Voldoende

Zeer slecht. Slecht. Zeer Onvoldoende, Onvoldoende, Bijna Voldoende, voldoende, Ruim voldoende,  Goed, Zeer Goed, Uitmuntend.. 

Het waren de criteria die ergens op  je rapportje stonden, vroeger op school.  En wat was je trots als je als 'goed' uit de bus kwam.  Tenminste, ik wel.

Voldoende was  wel een mooi woordje, maar goed was beter.  Om over onvoldoende nog maar te zwijgen.  Dat zou een schande zijn!  Onvoldoende.  Ontzettend! Of Slecht!! 

In het laatste gesprek met de haptotherapeut, kwam de vraag naar voren met welke kernwoorden ik mijn levensverhaal zou kunnen samenvatten. 

Hij was nog steeds  bezig om het te lezen. Want hij wil, wat hij leest, ook doorvoelen.  Daar ben je tenslotte haptotherapeut voor. Voelen staat daarin zo centraal. De manier waarop het is geschreven vergemakkelijkt dat, liet hij weten. Het ziet er goed uit. Een klein zwellinkje van een goed gevoel wilde de kop op steken.  Maar toen hij die vraag dus stelde, brak ik. 

Ik schoot vol. En fluisterde met verstikt stemmetje:  'eenzaamheid, onbegrip en mijn eigen innerlijk verzet tegen de mij opgelegde regie van/ door anderen'

Hij liet me even begaan. Want ook nu was voelen en doorleven weer belangrijk. Niet weglopen voor je pijn.  Maar dwars erdoorheen.  Ja, het is de bedoeling van:  weer naar het licht. Maar daarvoor kun je het donker niet ontlopen. Pijnlijk maar heilzaam. En dus was het even stil.

Het gesprek ging anders dan ik me had voorgesteld, realiseerde ik me meteen.  De allerlaatste sessie was een paar maanden geleden, vanwege ziekte van de therapeut zelf.  Ja ook dat kan hè. Een therapeut is ook maar een mens.   En ik moest bekennen: Ik had het een beetje spannend gevonden om weer naar hem toe te gaan. Dat had ik ook gevoeld in mijn lijf. Mijn bekkenbodem stond de dagen ervoor knap gespannen  en ik voelde regelmatig de behoefte om diep te zuchten en te blazen. Ook in mijn bilspieren zat spanning, dat in combinatie met de gespannen bekkenbodem. En dan mijn schouders, armen en benen.  Ik zou eigenlijk eens flink moeten boksen en schoppen. Boos zijn op die spanning en hard schreeuwen. Als je zo'n pijnlijk feit wil om-denken, kun je zeggen: Hee, maar dan zijn er ook al dagen geweest dat het minder erg was. Jaja. Dat is een handig foefje om ergens iets positiefs in te vinden. Echt waar. 

Maar goed. Die afspraak stond en ik leefde er naar toe. Ik schreef zelfs vooraf op wat me eventueel spanning kon opleveren en probeerde zo te ontleden waar de spanning vandaan kon komen.  Lees maar mee.

*Is het, omdat ik benieuwd ben hoe het met de therapeut gaat, na ruim drie maanden revalideren? Is hij er weer aan toe om te werken? Ik besef tegelijkertijd dat ik er niet verantwoordelijk voor ben of hij weer in staat is om met mij in mijn diepte te gaan. Ik mag er op vertrouwen dat hij weet wat hij doet en dat hij zijn grenzen niet overschrijdt. 

Een ander punt misschien: Soms, als ik iemand na lange tijd weer ontmoet, kan ik zomaar gaan huilen. Ik ben dan zo geraakt. Alleen al bij de herinnering aan zo'n ontmoeting springen, nu, tijdens het schrijven, de tranen al in mijn ogen. Dat wil ik dus niet bij de therapeut. 

