Vandaag moest ik even geld storten bij de bank. De opbrengst van de verkoping van de vrouwenvereniging. Aangezien ik de penningmeester(esse) ben, is dat karweitje voor mij. Nu is het zo, dat we vanmiddag ook nog weer bij onze nieuwe kleinzoon willen gaan kijken. De zuster is vandaag voor het laatst bij mijn dochter en gaat om half één al weg. De achtste dag, en dan moet je er weer voor gaan. Beetje dolletjes, nietwaar, daarom gaan we lekker koken, badderen, noem maar op... Maar voor het weekend is wil ik echt dat geld de deur uit hebben. "Ben zo terug", beloof ik mijn man. "Dan gaan we direct!" Min of meer gehaast ga ik op pad. De Bank is twee dorpen (!) verderop, en natuurlijk rijd ik netjes 80 c.q. 60 km. per uur, ik vind dat ik verplicht ben om me, ook als ik gehaast ben, aan de regels te houden.
Vóór de bank zijn mooie parkeerplaatsen met daaromheen een blauwe lijn. Ik weet heel goed wat dat betekent: Beperkte parkeerduur dus je parkeerschijf duidelijk zichtbaar voor de ruit plaatsen. Het is net 1 uur geweest.
Er zijn niet zoveel plekjes, aangezien een aantal kraampjes, samen de weekmarkt vormende, een deel van De Markt in beslag neemt. Terwijl ik parkeer zie ik in mijn spiegel een auto aankomen met daarop de letters: HANDHAVING. Ik glimlach, moet even zoeken naar de parkeerschijf, maar ja hoor, daar heb ik hem. Even kijken, hij staat op 7 dus even terugdraaien, 6-5-4- 3- daar hebben we de drie van 13 uur. Snel de kaart op z'n plekje geslingerd en roets, de bank binnen. Gelukkig is het stortingsapparaat vrij dus ben ik meteen aan zet. Sjonge, met al die briefjes van 5 is geldstorten toch wel een geduldwerkje. En dat ene biljet van 20 komt telkens terug... Help, juffrouw van de bank, ik heb toch geen vals briefje ontvangen? Want dan ben ik nog zomaar niet weg. Gelukkig; bij de zesde poging 'pakt' het apparaat toch het biljet. Snel een transactiebon printen, pas uitnemen en wegwezen, op naar de kleinzoon. Het is half twee. Bij de auto naast de mijne staat DE HANDHAVER te schrijven. Oei, denk ik, die heeft beet. Maar ja, domme mensen blijf je houden. Je ziet toch dat je in de blauwe zone staat? Maar ... wie schetst mijn verbazing als ik zie dat onder MIJN ruitenwisser ook een geel briefje prijkt??
Is dat omdat ik met mijn ene wiel net óp de blauwe lijn sta? Dat zag ik nog net toen ik uitstapte, maar... zo flauw zal die kerel toch niet zijn!? Ik kijk de HANDHAVER scherp aan en vraag: "Wat gaan we doen?" Zonder op te kijken dreunt DE HANDHAVER op: "Blauwe zone mevrouw, daar moet u de parkeerschijf correct plaatsen. 'Sukkel' denk ik; 'je bent toch niet blind... ' "Heb ik net gedaan", zeg ik, en voor alle duidelijkheid wijs ik het blauwe geval aan. "Dat weet ik niet mevrouw, hij staat op 3 oftewel 15 uur dat duurt nog anderhalf uur, ik kan zo niet zien hoe lang u hier staat." Ik val stil. Drie uur?? En dan snap ik het! "Oooohhh!" Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan en dat doe ik dus ook. Drie is geen dertien, daar heeft die man gelijk in. Maar, denk ik meteen, geen nood, die man zal wel snappen dat dit een misverstand is. Dat is gewoon niet goed heb gekeken. 
"Ik heb nog aan de motorkap gevoeld, maar die is steenkoud", vervolgt de man. Nu ben ik nog meer verbluft. Hij gelooft me gewoon niet! Ik voel ook aan de motorkap en voel duidelijk bij de voorruit nog warme plekken. Hij weigert om mee te voelen. Mensen in de buurt blijven staan kijken. Even lijkt het erop dat hij aarzelt. Ik leg uit dat ik wat gehaast was omdat we zodadelijk naar onze nieuwe kleinzoon gaan, nog snel even wat geldzaken afhandelen... etc. Maar DE HANDHAVER verblikt noch verbloost. En dan besef ik: om die stomme vergissing van mij wil hij gewoon € 60,- hebben. Dat weiger ik te geloven. "Neem die bon maar gerust weer mee, want dit kan niet", zeg ik. Ik schud vastberaden van nee. Maar de man zegt:
"Mevrouw, u bergrijpt natuurlijk wel dat ik daar niet aan kan beginnen. Ik kan op uw schijf niet zien hoe laat u de auto hier hebt neergezet, en ik doe gewoon mijn werk."
"Tja, als je het zo bekijkt", zeg ik, "in theorie sta je in je recht. Maar...."
"Tuurlijk mevrouw, anders had ik het niet gedaan", lacht hij. O, die grijns!! Ik erger me groen en geel aan die man. Want wees nou eerlijk: Het was toch wel aardig geweest als hij had gezegd: "OK, mevrouw, ik geloof u, maar een volgende keer wel beter opletten dat u hem op het goede nummertje zet..." Toch? Zo'n ongeconcentreerde kersverse oma... Maar nee hoor, niets mocht baten, ik kon instappen en wegwezen... Van boosheid sloeg ik het portier veel te hard dicht met mijn pijnlijke Frozen Shouder... Dat was net te veel. En bah, dan voel je je gewoon.. een beetje zielig. Of is dat nou raar? Vooruit, zeg ik tegen mezelf als ik tranen van boosheid weg veeg, het is gebeurd, trek je lessen er weer uit. Ik moet denken aan een uitspraak van mijn schoonvader: Hoe komt het toch, zei snel tegen goed , dat ik je zo zelden ontmoet??
Min of meer tegen kookpunt, de stoom komt zowat uit mijn oren, kom ik thuis met de mededeling dat ik ruzie heb gemaakt met een parkeerwachter. Mijn man begint bij het horen van het verhaal (gelukkig) hard te lachen. "Je had hem moeten voorstellen om zijn handen op het motorblok te leggen en dan hard moeten duwen", zegt hij. "Wedden dat ze gesist zouden hebben?" Oeps, ik merk dat ik me voldaan voel bij dat voorstel. En dan schaam ik me. Wat leeft er in een mens. Zei ik pas, dat ik niet zo vaak boos ben??
