Nog meer kleur

Het kleurenfeest gaat door hier.

De dagen vullen zich 1000% meer met kleur als vroeger.  En wat doet het me goed.
Zaterdag haalden we nog wat meer bloemen voor ons achtertuintje.
We hadden ergens nog een paar antieke gootsteunen liggen en daar zetten we een paar bloembakken op, die we vijf jaar geleden eens voor een prikkie op de kop tikten. En met de zon die nu volop schijnt, is het een heel fleurig gezicht geworden.  

Ergens vond ik nog een zakje zaad van vergeet-mij-nietjes  en een van akkerrandbloemen. De vergeet-mij-nietjes had ik gezaaid maar daar was kennelijk de kiemkracht uit weg. Dus daarna heb ik in dezelfde bak het bloemenmengsel zaad maar uitgestrooid. Komt het uit, dan is het leuk. Zo niet, dan is er geen man overboord. 

 Ik herinner me nog dat mijn moeder ooit zoveel kleur door elkaar had gemengd in blauwe bloempotten. Ik kon daar toen niet van genieten. Ik  vond het allemaal ontzettend fel; een kakelbonte bende. Het was natuurlijk niet zo aardig van me om het zo te noemen. Maar ik ging in die tijd voor fijntjes, zacht grijsachtig groen met lila, paars, wit en zacht roze in grijze bakken.  Daarom vind ik het buitengewoon wonderlijk dat ik nu opeens zelf  verliefd ben geworden op kleur. Ach het zal misschien wel weer over gaan, ik heb wel vaker vlagen. Maar zelfs van mijn beeldscherm spat de zomer af.

Maar de kleur doet me goed, het is net of ik er energie van krijg. En die verdeel ik dan graag met meer verstand dan ik voorheen deed. Bij een klusje of karweitje regelmatig even een vertraging inbouwen, om mezelf te ervaren en zo mezelf niet helemaal te verliezen in wat ik doe, maar bij mezelf blijven. Een heel andere manier van (be)leven.

Vandaag heb ik zomaar wat klusjes gedaan. Eerst ging er, na het ontbijt, een trommel witte was aan de draai. De rozen, die alweer volop gastheer zijn voor allerhande luizen, heb ik gespoten met een mengseltje van zeepsop en spiritus.

 Ik weet nog dat dat vorig jaar een perfecte remedie was. De koolmezen, die voor de tweede keer aan het nestelen zijn in ons aftandse vogelhuisje,  krijgen de luizen niet weg, ze zijn al rupsjes aan het voeren. Vandaar. 

 Ik zal, als de ouders gezamenlijk op strooptocht zijn, nog even proberen geruisloos iets met gaas fabrieken boven het nestkastje. De buurkat heeft het drukke gevlieg al ontdekt, zo meldde de buurman, en ik wil niet dat er weer een aanval plaatsvindt op hun huisje, zoals vorig jaar. Dat gaas vond ik nog in de schuur; Tadaa, ik dacht dat ik al mijn zooi aan het Kellebeek college had gegeven, maar nee. Een klein stukje was er nog voor eigen gebruik. Gelukkig.

Verder heb ik de voegen van de badkamertegels behandeld met een middeltje tegen onaangenaamheden, zoals schimmel. Niet, dat het zo heel erg was, maar het is toch opgeknapt.

 

Daarna heb ik staan strijken. Ik heb altijd de meeste strijk van mijn man. Ja echt hoor.  Een aantal deftige overhemden, een paar andere blouses, een polo, een rokje van mij en tenslotte een onafgemaakte boekenlegger die bij de rommelmarkt tussen de boeken zat. Hij was smoezelig geworden, doordat hij op de grond was gevallen. Ik heb hem op de hand gewassen, en dus ook even gestreken; ik ga er een mooi achterkantje aan maken dan is er misschien nog wel een liefhebber voor. Het is zo'n uitermate fijn borduurwerkje, bijna een kunststukje. .

En toen. Ja hoor, de koelkast was een eind leeg, -eigenlijk was het mijn 'boodschappen dag' vandaag, maar dat hoop ik morgen te doen-  en die bijna lege koelkast is voor mij een moment om de spullen uit de diepvries erin te stoppen, het apparaat uit te schakelen en de vriezer te laten ontdooien. Ik las bij Teunie Luijk op haar blog Eenvoudig Leven, dat zijn de klus ook had aangepakt, en ze gaf me net dat laatste zetje om er ook aan te beginnen. Spullen die even buiten de koeling kunnen, logeren dan even op een plekje in de keuken en het gaat allemaal precies. Ik leg een aantal handdoeken op de be-ijsde rekken waar de laden op rusten, en een handdoek op de grond en hoppa, de rest gaat vanzelf op een warme dag als vandaag.

