Oud en Nieuw

Er is weer bijna een jaar voorbij. Een jaar waarin weer veel is gebeurd. En zoals altijd: het is maar goed dat we niet alles vooraf weten. Wat is God wijs, dat Hij de toekomst, die in Zijn hand ligt, voor ons verborgen houdt. Wij plannen wel en maken ons vaak druk om wat we zullen doen of laten, maar we kunnen nog geen minuut vooruit kijken. Dat is toch eigenlijk een hele werkelijkheid. En zo nemen we weer bijna afscheid van het jaar 2019.

Als kind had ik het onbestemde gevoel dat in 1968 de wereld zou vergaan. Heel apart was dat, ik kon het geen naam geven maar ik had echt dat gevoel (en die angst.)  Toen kwam de millenniumwisseling er aan. En velen dachten dat dat het moment was dat de geschiedenis zou eindigen. Maar ook dat bleek fantasie. En nu zijn we al weer bijna 20 jaar verder en nog steeds is Gods geduld met de wereld niet ten einde. Zijn kerk is nog niet compleet, en zo lang zal Hij ons nog verdragen en aanmoedigen om bij Hem ons heil en ons welzijn te zoeken. Laten we toch niet spelen met die grote lankmoedigheid. We zullen onszelf er alleen maar mee schaden als Zijn toorn over de versmading van Zijn Liefde zal ontsteken.

De Kerstdagen liggen weer achter ons. En wat blijft het een wonder, dat God -in de gedaante van een Mens- Zelf de weg kwam banen om weer naar Hem terug te kunnen komen. In Jezus Christus is de hitte van Zijn gramschap geblust. Psalm 85 zegt dat zo mooi en rijk en het ontroert me altijd weer. Zijn komst en offer is voldoende voor de zonde van de gehele mensheid. Wat een ruimte is daar in te vinden voor wie het mag ontdekken! Niemand heeft te lang tegengestribbeld om door Hem in genade aangenomen te worden. Heden! Zo gij Zijn stem hoort; verhard u niet, maar laat u leiden.

 Onze Kerstdagen zijn in alle rust verlopen en daar was zeker mijn man erg aan toe. Hij heeft even heerlijk bijgetankt. Dat klinkt misschien wat zelfzuchtig, maar soms moet je je grens duidelijk trekken om vol te kunnen houden.

Zelf ben ik inmiddels door de MRI scan geweest, en naar aanleiding van de daar zichtbare sacrale cysten  heb ik de pijnkliek bezocht. Mijn gedachtegang dat de samentrekkende spieren in de bekkenbodem de pijn zouden versterken gaat volgens de pijnspecialist niet op. Leuk bedacht, zei hij, maar zo werkt het niet. Dat zet ik dus bij deze recht. Ik kreeg de beschikbare mogelijkheden voorgelegd en moest kiezen. Maar dat kon ik niet binnen een minuut, dat lijkt me logisch. We hebben toen besloten dat ik me in principe zou laten inplannen voor de epidurale injectie met het voorbehoud van terugtrekken als ik er een nachtje over had geslapen en alsnog eerst met medicijnen zou willen beginnen. Dat besluit voelde goed.  na dat nachtje slapen heb ik me bedacht en toch gekozen voor de start met medicatie. Hij deed namelijk nogal zwaarwichtig over de risico's van een blokkade of epidurale injectie en toen dacht ik: stel dat hij een motorische zenuw raakt terwijl hij de gevoelszenuw niet heeft geraak. dat zou betekenen dat ik verlamd in een rolstoel kom te zitten, met pijn. Mijn ergste nachtmerrie scenario!  Nee, dan maar eerst aan de medicatie. Ik kreeg dus Gabapentine voorgeschreven, dat middel komt uit de hoek van de neuroleptica en schijnt volgens gebruikers een rustgevende invloed te hebben op het gehele zenuwstelsel, dus ook in je hoofd. Dat leek me nou echt de aangewezen weg. Ik moet de medicijnen zeker een week of drie ingenomen hebben voordat ik er iets zinnigs van kan zeggen, of het wat doet ja of nee.

