En nu...

Het leven begint weer een beetje 'normaal' te worden, zeggen we tegen elkaar. Hoewel de anderhalve meter regel van kracht blijft, herneemt het leven zijn loop weer een beetje. Normaal. Een woord, waarin ik het woord je 'norm' tegenkom. Normaal. 

Dat is: Volgens de norm. Maar wat is nou DE NORM eigenlijk? Wat volgens de een norm is, is volgens de ander afwijkend. Tja. Daar kun je zo door de dag heen wel wat over mijmeren, bewust of onbewust.

Mijn blog ziet er opeens ook anders uit vanwege wijzigingen die bij Blogger zijn ingevoerd. Of ik er blij mee ben, weet ik niet. Ik vond de houten planken op de achtergrond eigenlijk wel leuk. En loslaten wat was, vind ik nog steeds een beetje lastig. 😏😅Misschien dat ik nog wat verder ga speuren naar nog prettiger achtergrondjes, maar op dit moment vond ik deze de aangenaamste, zo op het eerste gezicht. Toch een beetje speels.

Ik ben stilletjes blij voor jong en oud. En alles wat daartussen zit. Jong mag weer naar school. Hoera! Nou ja, voor kinderen die niet graag naar school gaan, is het minder feestelijk. Ik hoop dat ze snel het tegendeel zullen gaan ervaren. Dat probleenm die er kunnen zijn op school, zoals gepest worden, of je niet gezien voelen, snel opgelost worden. Want school, daar breng toch een hele tijd van je dag door. En als je je daar niet prettig voelt, reken maar uit. Niet leuk dus. Sterkte voor alle kinderen die school niet als een fijne plek ervaren..

Oud mag weer -zij het nog beperkt- bezoek ontvangen. Ik kan me indenken dat zij vreselijke weken hebben doorgemaakt. Oud, gebrekkig, aangewezen op bijstand van anderen, en dan zoveel  banden doorgesneden. Bellen -met een beetje geluk via een video verbinding- was de enige mogelijkheid om hen, die je lief zijn, te ontmoeten. Echt, dat moet heel moeilijk geweest zijn. Alleen met jezelf, - dat is vaak al moeilijk!- met heel je leven en al je herinneringen en misschien nog maar kort te gaan, voordat de dood een eind aan je aardse bestaan maakt... En dan dit. Ik hoop dat de vele ouderen die hun eenzaamheid in stilte hebben gedragen, verbinding met God hebben ervaren. Dan ben je alleen, maar hoef je niet eenzaam te zijn.

 En dan alles wat daar tussenin zit. Moeders die even kunnen ademhalen, voordat de zomervakantie begint. Die weer met het kroost de deur uit kunnen. En niet gebonden zijn aan huis en/of het terras bij de achterdeur. Ik dacht zo aan het begin van de crisis: je zal daar met vier kinderen die ADHD hebben op een flatje wonen. Geloof me, die zijn er dus hè. Of probleemgezinnen

die opeens gedwongen op een kluitje zaten, met alles spanningen van dien. Daar waren we ons misschien niet van bewust, omdat we ons eigen leven leven, maar denk je eens in.

En dan alles wat op economisch gebied lijdt onder (tijdelijke) sluiting van het bedrijf. Ik hoef het niet allemaal op te noemen, maar ik denk toch aan kappers, therapeuten, masseurs, restaurants en alle aanverwante beroepen die stil lagen. Ik hoop dat het niet de genadeklas betekent voor al die hardwerkende mensen.

Ik ben inmiddels weer voor een knipbeurtje geweest en jongens, wat was dat even lekker, weer in de kappers stoel. Kopje koffie erbij, heerlijk! Ik ben ook weer bij de masseur, de chiropractor en de haptotherapeut geweest en ook dat was goed. Al lijkt het er op, dat de haptotherapie naar de laatste sessie gaat. En ook dat is goed.

Het leven is soms te vergelijken met een treinreis. Sommige mensen stappen bij je in de coupe, je reist er een tijdje mee samen en na verloop van tijd gaat ieder weer zijn eigen weg. Die gedachte is helpend om los te laten. Ik neem me voor om de chiropractor ook bij te stellen, van om de twee maanden naar om de drie maanden  De evenwichts-oefeningen moet ik toch thuis in praktijk brengen.

In de kerk kunnen ook weer meer mensen bij elkaar komen. Wat was het fijn en vertrouwd om weer op 'mijn' rieten stoeltje tegen een eeuwenoude pilaar aan te zitten. Per vandaag mogen er zelfs meer dan honderd mensen tegelijk aanwezig zijn. dat betekent dat de ene helft van de mensen 's morgens kan, en de andere helft 's avonds.  