Ik ga zeggen dat ik het fijn vind om hem weer te zien. En dat meen ik dan ook. ga ik vragen hoe het met hem gaat? Dat is wel mijn eerste impuls. Als leerlingetje in het ziekenhuis vroeg ik ooit aan een arts, die een pijnlijk verlies had geleden, hoe het met hem ging. Hij was verrast en zei: dat vraagt nou eigenlijk nooit iemand aan je, als je arts bent. Het is altijd richting de patiënt: Hoe gaat het met u?  Op die manier. Maar ik besef: hij moet, als therapeut, eerst aan mij vragen hoe het gaat. Ik ga de rollen niet omkeren. Al denkend, zie ik al bijna voor me, dat we beiden naar elkaar kijken en beiden denken: wie vraagt het eerst aan wie hoe het is. Dat levert me een kortdurend pretkriebeltje op. Dat is dus ook het probleem niet.

Verder ben ik erg benieuwd wat hij van mijn levensverhaal vindt. (Zelf vind ik het een hele prestatie.) En of hij het helemaal heeft gelezen. Inclusief links. En ik ben ook benieuwd hoe ik op zijn reactie zal reageren. Dat weet ik nooit vooraf. Ik heb al gefantaseerd, dat hij, om uit te testen waar ik sta, zou kunnen zeggen: "wat een flutverhaal". Of iets in de trant van: " is dat nou waar je zo van van streek bent? Pff." Maar mijn verstand zegt dat hij dat niet zal doen. Hij zal beamen dat ik veel heb meegemaakt. En afwachten hoe ik daar op reageer. 


Ik ben als eerste geneigd om snel te gaan praten. Relativeren met het feit dat er mensen zijn die nog veel meer meemaken. Kinderen verliezen. Rampen. Oorlog etc. Of dat het vooral gaat om de impact die dingen op je hebben. 

Maar ik ga dat niet doen.  Ik ga voelen wat hij zegt. Misschien ga ik huilen. Dat kan, na de afgelopen dagen met spanning in mijn lijf. (Misschien is het wel weg als ik naar buiten loop. Grapje 😁)  En daarna kunnen we misschien kijken hoe we nu aan de hand van wat ik heb beschreven en wat hij heeft gelezen, een vervolg pad kunnen uitzetten. Ik hoef niet gespannen te zijn. Wat kan er gebeuren!? God Blesses us. *

Tot zover mijn stukje vooraf. En nu zat ik daar.  En het was stil. En ik voelde. Ja, wat voelde ik de oude eenzaamheid, het oude onbegrip en het oude bewustzijn van me gevangen te voelen in andermans regie..

We praatten daarna over je eigen 'zijn' in al je eigenheid, over je ego, dat het uiteindelijke product is van je zijn plus je omgeving, je denken, je willen, je ervaringen, je alles.   Je ego is het bestaan, het 'lichaam' dat voortvloeit uit je denken, niet alleen ten gevolge van jezelf, maar ook vanuit de wereld om je heen.
 'Je zelf' is je eigen 'zijn'.  Dat zit nog dieper dan je ego.  Wist ik dat we in heel ons 'bestaan/ zijn maar 7% vermogen hebben om te denken, maar dat dat wel 40% van je energie opslurpt? Nee dat wist ik niet.  Je diepste zijn, en om daar in alle kalmte bij te zijn, geeft de meeste rust. Daarom is het nog steeds belangrijk om nog meer en nóg meer bij mijn authentieke zelf te komen en te blijven. En als ik het even kwijt ben, daarheen weer terug te keren.

Ik heb nog steeds de neiging om te denken dat ik dingen moét.  Dat ziet hij aan mijn lichaamsreacties.  De test van voelen of het lukt om bij mezelf te blijven, en wat er gebeurt, als hij dichterbij komt, maakte me een beetje verward.  Ik kon mezelf er niet goed bij krijgen en had het gevoel verdwaald te zijn. dat heb ik ook aangegeven. We  hebben uitgeprobeerd om te voelen wat er in mijn lijf gebeurt op verschillende afstanden. Ik voel een soort van tinteling in mijn armen en handen als hij dichterbij komt.  Me bewust worden van wat er gebeurt als iemand dichtbij komt en dan toch de regie houden over mijn authentieke zijn is een oefening. Ik mag proberen te registreren wat er gebeurt. Dat betekent wel dat ik de dingen langzaam en welbewust moet doen.

