Het spijt me. Maar niet heus 😋

Ik schreef eerder over mijn idee om een dagschema te maken en aan te houden. Om zo een nuttige daginvulling te hebben en aan alles, op zijn tijd, toe te komen. Helaas. Mijn bekkenbodem protesteerde al na twee dagen tegen zo veel en zo snel. Ik ben er mee gaan sloffen. En toen een week op vakantie geweest. En toen.. Tja... 😌 

 Het spijt me, lief dagschema, dat ik je zo heb verwaarloosd.  Na onze vakantie naar de Weerribben is het er gewoon niet meer van gekomen om mijn schema aan te houden. Eerst weet ik het aan de ongewone situatie, door het corona virus. Maar omdat zoiets geen steekhoudend argument was, moest ik toch eerlijk bekennen: eigenlijk bén ik gewoon helemaal geen mens voor zoveel ritme en regelmaat, hoeveel voordelen een dagschema ook kan hebben. Ja, het spijt me, maar niet heus. Dus.

 Weet je, als ik mijn huis weer eens lekker heb opgepoetst, en de boel nog min of meer blinkt, zie ik er echt geen been in, om dan weer opnieuw alles onder handen te nemen. Echt niet. Dingen, die weer wat stoffig zijn geworden, krijgen een aai met een stofdoek, en sanitair en vloer krijgen uiteraard meer aandacht, maar verder… Er zijn zoveel leukere dingen om te doen. Ja, er zijn weer dingen waar ik echt stil blij van word. Dat ben ik me goed bewust. Dat in tegenstelling tot de voorbije jaren. Wat een zegen! 

Waar ik van geniet? Dat zal ik eens vertellen; ik kreeg iets heel leuks in de schoot geworpen: een stukje moestuin. En ja, daar word ik intens stil blij van. Het is zo'n mooi stil hoekje, achteraan op het erf bij een oudere broer en zus, die al sinds jaar en dag onder het zelfde dak wonen. Zus is aan een rolstoel gebonden en broer kan het ook allemaal niet meer alleen bijhouden. En dus, via bemiddeling van mijn overbuurman, kreeg ik het lapje grond aangeboden. Wat een geschenk!

Ik zie het ook als een gebedsverhoring. Ik had namelijk een ander lapje grond gezien, het laatste van een inieminie volkstuintjes complex, en dat stuk ligt er al jaren verwaarloosd bij. De situatie van de eigenaar laat niet toe dat hij er naar omkijkt. Onkruid staat meters hoog en alles verwildert. Ik had best zin in dat stukje en ben gaan informeren van wie het was en of hij er misschien been in zag in het te verkopen. Maar na die actie, vorig jaar, heb ik niets meer vernomen. Ik heb mijn wens in Gods hand gelegd en gezegd: als het zo mag zijn dat ik het krijg, dan zal ik wachten. En zo niet, dan is het ook goed. Ook zulke kleine dingen mag je toch bij God neerleggen. En juist daarom vond ik het zo bijzonder dat dit lapje grond me werd toegeschikt. Het is of God zegt: Ik zie je wel. Echt, ik hoor je gebed, ik ken je behoeften. Ook de gebeden wat betreft mijn gezondheid. Maar aangezien Gods gedachten altijd hoger zijn dan de onze, kunnen wij Zijn handelen dikwijls niet analyseren of narekenen. Waarom ik nog altijd pijn in mijn bekkenbodem heb, is me niet helder, maar ik weet dat Hij me in Zijn trouwe hoede heeft. En mij dat toeschikt, wat goed en nuttig voor mij is. Dat kan een beperking zijn, maar ook een stukje moestuin waarin ik mag genieten van het ontspannen buiten bezig zijn, organiseren, wroeten in de aarde, koesteren. 

Natuurlijk moet ik alles nog leren. Niet in de laatste plaats van mijn eigen man, die ooit een grote moestiuin had, maar ook van andere moestuinders in de omgeving. En opeens snap ik de praatjes die mannen maken bij die tuintjes, de een met een hark in de hand en de ander -over het stuur van de fiets gebogen- een jute zakje op de snelbinder. Of zo.

Ik heb zo het gevoel dat dit bij mij past. En volgens mijn broer/ coach ontdek je daarmee een diepere laag in jezelf. Ik moet zeggen dat dat ditmaal een fijne laag is. Het buitenleven. Het landelijke. Het zelfvoorzienende. Al is het maar op micro niveau. 

Dag schema. Bedankt, ik zal je echt niet helemaal vergeten, maar dit is fijner.