EEN BEESTENBENDE

Ja, ja, dan vragen ze wel eens hoe je aan inspiratie voor kinderboekjes komt... Nou heel gewoon het komt hier gewoon aanvliegen! Wat een beestenbende.... Ja echt, wij beleven zo vaak een dierenavontuur. Geen wonder dat mijn laatste boekje veelal over dierenbelevenissen gaan. En als ik me niet vergis zal een volgende, als het er weer komt, weer wel met dieren te maken hebben. Want wij HEBBEN gewoon iets met dieren, En het is net, of dieren dat weten. De avonturen lopen ons zomaar in de handen. Nou ja, kleine avonturen dan. Avontuurtjes. Als je ze zo wil noemen. En ik wil dat. Dus ja... Wie onze dierenavonturen wil lezen moet zeker mijn boekje Jip kopen, daar lees je er al een boel. En het dagelijks leven biedt ons steeds weer nieuwe dingen aan; dus ik zeg: wordt vervolgd. Neem nou een paar weken geleden: We zitten aan de warme prak, opeens Pof: Een klap tegen de keukendeur ruit, en ja hoor, daar zit een totaal versuft vogeltje op de buiten mat. "Ja jongen, da 's gebeurd", mineurt mijn man meteen. Maar ik ben zijn immer onstuitbaar positieve tegenpool en zeg: nee hoor, hij leeft nog . Stap naar buiten, benader het gevederde slachtoffertje voorzichtig, niet omdat ik bang ben, maar om hem niet te laten schrikken- zo hij dat al kan in deze omstandigheden- en strek mijn hand uit. Ik kan hem zo pakken. Een klein, hijgend, suffig bolletje veren met twee toegeknepen oogjes en een half open snaveltje. Ik til hem op en neem hem mee naar binnen. Vraag wat er is gebeurd, verwacht natuurlijk geen antwoord, ik heb zelf gezien wat er gebeurd is. Sjonge, wat klein en kwetsbaar is zo n vogeltje. Ik sta stilletjes te wachten wat er gebeurt met het hummel in mijn hand; zullen de oogjes sluiten en het kopje scheef zakken ten teken van het einde... of kan ik nog iets voor hem doen? Ik ga voorzichtig zitten. Praat zachtjes tegen hem. "Je eten wordt koud", laat mijn man weten. Ik vind het prima. Wat is er nou belangrijker, mijn prak of dit kleine pluizenbolletje? Hij blijft stilletjes in mijn handpalm zitten, houdt zijn oogjes op een kiertje en zijn hoofdje rechtop. Tja, daar zit je dan. En wat nu? Proberen een beetje water te geven? Ik pak een schaaltje water en een theelepeltje en probeer klein drupjes water in zijn snaveltje te rijgen. Af en toe reageert hij op het koude water, schudt een beetje met het kopje. Hij lijkt helderder te worden. "Die gaat het redden", zeg ik optimistisch tegen mijn man, die zijn prak inmiddels op heeft. "Blijf je nu tot morgenochtend zo zitten?" klinkt het vanaf de andere kant van de tafel. "Nee, stil maar, ik pak wel iets", zeg ik... en snor een oud vogelkooitje op, dat al jarenlang zomaar voor de sier ergens aan een haak hangt te bengelen. "Kijk es vriend hier heb ik een mooi huisje voor jou", keutel ik tegen het vogeltje. Maar eerst maak ik een paar mooie foto's van het beestje, dat zich zonder tegensputteren eerst bovenop, en daarna in het kooitje laat zetten. Ik besluit het kooitje te vullen met was mos en hooi en hang het daarna in een schemerige ruimte. Vanwege het bioritme, weet je wel... Controleer af en toe of hij nog leeft en warempel, hij doet het nog, elke keer als ik bij hem kom kijken. Om half elf zeg ik hem welterusten, schuif het waterbakje dichterbij in de hoop dat hij nog wat zal drinken en duim op de goede afloop. De volgendemorgen als ik bij hem kom.... zit hij keurig recht op z'n pootjes. Als mijn hand bij de kooi komt schrikt hij en probeert weg te fladderen. Kijk zo hoort een vogel te reageren. Toch? Ik neem het kootje naar buiten, zet het deurtje open, en ja hoor, hij neemt de vrije vlucht. Heerlijk! Dag vogeltje! Was wat het fijn om een stukje zorg aan dit medeschepseltje te leveren. Als ik naar binnen loop ben ik diep ontroerd. Zegt God in Zijn Woord niet tot ons: Vreest dan niet, gij gaat vele musjes te boven? Als je dat even mag beleven, liggen niet alleen de inspiratie voor kinderverhaaltjes maar ook de geestelijke lessen voor het oprapen. Ik zou nog verder kunnen gaan over het schaap dat we zaterdag hebben bevrijd uit de braamtakken, of de spreeuw die in de kerk vloog en die ik heb gevangen en vrijgelaten, maar ik laat het even hierbij. Mocht je denken: wat een fantast is die Heleen: Hierbij dan nog even een paar fotootjes. Als bewijs. :-)