Dat is mooi

Ja, dat is mooi. Ik heb afscheid genomen van een van de therapeuten; de EMDR therapeute.  Een aantal sessies hebben we samen gepraat over de vele knelpunten en een paar maal hebben we op enkele van die punten EMDR losgelaten.



En gisteren waren we het er samen over eens dat het zo goed is. Er waren sessies, dat ik al huilend binnen kwam, in feite rouwend over zoveel verdrietige dingen die me nog altijd parten speelden. Maar die rouw, daar moet je dwars doorheen. Alleen zo kun je tot heling komen. Voelen, erkennen, herkennen, toelaten, doorleven, en dan bewust worden dat het nu anders mag. In het begin klonk dat als theorie, maar nu mag ik zover zijn dat de nieuwe 'ik' echt gestalte gaat krijgen. 





En die nieuwe 'ik' heeft echt iets, wat ik de jaren voordat ik instortte, een langzame dood had laten sterven; de kunstzinnige kant in mij. Ik ben me nu bewust dat mijn eigen keuzes met het vele dienen voor die kunstenaar in mij niet altijd heilzaam is geweest, om het maar heel voorzichtig uit te drukken. 

En blij dat hij is, dat hij weer onder het stof vandaan komt! Echt waar!



Ik las onder andere het boek "The Artist' Way, van auteur Julia Cameron en dat was heel toepasbaar op mezelf.

Ik ben me bewust geworden dat ik in mijn geheel gewoon een beetje afwijk van de doorsnee mens, maar dat geeft niet. Het is mijn 'ik.' En die mag er helemaal zijn!  Ik heb besloten me niet meer te conformeren aan verwachtingen van anderen, maar mijn eigen 'ik' mag profileren. En wie daar blij van wordt, heeft geluk. Wie daar moeite mee heeft, moet maar uit mijn buurt blijven en zijn eigen platgetreden paadje volgen. Wat is het mooi en wat ben ik dankbaar. God heeft me zo gezegend. Alle therapie, alle nieuwe inzichten.... de medicatie, de chiropraxie... Mijn man, die helemaal is  mee gegaan mijn diepte in, zodat ik me erkend voelde in al mijn oude pijn en verdriet door diverse oorzaken. Ook bijzonder  is het, om met mijn oude vader nu van hart tot hart af en toe wat dingen te kunnen uitspreken, dingen waarin we elkaar dan herkennen. Wat zou ik graag nog eens met mijn moeder over deze ontwikkelingen praten. Maar ze is niet meer. Ook bijzonder is het, dat ik haar steeds beter ga begrijpen, al ben ik beslist geen kopie van haar en dat ook bewust nooit heb willen zijn. Ieder zijn ding tenslotte, nietwaar?

Mijn eigen levensverhaal wordt gedrukt bij Boocscout, zodat ik het straks fysiek in handen kan nemen en weer wegleggen. Letterlijk. Om zo de dingen los te laten.

Een aantal  van mijn in het afgelopen jaar geschreven verhalen, helend of gewoon niet helend,  heb ik naar de uitgever gestuurd met de vraag of ze er iets mee kunnen.

En zo mag de pas vrijgelaten kunstenaar verder. Ik heb me ook weer aangemeld voor een doorstartende schildersgroep.  Doorstartend omdat de geweldige mensen van Atelier 28 gaan verhuizen naar Middelburg. Wat zullen we hen missen.

