Hartjes en Hommelstein

Hartjes en Hommelstein

Als ik kijk hoe lang het was geleden dat ik iets had geschreven schrik ik altijd weer. Veel te lang dus. Ook nu weer. Maar ja, we hebben het allemaal druk met noodzakelijke of soms ook wel minder noodzakelijke dingen en voor je er erg in hebt is er weer een week, (lees: maand) voorbij. Veel nieuw dingen heb ik niet ontdekt om te maken, of het moet zijn dat ik met de stoffen hartjes uit een vorig blogje iets heb gemaakt, om aan te geven dat mijn gepruts slechts aanzetjes zijn om je verder lekker helemaal de ruimte te laten wat je er wel of niet mee doet.  Om ook te laten zien dat je je door een foto hier niet moet laten misleiden, en zeker niet down te laten maken, heb ik de deprimerende hartjes ;-)  verwerkt in een vrolijke setting.

Ik heb het fotootje gemaakt met gevaar voor eigen leven, want in het nestkastje, dat naast de rozenboog hangt, en dat eigenlijk voor vogeltjes is bedoeld, huist momenteel een hommelfamilie. Het vlijtig af en aanvliegen is een prachtig gezicht, om over het geluid maar niet te spreken. Maar goed, ze verdedigen hun territorium, en toen ik gistermiddag bezig was een paar nieuwe dingen te planten, zwermden ze min of meer in paniek om me heen. Gelukkig ben ik niet bang van insecten -als je kalm blijft gaan ze doorgaans vanzelf weer weg- dus ik zeg: ja rustig maar, IK WOON HIER en jullie logeren hier maar; niet zoveel babbels dus… en bovendien: ik kom in vrede. Goed; op een gegeven ogenblik dropen ze af. Maar toen ik vanmorgen de foto ging maken kwamen ze weer controleren of ik vriend of vijand was. … ze hadden mijn geurtje kennelijk niet onthouden.. Nou ja… het is weer goed afgelopen. Al met al: het is een bedrijvige boel in Hommelstein. Je ziet de hommeltjes met de week groter worden. Tot ze allemaal zijn uitgevlogen en hun eigen gezin gaan stichten. Dan is het opeens oorverdovend stil in de tuin rond het kastje. Nog iets bijzonders: het kastje hangt middags in het volle zonlicht en dan gebeurt er iets prachtigs: De hommeltjes gaan in een kringetje op de rand van de vliegopening zitten en beginnen met hun vleugeltjes te trillen om zo hun hokje te ventileren. Wat zit de natuur toch prachtig in elkaar!

Maar; om op de hartjes terug te komen: Je hoeft echt geen berg geld neer te tellen, om zo’n leuke eigentijdse decoratieve tak te verkrijgen. Als je, net als ik, een jutter bent, heb je misschien wel ergens zo’n mooie dooie tak liggen, die je ooit ergens  vond. Ik heb een paar van zulke takken grijs gemaakt met een restje latex en ben aan het versieren gegaan. En kijk… dan zien de sullige hartjes er opeens heel vrolijk uit.