Zoeken in deze blog

woensdag, maart 30, 2022

Leven in vrede

 

30 Maart. Hoog tijd om weer wat te schrijven.

De jaarwisseling verliep in ons gezin niet zonder kleerscheuren. Een van de jongens raakte gewond aan hand en gehoor door vuurwerk. Ja, eigen schuld dikke bult natuurlijk. Die hand, dat gaat weer prima. Maar het gehoor trekt niet bij. Dat is super akelig voor hem, natuurlijk.

Daartegenover staat de geboorte van het tweede kindje daar, ons dertiende kleinkind. En dat vergoedt geen gehoorverlies, maar legt er wel veel liefs en moois en zachts overheen. De kleine meid, die met haar komst meteen zorgt dat de andere dochter op slag grote zus is, heeft de prachtige namen Isa Lena. Dat betekent dat ik weer vernoemd ben. En dat vind ik toch weer heel mooi. Dikke glimlach. 

Tel je zegeningen, zeggen we vaak. Nou, in deze tijd besef ik zo diep en ontzettend goed hoe gezegend we zijn. Ondanks onze beperkingen.

We waren, terwijl de dreiging bij de grens van Rusland en Oekraïne opliep, een weekje in Drenthe en mochten daar weer even opladen. Je kunt je de vraag stellen of het nodig is, om ‘op te laden’ als je niet meer werkt, zoals wij. Maar geloof me; ook als je herstellende bent, te maken hebt met long Covid en chronische pijn, kan het leven veel van je vragen. En dus waren we lekker even weg. De heenreis hebben we onderbroken me een nachtje B&B, om daarna het tweede stuk te rijden.

Net als bij onze vakantie destijds naar Lauwersoog hadden we ook nu de ervaring: hoe hoger je komt, hoe rustiger het wordt. En ook het Roompot park Lunsbergen, bij Borger, was een oase. Een mooi bospark, met weliswaar wat oudere huisjes, maar het was er goed toeven.


We hadden overwegend droog weer. Al was de omgeving wel behoorlijk nat. En hebben we onze outdoor laarzen goed benut. Bijvoorbeeld bij het lopen van route Het Wolvenspoor. 

        

Nee, we hebben geen wolven gespot. Wel prachtig koppeltje Black Angus runderen. 

 

Natuurlijk bezochten we in de buurt een paar Kringloopwinkels, dat kan niet missen hè. Nu ik zelf vrijwilliger ben in een Kringloopwinkel, kijk ik er weer met andere ogen naar.  Om zo weer wat ideetjes mee te nemen. Na-apen? Nee, inspiratie opdoen, noem ik dat 😊

  

Bij Borger ligt 's Lands grootste Hunebed. Zonder Tom Tom was het even speuren, maar we hebben het toch gevonden.  Indrukwekkend! Hoe bouwden de mensen toen toch zoiets!

 

Aan het eind van en middag, een geweldig schouwspel...


We waren, zo vlak bij Borger, ook vlak bij Westerbork met zijn Melkwegpad met aan het eind de mega grote schotelantennes voor sateliet ontvangst én het Herinneringskamp. Die twee hebben we op 1 dag bezocht. 


   

 

Wat was het een bewust-in-vrijheid stappen toen we bij het einde van het kamp langs het voormalige commandantshuis het terrein verlieten. Voor hoeveel mensen is dit nooit een feit geworden! 


De terugreis hebben we in een keer gedaan, we wilden die vrijdag zo snel mogelijk thuis zijn vanwege de storm Eunice. Nou ja, we aten snel een paar boterhammetjes op in Rhenen, en strekten daar even de benen en bekkenbodem, met een rondje rond de Cunerakerk en door het dorp. 

 

We voelden ons gezegend toen we rond drie uur veilig thuis waren.

Daar stond de 25 meter hoge wilg van de buren te kreunen en te kraken en er waaide heel veel uit. Gelukkig dook de dikke tak, die af brak, precies tussen onze schutting en onze schuur. Net mis dus.