Ja ja, ik blijf me focussen op herstel, maar daar hoort dit wezenlijk allemaal bij.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 De lente heeft zijn intrede gedaan, met alle schoonheid van dien. Ook nieuw leven. En ook in onze gezinnen heeft zich tweemaal nieuw leven aangediend. Het twaalfde en dertiende kleinkindje op komt, wat een ploegje al!  Niet elke zwangerschap verloopt geruisloos, maar ook in spannende dagen mochten we ervaren dat God genadig is en alles goed maakte tot op heden. En dat geeft zo'n stil gevoel van veiligheid onder je bestaan.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Vorige week las ik een mooie uitspraak: 

A Ship in Harbor Is Safe, But that Is Not What Ships Are Built For

Wie de wijze uitspraak heeft gedaan, daar zijn de geleerden het niet helemaal over eens, maar hij is heel mooi. Een schip in een haven is veilig, maar daar zijn schepen niet voor gebouwd. En langzaam aan begint in mij het gevoel te rijzen dat ik wel mooi een aantal jaren in de haven heb gelegen om bij te komen van de vele stormen en om de opgelopen averij te repareren, maar in feite is het niet mijn bestemming. Een schip is niet gemaakt om in de haven te blijven, een schip is gemaakt om te varen. En  heel voorzichtig krijg ik het gevoel dat ik langzaam aan het anker mag gaan lichten.

Nee, de bekkenbodempijn is nog niet weg. Ik weet ook niet of dat ooit zal gebeuren. Hij reageert nog altijd heftig op spanningen en emoties. Al moet ik wel zeggen dat het anders voelt dan een paar jaar geleden. Misschien wennen je hersenen eraan om altijd pijn te hebben, dat kan. Maar het kan ook dat  het echt milder wordt. Ik geef het over aan God, Die wijs is in al Zijn doen en laten.

Ik las van een predikant die ziek is en niet om genezing durft te bidden. Dat herkende ik uit eerdere maanden. Ik dacht dat God dit kruis had opgelegd om mij zo dicht bij Hem te houden. En dat kan heel goed, maar eigenlijk is zo'n redenering in feite hoogmoedig. Want we leggen dan God als het ware dingen in de mond en de handen waar we niet zeker van zijn of ze kloppen. Dus ik durf weer om genezing te vragen. Ik heb dat ook gemaild aan die dominee. Laten we om Christus' wil, in alle vrijmoedigheid God om Zijn hulp vragen, zonder voor onszelf verder te redeneren, waarom Hij dingen wel of niet zou schenken. Dat hoort niet bij kindschap.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

We waren een weekje in het buitengebied van Spijk, bij Lobith, in Gastenverblijf Groot zat 
Het was erg fijn! Wat een mooie streek daar, op het zgn. "Gelders Eiland'. Hieronder het uitzicht aan de achterzijde; een voormalige zandafgraving. Prachtig!

  Maar ook in onze eigen polders en in het natuurgebied op ons eiland is het prachtig mooi, ik zie er meer van dan voorgaande jaren. Eerst was het najaar, en was er veel wind. Je ziet zonlicht tegen grijze luchten. Kokmeeuwen buitelen als witte vliegers in de storm. Ze krijsen om het hardst. Maar hun geluid verwaait in windkracht acht. De kerktoren van een naburig dorp vangt de zonnestralen  op. Een lichtende wegwijzer voor iedereen.
Riet van voor de jaarwisseling houdt nog altijd stand.   

Aan het polderweggetje staan ze in rijen, lenig als een soepel buigende erehaag.

De dingen vertellen zo hun eigen verhaal en daar kan ik zomaar in stilte van genieten. Ik noteer soms ook wat ik zie, en zo ben je helemaal 'in' de natuur. Een mooie manier van 'mediteren.'

Het -al warme- maartse zonlicht koestert vredig de nog kale akkers en velden.

Bij een klein boeren spulletje ligt de mesthoop stilletjes te dampen. En in de stal hoor ik een paard wat stampen. Hij wil eruit! Het zonlicht tegemoet.

In de sloot zwemt een eendenpaartje rusteloos heen en weer.

En felgekleurde fazant vliegt met een schreeuw uit de slootkant op om na tien meter neer te strijken in de vers getrokken aardappelbedden. De koppen drogen al wat op in de zon en door de wind.