 

 Ik had een afspraak bij de chiropractor staan, om twaalf uur. Dat paste mooi in elkaar.  Ik was ruim op tijd in Bergen op Zoom, zodat ik nog even aan de waterkant aan de Boulevard kon zitten. Het was lekker. Er waren al mensen aan het zonnen. Twee stoere kerels probeerden tot hun middel  in het water te gaan, maar maakten toch rechtsomkeert. Een meisje  dumpte haar lege blikje keurig in een dichtbij staande afvalbak.  Vijf voor twaalf ben ik kalmpjes aan naar de praktijk gelopen, ik ga dan graag nog even naar het toilet en meldde me twee minuten voor tijd bij de balie.

Op de vraag hoe het gaat, mocht ik antwoorden: Ik krijg er weer een beetje zin in. Dat ontlokte niet alleen mij, maar ook de chiropractor een blijde brede grijns. "Wel, Proficiat!"zeggen ze dan in België. Het is niet per dag te meten, maar als je terugkijkt en een ijkpunt neemt, laat ik zeggen een maand of vier -en zeker nog verder - geleden, dan kan ik niet anders zeggen dan dat ik vorder. De bekkenbodem laat zich wat gemakkelijker sussen, en daar ben ik blij om. Want daarmee lijkt het of ik een beetje uit de negatieve spiraal ga raken. Want:  pijn= stress en stress is meer pijn. Dus tel maar op die som. Zo was het de afgelopen twee jaar. Er was geen begin en geen eind aan te vinden.  Nu merk ik, dat hij, zolang ik  's morgens bij het wakker worden in sluimertoestand blijf, ook ontspannen blijft. Zodra het bewustzijn 'aan' gaat, spannen de spieren ook samen. Ik probeer dan door wat zijwaartse schommelbewegingen te maken, en een sussende pose in te nemen, de boel weer los te krijgen. En ik ben blij te kunnen zeggen dat dat steeds vaker lukt. Die arme Becky. Wat heeft ze het zwaar te verduren gehad. Hopelijk krijgt ze ook weer wat vertrouwen in het leven.

Na de neurologische check en nog wat losmaken van triggerpoints en wat duwtjes en zetjes en nog een nieuwe oefening om mijn rechterheup wat los te maken, en om mijn dikke darm wat soepeler te krijgen, mocht ik naar huis met een afspraak voor in juli. Dat klinkt ver weg! Fijn!

Ik had mezelf beloofd om nog even bij de Kringloper in Bergen op Zoom binnen te lopen, om me te laven aan het zien van kleur en fleur. In de kledinghoek was wel het een en ander wat me aansprak en wat ik heb gekocht, gewoon om te proberen of ik me er goed bij voel. Vooral leuke sjaals vind ik zo fijn!  Ook voor in de keuken heb ik nog wat leukigheidjes gevonden.

Ik zag buiten twee mensen met een overheerlijk ijsje zitten en trakteerde mezelf ook op een bolletje citroenijs. Ik had net genoeg kleingeld bij me. Heerlijk.  Op een bankje in de schaduw met uitzicht op een bloemenwinkel heb ik het heerlijk op zitten peuzelen.

Eenmaal thuis, bleek de  vriezer ontdooid, en de was klaar. Maar eerst even pauze en geluncht met wat fruit en een paar crackers met... ja ja... zelfgemaakte paardenbloemenjam! Leuk werkje, ook om te doen met kinderen. ( En niet zoveel werk als bijvoorbeeld Rozenbotteljam!) Ik deel de werkwijze in een volgend blogje!

Daarna heb ik de afwasmachine leeg geruimd, de spulletjes uit de tassen gehaald, de keukenreutjes in de afwasmachine gezet, en de kleding in de was gedaan. Dat komt morgen wel weer. De witte was ligt opgevouwen klaar om de kast in te gaan en zo heb ik een fijne morgen gehad. 
Zeg maar eens dat het anders is.


Oeps, daar hoorde ik opeens een zwaar zoemend geluid inde kamer. Een hommel, die de weg kwijt was, tegen het raam. Dat was de tweede al deze week. Ik heb een handige methode om zulke lijvige insecten te vangen zonder ze te beschadigen. Ze zijn immers hard nodig in het ecosysteem. Een glaasje, en een velletje papier zijn voldoende. Ik zet het glas over de verstekeling, schuif langs het raam  het papiertje over het glas heen, en met de vangst, onder het papieren dekseltje, loop ik naar buiten om het de vrijheid terug te geven.  Doeg! 

 Tenslotte nog een kiekje van een van de mooie avonden die we deze week hebben. Je kan lekker nog een poosje buiten zijn, een avondwandelingetje maken en dan nog even bijkletsen op het terras. Met wat te drinken en te knabbelen en..  ja natuurlijk, gekleurde lampjes.