Crona blog 2

Ja, werd vervolgd. En hoe. Nadat ik mijn vorige blogje had geschreven, was er geen ruimte in mijn hoofd om het vervolg te typen. We zijn een aantal maanden verder en nu wordt het tijd om de dingen eens op een rijtje te zetten. Ook daarin is het nuttig om de dingen te aanvaarden zoals ze naar je toe komen.

Het vorige blogje eindigde met de positieve uitslag van mijn man. En we hebben het geweten!

Na de positieve uitslag volgden zieke dagen. En natuurlijk zaten we in quarantaine. 

Kinderen zorgden liefdevol voor noodzakelijke dingen en verder hebben we veel naar elkaar zitten kijken. Voelde Gert zich aanvankelijk alleen koortsig, dat werd  steeds erger. Spierpijn overal. De fibromyalgie speelde daarin bepaald geen helpende rol, wat een zeer lijf had hij! En bij de koorts en de pijn, ook vooral en heel erg in zijn onderrug, wist hij op de duur niet meer in welke houding hij zich moest zetten of leggen. Daarbij; hij nam Ibuprofen in om de koorts een beetje te drukken, maar o, wat een ellende. Hij werd zo ontzettend misselijk.

Ik ga het verhaal van thuis maar even samenvatten in: tien dagen en nachten, 24 uur per etmaal, Tobben. Met een grote T. Niet alleen voor mijn man. Ook voor mij was het continu afwegen. Want vrouwen zijn in het dragen van lijden nu eenmaal wat taaier dan mannen. En ik nam de Covid uiterst serieus, maar was het gedrag daaraan gerelateerd? Dat weet je dus niet altijd. Ik vond het echt lastig om daar het juiste evenwicht in te vinden.

Na de tiende dag volgde de tiende nacht en net die tiende dag had de huisarts wat extra middelen ingezet. Nog een vervlogkuur Doxicycline. En Primperan zetpillen tegen de misselijkheid. Plus: Zolpidem om eindelijk eens wat te slapen. Zo gingen we, na nog een keer contact met de HAP te hebben gehad,  de nacht in. Zelf was ik ook wezen testen, dat is de richtlijn van de GGD.

Manlief ging om negen uur met een slaappil naar bed en ik volgde rond elf uur. Toen ik op de slaapkamer kwam hoorde ik hem wat apart en kort ademen. Maar ach! Hij sliep nou net zo lekker en ik wilde hem niet wakker maken.  Zonder dat hij zich dat bewust was, is hij nog een paar keer uit bed gegaan, richting toilet, maar toen het half zeven was, waren we het er over eens:: Deze kortademigheid was niet goed. We belden weer de HAP maar die  verwees ons toch weer terug naar de huisarts, vanwege de extra inzet die de dag ervoor was gegeven. Dus moesten we wachten tot acht uur de praktijk open ging. Ik vroeg om een saturatie meter, dan wisten we tenminste of de longen nog voldoende in staat waren om zuurstof op te nemen.

Mijn schoondochter haalde snel een saturatie meter op, en ja hoor, waar we al bang voor waren bleek waar; hij zat ver onder de 90. Samen met de kortademigheid was dat voor de huisarts voldoende reden om het te laten opnemen. Zodoende stond tien minuten later de ambulance voor. Hij werd snel op apparatuur en zuurstof aangesloten en zo ging hij de ambulance in. Dag man. Er mocht niemand mee, ivm de maatregelen, dus daar ging hij, moederziel alleen.  Die dag kreeg ik zelf ook de uitslag: positief. Dus ik moest in quarantaine. 

Omdat de longfoto's op de spoedeisende hulp twee ontstoken longen lieten zien, mocht Gert niet naar huis. Het was alleen de vraag naar welk ziekenhuis hij moest. Want de longafdelingen liggen overal stampvol en nar het zich liet aanzien zou hij naar Maastricht, Groningen of Enschede moeten. wat een vooruitzicht. 😞

Aan het einde van de dag kwam het verlossende bericht: Hij kon in Bergen op Zoom terecht. Wat waren we verwonderd. Gode zij dank! Wat een Goddelijke zorg. En daar zou het niet bij blijven.

 Die avond ging onze jongste zoon als eerste op bezoek. Ik zat nog altijd in quarantaine. Rare ervaring  hoor. En dan besef je wat zo'n  zieke pa losmaakt bij de volwassen kinderen. Het is ook niet niks om je vader, die drie weken daarvoor nog op een dak aan werk was, zó ziek met 5 liter zuurstof te zien liggen.  De dagen erna gingen de kinderen op toerbeurt op bezoek en hielden we zelf contact door te bellen. En zelfs door de telefoon vóelde je de moeheid.

 Intussen stond hij opnieuw op de nominatie om toch alsnog overgeplaatst te worden naar ergens in den lande. Dat was een akelig wachten. Donderdags echter was hij opeens weer van die lijst af. Hoe bijzonder ook weer. En aan het eind van de middag kwam het voorstel: met zuurstof naar huis of… naar revalidatiecentrum Tante Louise. Het bevindt zich achter in het ziekenhuis. 

De keus was snel gemaakt; de laatste optie. En nog diezelfde avond vond de verhuizing plaats. Weer een wonder.