Tulpenblad dringt zich daadkrachtig- puntig uit de zware aarde.  Nog even en het veld zal gloeien van kleur. Welke, dat geheim ligt nog verborgen

 

In de nog bijna kale bomen vertellen spreeuwen elkaar dat de lente er aan komt 

 

Het laatste bruine eikenblad wordt van zijn plek verdrongen door onstuimig zwellende knoppen

 

De oude wilgen wuiven  met hun lange dunne takken, het lijkt of ze blij zijn dat ze weer groen mogen worden en een nieuwe ring  aan hun jaarringen mogen toevoegen

 

Uit de zompige bodem van een slootje priemen groei-lustig nieuwe jonge rietstengels zich boven het watervlak.

Afdrukken van eendenpootjes trekken een spoor dwars over een ander aardappel land.

 

De elzenkatjes op de grond zijn uitgebungeld. Hun taak zit er op.

 

De berm baart frisgroen gras.  Nog even en de winter is voorbij

Het is op zich niets bijzonders.  Maar de gewone dingen kunnen al zo mooi en bijzonder zijn. Zoveel dingen vertellen je een verhaal

 

Ja kom maar. Hij is braaf.... 

En ja, hij ( zij?) ook...

Forsythia bij een boerderij; gesnoeid en in de berm achtergebleven.  Mooi voor in een kan, thuis.

En de lucht, die altijd anders is....

Paarden, met op de achtergrond de watertoren van Scherpenisse

De akkers worden weer gevuld met poot- en zaaigoed

  

En natuurlijk kletsen met een schaap. Of met koeien

En buiten de Zeedijk bij een dikke bries

 Oesterschelpen aan de Zeedijk, die ons eiland bijna omsluit.

Wat een prachtige regenboog. Dat heb je met die voorjaarsbuien

 

En dan kun je prachtig wandelen in De Pluimpot  Wat is het stil in het natuurgebied.  De zon geeft al wat warmte. Bomen en struiken vertonen zich in hun prachtig nieuw kleed. Er staat een klein briesje. Op het pad voor me, valt, tussen de bomen door, gefilterd licht op de bosgrond.  Ik hoor de watervogels in de plas achter het geboomte. Elk met een eigen geluid, vormen ze samen met de zangvogels een veel stemming koor. Met enige regelmaat hoor ik geplons en gespetter. Hoog in de lucht zweeft een roofvogel. Wanneer ik een open plek bereik, sta ik stil, krijg hem met zijn partner in het oog en ik volg ze in hun gang. En verder hoor ik niets. Ver van de rumoerige wereld mag ik hier zijn. Alleen maar zijn. Ik sta nog eens stil. En  kijk naar de meerkoeten in het water. Ze scharrelen wat heen en weer en doen wat ze doen moeten, waarvoor ze zijn geschapen; meerkoet zijn. Wat een heerlijk moment.

 De landbouwers kunnen bijna niet wachten om aan de slag te gaan... Soms is het dan uitkijken geblazen.. maar ach...

 Er zijn ook minder leuke dingen in de polder. Zoals zwerfafval en dode beestjes.

 Aan het laatste kun je niets doen. Aan zwerfafval natuurlijk wel. Hoewel ik die dozenzooi in de sloot niet meer echt onder zwerfafval reken. dat dump je bewust. Terwijl de vuilstort ene paar kilometer verderop is. Ik snap dat soort dingen niet hoor.  Dus heb ik de gemeente ingeseind en ja hoor, een paar dagen later was het weg. Gelukkig. 

Maar ook dit verlies je niet zomaar.

En er staan toch echt her en der afvalbakken.... 

Soms denk ik: Ik neem een vuilniszak mee en raap alles op. Zeker weten dat hij vol is na mijn wandeling van 5 kilometer. Zonde toch hè, van die mooie polders.... 

ja, ik ben TOOS. Trots op Onze Streek. Waren er maar meer mensen TOOS. 😁