Daar ben ik weer

Ja, echt, daar ben ik weer. Schriftelijk en figuurlijk. Met een lange Blog. 

Ik heb even ondergedoken gezeten met mezelf. In de laatste Blog meldde ik nog van de Nieuwjaarsdag, geloof ik? Nou, na die dag ben ik dus helemaal ingekakt. Als ik er aan terugdenk, ontsnapt me nog steeds spontaan een zucht die zowat uit mijn tenen komt. Nou ja, in elk geval, diep uit mijn buik, precies maar spontaan, zoals ik dat heb geleerd bij de haptotherapeut.  

Maar Goddank; ik ben er weer. Voorzichtig. En terugkijkend besef ik weer dat 'leven' een proces is van vallen en opstaan/ overeind geholpen worden, zoals ik meestal pleeg te zeggen, Wie mijn blogs  leest- misschien niet een zoveel mensen, maar dat geeft niet, ik kan er toch mij ei wel mee kwijt-  zullen de uitspraak al eerder bij me gelezen hebben. 

En na zo'n inkak-fase ga je altijd analyseren. Natuurlijk samen met man lief, die ik steeds meer lief krijg.  Ik ben een gezegend mens in vele opzichten, en met dingen waarvan hij er een is.  Nou ja, zo degradeer  ik hem bijna tot een opzicht, een gemak, een handig ding om te hebben, maar dat bedoel ik natuurlijk niet zo. Maar  ik ben ontzettend dankbaar voor het inzicht dat hij ontvangt en bewijst in de dingen die gebeuren. De gevolgen van welke oorzaken, zeg maar. Volgen we het nog? Ja hè. 

 Meestal zie ik dat achteraf pas namelijk. Wat de oorzaken waren van de gevolgen die ik ervaar. Ik ben dus nog regelmatig 'te laat' of niet bij de les wat betreft waken over mijn eigen welzijn. Opletten of mijn voelsprietjes, mijn antennes, naar buiten gericht zijn 

 of op mijn eigen gevoel bij dingen die passeren. En december was een maand waarin veel dingen zijn binnengekomen voor ik het wist. Het waren gewone dingen die het leven je presenteert, maar waarvoor ik als Hooggevoelige echt tijd nodig heb.  

 

Wat bracht december me aan 'rake' dingen? Een paar ernstig zieke mensen in de omgeving. Waarvan ik er bij een al mijn moed bijeen heb geraapt en hem een liefdevol briefje heb geschreven waarin ik mocht wijzen op de genade van God, die beschikbaar is, terwijl ik weet dat daarmee zijn hele leven beslist niet is gerekend. Ook bedacht ik dat er mensen ware die het afgelopen jaar een pijnlijk verlies hadden geleden. Ook hen bedacht ik met een bemoedigend kaartje, en ook al die sores gaan aan je geestesoog voorbij.  Niet alleen verdrietige; ook heel mooie dingen kunnen sterk binnenkomen. Je tiende kleinkind ontvangen, dat 'hakt' er positief ook in. Verder waren er een paar verjaardagen in december, was er iemand in de omgeving op een verdrietige manier overleden, en was er de zogenaamde kerstdrukte, waar ik niet veel drukte van maak, maar  het zijn ongevraagd toch dagen die dan toch nog vol genoeg zijn met twee kerkdiensten, en de kerstviering van de Zondagsschool, waar ik bij wilde zijn.  Mij bereikte ook een bericht dat een vriendin in haar geloofsleven even helemaal de weg kwijt is…  Kijk, dat zijn dingen die me diep raken. Maar ook: de onzekerheid van niet weten of je nog een loge krijgt met de jaarwisseling en wel weten dat er heel veel drukte aankomt als alle kinderen en kleinkinderen komen.. Is dat erg? Nee natuurlijk niet!  Juist heerlijk! Absoluut, en een zegen dat we allemaal met elkaar overweg kunnen, ondanks de vele en soms grote verschillen. Echt een zegen. Maar vooraf he... een week het 'gepieker over oliebollen, flappen, snoeperijtjes, koffie, limonade, bier, stoelen... Lukt het allemaal, kan ik het bolwerken? Ik was ook verkouden geworden, en was daar niet fit van en wat kan een verstopte neus en telkens bloed snuiten toch gewoon akelig zijn. Het is trouwens nog niet helemaal over.  Wat een taai virus zeg. 

