Nooit te oud...

Schreef ik de laatste keer wat over het item 'voldoen'… er valt steeds meer te ontdekken en te leren.

Zo ben ik bezig geweest met het schrijven van Helende verhalen

 

Eerst maakte ik  een helend verhaal  over een lief klein konijntje voor een meisje van 8,  dat al aardig wat achter haar kiesjes heeft,  en ik mocht er ook een maken voor een jongetje van 6. dat wordt een verhaal over een lammetje.  Voor tips verwijs ik naar een willekeurige website, waar je kan zien wat een Helend verhaal inhoudt en hoe je het kan maken. 

Het kwam zo:  na de 2 cursussen Helend Schrijven mocht ik ook een 1- daagse workshop Helende verhalen schrijven volgen bij Geertje van Rossum.  Eigenlijk dacht ik daar te starten met een helend verhaal voor mezelf, maar ik heb uiteindelijk toch gekozen  voor een  verhaal  voor deze jongeman.  Een hele uitdaging, om voor dat heel speciale kind, dat tegen bepaalde dingen op loopt, zo'n mooi helend verhaal met bijpassende plaatjes te maken.

  

Het probleem bij dit ventje was kort gezegd voornamelijk het feit dat zijn wil en die van de opvoeders voortdurend botsen.  Op zich niet vreemd in een opvoedsituatie, maar daarnaast is hij hooggevoelig en vaak angstig om dingen te ondernemen. Een lastige combinatie,  zo is de ervaring van de opvoeders. Een kind moet tenslotte onvoorwaardelijk leren gehoorzamen, zo vinden wij. En zo hebben we generaties lang gevonden. 

Echter, het is de ervaring dat kinderen vaak heel goed weten wat wel of wat niet passend is voor henzelf en dat de ouders soms nog niet voldoende inzicht hebben in hun eigen prinses of knakker, om dat te kunnen peilen. Daarmee is er nog niks is met opvoeders of begeleiders; het ene kind is nu eenmaal wat simpeler qua karakteropbouw en structuur dan het andere. 

Bij het helend verhaal ga je op zoek naar de werkelijke gevoelens van het kind.  Daarna wat zijn behoefte is.  Ik had het al snel boven water: Hij houdt graag zelf de regie en baalt ervan zich te laten dwingen om dingen te doen.  Echt een probleem voor hem.  En tja, voor wie zou dat eigenlijk geen probleem zijn?  Toen stippelde ik de weg uit waarlangs we  bij een oplossing voor zijn dilemma kunnen komen.  Daarbij vergeten we nooit dat het belangrijk is om de gevoelens  van het kind te (h)erkennen,  ze nadrukkelijk te benoemen en te zeggen hoe naar dat moet zijn voor hem . Dan is het de bedoeling dat er een helingsproces op gang gaat komen, en ik had de overgave aan de veiligheid bij de ouders als helend  item genomen.  Had heel aannemelijk uitgeschilderd hoe fijn het is als je op je ouders kan vertrouwen en al snap je dingen niet, dan toch maar volgen… etc..  Toch voelde het niet helemaal goed en ik wist niet waarom.  

 Ik zocht contact met Geertje, echt iemand die veel ervaring heeft met gebroken kinderen,  en zij had ook zo haar bedenkingen bij mijn oplossing.  Het was geen helende oplossing, om klakkeloos te gehoorzamen, al snap jet niet waarom. Want, zo stelde zij, soms is het gewoon heel goed om je eigen wil vast te houden én soms is het ook heel eng om onvoorwaardelijk te gehoorzamen en je eigen ding uit te schakelen.  Het is juist belangrijk dat kinderen al vroeg leren te luisteren naar de stemmetjes in hun eigen binnenste en de verantwoording leren nemen om het goede stemmetje te volgen. Het stemmetje dat bij hun eigen gevoel past en hen die weg wijst, die bij hun eigenheid, aanleg en karakter past.  Natuurlijk hebben ze bij dat proces begeleiding nodig, maar zo komen kinderen uiteindelijk  het mooiste tot ontplooiing.

