Aha!

Soms krijg je op het onverwacht een nieuw inzicht. Alsof je ergens om een hoekje kijkt, of je weg, na een eind gelopen te hebben, een bocht maakt, en je opeens iets ontdekt wat nuttig is voor het vervolg van de wandeling..  Het Aha gevoel! 

Mooi genoeg om weer wat over te mijmeren onder het schrijven. En om weer te publiceren, misschien is het herkenbaar. 

Helaas moet ik even melden dat ik de vorige week veel onrust in me had. Wat een rarigheid! Mopper je op jezelf. En je probeert je vinger erachter te krijgen, wat daar de oorzaak van is..  Hm. Ik had wat geschoven met de dosering van de cbd pasta en THC olie, en ik meen dat ik per abuis een dubbele dosis cbd had genomen, omdat ik niet wist of ik het al binnen had, dus deed ik het voor de zekerheid nog een keer.  Daardoor kon er een evenwicht verstoord zijn.

Ik ben ook gaan minderen met de coritsol killer Ashwaghanda. Omdat ik me afvroeg of ik er eigenlijk wel baat bij had. Geld uitgeven voor niks, dat is zonde, nietwaar.. De avonddosis was er al af; daar merkte is niks van.  En nu was ik om de andere dag zonder. Die 'zonder'dag nam ik dan wel een echte halve Oxazepam, dus 5 mg en op de dag dat er nog eén Ashwaghanda was, nam ik 2,5 mg Oxazepam. Zo probeer je wat. En ik denk ook niet dat dat de oorzaak van de stress was, maar het blijft maar door je hoofd zeuren en je kunt het niet kwijtraken, met dank aan mijn HSP.

Maar, en dat speelt een grotere rol, vermoed ik,  er liepen ook steeds meer afspraken binnen. Op zich leuke dingen, maar het beeld van de blauwe vakjes op mijn agenda maakte me onrustig. Zoveel doen, zoveel mensen ontmoeten, zoveel… brrr. ik voelde bij voorbaat hun energie in al zijn facetten al op me af komen en deinsde er voor terug. Er zat zelfs een zaterdag aan te komen, waarop bij elkaar 3 dingen onze aandacht gingen vragen. En dan wil je er eigenlijk graag voor alle drie de dingen zijn. Maar dat gaat niet. En kijk, dan ga ik aan de wankel. Ik heb pas gezegd: ik voel me soms net een goederen wagonnetje op een monorail, dus op 1 wiel over 1 rail. Van alle kanten wordt er lading ingeworpen en ik moet het evenwicht zien te bewaren. Nou al die dingen op de agenda geven een smak onrust. Onrustig slapen, of wakker liggen...  

veel dromen, hondsmoe wakker worden… Onrust die er eigenlijk helemaal niet hoeft te zijn, want er zijn echt geen dingen bij die man zich moeilijk of onoverkomelijk zijn, het is dus echt alleen een draak in mijn gedachten… maar wat doe je er aan als je hem gewaarwordt?  Ja, ik weet het, je hoofd in de bek van die draak steken om te ontdekken dat de draak er niet was… of dat de stier slechts een kip was, ook goed.

   

Maar nu ik zo giga moe was moet ik dus heel bewust keuzes maken en toch wil je niemand teleurstellen. Ja, daar steekt hij de kop weer op. De plagende pleaser. Wat zonde nou… Terwijl ik in de zomer zonder al die contacten en 'verplichtingen' de draad echt fijn en ontspannen te pakken had. Op 1 dag een jarig kleinkindje, een kerkelijke verplichting voor mijn man, en aan het eind van de dag het huwelijk van een lieve dappere nicht waar ik ook best graag bij zou zijn. Gewoon omdat ze dat verdient.  En dus: Onrust in mijn lijf, een hart dat op hol is, alsmaar het gevoel te hebben flauw te vallen, spierzwakte, het gevoel dat mijn bijnieren spuiten en angstige kou die onder mijn huid kruipt. En eindeloos moe. En daar weer verdrietig van. Nou tel maar op. Laat mij maar lekker met rust. Ik zou wel een poosje in een ei willen zitten, zei mijn moeder vroeger, en ik snapte daar toen niks van. Vond dat zelfs heel raar. Nu vat ik het. Je moet alles eerst meemaken, om het te snappen. 