 Ik had zoetjesaan ook weer die akelige pijnlijke spier terug in mijn rug, nek en schouders, die ik in de herfstvakantie ook had gehad. Maar nu zo erg dat ik huilend bij de huisarts belandde. Die checkte de boel, en zuchtte:  "ach lieverd, het zit helemaal vast, de boel is kei -en -kei hard. 

Kun je instemmen met een spierverslapper? Zomaar even ter verlichting?" We praatten nog even door  en ik vroeg ook nog om Naproxen, het enige middeltje dat het scherpe van de bekkenbodempijn wat afschuurt, want die reageerde natuurlijk ook weer op de nek-en schouderpijn. Het was weldadig. 

Na een halve dag voelde ik al een millimetertje verlichting.  Er was ook een medicijn dat ik meteen kon laten staan; oxazepam werkte alleen nog als placebo, zei de dokter, omdat ik het al zo lang gebruik, zij het in piepkleine hoeveelheden van 5 en 2,5 mg om en om per dag. Omdat ik ADHS gebruik als ondersteuning van de bijnieren was ik ook al gestopt met de Ashwaghanda. Mooi. Eigenlijk zou ik het liefste helemaal NIETS slikken aan medicatie en supplementen. Maar ook dat hoort bij zorgen voor jezelf.  Maar behalve dat de pijn in de kei in mijn rug en mijn bekken wat afnamen, ( HOERA!!!!)  werd ik ook doezelig en suf. Blijkt dat die spierverslapper (Diazepam) ook wordt voorgeschreven als slaapmiddel. Wist ik dat. Ik had natuurlijk de bijsluiter niet gelezen. daar staan vaak zoveel onrustbarende bijwerkingen in dat je nauwelijks meer aan een pilletje durft te beginnen.  En toen zag ik op de bijsluiter van de Naproxen dat je ook daar slaperig, vermoeid en suf kunt worden. 

Toch hebben twee dagen voor oudejaar nog een boekenkast op marktplaats gevonden en opgehaald op een half uurtje rijden, met als doel wat orde te scheppen in de chaos van overal-opgeborgen-boeken. Een mooi klusje voor als je man vrije dagen heeft.  Er moesten een paar kleine brocante kastjes het veld ruimen voor die kast. En iets loslaten kost me altijd wat moeite, zeg maar. De boekenkast werd diezelfde dag ook nog voor een deel ingeruimd, ook dat was best nog een klus. En toen kwam mijn man de dag daarop met het idee de auto in te ruilen en over te stappen op PrivateLease, omdat dat voordeliger zou zijn in brandstofverbruik (minder schadelijk voor het milieu!)

 

en tevens in de totale maandlasten. Dat voorstel triggerde op dat moment iets zo heftig in me, ik was opeens in tranen. En ik begreep zelf niet waarom. En wij weer analyseren. Het overviel me gewoon en ik houd er helemaal niet van om overrompeld te worden en afscheid te nemen.  Met de huidige heerlijke auto ( Hyundai Tucson) reden we nog maar drie jaar, het kwam me allemaal zo onwezenlijk over. Na het uitgeplozen en uitgesproken te hebben, heb ik me toch bewust vermand, en we zijn toch op pad gegaan  om een en ander te regelen.  Ik heb in het openbaar een schouderklopje gevraagd en gekregen. Van mijn man en van mezelf. Vier je overwinningen, zei de therapeut, nou, dit was er duidelijk een. Voor in mijn pas aangeschafte bid- en dank doosjes, in dit geval een dankbaarheidsbriefje. 

Toen brak de oudejaarsdag aan met al zijn sentiment, onrust van vuurwerk en berichten van een paar doodsbange kleinkindertjes op de familie app.  De Oudejaarsdienst heb ik thuis beluisterd, ik wilde de Nieuwjaarsdienst wel graag bijwonen, ook om deze en gene na de dienst Het Beste te wensen voor het nieuwe jaar en zo een stuk verbinding te ervaren met elkaar.. En 's middags kwamen al de gezinnen, twintig man in totaal.  Misschien overlap ik wel met mijn vorige blog, maar dat was dus al met al de plons met  dingen van December die er zat waardoor het allemaal even meer was dan in mijn emmertje paste. Kijk, zo kun je zomaar vergeten zijn op tijd bij jezelf te blijven en dan komen de dingen 'binnen' voor je er erg in hebt.

