Bescherm de Berm, oordelen, vergeven, liefde en een huis te koop

Ik heb nog altijd aardigheid in mijn solo project 'Bescherm de Berm'.  Dagelijks vis ik op mijn wandelingen wel zo'n twee tassen vuil op. Ik had een keer zelfs weer zoveel dat de plastic flesjes en (stuk gemaaide deeltjes) frisdrank blikken uit mijn tas rolden en ik zodoende zelf een spoor dreigde achter te laten. En ik moet nog zo'n eind naar mijn huis… Mijn vingers gingen krampen en dus heb ik voor een tweede keer ergens aangeklopt voor een vuilniszak, dit keer bij de in deze streek zo bekende Fruit- en kersenboomgaard van de Firma Noom, aan de Hogeweg 15 in Poortvliet. Ik maak even reclame als dank voor deze kleine vriendelijke daad. Mocht u van kersen houden, kom dan werkelijk een keer hier inkopen. Ze zijn groot, zoet en ongelooflijk lekker sappig. Ze kleuren trouwens al, goed weggestopt onder de netten. Ik word er echt blij van om dat ieder jaar weer te mogen zien gebeuren.   

Combineer een kersen-ritje eventueel met een bezoekje aan de grootste meubelboulevard van de Benelux, die ons kleine dorp rijk is- Woonboulevard Poortvliet XXL met maar liefst een oppervlakte van 50.000 vierkante meter, met 31 shop-in-shops onder één dak en 800 parkeerplaatsen. Lunchen is geen probleem, er is ook een flink restaurant. En niet te vergeten een heerlijke ballenbak voor de kinderen.

Goed, terug van de woonboulevard en de kersen naar het afval. Ik vertelde de vorige keer al, dat ik een paar vragen bij de gemeente had neergelegd.  En… Laten ze dat daar nou niet alleen een ontvangstbevestiging gestuurd hebben; mijn mail ook gelezen hebben, maar er ook daadwerkelijk iets mee willen doen. Dat stemt me dankbaar. Inmiddels ben ik benaderd door een nieuwe beleidsmedewerker grond- en afvalstoffen en zoals het er nu voorstaat, ben ik officieel aangemeld als supporter van Nederland Schoon  Onder de naam T(h)OOS; Trost Op Onze Streek, (Straat of Stekkie mag ook met een 'h' ertussen als link naar Tholen én in onderscheiding van het ene of andere  stripfiguur uit een krant) 😉

Ik krijg zodoende al snel  speciale zakken via Nederland Schoon

voor het restafval dat na scheiding (van papier, plastic en ijzer als grondstof voor hergebruik!) van mijn buit nog overblijft. Dat zal de gemeente op afroep komen ophalen bij mij thuis. Ook krijg ik handschoenen en wie weet, ook een mooi geel hesje.

En mogelijk worden zo meer mensen enthousiast om mee te doen, niet meer stilletjes snel iets oprapen als niemand kijkt, maar gewoon publiekelijk. Ik merk dat ik niet de enige ben die zwerfafval storend vind   Kijk maar.  Dit geeft moed, toch? Je kan het gewoon ook leuk maken!  Het grappige is dat je heel creatief kan denken.  Je kan elke gelegenheid aangrijpen. eigenlijk zou iedereen moeten weten hoe lang afval in de natuur blijft en hoe moeilijk het afbreekt. Of 'gewoon' helemaal niet. 

Zo zie je dat een aanvankelijk en klein one- person- initiatief kan gaan groeien. Zoals een steen in de vijver steeds grotere kringen maakt.. En nee, ik verbeeld me nog steeds niet dat ik hiermee de planeet Aarde ga redden, maar ik ben me er wel van bewust, dat elke keer als iemand mij ziet rapen, iemand zomaar heel even bepaald kan worden bij de manier waarop hij het zelf doet op het gebied van afval. en hoe dat dat uitpakt, is niet mijn zorg, ik prikkel alleen maar. Ik merk dat de jeugd zo zoetjes aan op me gaat reageren, en dat prikkelt mij weer tot een glimlach. Laat ze maar nadenken.

