Hoi. Leuk dat je mij hebt gevonden. Ik ben Heleen Buth-Villerius. (Uit)Delen. Inspireren. Dat is wat ik graag doe. Ik ben gestart rond creativiteit met restmaterialen en mijn snuffelwinkeltje. Toen ik op non actief kwam te staan begon ik te schrijven over de processen waar ik door ging. De mooie ontwikkelingen. Misschien heb je er wat aan. Ik denk het zomaar.
Zoeken in deze blog
maandag, januari 24, 2011
Ha! Protest!!
Ha! Protest! JA hoor, daar kwam hij dan toch nog, de beschikking na mijn zogenaamde verkeersovertreding: de parkeerboete. ( ik had al een hoopje dat hij stilzwijgend verscheurd zou zijn..) Geen zestig, maar zesenzestig EURO astublieft voor een domme vergissing!! Ik heb gewoon de tekst uit het betreffende blog over de parkeerboete gekopieerd en ( enigszins gefatsoeneerd) met een kopie van de beschiking in een envelop gestopt: Aan CVOM etc, Utrecht. JA heus, ik heb bezwaar aangetekend!!
Ben benieuwd of ze het pikken!!
woensdag, januari 19, 2011
dingen komen en gaan
Dingen komen en gaan. Raar is dat, bedacht ik zonet. Opeens lijkt het net of iets, dat eerst best belangrijk was, alleen nog maar achter een deurtje mag staan. Neem nou de kinderboekjes die ik heb geschreven. In totaal tien. Je bent er uren, dagen, maanden, jaren aan bezig; als ze pas zijn uitgekomen staan ze in de catalogi en op posters en worden ze uitgedeeld op scholen en zondagsscholen met Kerst, dan is het telkens weer een klein feestje, maar dan op den duur raken ze uitverkocht en worden ze niet meer herdrukt en dan verdwijnen ze naar de achtergrond; ja zijn ze ook nergens meer terug te vinden, dan alleen achter kastdeurtjes, of in een doos met : "Kinderboeken zondagsschool." Niet, dat dit nou zo erg is, maar het verbaasde me zomaar, dat van de tien boekjes die ik tussen 1985 en 2010 heb geschreven, er nog vier terug zijn te vinden op Google. En de rest... Ha! Alsof ze nooit hebben bestaan. Maar voor mij zijn ze nog best min of meer springlevend! Mijn eersteling, Sandra ontdekt een geheim, zie je nog wel op de boekenkraam van een tweedehands boeken handelaar. Zo ook De verdwenen brieven van Anneke Kok, Een kado voor Woeste Wout, Rik en de rammeldoos, Koen waar zit je, Jeroen en de lege spaarpot... Daarna kwam mijn eerste -en waarschijnlijk ook laatste- roman Ik laat u niet los en een jubileumboek van de oranje Nassauschool in Nieuwe-Tonge. Verder een aantal verhalen in de verzamelbundel "Nog even lezen" en een verhalen bundel met verhalen voor 'grote mensen' in het Flakeese dialect,( 't Is waer gebeurd..) en ja, dan eindelijk de vier laatste, Witte Beer, Piep, Jip en Op zoek naar Sam, die nog herkenbaar zijn terug te vinden, en ook nog verkrijgbaar in de boekhandel of bij de uitgeverij. Tja, daar heb je dan zoveel uren in gestoken... Maar leuk, ze zijn niet echt vergeten. Vorige maand kocht ik via Marktplaats een aantal CD 's bij een voor mij onbekende man, en wat schrijft hij: U heeft zo'n bekende naam... u bent toch niet de schrijfster van Een kado voor Woeste Wout? JA dat was ik dus wel. Het boek bleek een van zijn 'toppers' te zijn geweest, toen hij een kleine jongen was. Al is het merendeel van de markt verdwenen, kennelijk is mijn geploeter met woorden niet helemaal vergeefs geweest. Of er nog weer een nieuw boek komt, vragen mensen vaak. Of: ben je nog aan het schrijven? Ja, momenteel wel, dit stukje. Ook lekker en leuk. Maar een nieuw boekje, hm, momenteel niet nee. Ik ben uit de kleine kinderen, dus ja.. maar wacht, ik heb wel kleinkinderen... en om me heen spelen heel vaak kinderen.. Ach, opeens heb je weer wat, en dat inspireert je dan weer onstuitbaar tot een nieuw verhaal. Ik kan nog niets beloven, we wachten maar samen af...