Ik vind dat bewust niet meer DOM van mezelf,

het is gewoon gebeurd. Ik constateer het als feit en heb de gevolgen eerlijk ondergaan.  Anderhalve week aan een stuk. En mezelf gezegd dat ik daar nog meer aan mag werken. Punt. Zo raken we niet in verveling.  Of toch wel.

Weet je, het voelt bij tijden nog steeds lastig om 'voor jezelf' te zorgen. Maar ik heb ik wel ontdekt:  Niet goed zorgen voor jezelf is in feite een ontkenning dat je er mag zijn! Misschien ben ik met die 'bescheidenheid' erfelijk belast, maar je hebt er maar mooi mee te maken.

Feitelijk heb ik zo'n 50 jaar in de overlevingsstand  gestaan.  Dat is jammer genoeg. En niet meer terug te draaien. De oorzaak daarvan is een ingewikkelde mengeling van factoren, waarover ik niet wil uitweiden op mijn blog.  Ik beperk het 'even'  tot onuitgesproken verdriet, woede, je niet gezien/ erkend voelen in je 'zijn' (en daarmee ga ik eigenlijk al verder dan ik eigenlijk mag van mezelf, wat een overwinning; die gaat in mijn dankdoosje! )  en die berg aan negatieve emoties negeren, ontkennen bovenop je frustraties gaan zitten. En dat doet pijn. Letterlijk. 

Wie ook bekkenbodem pijn ervaart, moest maar eens nagaan in zijn of haar leven of hij/zij dat herkent, van dat bovenop emoties te zijn gaan zitten die niet mogen bestaan, van jezelf of van een ander. Echt, het zet zich daar vast, omdat het dingen zijn die je aantasten in je bestaansrecht en gaan daar letterlijk pijn doen. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, misschien wel meer. Ik hoop dat ik hiermee weer iemand de ogen mag openen. 

Als tegenhanger tegen dingen die ik niet wilde voelen, heb een super-overactief bestaan  gehad, voordat ik onderuit ging.  Mijn leven was vol en bruisend. Voor wie ook zo'n compensatie leven 'lijdt': ga nadenken over jezelf, asjeblieft!  Hoe eerder, hoe beter!   Hoe ouder je bent, hoe taaier de oude denkpatronen… en dus hoe moeilijker ze zijn om te buigen en te doorbreken.  

En nu.. nu  ben ik hele dagen thuis. En dat is op zich ook goed. Ik zou simpelweg de oude draad niet meer kunnen opnemen omdat ik er mentaal en lichamelijk niet toe in staat ben. Toch ben ik me bewust dat de leegte me soms aangaapt.  Eerst overheerste de pijn in mijn bekkenbodem; ik had hele dagen al mijn energie nodig om die te handelen en te werken aan het ombuigen van gewoontes waar ik schade van had opgelopen, en nieuwe dingen aan te leren en vol te houden.  Maar  ook daarin heb je weleens zin om de handdoek in de ring te gooien en de boel de boel te laten en alles maar te laten waaien.  Ik heb niet altijd zin om dingen voor mezelf te doen. Het voelt soms nog zo onnatuurlijk om voor mezelf te zorgen 'omdat ik dat waard ben'. ( ja, aan zelfcompassie mag ik ook nog werken!) En bij tijd en wijle overvalt me werkelijk een soort van zinloosheidsgevoel, zonder het gebruis van weleer.  En tegelijkertijd ervaar ik dan de leegte van zoveel dingen hier op aarde.  Een volledig nieuw, en akelig gevoel waar ik verdrietig van word. Over het feit dat anders niet minder hoeft te zijn, ging ik opnieuw nadenken. En ik steigerde weer aan Gods leidsels. 

Ik heb het maar laten gebeuren, hoewel een deel in mij zich er tegen verzette. En ik moest ontzettend mijn best doen om de zonzijde weer terug te vinden. Op zulke  tijden kan ik me zo vreemd en niet-thuis voelen hier op aarde. En kan ik zo huilen van ... ja, van wat.. een soort van heimwee. Naar vroeger? Nee.  Waar dan naar? Naar vooruit. Naar Boven. Naar De Bron. God. 

