Hoop en een verhaal van genade

Ik had beloofd om weer te schrijven als er ontwikkelingen zijn. Nou daar ben ik weer, met nieuws. En ik hoop: mooi nieuws. Na dat ik in Edegem bij professor Vermandel was geweest, op de kleinbekkenkliniek, en de raad had meegekregen eens langs een neuroloog te gaan, heb ik meteen een afspraak bij de huisarts gemaakt voor mijn teisterende bekkenbodempijn. Ik had een vervangende arts, omdat onze eigen dokter Joop gaat afbouwen. Hij is zelf ziek geweest en vindt het kennelijk tijd om het wat kalmer aan te gaan doen. De vervangende arts was een oudere dame, die met veel begrip heel gewillig een verwijzing maakte voor de neuroloog. Ik kreeg vanuit het Bravis Ziekenhuis al snel een oproep, om na vier weken wachten (!) bij de neuroloog te komen. Oei, dat was wel een lange wachttijd; ik belde dus meteen of ze bij uitval de vrijgekomen plek aan mij konden toewijzen omdat ik het niet meer trek van de pijn. De secretaresse zei dat dat in de praktijk eigenlijk niet uitvoerbaar is, maar keek wel eens goed voor me of er niet eerder een plekje vrij was en jippie, eigenlijk moet ik zeggen God dank! Er was een plekje op 21 november in plaats van 10 december.Wat was ik dankbaar!

Bij de neuroloog, dokter A. Valkenburg,  mocht ik mijn verhaal doen en wat luisterde hij goed!! Hij begreep ook terdege hoe ernstig de pijn is en sloeg spijkers met koppen; er werd meteen een MRI scan voorgesteld. De afspraak daarvoor was snel gemaakt en ook de scan zelf was al spoedig een feit. 10 December, de dag dat ik eigenlijk voor het eerst naar de neuroloog had mogen gaan werd ik de tunnel in geschoven.

Voor de 16e december kreeg ik een afspraak voor de uitslag. Ik was er stil van, hoe soepel dit allemaal verliep. Helaas kreeg ik maandag een telefoontje van het Bravis ziekenhuis; de neuroloog was zelf ziek en dus moest ik nog even geduld hebben. Maar gisteren kon ik terecht en toen was daar dan toch het resultaat. Er was echt iets gezien op de MRI scan. De Nervus Pudendus loopt keurig zoals het moet en zit dus niet klem. Maar wat wel duidelijk te zien was, waren cysten rondom de zenuwen in het kleine bekken. Ze noemen dat ook wel sacraalcysten of het syndroom van Tarlov. Er wordt ook wel gesproken van het overdruksysteem omdat door overdruk in het ruggenmerg, er liquor of hersenvocht tussen de zenuwen wordt gedrukt.Wat daar de oorzaak van is, wordt onderzocht. En daar is natuurlijk weer geld voor nodig. En omdat het een niet zoveel voorkomend iets is, heeft dat geen voorrang. Tja, helaas, maar zo gaat dat. 

Ik was eigenlijk stomverbaasd over wat ik hoorde. Je weet hoe dat gaat; je hebt zelf al een voorstelling van wat er aan de hand zou kunnen zijn; ik dacht dat de Nervus Pudendus klem zou zitten tussen de gespannen spieren in mijn bekken, met name de Piriformis spier. Dat was dus niet de hoofdoorzaak.  Cysten zijn in feite holtes, gevuld met vocht. In dit geval zit er vocht tussen de zenuw zelf en het zenuwvlies. Dat vocht drukt op de zenuw en kan de pijn veroorzaken. Komt daar nog bij dat mijn spieren samentrekken op emoties, dan gaat de vlieger eigenlijk dubbel op. Die drukken de boel nog eens extra aan. Op internet vond ik thuis op diverse plaatsen informatie over het overdruksyndroom, zoals het ook wel wordt genoemd. Nou, dat was duidelijkheid.

Het voorstel van de Neuroloog was heel spontaan om een proefblokkade te gaan zetten op de wortel van  de boos-doende zenuw. 

Daarvoor mocht ik een afspraak maken bij de secretaresse. Mocht de proefblokkade een positie resultaat geven, dan kan daarna een definitieve blokkade gezet worden, in de hoop dat de pijn dan...... ik kan het bijna niet geloven.... zou afnemen of verdwijnen. Mijn God, bad en dankte ik. Zou dit echt mogelijk zijn? Dank U wel!! Dan zal 't gejuich ten hemel dringen! Dan zullen wij Gods eer, bij opgestoken vaandels zingen! Psalm 20.

In plaats van meteen een afspraak te kunnen meenemen, werd ik aangemeld bij de pijnkliniek van het Bravis ziekenhuis. Ik zou een uitnodiging krijgen. Dat was dus nog weer even afwachten. Ik belde mijn man op zijn werk over mijn bevindingen en reed naar huis. Ik werd nota bene na een half uur al gebeld! En vandaag mag ik al op intakegesprek. Ik ervaar dit echt als wonderlijk snel.

Als er weer nieuws is, ga ik dit zeker weer delen op dit Blog.

Gistermiddag mocht ik mijn eigen geschreven kerstverhaal voorlezen op de kerstviering van de ouderen van de gemeente, georganiseerd door onze vrouwenvereniging. Het verhaal over de balpen. Een verhaal dat ik ter plaatsing heb aangeboden aan het bestuur van de Hersteld Hervormde Vrouwenbond, zodat niet overal in den lande vrouwen en moeders eindeloos tijd hoeven te steken in zoeken naar een kerstverhaal. Voor wie het wil lezen; hierbij de link   Veel leesgenoegen.

Toen ik het gistermorgen nog even doorlas, ontroerde het mij ook zelf weer, zoals dat ook gebeurde tijdens het schrijven.. . Ik hoopte dus vurig dat ik het droog zou kunnen houden onder het voordragen. Dat is gelukt, gelukkig. Ja, Gods genade is zo wonderlijk, en zo rijk! En het bijzondere is, het verhaal van de balpen is echt gebeurd. Een van mijn kleinzoons was de kleine gauwdief en de oma... was ik zelf. Bijzonder he, hoe een gebeurtenis uit het dagelijks leven zo tot iets moois kan uitlopen Net een steentje in een vijver...