dinsdag, januari 18, 2011
Over smaak valt niet te twisten
Welja, weer maar eens een Blogje met een spreekwoord als startschot. Smaak. Een bijzonder ding is dat toch. En ze zeggen dat er niet over valt te twisten, maar in de praktijk gebeurt dat maar al te vaak, dus over smaak valt wel degelijk te twisten. Kijk, dat jongens niet voor een Barbiekamer vallen en het gemiddelde meisje niet voor een ridder- of ruimtekamer, dat kan ik wel een plekje geven. Hoewel, mijn ene broer(tje) heeft als peuter een heuse 'roze' periode gekend. Alles was "Hoze". En ik zelf zou vroeger eerder voor een boshutkamer hebben gekozen dan voor een prinsessenkamer, tot groot verdriet van mijn moeder-zij had maar één dochter en dat was er een van het soort doe maar gewoon dan doe je gek genoeg, niks geen kantjes, ruches of frutseltjes, allemaal lastig-
Weet je wat ik me pas afvroeg? Hoe zou het toch komen dat de ene mens helemaal vol overgave valt voor brocante,
nostalgie en een gezellige landelijke, wat mij betreft Laura Ashley stijl, zich daar ook heeeeeelemaal gelukkig in voelt- (een kennis van me zegt niet: 'als een vis in het water', maar: 'als een varken in de stront')- een ander daarentegen zou er niet aan moeten DENKEN daarin te moeten leven, maar gaat volledig voor
Mi-ni-ma-lis-tisch, leeg, kaal, strak, en is daar zielsgelukkig mee. Ik weet niet wat ik er mee zou moeten als ik het antwoord zou hebben, daar gaat het me ook niet echt om. Gewoon, het verschijnsel op zich fascineert me.
En kun je elkaar ook nog beïnvloeden tijdens een relatie, dat vroeg ik me ook af. Niet dat ik dat zou willen, maar gebeurt dat, is de vraag. Steek je elkaar aan met je smaak of wordt het verschil steeds groter... zoals sommige stellen tot hun schrik ontdekken dat hun smaak mijlenver uit elkaar ligt.. dat is toch wel lastig, lijkt me. Nou zijn er mannen die er niet om geven hoe het huis wordt ingericht, maar als je vrouw alleen maar van roze roosjes en wit kant houdt,
kan ik me voorstellen dat je je daar als man niet zo echt lekker bij voelt. Toch? Tja, smaak. Mijn man en ik hebben gelukkig wel dezelfde smaak, al geloof ik vast, dat, wanneer hij bijvoorbeeld met een van mijn schoonzussen zou zijn getrouwd, het er in zijn huis allemaal veel netter en duurder zou hebben uitgezien, in elk geval niet vol mooie spullen van de rommelmarkt of de kringloop. Daarom ook die vraag zou je elkaar ook nog beïnvloeden in je relatie?
Wat eten betreft lopen onze smaken... eh... bijzonder ver uit elkaar. Houd ik wel van pastagerechten, rijstgerechten of weet ik veel wat er allemaal te koken is; voor mijn man het liefst Hollandse kost.
Niks mis mee hoor, maar soms wordt het wel es een beetje saai,zal ik maar zeggen. We hebben ( toen ik nog medestanders had in de kinderen, die ook graag es wat anders aten dan aarpels groente en vlees) wel eens een tijd gehad dat ik probeerde hem 'mijn' dingen te laten eten, maar als je dan een oorwurm gezicht tegenover je aan tafel ziet, is de smaak er ook al een beetje af. Dus pas ik mijn menu 's maar aan, aan de smaak van de heer des huizes. Omdat hij in de supermarkt waar hij werkt zelf de boodschappen meebrengt naar huis ( ja, ja, da's heeeeeeel makkelijk) is hij er zeker van dat hij geen enge dingen op zijn bord krijgt. Dat houdt wel in dat mijn smaak zelden aan de beurt komt. En als ik het echt niet meer kan uithouden van verlangen naar een lekker bord pasta,
nou, dan kook ik gewoon twee gerechten. Eentje voor manlief en eentje voor mij. Dan hoeven wij over die smaak tenminste niet meer te twisten. :-)
maandag, januari 17, 2011
Ik ga weer!
maandag, januari 10, 2011
Wie helpt??
Even tot rust komen, dat doe ik het best met zo'n prachtig orgelwerk. Lekker stil met mijn eigen gedachten, al lopen dan soms van ontroering de biggels over mijn wangen, maakt niet uit..... De Schepper heeft ons niet voor niets het vermogen gegeven om af en toe es lekker te janken. Mooi he.....