Het had misschien ook nog te maken met het bezoek aan de therapeut, dat gepland stond, zei mijn man. En hij analyseerde: Na de hele zomer elkaar niet gesproken te hebben; jou kennende, wil je graag goed samenvatten hoe het gegaan is en hoe het nu is en je wilt niets vergeten en je achteraf niet stom voelen. Ik knikte. Hij had een punt. En dat terwijl het nu net niet lekker liep!  Grrr.  

 

Ik ging al geëmotioneerd op pad, was best aardig wat te vroeg en parkeerde mijn auto ver genoeg van de praktijk om nog een eindje te kunnen lopen voordat ik een uur ging zitten... eenmaal daar had ik de boel bijna weer onder controle. Maar toen moest ik ook nog eens lang wachten 

omdat er een nieuwe cliënt binnen was -dat wil weleens uitlopen- en daar steekt ook oud hartzeer de kop op: het gevoel niet gezien te zijn, vergeten te worden..  Allemaal in het hoofd natuurlijk, want het zit gewoon in mij en de omstandigheden triggeren dat alleen maar  (!) De therapeut maakte, toen ik eindelijk aan de beurt was, een sierlijke buiging en noemde het wachten meteen een test, voordat hij om koffie ging voor ons beiden.  Ja, hij was zich goed bewust dat dit allemaal speelde en dat was gelijk de aanleiding om meteen diep in de materie te zitten. Mijn vraag 'hoe start ik het gesprek' was opgelost. 

Ik nam plaats op een kruk met tractorzadel, die ik zag staan. Mens, wat zat dat fijn, daar kun je plezierig op bewegen terwijl je zit. Die ga ik voor thuis ook bestellen, nam ik me voor.. en ja, hij staat er inmiddels. Fijn!

Toch, ondanks mijn waterlanders, moeheid en even een dalletje, zag de therapeut veel mooie en goede ontwikkelingen. En zei hij dat hij nu eindelijk MIJ zag in plaats van 'een verhaal'.  Weet je, zei hij. Toen jij pas hier kwam, was je jezelf maar telkens aan het overtuigen dat je het het allemaal echt wel kon. En nu zie ik JOU in al je kwetsbaarheid, met je pijn, oude pijn, en onmacht.  Dus ik ben Eindelijk in contact met mezelf. En daar moet je uiteindelijk komen om te voelen wat er zit. Nu pas. Dat was best confronterend, zeg maar. Aan het eind van het gesprek kwam ook de bekkenbodem weer ter sprake. En hij liet me zien hoe wijs ik er aan zou doen om vriendschap te sluiten met die pijnlijke plek in mijn lijf en haar als een bondgenoot te gaan beschouwen. Die me aangeeft wanneer ik iets spannend vind en daarop te anticiperen door goed voor mezelf te zorgen en het pad uit te stippelen dat voor mij goed is en voelt. Een soort barometer dus voor angst en onzekerheid. Ik had het al eerder zo bekeken, maar was nog altijd in strijd met die kwelgeest. En haar nu in de armen sluiten. Pffff.  

Allemaal mooi, maar ik zou dan toch nog graag weten waarvóor ik nu nog angst koester. Er moet toch een einde aan kunnen komen!  Ongeduld, stukje boosheid..

Niet krampachtig proberen te ontdekken, was het advies, maar stem van de bekkenbodem volgen.  Dat is je leidsman/vrouw.  Die vertolkt de stem van jouw hart, van jou binnenste. En dan gewoon naar je toe laten komen en wat er komt en daarop reageren vanuit wijsheid en met compassie voor jezelf. 

 'Maar ik vraag me soms zo af: Hoe lang nog!' zuchtte ik met een dappere glimlach. 

Hij peinsde even over mijn vraag en zei toen: Het kan zo maar horen in jouw hele hele proces, zei hij. Bullshit hoort bij ons bestaan in deze tijd. De Tijd. Weet je hoe we dit proces noemen? 

"Transformatieproces", zei ik, alsof het een overhoring was en ik dacht het goede antwoord te weten. Hij schudde zijn hoofd. "Dit noemen we leven", zei hij. 

In de stilte die volgde drong tot me door hoe hij het bedoelde. Er er ging iets dagen.  (En misschien help ik nu weer iemand anders door dit te delen) Aanvaarden en mijn stekjes ernaar steken, ik begreep het.  De stem van mijn hart volgen. En mezelf liefde gunnen. In plaats van eisen stellen.