 

Het vele losgeraakte hout- de buurman moest heel wat keren naar de stort rijden met uitgewaaide takken- betekende het besluit tot het einde van de boom. De week daarna ging de zaag er in. We hebben af en toe wel bij de achterdeur staan kijken, of het allemaal wel goed ging. Zo pal boven ons schuurdak, maar de complimenten voor de buurman, er is niets vernield.

De storm woedt niet alleen in de natuur. Ook wereldwijd gaan er orkanen rond. Wat een leed, inmiddels, in de Oekraïne! Je zou al de andere gebeurtenissen er bijna door vergeten. 

Bij alle dagelijkse gunstbewijzen van God in ons leven besef ik zo diep en bewust wat het betekent om te mogen leven in vrede, zoals de titel van dit blogje aangeeft. Slapen in vrede, (Psalm 3) in een muisstil dorpje. Ontwaken in vrede. De zon gloort aan de oosterkim, de lucht is helder. Vogels zingen al hun hoogste lied. Dat is alles wat je hoort. Geen raketinslagen, geen overscherende vliegtuigen, geen afweergeschut, alleen maar stilte. Dan mag je opstaan. Ontbijten. Je Bijbel lezen, bidden, je dingen doen. In vrede. Ik denk soms: hoe lang nog? Zal het geweld escaleren? Die -wat mij betreft beklagenswaardige man- die Poetin, deinst nergens voor terug. Hoe lang zullen onze dagen er nog uitzien zoals nu? Dat drukt me echt met mijn neus op het geluk en de zegen van vrede. We bidden voor alle betrokkenen!

Op de app kreeg ik het bericht dat mensen wereldwijd bidden. Je kunt je aansluiten bij de Nederlanders, die op gelijke tijd een minuut bidden voor de nood in de wereld, klokslag vier uur. Als je het inplant op de agenda in je telefoon, krijg je een seintje, dat het tijd is om een minuut stil te zijn. Persoonlijk vind ik dat een mooie gedachte. Massaal in alle eerbied voor de troon van God naderen om Zijn genade.

Hele horden mensen ontvluchten hun woonplaats. Met vaak nauwelijks meer bij zich dan de kleding die ze aanhebben. Vreselijk! Je hart stroomt over van mededogen. En dat zetten we hier, en op ontelbaar veel plaatsen, om in daden. Zoals zovelen, zijn ook wij in onze kasten gedoken en het huis door gegaan en hebben een paar keer een auto vol hulpgoederen ingeleverd bij de inzamelpunten. 

 

De fleurige gehaakte baby- omslagdoeken vonden nu eindelijk een goede bestemming. Zelfs de Fisher Price garage, waaraan een van de kleinzoons nogal gehecht was, mocht naar de vluchtelingen kindjes. Hoe sterk van een groep twee- kleuter!


 

Ook was ik in de gelegenheid om bij zo’n inzamelpunt de handen uit de mouwen te steken bij het sorteren van binnengebrachte goederen. Ontroerend hoeveel mooie spulletjes je in de zakken en dozen tegenkomt. Vanuit een verzorgingshuis maar liefst 52 gebreide/gehaakte dekens en dozen vol babykleertjes. Indrukwekkend, wat zijn deze inzamelingen goed georganiseerd! De achtergebleven Big Shoppers nam ik weer mee 

😂

 om ze te bundelen in pakketten van 25, voor de Voedselbank. Mens, mens, wat een activiteiten!

 

In ons 'buurdorp' Sint-Maartensdijk werden afgelopen week zo’n zestig mensen opgevangen in een voormalig hotelletje, het voormalige Oude raadhuis. 


