Haakperikelen

Het gaat bijna een gewoonte worden om te zeggen dat ik schrik bij de ontdekking dat ik al zo lang geen Blogje heb getypt. Ik ga dat dus nu weer niet doen… Het komt echt niet, omdat hier niets is gebeurd, integendeel. Maar soms dénk ik gewoon helemaal niet aan mijn Blogger pagina. En gelukkig is niemand afhankelijk van mijn mededelingen, en dat is toch weer een heel relaxed idee. ;) Als ik even kijk wanneer de laatste post was, januari 13, 2014 ,besef ik weer eens hoe ontzettend snel de tijd gaat.

Na alle drukte rond de feestdagen en de jaarwisseling denk je, ieder jaar, weer in wat rustiger vaarwater te belanden. Op zich zou dat ook moet kunnen, zonder betaalde baan… En toch zijn de weken altijd zo voorbij.

Ik wil even wat delen over een van de activiteiten van de afgelopen tijd: Dekens haken.

Op Facebook zijn verschillende haak groepen actief. Op de ene stelt men leuke patroontjes beschikbaar, op een andere kun je  per week een nieuw rand aan je gehaakte deken toevoegen, weer een andere haakt granny’s voor b.v. erg zieke kinderen en/ of hun brusjes. ( broertjes en of zusjes)

Bij de laatste groep meldde ik mijn vroegere buurmesje aan. Ze had voor een tweede maal te kampen met een hersentumor. Ik had het hele idee al met haar moeder, mijn vroegere buufje,  gedeeld, en –begrijpelijkerwijs- in deze loodzware dagen fleurde zij van de gedachte gewoon wat op.  

Helaas bleek de leeftijd van mijn buurmeisje ( 23) niet binnen de kaders van deze groep te vallen. Nou, je kunt het wel raden, ik was behoorlijk teleurgesteld. Maar de regels van de groep respecterend, ben ik zelf op zoek gegaan naar vrijwillige haaksters, er meldde zich binnen de kortste keren een ruimschoots voldoende aantal aan, om mee te doen. Binnen drie weken had ik ruim voldoende granny ‘s  binnen in diverse roze-en wit- tinten. Vervolgens werd het puzzelen om de lapjes netjes verdeeld uit te leggen en de gehaakte lapjes aan elkaar te haken.

Samen met moeder en tante hebben we de deken bij de dappere dame bezorgd. Ze was reuze enthousiast en blij met de deken en we hopen dat dit gebaar ook een kleine positieve bijdrage mag leveren aan haar herstel.
 

 

 

Maar daar bleef het, wat het haken betreft,  niet bij. Het lijkt wel of het granny ’s haken overal spontaan acties ontketent. Zo deed een redactrice van onze krant  http://www.refdag.nl/    een oproep om granny ’s te haken en in te sturen voor het vervaardigen van lappendekens voor daklozen via de Stichting Ontmoeting.  http://www.ontmoeting.org/home

En daar werd nota bene een heuse 'haakdag' georganiseerd in het gebouw van de krant  in Apeldoorn. 61 Haaksters en 1 haker, hadden zich aangemeld, en het werd een waar festijn, die dag. De foto’s haalden de krant, en mocht iemand idee hebben hoeveel lapjes er op de redactie waren binnen gekomen; dan mocht dat vooraf gemeld worden, op de haakdag zou het definitieve aantal bekend gemaakt worden. Het aantal overtrof ieders verwachtingen; het waren er 8410!!!

Veel meer dus, dan het benodigde aantal voor 4 lappendekens voor Ontmoeting. De hele meute deelnemers werd ingedeeld in groepen van 8, en gezamenlijk werd en gehaakt dat de pluizen er af vlogen!  Veel foto’s werden gemaakt, Foto: Rd, Anton Dommerholt.    

       

 

 

 

 

 

 

Aan het einde werden en zelfs nog tassen met lapjes meegenomen naar huis, om daar verder te werken, en ja, je raadt het al; ook ik zocht een selectie uit in zachte  tinten, om thuis nog een deken te fabriceren. Inmiddels is hij klaar, op de rand na…

   (n.b. De actie is inmiddels afgerond.)

Voor nog meer foto's en een video, waarop ik zelf ook nog sta te kwekken, bijna een het eind, zie deze link:

http://www.refdag.nl/granny_s_worden_omgevormd_tot_dekens_met_fotoserie_en_video_1_820215 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als deze deken helemaal klaar is, ligt een volgend project te wachten, een deken voor onze oudste kleinzoon Rick, in stoere kleuren, passend bij de thema’s maritiem en postzak. Inmiddels ben ik al verder dan op deze foto, ik heb al vijf lange banen aan elkaar zitten en hij wordt echt leuk. 

 

Maar na al dat ingespannen haken merk ik wel dat ik even een klein beetje gas terug moet nemen, mijn schouders protesteren. Heb ik toch te ingespannen zitten werken... zou best kunnen…. Even pauze dus, en alle opgewaaide stof maar eens verwijderen in huis, dat is ook weer heel hard nodig!

Mocht iemand denken: o ja, granny’s… daar hadden we vroeger ook een sprei van, of dat heb ik ook nog geleerd, vroeger…. Hoe deed je dat ook alweer? Op You Tube staan tal van filmpjes met voorbeelden en handleidingen, ik zou zeggen kijk er eens naar en haal je hartje op aan het wegwerken van vele restjes garen, tot weer een nuttig product!

Veel haakgenoegen!