Er staat inmiddels een afspraak met de beleidsmedewerk(st)er gepland op 17 mei Deo Volente, om eens te kijken hoe daar beleid op gemaakt gaat worden. Want dat ligt niet in de la. (Tja. Ik heb een gat in het beleid ontdekt, geloof ik..  😂) Daar mag ik mijn ideeën bij inbrengen. Reken maar dat ik daarvan geniet. Niet alleen nadenken maar ook door-communiceren is echt iets wat mij aanspreekt.  Wordt vervolgd.

******************************

Een heel ander onderwerp waarmee ik bezig ben, het item oordelen. 

 

Ja echt. Weet je, hoe vaak wij ergens een waardeoordeel aan hangen. Dat kan zowel in positieve als in negatieve zin. Dus kun je iets of iemand zomaar zonder na te denken leuk of stom noemen. En daarmee bepalen jouw/mijn  gevoelens hoe iets zou zijn. Terwijl dat oordeel slechts jouw/ mijn mening is. Weet je hoeveel gevolgen dat kan hebben? Ik was al niet iemand die altijd en overal haar oordeel over klaar heeft; soms weet ik simpelweg niet hoe ik over iets denk. Maar ik ben nu aan het proberen om dingen die op mijn pad komen bewust niet meer van een waardeoordeel te voorzien maar ze puur te aanvaarden zoals ze zijn, zonder oordeel maar gewoon als feiten. Ik merk dat ik daar nog veel in kan leren.  

Ik zal als voorbeeld de laatste alinea's herschrijven, maar dan MET oordeel:  

  

"Ik ben met een moeilijk onderwerp bezig. Oordelen. Wat is dat lastig zeg. Ik besefte nooit dat we overal zo snel oordelen opplakten. En het anders gaan doen is echt zwaar. Maar oordelen maakt dingen vaak onnodig ingewikkeld. Eigenlijk ben ik een rund, dat ik zo vaak oordeel."

Proef je het verschil? Ik kan het je aanraden om het ook eens te proberen dingen niet oordelend te duiden. Je leven kan er alleen maar makkelijker door worden. Wat zeg ik nou? Is dat nou een oordeel of niet? Kan ik het anders zeggen? Ja! Ik weet bijna zeker dat je je er blijer door zult gaan voelen.. En dan zie je meteen dat leven vanuit je ratio, je verstand, even heel iets anders is dan vanuit je gevoel, je hart. Je vergroot zo ook je eigen leefruimte zeg maar. Want oordelen houdt je gevangen. Aanvaarden schept ruimte. 

 Het zijn zomaar van die wijsheden die ik al gaande verwerf en nog steeds leer ik dingen bij -en anders doen-. 

Zo mijmer ik ook over vergeving. De Bijbel spreekt veelvuldig over vergeving en vergeven. Zowel in het Oude als in het Nieuwe Testament. Vergeving is loslaten. Loslaten van wrokkige gevoelens en gevoelens die zwaar op je blijven drukken, zolang je niet kunt loslaten.. En loslaten doe je niet alleen voor de andere  maar niet in het minst ook voor jezelf.  Je bevrijdt jezelf ermee en hoe blij kun je daarvan worden. Twee dingen dus die door de dagen heen als vloeistof hun weg zoeken in mijn binnenste en zich daar een plekje zien te verwerven in mijn bestaan.

Ik hoop van harte dat ook ik kan komen tot werkelijk vergeven en loslaten. Vergeven is geen emótie, zegt Corrie ten Boom, maar een besluit van de wil. Daar kan ik van leren.De pijn waarmee je kan worstelen is een heel ander verhaal

Een ander item is Liefde. Met betrekking tot de pijn in mijn bekkenbodem is het zaak dat ik mijn pijn probeer te omarmen. Maar ik heb daar nog altijd moeite mee. Pijn omarmen doe je niet zomaar. Zeker chronische pijn niet. En toch is het zaak dat ik die pijn niet langer veroordeel maar aanvaard zoals het zich aandient. De ene dag sterk, de andere dag wat minder, het fluctueert op mijn psyche.

Ik ervaar het als een geschenk dat ik nu weet dat ik mijn pijn niet hoef te veroordelen. Stuur er maar liefde heen, zegt de haptotherapeut. Ik denk dat ik er in dit stadium pas aan toe ben om te doorgronden wat dat betekent. Nu ik aan het nadenken ben over oordelen. Wonderlijk hoe dingen op hun eigen tijd rijp zijn en een plekje vinden in je binnenste. 

