Corona blog 3

Eindelijk was de periode van mijn quarantaine afgelopen en kon ik ook zelf op bezoek bij mijn zieke man. Wat een mooi moment als je elkaar weer kan omhelzen. Nee, geen tranen, maar gewoon stil mooi. Zoals alles toch uiteindelijk stil mooi verliep, ondanks de zorgen.

Mijn man kon 's nachts nauwelijks slapen en zocht dan een online kerkdienst op 

of luisterde naar mooie muziek. Psalmen, liederen, hij werd daar bijzonder door gesterkt. Wat wil je ook, als je mag ervaren dat God in alles zo dicht bij je is en je even apart neemt om je onderwijs te geven. En de schuld die er ligt tussen jou en Hem, te vereffenen. 

Dan lig je onder een open hemel. Daar kun je dan niet van zwijgen. En de vele appjes getuigden daar ook van. Het was een bijzondere tijd van afzondering.

Stukje bij beetje werd de zuurstof afgebouwd. En stukje bij beetje moest hij weer in beweging komen. En daarvoor is soms een zetje nodig. In de vorm van: "Er uit, meneer Buth! Er uit!"

Nou, dat was een hele happening, maar dat was het begin van een worsteling, waar hij niet aan ontkwam. Elke activiteit was in feite te veel. Maar je móet wat! De weegschaal gaf aan dat er 8 kilo af was, en dat is dan dus geen vet, maar spiermassa verlies. Sjonge!  Bouw dat maar weer eens op. We hoorden dat dat maar met maximaal 250 gram per week gaat, dat betekent 1 kilo per maand en dus 8 maanden voor de totale 8 kilo.  Pas daarna kan de revalidatie pas echt beginnen. Eiwitrijke voeding was vooral het ding dat daar aan moet meewerken.  

Na 4 dagen longafdeling en 11 dagen Tante Louise was daar het moment dat hij naar huis mocht. Maar daarvoor moesten nog wel wat dingetjes worden geregeld. Een beweegbare lattenbodem in bed, een douchekruk, een rollator.. en een gemakkelijke stoel waarin de voetjes omhoog konden.

Ik ben nog steeds heel dankbaar voor de rust die ik zelf in die weken mocht ontvangen. En voor de doortastendheid waarmee ik de dingen kon doen. De patiënt kwam dus in een gespreid bedje, om zo maar te zeggen.

En toen brak de tijd aan van lekker verwennen,  bloemen, fruit, kaarten, en lekkere hapjes. Soepjes, smoothies, vlees, vis en ei,  kwarkjes, noem maar op. Fysio aan huis begon met heel kleine oefeningetjes. Lopen met de rollator begon met enkele tientallen meters, en langzaamaan breidde dat uit. Toen er vocht in de benen kwam was dat even een reden tot twijfel of er toch geen trombose ontstaan was, maar de fysio verhelderde dat voor ons; veel eiwitten kunnen zorgen dat je vocht vat gaat houden. Een gram eiwit per kilo lichaamsgewicht is voldoende. En daar zaten we dus wel boven.

Nou, we zijn nu vijf weken verder en gisteren zijn er controle foto's van de longen gemaakt. Vanmorgen kregen we daar telefonisch de uitslag van: ze zagen er duidelijk beter uit dan die op de spoedeisende hulp waren gemaakt, maar er zijn nog wel restverschijnselen zichtbaar. September mag hij een keer voor longfunctieonderzoek en nog een keer een foto.

En ja, was ik normaal gesproken hele dagen alleen thuis, nu ben je altijd samen. En dat zal waarschijnlijk zo blijven, want gezien de ontwikkelingen zal zijn loopbaan door Corona ook meteen ten einde zijn. Dat betekent al met al wel het een en ander, niet alleen voor hem maar ook voor mij.

Ik merkte dat ik in het verzorgen van de zieke, terug viel in mijn oude modus; jezelf wegcijferen, en vergeten dat je gelijkwaardig bent. Dat mezelf bijna onzichtbaar maken in het dienen, bezorgde me veel extra pijn in de bekkenbodem. Zoveel, dat ik bijna geen extra prikkelos kon verdragen, of ik zou in paniek geraakt zijn van de pijn. Mijn bijnieren stootten weer veel stofjes uit, ik voelde de bekende kou weer onder mijn huid kruipen. bah, bah, bah. Het was niet te houden. Ik heb dus in overleg met het pijn centrum de dosering Gabapentine mogen ophogen en we gaan kijken of er toch een mogelijkheid bestaat voor een epidurale injectie met corticosteroïden.

Even een paar verhelderende gesprekken over hoe de bakens zijn komen te staan, in de onderlinge verhoudingen, met onze verschillende karakter en uitingen, werkten kalmerend. We gaan proberen er het beste van te maken.We noemen ons samen nu maar weer het echtpaar Kreukel en Hinkel.

We hebben gisteren meteen de rollator en de douchekruk maar ingeleverd bij Medipoint. Hup, weer een stapje. En nu? Nu stapt hij zomaar alleen in de auto, weer zelf achter het stuur, om een bloemetje voor me te halen. Want vandaag is onze 42 e trouwdag. Kijk.

Als op ’s levenszee,
de stormwind om u loeit,
als ge tevergeefs,
uw arme hart vermoeit.
Tel uw zegeningen,
tel ze een voor een
en ge zegt verwonderd,
Hij liet nooit alleen.

Tel uw zegeningen een voor een,
tel ze alle en en vergeet er geen,
tel ze alle, noem ze een voor een
en ge ziet Gods liefde dan door alles heen.

