   

 Dat brengt me meteen bij de volgende gedachte; verantwoording nemen voor je daden én voor je eigen levensgeluk. Het opstellen van een soort dagschema blijkt tot nog toe een goede beslissing te zijn geweest. Op mijn eigen kleine terreintje ben ik weer wat beter aan het functioneren. Dingen doen die nu eenmaal moeten gebeuren, daar houd ik in feite niet van; zo'n vrije vogel ben ik gewoon. Toch merk ik dat die vermeende vrijheid niet altijd vreugde brengt, nu ik een zekere discipline aan de dag leg.  Nee, ik houd me niet krampachtig strikt aan uren en tijden, maar ik merk toch dat de discipline, de afwisseling en het volhouden me  goed doen. Dingen die 'eigenlijk' moesten gebeuren, maar -door mijn  neiging om onder plichten uit te komen- bleven liggen, worden nu deugdelijk aangepakt. En zeker het poetsen van mijn huis en alles (!!) wat daarin staat, geeft een 'ja' gevoel. Als ik voorheen om me heen keek, hoorde ik zo vaak een stemmetje sissen dat ik eigenlijk hoognodig dit of dat moest doen. Dat stemmetje zwijgt nu, of, haakt op zijn hoogst halverwege zijn relaas af, want ik smijt er meteen doorheen: ophouden! Dat komt vanzelf een keer aan de beurt. Kijk, dat is winst, toch? 

 Ik merk ook dat ik steeds meer gevoel van gelijkwaardigheid aan het oefenen ben. En dat levert soms onverwachte situaties op, vooral voor mijn man. Haha. Hij is niet gewend dat ik mijn eigen mening uitspreek. We dachten heel lang dat ik zelfs geen mening had over dingen. Nou moet ik zeggen; het hebben van een mening kan mijn inziens ook doorslaan. het lijkt tegenwoordig zo, dat je werkelijk overal je mening over klaar moet hebben. 

 Als HSP heb je dat niet zo een twee drie. Je bent bij het vormen van een standpunt vaak eindeloos aan het wikken en wegen vanwege je enorme diepteverwerking en de vele aspecten die daarin meespelen. Ik zeg dus niet zo snel zomaar ja of nee; ik ben bepaald niet zwart-wit in mijn denken. (Soms lijkt me dat wel makkelijk..) Maar duidelijk wordt, dat ik wel degelijk meningen heb. En ik ben niet meer bang om die te uiten. Ook al gaan ze faliekant tegen de mening van de ander in; die van mij is even veel waard. Ik hoef me helemaal niet klein en onzichtbaar te maken, zoals ik decennia lang heb gedaan.  Ook dat voelt goed, net als mijn dagschema. En zo kom ik terug op waar ik mee begon; een mens is zelf verantwoordelijk; ook in hoe hij voor zijn eigen welzijn zorgt. Nooit en te nimmer kun je een ander daarvoor verantwoordelijk stellen. 

Overigens; het onderscheid tussen feit of mening is bij ons nog wel eens een dingetje. De familie waaruit mijn man komt, heeft de neiging om meningen als feiten te verkondigen. Ga daar maar eens tegenin.  Toch doe ik dat. Want ieder mens is nog jong genoeg om te leren. Dat er zoveel te leren valt, ook als je de zestig bent gepasseerd, maakt me dagelijks opnieuw een beetje verbaasd. Want vroeger dacht ik, dat je, als je die leeftijd had bereikt, echt wel exact zou weten hoe het leven in elkaar stak. Nee dus. Het leven is en blijft voor ieder mens een leerschool, toch?