De vraag die zich nu aandient, is deze: of ik eigenlijk wel genoeg zelfcompassie heb om dat te kunnen. Hoe sta ik tegenover de pijn? veroordeel ik die, en wil ik dat ze zo snel mogelijk ophoudt en over zal zijn, of heb ik geduld en liefde om het te omarmen en in liefde met mezelf om te gaan? Zelfliefde wel te verstaan. We hebben veelal gehoord dat zelfliefde egoïstisch zou zijn en dus veroordeel je zelfliefde. Maar juist door zelfliefde,( wat God ook gebiédt in Zijn Woord) kom je pas tot je eigen ontplooiing. Ik was bang dat ik eigenlijk alleen maar ongeduld in mezelf had wanneer het anders ging dat ik wenste. Het moet gaan zoals ik wil en anders … voel ik boosheid. Zo dacht ik. En toen ik zelf volop in de kleine kinderen zat, is het vast dikwijls zo gegaan (Sorry, lieve kinderen…) Nu heb ik geleerd dat aanvaarden zoals iets gaat, ook zoveel ruimte in je kan vrijmaken dat er plaats is voor liefde.  Een ervaring met een van onze kleinkinderen -op een moment dat het niet ging volgens de planning-  heeft me duidelijk gemaakt dat ik wel degelijk kan tintelen van liefde en gevoelens van erbarmen, ook als het anders gaat dat je bedoeling was. Daar was ik reuze dankbaar mee. In potentie is het dus aanwezig. dat voelde echt als een overwinning van binnen. Nu nog gaan tintelen jegens mezelf, haha. Het komt vast goed.

*************************************

Over liefde gesproken: 18 mei was de dag dat we 40 jaar lief en leed met elkaar deelden, we vierden ons 40 jarig huwelijksjubileum. Wat een tijd zeg, onvoorstelbaar. Over hoogten en door diepten zijn we door God gedragen in de band van het huwelijk.  Onze trouwtekst was een heel lange, Johannes 6 : 16-21. de kernwoorden waren: 'Zij hebben Jezus dan gewilliglijk in het schip genomen.' Hoe verder we op de weg zijn geraakt, hoe meer de woorden zijn gaan spreken. Wat moet je zonder deze Stuurman aan boord..  We ontvingen de kracht om elkaar te dragen en te verdragen 😘 Mijn man zegt wel eens: wij hebben eigenlijk allebei een lintje verdiend.  Dus wat heb ik gedaan? Uit een lint van een medaille heb ik twee lintjes gefabriceerd- soms mag je ook een grapje maken toch-  

Al vroeg werd een enorme bos ( 40)  witte rozen bezorgd namens mijn bruidegom. Dat zorgde om tien uur al voor de eerste waterlanders, haha)  

We vierden de dag verder alleen met een etentje met de kinderen ( konden die ook eens genieten van een ontspannen avondje uit) in restaurant TYhuis in Dinteloord, we aten tapas, wat hadden we ene gelukkig-makende avond zo samen. En voor de kleinkinderen waren er enveloppen met een lekker fooitje.  Daar hebben ze meer aan. Zo was iedereen blij. Onder het eten kregen we niet alleen een prachtige nieuwe verjaardagskalender met foto's van het nageslacht, maar ook een ander geweldig mooi cadeau: een ballonvaart. We gaan de boel dus bij leven en welzijn vanuit een ander perspectief bekijken. En natuurlijk hebben we elkaar onder het eten de lintjes opgespeld. Als ludieke actie. 

Veel mensen hebben aan ons gedacht rond dit jubileum. Wat een stapel kaarten kregen we: door de zeventig. * Een kaartje, een klein gebaar, een groot effect* Het klopt.

Nog één dingetje en dan stop ik weer. Op het hoekje van onze straat staat een  HUIS te koop. Ik maak voor mijn vertrekkende buurtjes even reclame voor dit historische object; voorheen zat hier de  Smidse van Poortvliet. 

Het huis is op en top in orde, en heeft een onderhoudsvrije patio tuin. Heb je verhuisplannen en wil je wonen in een rustig dorp, kijk dan eens onder de link Als je tenminste bij mij in de buurt zou willen wonen… ;)