Even een bekentenis:
Momenteel ben ik niet in staat om na het diep verdrietige, maar ook na het diep, heel diepgaand mooie wat het achterliggende jaar is gebeurd, weer mee te zingen in ons koor. Dat vind ik jammer. Ik loop zo snel over... dat is op zich geen ramp, maar om in een koor een waterballet te gaan staan opvoeren, dat doe ik liever niet. Ik zou hier graag weer uitkomen, maar weet niet hoe ik de emoties tijdens het zingen onder controle moet houden. Ik heb het al gevraagd aan de jongens van Urker mannenkoor Hallelujah, na het bekijken van de uitzending tussen storm en stilte. Het eerlijke, en aandoenlijke verhaal van die stoere Henk Brouwer raakte me bijzonder diep. Ik moet steeds aan hem denken. Wat heerlijk, als een mens eerlijk gemaakt wordt en door de grond van zijn eigen bestaan mag heen zakken om op Rots de Eeuwen zijn vaste fundament te vinden. Dat geeft zoveel emotie van binnen... Maar ook hij kan nu weer zingen. Hoe doet zo'n gast dat? Ik voel me een klein, jaloers watje. Wie helpt?
dinsdag, januari 04, 2011
hokjes vakjes
hokjes vakjes
we delen iedereen in blokjes, plakjes, zo hoorde ik eens een liedje. Als dat zou betekenen dat er voor iedereen, afgaande op speciale gewoonten, gebruiken, kerkgenootschappen, of wat dan ook, een hokje is waar hij of zij in past... dan ziet het er voor mij niet best uit. Ik heb namelijk met heel veel dingen iets, terwijl ik niet echt dat speciale 'hok' thuis hoor. Ik WIL ook helemaal niet in een hokje of vakje zitten, laat staan daarin geplaatst worden!! Voorbeelden? Even denken.
Sloddervos of poetsdiva?
Ik ben graag bezig, dat mag duidelijk zijn uit voorgaande Blogjes. Ik ben graag lekker bezig met restmaterialen, schrijven, rommelen...O, denkt iemand uit de vorige generatie, die dit hoort, het is daar vast een bende. Het hok van de sloddervossen. Maar nee, toch niet. Als ik iets schoonmaak, doe ik dat goed en kun je het weer door een ringetje halen!! In welk vak hoor je dan? Dat van de poetsdiva 's? Ook niet. Beslist niet. Bij mij ziet het er zeer ordelijk uit. Het is in mijn huis gezellig en vol, maar gewoon, gemiddeld, normaal schoon genoeg om gezond te blijven en vuil genoeg om gelukkig te kunnen leven. . Geen sloddervos, geen poetsdiva. Geen van beide dus.
Huismus of koffieleut
Ik hou van mensen. Je zou dus kunnen denken dat ik elke morgen/middag bij iemand op de koffie ga. Eindeloos 'beppen' over jan en alleman... Het hok van de koffieleuters. Jammer. Het tegendeel is waar! Ik ga helemaal niet graag op koffie visite! Eigenlijk bijna nooit. Het hok huismussen dan? Dat ligt voor de hand, denk je dan al gauw. Maar nee, dat toch ook niet. Ik heb echt mijn bezigheden wel, waarbij mensen betrokken zijn. En als er iemand langskomt, al of niet in mijn winkeltje aan huis, kan hij spontaan een bak koffie of thee krijgen. En ik pak ook wel eens spontaan een bak koffie hier of daar... in welk hok hoor je dan! Soms denk ik: ik hoor met de ene helft in het ene hok, met de andere helft in het andere..
Lolbroek of treurneus
Ik ben lid van een redelijk behoudend kerkgenootschap. Daar ga ik serieus mee om. Het hok van de sombere gezichten, denkt men dan. Een leven van wetjes en regeltjes, zwarte kleding, weinig plezier en het hoofd naar beneden. Jammer... Alweer mis. In alles wat ik daarin doe en beleef, zit zoveel vreugde (en dan geen goedkope LOL, maar échte vreugde) dat ik me een ontzettend bevoorrecht mens voel. Ook al geen passend hok voor dus.
Conclusie: De hokjes en vakjes die we denken te moeten hanteren kloppen niet. Laten we de scheidingswanden eens weghalen, dan tuimelen we met ons allen in een heerlijke, ontzettend grote ruimte, waar iedereen met de ander in contact kan treden, ongeacht hoe of wat. Waarin ieder van de ander kan leren, waarin ieder de ander als mens respecteert. En ja, dat is dan wel het hok waarin ik me thuis voel. Een heel groot hok! Welkom in MIJN HOK! ;-)