Soms lees je dingen en dan vind je het mooi gezegd, maar wat het in de praktijk betekent snap je nog niet. De stem van je hart volgen, bijvoorbeeld. Nou, dit is dus zo'n ding, vaak gelezen, maar nu eindelijk begrepen. Volg je hart, want dat klopt, zoiets.

Denk Systemen omzetten kost veel energie. Dus ben ik deze week ook weer behoorlijk leeggezogen. Die moeheid geeft meer pijn, de pijn meer stress en de stress meer pijn. En dan zie ik opeens zoveel terug van mijn moeder die ook zoveel te kampen had met stress en spanningen, iets wat ik altijd heel naar vond en waar ik me met zekere afschuw van af keerde. En nu ben ik zelf net zo van binnen en ook dat geeft zoveel conflict.  Conflict van niet willen, niet willen aanvaarden  dat ik zo ben, iets in me ronddragen wat ik in een ander verafschuwde…  en tegelijkertijd een stuk schuldgevoel naar haar toe, ook al leeft ze al jaren niet meer.  Omdat ik nooit heb kunnen bevroeden hoe naar het geweest moet zijn. Gelukkig mag ik weten dat ze nu al weer jaren verlost is en geen last meer heeft met zichzelf, maar toch.  Daar moet ik mee in het reine zien te komen. En vergeven wat mij nog zoveel moeite bezorgt aan pijnlijke herinneringen en, en , en …. En dan lijkt het of je weer zo'n donkere tunnel blikt en denk: nee he… ik wil daar helemaal niet door. En om mijn eigen proces de ruimte te geven moet ik weer keuzes maken die er voor zorgen dat ik zelf door kan en de anderen moeten het dan zelf maar zien te rooien.  En opeens zag ik: Ja, de therapeut had gelijk, de vorige keer zei hij: Meisje, je WILT nog zoveel. En ik begreep eigenlijk niet goed wat, daar zou ik thuis verder over nadenken, maar dit zijn dus  zulke dingen.   

 

Ik schreef daar snel in mijn telefoon even het volgende over:  Ik hoéf niet te proberen het 'te maken' in allerlei situaties. Ik hoéf niet geweldig te zijn. Niet het voortouw te nemen. Niet mezelf te pushen tot allerlei dingen om te slagen of te presteren. Maar mag even veel of even weinig te betekenen als de rest. Blijf maar lekker nederig, zei de therapeut. En ik ging opeens weer zoveel zien… Dat zou ook zomaar weer een stuk spanning kunnen wegnemen.  Kijk, dat bedoel ik met om een hoekje of om een bocht kunnen kijken. 

Nu dus kalm aan proberen dat laatste willen ook los te laten. Geen week te 'overzien', geen dag te 'overzien' maar de controledrang loslaten, ( heb je dat plaatje weer..) 

Weer leven als een kind. Want ik hoef in feite ook niets meer. Onbezorgd, vertrouwend op Gods leiding. Overgave. Geen dingen in mijn hoofd halen, niet opzien tegen dingen. Laten komen wat komt en beseffen kalm te  mogen zijn. 

Jaja, Oude denkpatronen zijn zulke taaie dingen. Omdenken is soms zo lastig.

Maar ik eindig niet in de mineur. Afgelopen zondag was er een doopdienst. En hoewel het veel emoties losmaakte, vertroostte het me ook bijzonder toen we uit Psalm 139 zongen. Eer iets van mij begon te leven, was alles in Uw boek geschreven.  En ik besefte: Ook ik had daar in het armholletje van mijn moeder gelegen en ja, ze hebben echt het beste wel voor je gezocht. Maar niet elke ouder is even handig om zijn kind echt te zien en te erkennen zoals het is en zelf ben je ook een ouder vol gebreken. Ach wat een strijd in je binnenste. Want je verleden is een onderdeel van je bestaan en een stuk van jezelf en nieuwe dingen zijn soms nog zo klein en broos en het oude heeft soms nog zo'n grote mond…   Maar toch, en ook dat zongen we, uit Psalm 74 : 12: Gij evenwel, Gij blijft Dezelfde, o HEER!! Gij zijn vanouds mijn Toeverlaat, mijn Koning! 

En zo eindig ik ook nu weer in hoop en uitzien. En spreek mezelf vanuit Gods Woord toe. Omdat het Zijn troostrijk woord is.  Het Woord van de Eeuwige Trouwe. Waar ik graag Amen op zeg.