Maar dan besef ik weer dat Hij niet ergens hoog boven ons zit te 'zijn', maar dat Hij overal is. Alomtegenwoordig.  Wat een troost kan dat dan weer zijn. Dan mag ik inzien dat God mij hier op aarde een plekje heeft toebedeeld, en dat ik op dat kleine plekje mag leven tot Zijn eer. Wat een sterke gedachte!  Ik heb Goddelijke permissie om er te zijn!  Wat een mooie, nieuwe werkelijkheid.  HIJ wil dat ik er ben. En hoe dat invulling krijgt... Dat kan in een druk en bruisend bestaan, maar ook op mijn plekje dat nu echt erg klein is geworden omdat de rek er nog altijd min of meer uit is.    Dat blijkt wel als er, zoals hierboven, dingen snel na elkaar gebeuren, die me aangrijpen. En waarvoor ik nu eenmaal meer tijd nodig heb om ze te verwerken dan een doorsnee mens. En dan  stapelen dingen op, en voor je er erg in hebt zit je in oude denk patronen en trap je in oude valkuilen. Vergeet je je tijdig 'af te sluiten' en bij jezelf te blijven zodat dingen keihard zijn binnen gekomen voor je er erg in hebt. Ook de juiste uitademing kan dan in het vergeethoekje raken. En dan ben je na een geweldige gezellige Nieuwjaarsdag volledig op en zit je steeds tegen hyperventileren aan en heb je anderhalve week nodig om de moeheid en de stress in je lijf een beetje kwijt te raken. En maar geeuwen en maar zuchten. De hele dag door.  En ik miste opeens Juultje, die lieve gekke poes, die nu al een jaar dood is. Bleh. Ik schreef snel een notitie van wat ik voelde op mijn telefoon:

'Het is nu bijna een jaar geleden dat we Juultje moesten laten inslapen. Destijds heb ik alles van me afgeschreven in een blog. Klaar, vond ik. Op een morgen zag ik op Teunie Luijk 's  blog 'Eenvoudig Leven' een foto van een relaxte poes, en opeens laaide er verdriet in me op.  Lieve Juul, dacht ik.  Wat mis ik je eigenlijk nog steeds.  Ik maak mezelf rationeel gezien wijs, dat het praktisch gezien oké is. Als we op vakantie gaan bijvoorbeeld. Geen Juul die we achterlaten aan de -overigens perfecte- hoede van de overbuurman. Of met oud en nieuw. Geen angst meer voor het vuurwerk voor haar. Maar anderzijds; gekke Juul... je lekkere super zachte vachtje, je liefdevolle likjes, je verstoppertje spelen, je kopjes geven, je eigenwijsheid, je prachtige fluwelen pootjes. Weet, dat je heel waardevol bent geweest. En ja, ik huil. Natuurlijk.  Nu toch maar weer een nieuwe poes?  Hm. Nee, ik denk het niet hoor. Geen enkele poes kan voor mij tippen aan onze Juulepuul. Maar soms mis ik het gescharrel om me heen. Soms denk ik nog dat ik haar hoor of een glimp van haar zie.  En dan denk ik na mijn eigen verdriet maar snel aan al die mensen die een dierbare moeten missen. Een mens dan he. Sjongejonge.. Er is wat gebrokenheid in de wereld.  Zonder iets af te doen aan de geweldige kwaliteiten- zowel als persoon alswel als vakbekwaamheid- De beste therapeut heeft een vacht en vier poten, zeggen ze. '

In al die donkere dagen van vele emoties bid ik God dat Hij mij, ook in mijn kleine hoekje, nabij wil zijn en beschermt, troost en leidt.  En mij toch ook zal beschijnen en mij vanuit Hem ook weer laten weerschijnen. Tot Zijn eer, tot nut van mijn naaste en .. nou ja vooruit;  ook tot mijn eigen welzijn. Ja, ook dat mag. En dan bid ik of Hij mijn ogen ervoor wil openen dat ik me werkelijk waardevol mag weten. En dan geeft Hij dat nog ook. In kleine dingen. Maar die kunnen toch opeens heel groot voor je zijn. Een goed gesprekje met iemand aan wie je mag vertellen wie God is. Een fijne ochtend met een paar vriendinnen waarop we een knutsel maken met licht.  Inclusief samen zingen. "Jezus zegt dat Hij hier van ons verwacht, dat we zijn als kaarsjes, brandend in de nacht…" En dan weet je: Hij is er. Werkelijk! In alles! 

