Het Corona virus

 Nee, niemand kan er meer omheen. Het Corona griepvirus.  Doen alsof het je niet zal raken, heeft geen zin. Want het raakt echt iedereen, wereldwijd.

Is het niet aan den lijve, doordat je besmet werd en ziek werd, dan wel doordat je iemand in je omgeving ziet lijden.. Misschien zelfs wel afscheid moest nemen van een geliefde, die je niet eens kon bijstaan in die laatste uren.. Wat een ontzettend pijnlijke situaties!  In Spanje werden in een zorginstelling verwaarloosde ouderen aangetroffen, waarvan diverse zelfs al overleden waren. Schrijnend, schrijnend! Het kon een scenario zijn uit een horror film. 

Als hooggevoelige moet je af en toe even afstand nemen van al het leed dat je achter je oogleden voorbij ziet komen. Verdriet om een overlijden, gespannen mensen, al dan niet met mondkapjes, overvolle i.c. 's thuisisolatie, verlaten stations en schoolpleinen, lege klassen, onzekerheid over examens, bedrijven en winkels die hun deuren moeten sluiten.. Mensen die niet op de IC bekend zijn, kunnen zich er geen voorstelling van maken wat ziek zijn door dit virus betekent, lees ik in de krant. Ook in dat opzicht zoveel leed! 

 

Ook al krijg je er niet mee te maken in de zin van besmetting, dan merk je het wel degelijk. Misschien  voor wat betreft je werk. Leef je in de onzekerheid of je bedrijf wel overeind kan blijven. Dat kan grote zorgen baren.  De examenkandidaten hebben lang in spanning gezeten of ze wel of geen diploma konden halen. En de moeders hebben heel wat te verstouwen nu de kinderen niet naar school mogen en ze hun kroost dus hele dagen thuis moeten zien bezig te houden en daarbij nog moeten ondersteunen met schoolwerk, dat (gelukkig!) vanuit de scholen wordt aangeboden. Ik kan me levendig voorstellen dat dat pittig kan zijn! Een eenvoudige dagschema kan dan helpen, maar even daarvan afwijken kan ook heerlijk zijn. 👩

Ik vind het wel mooi om te zien dat we met z'n allen weer wat vindingrijker worden. Niet alleen handelen vanuit de automatische piloot. Dat vind ik persoonlijk dan weer wel een voordeel van deze tijden. Het lijkt net of de maatschappij een beetje minder gehaast en gejaagd is. Alle gejak van hot naar her staat even stil. Het jagen naar dingen buitenshuis, het kan even niet. Het hoeft ook niet perse, zo blijkt. We zijn als het ware weer een beetje terug naar ons eigen kleine stekkie thuis, zoals in mijn kinderjaren. 😊

Dat bezorgde me van de week een heuse déjà vu! Een zonovergoten straat, zoals hierboven, waarin je de enige voetganger bent. Hoe ernstig de aanleiding ook is; die rust voelt voor mij weldadig aan. Je weet iedereen in huis, moeders zijn er lijfelijk voor de kinderen, en we bedenken zelf weer leuke dingen om met ze te doen. Het schept mogelijkheden die we bijna vergeten schenen te zijn.

Nee, ik beweer hiermee niet dat moeders niet zouden mogen werken. Ik zet alleen de huidige situatie neer als een waarin we weer kunnen ontdekken hoeveel mogelijkheden en kansen we hebben om te benutten. Ik besef meteen ook dat ik vrij gemakkelijk praten heb met een hele dag de tijd aan mezelf. Maar ik hoor wel dat moeders ontdekken hoe ze nu daadwerkelijk meer met de kinderen ondernemen. Iets wat ze in normale omstandigheden minder deden. Voorbeeld? Anders is het haasten om ze op tijd de deur uit te krijgen om op school te komen. Nu kan in alle rust lekker ontbeten worden -misschien wel met in slow tempo gekookt eitje, of iets extra's- waarna een stukje bezinning kan volgen door middel van een zelf verteld of voorgelezen Bijbelverhaal en een knutselwerkje daarover. 