Voor sommige mensen lijkt het net alsof er geen crisis is geweest. Die hebben gewoon hun stille leventje geleefd. Mensen die nauwelijks meer iemand hebben, echt geloof me, die hebben van heel de crisis weinig gemerkt. Ik heb dat al meerdere malen gehoord. Het zegt wel wat,  toch?  Misschien Hoog tijd om meer naar zulke mensen om te zien? 

Ik hoorde pas van een paar jonge mensen die met hun hele vriendengroep het einde van de corona crisis uitbundig hebben gevierd. Reuze gezellig natuurlijk, 😊maar persoonlijk lijkt me dat nog wel wat erg vroeg. Want heus, het virus is nog niet weg, en laten we voorzichtig blijven. Wat me vooral op het hart ligt, is de wens, dat de wereld, de maatschappij én ieder persoonlijk heeft ervaren dat we maar nietige mensjes zijn en helemaal niet de bijna goddelijke kracht en macht bezitten die we onszelf soms toemeten. Daar past verootmoediging bij. Eerlijke en hartelijke verootmoediging voor onze Schepper en Koning. Laten we weer het verlangen koesteren om te leven zoals Hij het graag ziet. Zijn wil bovenaan hebben in ons leven. Ja, Zijn wil als doel voor ogen hebben.

In de moestuin groeit en bloeit het, na de heerlijke regen, als een tierelier. Ik kan nu regelmatig iets oogsten en hoe lekker smaakt het allemaal. Rustig opgegroeid, Zonder kunstmest, zonder bestrijdingsmiddelen. Heerlijk puur. Spinazie, andijvie, sla, postelein, boontjes, peultjes, rucola sla, rode bietjes, snijbiet - zo'n heerlijk ''vergeten' groente, die ik vroeger bij mij oma wel at. sjonge, hoe fijn! Het eerste gevoel van 'avontuur' bezinkt een beetje, maar het koesteren en verzorgen van alles blijft elke dag aanwezig. Fijn! Ik denk alleen wel, dat veel gewassen oogstrijp zullen zijn als we op vakantie zijn. Dat kan bijna niet anders. Ik heb de familie dus maar uitgenodigd om de ingrediënten voor hun prakkie uit de moestuin te gaan halen.

Ik vond ergens nog een wijnkistje. Ik wilde er eerst nog een insectenhotel van maken, maar bedacht later dat een egel-huis ook wel heel leuk is. Dus zo gezegd, zo gedaan, met wat zaag- en timmerwerk ontstond er een heus egel-huis. Opnieuw geen examenwerkstuk, maar wat geeft een egel daar om? Het staat inmiddels in de moestuin. Ik zal het nog wat vullen met gedroogd gras, en dan maar wachten of het bewoond gaat worden. Spannend! Het staat inmiddels in de moestuin, ergens achteraan, dicht bij struikgewas.

In het insectenhotel heb ik al gasten ontmoet. De berken tak die ik had voorzien van een aantal gaatjes, - met de hand uitgeboord- is al volgeboekt; ik zag een sluipwesp bezig met het dichtmetselen van het laatste gat. Kijk, hoe leuk!

Nog een leuk iets; om onze persoonlijke waterverspilling tegen te gaan heb ik een teiltje in de gootsteen gezet. Zo zie je goed hoeveel water en bijvoorbeeld bij het even afspoelen van je handen, verdwijnt. als de teil vol is, gebruik ik het water voor de planten buiten. Ik verbeeld me niet, dat mijn waterbesparing iets aan tegenwicht biedt tegen de massa's water die in de kledingindustrie gebruikt worden, echt niet. Het gaat gewoon puur om onze eigen persoonlijke verantwoordelijkheid hierin.

Zo zoetjes aan breekt de vakantieperiode weer aan. Wij hopen weer naar Rhenen te gaan, naar  hetzelfde Natuurhuisje als vorig jaar. Ik begreep dat de weersverwachtingen  anders zijn dan vorig jaar; minder heet. Heerlijk!

Ter afsluiting nog een mooie foto die ik maakte tijdens onze vorige vakantieweek, die in de Weerribben. We ontmoeten in het rietland bij het infocentrum in Sint Jans Klooster een medewerker van die even lunchpauze nam. Kijk zulke dingen treffen wij vaak gewoon. We hebben even een praatje gemaakt en toen ik vroeg of ik die prachtige tafereel mocht fotograferen voor mijn blog, had hij daar geen enkele moeite mee.

Ik wens iedereen een mooie, ontspannen maar zinvolle vakantie toe. En vergeet niet; God is er altijd en overal. Voor Hem geen vakantie. Wat een genade. Met recht: 'Heer'lijk!