Zo. Dat was voor mij ook een hele les. En ik begreep uiteindelijk wat ze bedoelde, toen ik wat zat te mijmeren over de problemen  richting de ochtend van het schoolontbijt van desbetreffend meneertje. Vreselijk, dat schoolontbijt.  Onze kleine vriend is erg gehecht aan het veilige ochtendritueel om in alle kalmte zijn Brinta te eten en zich rustig aan te kleden.  En dan moet je opeens heel vroeg op school zijn en daar misschien wel allemaal 'enge' dingen eten, waarvan je niet weet of je ze wel lust. En als je ze niet lust, wat dan? Snap je.

Dit  jochie weet drommels goed wat hij wil en heeft dat uiteindelijk ook kenbaar gemaakt aan zijn moeder. Hij wilde eerst helemaal niet naar het schoolontbijt. Na nog wat doorpraten werd duidelijk waarom niet.  Raad eens wat er gebeurde? Hij heeft  gewoon zelf een oplossing bedacht:

Ik eet gewoon eerst een beetje Brinta thuis en dan zie ik op school wel, wat ik lekker vind. Nou. Zo gezegd, zo gedaan, het verliep geweldig, opgelost door meneer zelf.  Ik vind dat niet een, ook niet twee, maar zeker drie schouderklopjes waard.

Dat bedoelen we nou met: een kind weet wat goed voelt voor zichzelf. En wat doen wij als opvoeders vaak? We bagatelliseren het gevoel van het kind.

Kom op, stel je niet aan. Dat is toch leuk. Alle kindjes gaan op school eten, de Koning is bijna jarig, het is maar éen keer,  je wil toch niet voor gek staan, anders dan de anderen...bla bla bla bla bla… 

Het kind voelt zich niet gezien in zijn angst en wordt koppig.  Logisch toch? O wat vind ik het logisch. Echt.  En dan gaat hij in de contramine.  Ook logisch, toch? Je zal daar iets perse moeten, wat je niet wil.

Maar goed. Mijn helend verhaal moest dus aangepast worden van veiligheid vinden in de overgave aan je ouders naar kiezen wat oké voelt voor jou zelf. En dan moeten opvoeders aanvaarden dat een kind daarbij fouten kan maken. Dingen kan willen die minder prettig uitpakken. Maar wat zegt het spreekwoord: van je fouten moet je leren en door schade en schande word men wijs. Laten we onze kinderen die levenslessen niet onthouden door alles voor te kauwen, uit te stippelen en te dwingen omdat dingen nu eenmaal zo horen enz.   Een kind kan en weet meer dan we denken. En wat zou het veel botsingen en frustraties voorkomen als ze al vroeg leren wat goed is, juist  omdat het bij je eigen binnenste  past.

Ben je dan altijd blij met de keuzes die je kind maakt? Ik denk het niet. En dat hoeft ook niet. Als de liefde maar blijft. Soms maken ze keuzes, waarvan je vurig en biddend hoopt dat ze tijdig gaan inzien wat de gevolgen ervan zijn, nu of in de verre toekomst.  De moeite die we daarvan ervaren en smart die soms je hart doorsteekt,  is ons ouderprobleem waarmee wij op onze beurt weer moeten zien te dealen. Een kind hoeft tenslotte niet  angstvallig te zorgen voor oudergeluk door te kiezen wat de ouders graag zouden zien.  Een heel leerproces voor een ouder, waar ik zelf nog niet uit ben, eerlijk gezegd.

 Terug naar het verhaal: Het omzetten ervan was meer denk/ binnenwerk dan typewerk, maar het was een hele les voor mij, die nog uit de vorige eeuw stam.  Haha.  Ik ga het zelf ook maar eens een paar keer lezen. Voor mij is het evengoed belangrijk niet de platgetreden paadjes te bewandelen, maar bewust keuzes te maken. Nooit te oud om te leren  Ja, ik ben 60, ik zeg: mooi tijd, en beter laat dan nooit.  

 

En nu maar hopen dat het (voor)lezen ervan mag werken.