*Tip: De Reformatorische Omroep zendt elke werkdag 's morgens een video uit waarin een Bijbelverhaal wordt verteld op de locatie van de Verhalenhut. Je moet wel donateur zijn en inloggen om dat te kunnen bekijken. Gelukkig; een donateurs lidmaatschap kost je maar 3 euro per maand. Dat bedrag is nodig omdat deze Christelijke omroep geen overheidssteun krijgen. Misschien leuk om je ook aan te melden als donateur en zo mee te genieten van alles mooie geluiden die deze omroep 24 uur per dag wereldwijd uitzendt. Ook worden er op vaste tijdstippen verhalen voorgelezen voor jong en oud, op radio 1 van de R.O. Wat een geweldige voorlezer! Zelfs ik geniet er nog van😁

Ach ik begrijp best; je bakt natuurlijk niet elke dag koekjes en pannenkoeken, maar samen met de kinderen proberen te kokkerellen is ook een ding wat je anders niet zo gauw doet. (Ze leren er ook veel van! Al is het alleen maar ondervinden wat een werk mama soms heeft aan het bereiden van een maaltijd..) En verder; vaak is het: snel eten want 's avonds zijn er ook weer verplichtingen. Die zijn nu vervallen. Geen vergaderingen, clubs of verjaardagen.

Maar ook: hoogtijdagen zoals Huwelijksjubilea moeten worden uitgesteld, buitenlandse vakanties geannuleerd. Ook wij moesten een midweek België cancelen. En dan heb ik nog niet eens melding gemaakt van begrafenisplechtigheden die slechte onder zeer beperkende maatregelen mogen worden bijgewoond. Ik onderschat de gevolgen van al deze dingen niet. 

En ja, natuurlijk ben je 's avonds bekaf. Maar ik kan me ook voorstellen dat je af en toe toch ook echt een super voldaan gevoel hebt als je een dag hebt volbracht en als ze eenmaal op bed liggen, even tijd voor jezelf kun 'stelen.' Een dankmoment!

Trouwens; alleenstaande moeders hebben het nu extra zwaar. Ook de ouderen in verzorgingshuizen die geen bezoek mogen ontvangen... Het lijkt me een lief gebaar om eens aan iemand te denken door middel van een belletje of een kaartje. Of om mensen  met de daad te helpen, als ze niet om boodschappen kunnen of durven, uiteraard met inachtneming van de voorschriften van het RIVM. En ja, laat dan de hersens maar kraken om tot een alternatieve oplossing te komen 

 In alle hectiek waren wij samen een weekje op vakantie in de Weerribben. We zaten daar hoegenaamd afgesloten van de buitenwereld, in een huisje van Staatsbosbeheer. Vrijwillig in quarantaine. 's Zaterdags aten we nog, vlak voor het sluiten van de horeca, een frietje bij een cafetaria, daarna kookten we lekker zelf.

 

We genoten van de stilte en zagen van dichtbij het aloude ambacht van het riet snijden. Heel mooi, maar loodzwaar werk!

 Ik wens alles en iedereen de gezondheid toe om op de post te kunnen blijven waar God hem of haar heeft neergezet. En dat we zullen beseffen dat Hij ons, ook door deze crisis, roept om terug te keren tot Hem. Laten wij ons niet door Zijn zegeningen, in aanbidding voor Hem op de knieën brengen, dan zijn er soms andere omstandigheden nodig om ons onze positie tegenover Hem te doen beseffen. Want ik zeg het zo vaak: wat zijn we toch kleine en kwetsbare mensjes. Niks maakbare samenleving. We hebben ons in dat opzicht allemaal te bezinnen op wat voor ons persoonlijk nodig is hierin. Inkeer. Belijden en terugkeer. Wat valt er veel te bidden in tijden als deze. En laten we eerlijk zijn; We bidden als kerken om een opwekking. De geschiedenis leert ons dat daaraan dikwijls tijden van nood én verootmoediging vooraf gaan. Er is hoop!

Een laatste noot; ik vind het jammer dat onze vorst daarin tijdens zijn toespraak  een kans liet liggen om een voorbeeld te zijn voor zijn volk. Al was het maar met de simpele mededeling: 'Wij bidden voor u.'