Vervolgafspraak over drie weken.  Ik ga er eerst een nachtje over slapen..

Toen ik vanmorgen na een verkwikkende nachtrust wakker werd, realiseerde  ik me opeens, wat het is, dat mij zo in zijn greep heeft en wat zoveel spanning geeft.  Tenminste, dat vermoed ik.  J Het is het woordje 'voldoende'.  Korter gezegd; het fenomeen ' Voldoen'.   Is dit het kwartje dat nog moest gaan vallen? Ik hoop het.  

Voldoen.  Ik doorvors  even wat het zeggen wil . Ik zet het op een rijtje.  

Er zijn eisen. van buiten of van binnen

Er is opvolging.  Gewillig of onwillig

Er is goedkeuring of afkeuring.

Er volgt een gevoel van voldoende of onvoldoende.

Tenminste, zo werkt dat bij mij. Heel mij leven al. Vanaf mijn kinderjaren.  Wat ben ik heen en weer geslingerd op dat gebied.   het vond zijn oorzaak in heel complexe dingen en situaties,  heb ik geleerd uit de beschrijving van mijn eigen levensgeschiedenis.  En nu is het de tijd en de kunst om dat af te schudden.  

Ga ik nu hard mijn best doen om mezelf te zijn?  Gna gna.  Nee. Want dan stap ik weer in de oude valkuil van willen voldoen. Voldoen,  aan, - nu aan mijn eigen-  eisen.  Ik MOET nog zoveel….  Wow, wat een eye-opener bij het wakker worden.

Nee, het geheim zit hem in loslaten, besef ik.  Het Loslaten van te willen voldoen. Loslaten zelfs om aan mijn eigen verwachtingen en wensen te willen voldoen.  En gewoon te mogen zijn die ik ben. In al mijn eigenheid. Met al mijn mooie, lieve, grappige, slimme, wijze en stomme dingen.  Of bestaat stom helemaal niet.  Het is tenslotte ook maar een waardeoordeel van anderen  Loslaten, zo besef ik,  is echt een kunst apart. En ik heb zo'n vermoeden, als ik dit eenmaal heb ontdekt… dat er dan een stuk spanning uit me weg kan vloeien.  

 In gedachten sta ik met twee voeten stevig op de grond en wapper enthousiast  met mijn armen langs mijn lijf.  Schud met mijn bekken. Wiebel met mijn benen.  Hét   gebaar om te  Visualiseren hoe je iets van je afschudt.  Het kan nog heftiger. Een gebaar van iets wegsmijten, zo ver als het vliegen wil.  Doei, ballast! 

Tegelijk schiet er een regel uit een Psalm in mijn gedachten.  Psalm 69, een van de lijdenspsalmen. De dichter zegt daar: "Ik moet voor voldoening zorgen."  In gedachten zie ik een kruis op een heuveltop. Daar hangt De Middelaar tussen God en de mensen. Hij heeft Zichzelf beschikbaar gesteld om als plaatsvervanger voor ons, bij God voor voldoening te zorgen voor de schuld die wij bij hem hebben gemaakt door onze zonde.  En zo hoef ik, ook bij God, niet meer zelf te voldoen, als ik schuil in die Grote Voldoener.  Aan dat offer mankeert niets. God heeft het goedgekeurd.  Zijn offer is zo toereikend dat er plaats is om te schuilen voor de hele mensheid. Wat een volkomen Offer! In Hem schuilend ben ik niet meer onvoldoende,  zelfs niet een beetje  voldoende, maar volkomen en volledig GOED.  Ook  in Gods oog.  Over bevrijding gesproken! 
Liefde was het!