Een transformatieproces

Misschien heb ik het wel hard nodig om tegendraads te zijn. Om het gevoel te hebben mezelf te zijn. Niet de platgetreden paadjes te bewandelen. Maar de dingen net anders te doen.  Ik houd gewoon van apart. Een beetje excentriek. Niet perse om op te willen vallen. Maar wel om niet net eender te zijn als de grijze massa. Om echt MEZELF te zijn. Dat heb ik altijd gewild en waarom zou dat niet goed zijn. Mijn interieur en huis wijkt echt af van de massa. Geen Action en Xenos, geen trends voor mij. Maar anders dan gemiddeld. In en om het huis. 

Mijn interieur, mijn tuintje..  En nee, niet elke veertien dagen je ramen zemen en dagelijks je straatje vegen.

Hergebruik.

Oude rommel en spullen en boeren- brocante en het liefst niet nieuw!

En…  ik loop 's winters graag op blote voeten. Nou en?

En…  ik haat gewone 'blonde' panty's.

Ik houd van 'Finse' kleding.  

En…  ik durf gewoon te huilen in de kerk of waar dan ook.  

Zulke dingen. Noem het gerust Puur.

Heb ik me te lang gevoegd naar de 'wensen van andere mensen?' Om me aanvaard te willen voelen? Ben ik mezelf daarin kwijtgeraakt? Bang zijn dat iets GEK gevonden wordt? En ik geen 'veiligheid' meer ervaar? Een  nare erfenis van vroeger?

Ik ontdekte het vanmorgen, toen ik me herinnerde dat mijn man, terwijl hij iets aan me zat te vertellen, tussen neus en lippen zei: " je moet trouwens weer naar de kapper.. " Eigenlijk steigert er dan er iets van binnen. Niet alleen het gevoel van 'o, dan zit ik nu zeker voor gek..' maar ook:  Wie bepaalt nu eigenlijk, wanneer ik naar de kapper moet? De doorsnee smaak? Nee, IK bepaal dat. En ik ga naar de kapper als IK het zat ben dat het wild zit.

Trouwens, dat mijn haar nu een beetje wild zit, vind ik prima. Een beetje excentriek.  Eigenlijk zou ik er een zacht- fleurige sjaal in moeten knopen.  Ik ga het uitproberen. Misschien hoort het wel helemaal bij mijn identiteit om anders te zijn.

Misschien vind ik zo mezelf weer terug. Gewoon. Net een beetje anders dan de rest. Laat mij maar schuiven.

ergens lees ik het volgende:

Je kijkt naar buiten en denkt terug aan toen, de tijd voor je transformatie. Sjonge, wat erg dat je zo in compromis was met je eigen leven, jouw leven! Het was grijs en zwart. Je liet je leiden door sociale verplichtingen en verwachtingen van anderen. Je had helemaal niet door hoe slecht je luisterde naar jezelf. Je had niet eens door dat je niet jouw eigen leven leidde, maar dat je het leven leidde dat de maatschappij voor jou voor ogen had. Wat heb je jezelf al die jaren aangedaan? Je hebt jezelf verwaarloosd! Wat ben je blij met jouw besluit van een jaar geleden. Je bent verder gegaan en zag de zon. Je besloot: ‘Vanaf nu kies ik voor licht en leef ik mijn leven.’ En wat een geschenk! Jij bent het geschenk. Je bent uit je eigen schaduw gestapt en je mag er zijn in volle glorie.

Het transformatieproces.

Wat gebeurt er met me? Ik kan het niet verklaren. Mijn ingetogenheid maakt plaats voor ruimte. Mijn voorkeur voor stemmige kleuren verandert in blijdschap in beschaafde, maar vrolijke kleuren.

Mijn neiging tot verstoppen verdwijnt. Ik geniet van flapperende stoffen. Ik ben naar de kapper geweest. Mijn haar, dat de laatste twee weken wat wild zat -waar ik op zich geen probleem mee had hoor-  heeft toch een kleine wijziging ondergaan. Een ander modelletje. Geen huis- tuin- en keuken- hoofd meer, maar de voorkant is wat bijgeknipt, maar nog wel langer dan voorheen, en de achterkant is opgeknipt. Het is een pittig kapseltje, en toch zwierig. Misschien knoop ik nog wel eens een gebloemde haarband in. Mijn rok, die mijn man tot zigeunerkledij heeft gebombardeerd, fladdert in de wind. Ik draag er een ruimvallend tuniek op, die aan de zij naden uitloopt op spitse punten. Ze fladderen mee. Lijk ik wel 100 kilo? Best hoor. Moet kunnen, als ik er zin in heb. Mijn schoenen zijn halfhoge zachte Clarks uit een tweedehands winkel in Ommen en zitten als pantoffels. Heerlijk soepeltjes. De kleur ervan komt terug in mijn rok. Ja, ik ben me bewust dat ik er even anders uit zie dan de gemiddelde dorpsbewoner. Maar ik vind het best.   

 Ik heb net genoten van het braden van mijn sudderlapjes, 
met wat geurende gedroogde kruiden

  en in een kan op het aanrecht staan een paar takjes van een seringenstruik 

die ik in de polder bij een verlaten huis heb geplukt.  Ik had ze bij thuiskomst niet meteen in het water gezet, en dus begonnen ze al een beetje slap te worden, maar nu komen ze bij en ik heb ze een complimentje gegeven voor hun overlevingskracht. 

Op de tafel in de woonkamer staat een enorme kan met witte lelies, wel tien stengels. Het is een schitterend en majestueus gezicht met een koninklijke geur. 
Ik kom weer een beetje tot leven. Wat een geschenk. Je gewoon weer een beetje behaaglijk kunnen voelen. 

 Ik duik straks op de bank met een plaid en ga nog een hoofdstukje lezen in een boek dat gaat over een analist die de bloedsomloop van giraffes bestudeert.  Een groep van 30 van die langhalzen wordt vanuit Afrika naar een dierentuin getransporteerd. Ik weet niet of ik het interessant vind. Maar het lezen op zich, het me bevinden in een heel andere wereld, is op zich al prettig.  Is dit alles bij elkaar, het verlaten van de platgetreden paadjes? Is dit wat nu uiteindelijk echt bij me past? Ik weet het niet. Maar heel voorzichtig ontwaakt een soort van vakantiegevoel in me. Niets moet waren eerst woorden. Nu ga ik het, zij het nog wat aarzelend, ervaren.

 

Ik ga morgen lekker een  lichte rok aantrekken. Met daarop een wijdvallende tuniek. Zwart. En een ketting, met een paar heel grove kralen, ze lijken gemaakt van hout en steen in de kleuren nachtblauw en antraciet. En een sjaal over mijn schouder, van grove  India katoen in de kleuren Jade groen, nachtblauw , aardekleur en  dezelfde lichte kleur als mijn rok. Zo loopt niemand er bij.  En ik vind het heerlijk.