 Ik voel me af en toe wat lodderig -en alsof je net een beetje aangeschoten bent- maar ik heb wel het idee dat de pijn in de lage rug spieren en bilspieren afneemt. Ook voel ik af en toe heerlijk ontspanning in mijn armen en schouders. Mennnn hebben die zo gespannen gestaan? Ja, de haptotherapeut voelt altijd heen algehele verhoogde spierspanning in mij, vanwege een te hoge alertheid. En Dolores, van massagepraktijk Effleurage had altijd wel veel werk aan me; ik ben benieuwd of zij ook verschil gaat voelen. Maar het mooiste zou toch zijn als de bekkenbodem niet meer zo overprikkeld en strak zou worden. Ik heb al gezegd met Psalm 20: dan zal 't gejuich ten hemel dringen! 

Afgelopen zaterdag bezochten we samen de lammetjesdagen in de Schaapskooi in Heinkenszand. Dat was prachtig.

We zagen zelfs een lammetje geboren worden. Dat is met recht een kwestie van wérpen! Het moederschaap was al even bezig, hoorden we. En het zou best eind van de middag kunnen worden, zei de fokker. Maar nee hoor, het ging sneller dan gedacht. Eerst zagen we een hoefje, toen beide hoefjes, daarna verscheen het kopje. De arme moeder had het niet makkelijk hoor, zo sneu om te zien en te horen, dat gekreun... Toen ging ze weer staan en zelfs lopen en opeens... Bam!

Daar viel het lammetje in het stro. Het ging te snel om te filmen. het schaap begon gelijk te likken en het duurt dan een half uurtje en dan gaat het lammetje staan. Inmiddels verscheen een tweede vochtblaas van een tweede lam. Maar mijn man had honger en dus namen we even tijd om naar het restaurantje te lopen voor een kopje snert en een bakje koffie. Toen we terug kwamen was het tweede lam er al. Prachtig allemaal, dat jong spul, zo ontzettend lief! De zilveren stemmetjes tussen het volwassen geblaat.Een paar schapen hadden zelfs drie lammetjes, waarvan er dan 1 met de fles grootgebracht moet worden. Want voor drie lammeren heeft zo'n schaap niet genoeg melk. Er was ook een lammetje dat zonder moeder was komen te zitten; die had het leven erbij gelaten. Heel sneu natuurlijk. Dat lam werd rondgedragen en was te aaien voor ieder die het wilde.  Hij kwam geen aandacht te kort en ook voor hem was de fles de enige optie om groot te kunnen worden. Er liepen nog een heel aantal schapen drachtig, die zouden wat later zijn met werpen. Een tweede ronde dus nog. Zo'n fokker heeft het er maar druk mee; niet elk schaap werpt zonder hulp van mensenhanden.

Na de Schaapskooi liepen we nog de wandeling die we eigenlijk van de zomer hadden willen maken

 maar waarbij we verkeerd liepen; toen gingen we de Herinneringsdijk op, ook een heel bijzondere ervaring. Elke boom was geplant voor een kind, overleden aan een stofwisselingsziekte. We zagen veel fotootjes en bij elke boom lieve herinnerings-decoraties. Aangrijpend, absoluut. Wat een leed.

 Nou, zo leven we toe naar de laatste dag van het jaar. Ik bezocht zonet nog even de oude vriendin van 95. Ze vertelde dat ze, na al de verliezen die ze al heeft geleden, altijd wel iets van weemoed ervaart. Het valt ook niet mee, als al het vertrouwde om je heen weg gaat vallen. Je moet alles eerst zelf meemaken om te kunnen begrijpen.

Ik wens ieder die dit leest (maar ook ieder die dit niet leest - dan heb ik de hele wereld in mijn wensen besloten)  Gods zegen bij de overgang van 2019 naar 2020 en natuurlijk ook al de 365 dagen van het voor ons liggende jaar. Laten we ons troosten met de wetenschap dat Hij regeert en Zijn almacht zal tonen.