En in een leegstaande woonvoorziening in een ander dorp nog eens zo'n groep. Veel kindjes erbij. Onze kleinzoon had ze al snel gezien. En, hoe mooi, -wat ik helemaal niet had verwacht- hij heeft er al mee gespeeld ook. Moet je nagaan. Met een paar woordjes ‘groep zes-Engels’, handen en voeten, konden ze zich verstaanbaar maken. Ik ben reuze trots op hem! Inmiddels zien we hen ook in onze Kringloopwinkel, en ze zijn zo blij met een praatje, waarbij je zelf je ver weggezakte Engels weer eens kunt ophalen 😉. Ze zijn heel dankbaar met de warm menselijke opvang, maar hopen natuurlijk zo snel mogelijk weer terug te kunnen, om met hum echtgenoten en familie herenigd te worden.

 De weken vliegen hier voorbij. Mijn man had dat niet verwacht, toen hij thuis kwam te zitten. Hij zag eindeloos lange dagen voor zich, en weken, die voorbij zouden kruipen. Niets is minder waar. We hebben genoeg omhanden wat past binnen onze mogelijkheden. We waken er voor om ‘aan elkaar vast-geklit’ te zitten. Natuurlijk hebben we onze gezamenlijke wandelingen, dichtbij of iets verder van huis, maar er zijn ook afzonderlijke activiteiten.

Zelf heb ik een paar bezigheden buitenshuis, en Gert doet dan fijn wat in het huishouden 😁en zet het eten klaar. Zo vullen we elkaar mooi aan, zijn we nuttig bezig en blijven we zelfstandig. Ik poets om de week bij mijn vader, wiens hulp met een enkelblessure zit, die maar niet best wil genezen. Ik ben inmiddels niet één- maar tweemaal in de week een paar uurtjes in de Kringloop actief, 

 

en met nog eens een bezoekje hier en daar en met regelmaat aanwaaiende kleinkinderen

is je week zo vol. Het is voor mij zaak om het juiste evenwicht te bewaren, en niet opnieuw in de valkuil te stappen van zoveel mogelijk willen doen. Het leven blijft een leerweg. Ootmoed, afhankelijkheid, dankbaarheid.

We denken inmiddels na over nog weer wat besparingen. De wekelijkse boodschappen gaan reuze tot tevredenheid; we blijven ruim onder het vooraf bepaalde bedrag en dat is mooi! De kleinere auto bevalt best, en nu hebben we, in het kader van waterverbruik, een kleine close-in boiler laten plaatsen. Nu loopt er niet meer eindeloos veel water weg voor er eindelijk warm water uit de kraan komt. En we denken na over een paar zonnepanelen op de Oostelijke dak-helft. Een investering, absoluut, maar als voorbereiding op dure tijden qua energie, vinden we het een verantwoorde uitgaaf. We hebben ook de drie kleine vrieskastjes vervangen door één grote. Overzichtelijker en energiezuiniger.

Toen de vaatwasser het opgaf, hebben we hem ingeruild voor afwasteil-en borstel. Daarbij maak ik  een heet sopje met een stuk zeep in de klopper. Hoe lekker! En ach, het is zo gedaan, zo'n afwasje van twee mensjes. 

Ik heb ook een nieuw stukje moestuin! Niet zo groot (maar waarschijnlijk groot genoeg) en -met de ligging vlak bij een rotonde- ook niet zo idyllisch gelegen als het vorige stuk, maar toch heb ik er wel zin in.


Het is een strook van een flinke lap grond waar diverse mensen wat op verbouwen. Ik mag zelfs de broeibak van de eigenaar in gebruik nemen. Leuk he. Als het niet meer zo ijselijk koud aanvoelt, hoop ik aan de slag te gaan. Nou ja, eigenlijk geloof ik dat Gert het gaat doen. Na een heus dieptepunt heeft hij de knop ontdekt; soms moet je jezelf naar buiten schoppen... Het lijkt er nu op dat hij dat strookje grond wel ziet zitten als bezigheid voor een kerel die niet meer in het arbeidsproces zit. Ik plaag wel eens: je pikt mijn moestuintje in. Maar liefde is gunnend, toch? 💑

Vandaag is het exact een jaar geleden dat de ambulance voor reed om hem op te halen voor opname op de longafdeling met Covid. 

 

Groot is Uw trouw, O Heer', mijn God en Vader! 

 





 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Blogarchief