Keuzes maken.

De keuzes die je maakt, kunnen soms gevolgen hebben voor de rest van je leven. 

Vanmorgen was ik even om de koffie bij een mevrouw van 95. Ze is alleen, altijd geweest, in de zin van vrijgezel zijn. Ik bezoek haar nu zo'n jaar of tien eerst vanuit de groep van vrijwilligers in onze gemeente. Nadat ik na mijn crash alle vrijwilligerstaken had neergelegd, lag het even stil, maar ik bezoek haar nu elke maand ene keer, maar dan als 'vriendin', zeg maar. En geloof me, zo'n oude vriendin is heel bijzonder. Ook vanmorgen was ik er een poosje. We informeren naar elkaars gezondheid, vertellen wat aan elkaar uit het dagelijks leven, en vanmorgen kwamen er een paar fotomapjes aan te pas. Over de oude boerderij waar ze 79 jaar heeft gewoond, en over hoe haar leven is gelopen. Zij is nog maar alleen over uit hun grote gezin. Haar laatste twee zusters verloor ze een jaar of wat geleden binnen 24 uur. Geloof maar dat zoiets er in hakt, zeker op die leeftijd. Terwijl de foto's een voor een de revue passeerden, viel het me op wat een ontzettend knap meisje ze vroeger was. Knap, vriendelijk, zorgzaam.. Er moeten toch wel jongens geweest zijn, die een oogje op zo'n fijn meisje hebben laten vallen. Ik waagde het om te vragen of er nooit iemand 'om haar was geweest', zoals ze dat dan hier noemen. Ze knikte. Ja, wel meer dan eens. Maar ze koos er voor om haar ouders te verzorgen en thuis te blijven wonen. Wat een keuze! Ik heb zelf een oude tante, die maar twee weken jonger is dan deze vriendin, die eenzelfde keuze maakte. En nu ze oud zijn, en niet veel meer kunnen, zijn ze aangewezen op de bereidwilligheid van nichtjes en neefjes die wat voor hen willen doen.  Geen man gehad, geen kinderen… Het zijn allemaal herinneringen, zegt ze dan, terwijl haar oude bruine ogen langzaam nat worden en haar stem even stokt. Het is gegaan zoals het gegaan is, zei ze. Op mijn vraag of ze er spijt van had dat het zo was gegaan, dacht ze even na. Ze zei geen spijt te hebben van de zorg die ze had gegeven. "Maar soms denk ik wel", zei ze, "dat het fijn zou zijn om eigen kinderen te hebben." Keuzes. Tja.

 

Ik maakte een paar jaar geleden ook een keuze. De best ingrijpende keuze om mijn antidepressiva af te bouwen. Ik had sterk het gevoel dat ik zonder wilde. En. Dat lukte. Ik was dankbaar. En trots. En in de wolken.  Nu zijn we zoveel jaar verder. En ik besef zo langzamerhand dat die keuze misschien toch op de langere termijn niet zo wijs was, hoe goed het eerst ook leek te gaan. Mensen in je omgeving zien dingen in zulke gevallen soms scherper dan jezelf kunt waarnemen. En volgens mijn man ben ik al snel gaan 'afzakken'.   

Nu mijn dagen eigenlijk hoofdzakelijk draaien om het hanteren en overleven van de  pijn, heb ik heb besluit genomen: ik ga de medicijnen  weer ophogen. Misschien dat ik dan niet meer zo enorm down en terneergedrukt ben. En kan ik weer eens wat blijheid voelen. Er zijn zoveel mooie dingen, maar blijdschap ervaar ik er niet van. Het daalt niet in, in mijn binnenste. Ik zeg hooguit: dat is een mooi ding. Maar verder dan dat komt het niet. En dat bij mij, die zo intens de dingen kon beleven! 

 Ik heb dus opnieuw een keuze gemaakt. Stofjes die je lijf zelf weigert aan te maken, zul je van buitenaf moeten toedienen. Het is niet anders. Misschien helpt het ook nog wel een beetje tegen de pijn! 

Ik ben inmiddels bij de neuroloog geweest. 11 december mag ik door de MRI scan. 16 december al om de uitslag. De neuroloog vermoedt dat de Nervus Pudendus klem zit tussen de zo ernstig strak gespannen spieren in mijn onderrug dat hij me daarom zoveel last bezorgt. Hij verwacht op de MRI scan niet meer te zien dan dat. En dan is een vervolgstap de pijnpoli of de DC klinieken in Breda. We staan dus nog niet helemaal met de rug tegen de muur.