After vacation

In de moestuin gaat alles nu zijn gangetje. Dat klinkt misschien wat verveeld maar zo bedoel ik het niet. We oogsten telkens nieuwe dingen en sommige dingen weten niet van ophouden. We hadden heel wat bonen van het bedje dat we hadden gelegd. Zoveel dat we ervan moesten uitdelen. Ook leuk hoor, rondleuren met je bonen, haha. Ook de Snack tomaatjes en komkommertjes moesten we na het oogsten uitdelen. geen probleem; de kleindochters zijn er dol op.

 

 

Ook de snijbonen hebben goed gegeven. Niet te geloven dat van een zo'n boontje, er een hele nieuwe bos groeit met de nodige vruchten er aan. Snijbonen zijn  goed in te vriezen. dat heb ik dus ook gedaan. gewoon gesnipperd, rauw er in. Dat heb ik trouwens ook met de laatste dikke sperciebonen gedaan. Door de snijbonenmolen en rauw in de vriezer.

Bonen die geel werden heb ik aan de struiken laten zitten. Mij is verteld dat je die struiken te drogen kunt hangen en als de bonen knisperig zijn opgedroogd, bevatten ze nieuwe boontjes om op een ander jaar weer te leggen. We gaan het proberen! De postelein was heerlijk! Sommige mensen zeggen nog nooit postelein te hebben gegeten. Ik ben dan echt verbaasd!

En dan de kalebassen! Toen we op vakantie gingen waren de planten nog afzonderlijk te zien. Toen we terug kwamen was het een groot oerwoud van blad en stengels die zelfs door de aardappelen van de buurvrouw heen groeiden. 

Bij terugkomst van vakantie was er dus voldoende te doen.
 
Met de peultjes was het maar akelig gesteld, toen we thuiskwamen. Als de bossen op een eind lopen, komt er meeldauw in en is het geen gezicht meer. Die bossen heb ik dus verwijderd. Maar de peulen heb ik er natuurlijk afgehaald. De dunne peultjes hebben we gekookt en gegeten. De dikke  geel- grauwe exemplaren bleken prachtige erwten te bevatten. Ik heb die dus een voor een gepeld en we hadden zoveel erwtjes dat we er twee keer van hebben gegeten. Zo halen we alles er uit wat er in zit.

 
 Er zitten ook heel wat zakken courgette in de vriezer. En andijvie. Ik heb er trouwens twee kleine vriezertjes bijgekocht. Tweedehands natuurlijk. Ik liep tegen beiden bijna letterlijk aan.

 Het bed rode bieten  is al leeg geoogst. Die zitten allemaal in plakjes in de diepvries. Ik heb er opnieuw bietjes gezaaid. Hopelijk komen ze nog op. De spinazie hebben we zo van het land gegeten, de sla ook. Rucola sla was helemaal in het zaad geschoten. Die stond prachtig te bloeien, met kleine gele bloemetjes. Een gewone krop sla stond ook in het zaad. Een hele hoge toren was het geworden. Toen ik probeerde of die blaadjes nog eetbaar zijn, schrok ik van de vreeslijke bittere smaak. Nee dus! De eerste  Snij sla is niet opgekomen. De tomaat hing heel dominant over de bosuitjes heen, dat plekje had ik niet goed gekozen. Zo leer je ook daar weer van. Nog een dingetje: De kropsla staat in de buurt van een vlier. Daar vallen eerst de uitgebloeide bloemetjes, en nu de rijpe besjes middenin, wat zorgt voor lelijke plekken in de blad. Andere keer ergens anders zetten. 

Er zijn natuurlijk ook dingen die mislukken. De bloemkolen bijvoorbeeld. Dat werd geen succes. Ook de broccoli was geen knaller. maar ja, niet alles kan knallen.  We hebben ze toch maar meegenomen op vakantie, die kleine monstertjes, en zelfs daar kon ik nog een maaltje van maken.

De spitskooltjes bedachten opeens dat ze na de regen nog wel wat verder konden gaan groeien. Ze maakten een doorstart en barstten open van de weeromstuit. Ach ja, ook dat was nog goed te verwerken hoor. Die zit ook in de diepvries.

Verder blijkt de snijbiet een gewas dat maar blijft gaan. We hebben er al meerdere malen van geoogst en ze groeit nog weer door. Prachtig om te zien. De aardappelen zijn gerooid, we hadden toch mooie
 piepers; zonder kunstmest! 

Maar het seizoen is nog niet voorbij. Ik heb nieuwe andijvie gezet op het kale peulen bed.

Boerenkool op de plaats van de bloem- en spitskool. Spinazie en veldsla op het eerste andijviebed. Snij sla ergens anders en zo blijven we lekker bezig.

En op de vrijdagen, als mijn man niet meer hoeft te werken, proberen we dat vakantiegevoel telkens weer op te roepen. Bijvoorbeeld door te ontbijten aan de buitendijk. Of ergens te gaan wandelen.

Of een hapje te eten. Of weet ik veel. Als het maar een vrij gevoel geeft, is het goed. Intussen is het voor mijn man met deze hitte eigenlijk te dolletjes. een vloer uithakken zodat het water langs zijn lijf druipt. ik zeg: je begint te smelten! En zo besef ik weer hoe gezegend ik ben dat ik zomaar in een vrij koele kamer (24,5º C) een blogje kan typen. Toch?