Zo in alle moeiten,
zorgen zonder tal,
wees toch nooit ontmoedigd,
God is overal.
Tel uw zegeningen,
eng’len luist’ren toe,
troost en hulp schenkt Hij u,
volg dan blij te moe.

Tel uw zegeningen een voor een,
tel ze alle en en vergeet er geen,
tel ze alle, noem ze een voor een
en ge ziet Gods liefde dan door alles heen.

Crona blog 2

Ja, werd vervolgd. En hoe. Nadat ik mijn vorige blogje had geschreven, was er geen ruimte in mijn hoofd om het vervolg te typen. We zijn een aantal maanden verder en nu wordt het tijd om de dingen eens op een rijtje te zetten. Ook daarin is het nuttig om de dingen te aanvaarden zoals ze naar je toe komen.

Het vorige blogje eindigde met de positieve uitslag van mijn man. En we hebben het geweten!

Na de positieve uitslag volgden zieke dagen. En natuurlijk zaten we in quarantaine. 

Kinderen zorgden liefdevol voor noodzakelijke dingen en verder hebben we veel naar elkaar zitten kijken. Voelde Gert zich aanvankelijk alleen koortsig, dat werd  steeds erger. Spierpijn overal. De fibromyalgie speelde daarin bepaald geen helpende rol, wat een zeer lijf had hij! En bij de koorts en de pijn, ook vooral en heel erg in zijn onderrug, wist hij op de duur niet meer in welke houding hij zich moest zetten of leggen. Daarbij; hij nam Ibuprofen in om de koorts een beetje te drukken, maar o, wat een ellende. Hij werd zo ontzettend misselijk.

Ik ga het verhaal van thuis maar even samenvatten in: tien dagen en nachten, 24 uur per etmaal, Tobben. Met een grote T. Niet alleen voor mijn man. Ook voor mij was het continu afwegen. Want vrouwen zijn in het dragen van lijden nu eenmaal wat taaier dan mannen. En ik nam de Covid uiterst serieus, maar was het gedrag daaraan gerelateerd? Dat weet je dus niet altijd. Ik vond het echt lastig om daar het juiste evenwicht in te vinden.

Na de tiende dag volgde de tiende nacht en net die tiende dag had de huisarts wat extra middelen ingezet. Nog een vervlogkuur Doxicycline. En Primperan zetpillen tegen de misselijkheid. Plus: Zolpidem om eindelijk eens wat te slapen. Zo gingen we, na nog een keer contact met de HAP te hebben gehad,  de nacht in. Zelf was ik ook wezen testen, dat is de richtlijn van de GGD.

Manlief ging om negen uur met een slaappil naar bed en ik volgde rond elf uur. Toen ik op de slaapkamer kwam hoorde ik hem wat apart en kort ademen. Maar ach! Hij sliep nou net zo lekker en ik wilde hem niet wakker maken.  Zonder dat hij zich dat bewust was, is hij nog een paar keer uit bed gegaan, richting toilet, maar toen het half zeven was, waren we het er over eens:: Deze kortademigheid was niet goed. We belden weer de HAP maar die  verwees ons toch weer terug naar de huisarts, vanwege de extra inzet die de dag ervoor was gegeven. Dus moesten we wachten tot acht uur de praktijk open ging. Ik vroeg om een saturatie meter, dan wisten we tenminste of de longen nog voldoende in staat waren om zuurstof op te nemen.

Mijn schoondochter haalde snel een saturatie meter op, en ja hoor, waar we al bang voor waren bleek waar; hij zat ver onder de 90. Samen met de kortademigheid was dat voor de huisarts voldoende reden om het te laten opnemen. Zodoende stond tien minuten later de ambulance voor. Hij werd snel op apparatuur en zuurstof aangesloten en zo ging hij de ambulance in. Dag man. Er mocht niemand mee, ivm de maatregelen, dus daar ging hij, moederziel alleen.  Die dag kreeg ik zelf ook de uitslag: positief. Dus ik moest in quarantaine. 

Omdat de longfoto's op de spoedeisende hulp twee ontstoken longen lieten zien, mocht Gert niet naar huis. Het was alleen de vraag naar welk ziekenhuis hij moest. Want de longafdelingen liggen overal stampvol en nar het zich liet aanzien zou hij naar Maastricht, Groningen of Enschede moeten. wat een vooruitzicht. 😞

Aan het einde van de dag kwam het verlossende bericht: Hij kon in Bergen op Zoom terecht. Wat waren we verwonderd. Gode zij dank! Wat een Goddelijke zorg. En daar zou het niet bij blijven.

 Die avond ging onze jongste zoon als eerste op bezoek. Ik zat nog altijd in quarantaine. Rare ervaring  hoor. En dan besef je wat zo'n  zieke pa losmaakt bij de volwassen kinderen. Het is ook niet niks om je vader, die drie weken daarvoor nog op een dak aan werk was, zó ziek met 5 liter zuurstof te zien liggen.  De dagen erna gingen de kinderen op toerbeurt op bezoek en hielden we zelf contact door te bellen. En zelfs door de telefoon vóelde je de moeheid.

 Intussen stond hij opnieuw op de nominatie om toch alsnog overgeplaatst te worden naar ergens in den lande. Dat was een akelig wachten. Donderdags echter was hij opeens weer van die lijst af. Hoe bijzonder ook weer. En aan het eind van de middag kwam het voorstel: met zuurstof naar huis of… naar revalidatiecentrum Tante Louise. Het bevindt zich achter in het ziekenhuis. 

De keus was snel gemaakt; de laatste optie. En nog diezelfde avond vond de verhuizing plaats. Weer een wonder.