Vroeger hadden we een dominee, die eens preekte over het wandelen van Henoch met God. En als Henoch dan Gods aanwezigheid kwijt was, niet meer voelde, dan zei hij -met eerbied gesproken- Lieve God, knijp nog eens in mijn hand..  Nou, die kleine - maar toch grote dingen- zijn van die kneepjes. Zoiets.

Zo helpt Hij je weer overeind. Wat een wonder. Zo mag je van je verleden je kracht maken..

Eigenlijk wordt dit blog nu erg lang en zou ik over bovengenoemde one-liner  nog een apart blogje aan kunnen wijden, maar ik schuif het er toch hier maar in. Het past ook zo mooi bij de reeks mooie dingen die ik van dag tot dag mag zien nadat ik God had gebeden of Hij voorop wilde gaan en me die dingen wilde laten doen die Hij wilde.  In Zijn Kracht. Hij ging me bemoedigen. In kleine dingen die dan, ja echt,  opeens heel groot worden. 

Zo viel me opeens de eer te beurt om  aanwezig te zijn bij een prachtige gebeurtenis; de bekroning van de Doorzetter van het jaar op het gemeentehuis. Toen vijf jaar geleden bij mij een telefoontje binnen kwam uit een azc in de provincie, met de vraag of ik dacht iets te kunnen betekenen voor een vluchtelingen gezinnetje, bestaande uit een jong moedertje van 18 met haar twee kindjes en haar moeder, heb ik toegezegd alles te willen organiseren wat in mijn vermogen lag. Hoewel mijn dagen al zo vol waren dat ik nog niet wist hoe. Na snel een paar lijntjes te hebben uitgezet kwam er een enthousiast  groepje in actie. En met elkaar mochten we metterdaad zoveel voorbereidingen treffen dat ze bij aankomst zelfs een welkomsttaart in de koelkast aantroffen, heerlijk onder de warme douche konden en  een zachte handdoek van de stapel konden pakken... en zo in een schoon bedje konden stappen.  Alles gekregen, verzameld, opgehaald.. Wat waren er veel mensen aangestoken geweest met enthousiasme en vrijgevigheid. We kregen ook steeds meer vrijmoedigheid om te vragen. Maar ook: wat had het meisje veel kracht in zich. Kracht, die ze tot op het uiterste  heeft benut om vooruit te komen in ons koude kikkerlandje met zijn massa's ingewikkelde  papieren rompslomp. Ze werd steeds zelfstandiger. Stoof door de inburgeringscursus heen ging zette alles op alles om staatsexamen Nederlands te halen. En slaagde met vlaggen en wimpels. Ze stootte steeds verder door. Haalde binnen 6 maanden haar rijbewijs en spaarde voor een autootje. De kanjer! En nu. Nu is ze genomineerd tot doorzetter van het jaar op het gebied van inburgering en integratie. Ze opende zelfs ergens in den lande een congres over inburgering en integratie.  En bij het officiële moment van deze bekroning mochten wij, de vriendinnen van het eerste uur -vijf jaar terug- aanwezig zijn. En wat heeft ze, in het gezelschap van de burgemeester, de medewerker vluchtelingenwerk en de plaatselijke pers, een vriendin en wij drietjes, vertild over de afgelopen jaren. En wat straalde ze van zelfvertrouwen.  En wat waren we blij voor haar en trots op haar. Want die bange 18 jarige voelde destijds toch een beetje als ons meisje.
We hebben herinneringen opgehaald en bloemen overhandigd en gelachen en ik natuurlijk ook gehuild. Jankorgel dat ik ben.

Maar ik schaamde me er niet voor. Ook niet in het bijzijn van de burgemeester.   Dat is wat ik ben en het is wat het is. Voor haar kindjes, die nu ook vijf jaar groter zijn, had ik nog een boekje van mezelf meegenomen. Maar ik nam ook een les mee naar huis. Want we weten waarschijnlijk lang niet alles van wat ze in hun thuisland hebben meegemaakt aan verschrikkingen, en wat we weten is al zo aangrijpend dat ik me als HSP  er echt voor moet afsluiten. En dan nu te zien, met hoeveel wilskracht ze doorzet, echt eerlijke lef toont en bereikt wat ze wil.... dat is zo bewonderenswaardig.  Ze maakt van haar verleden haar kracht. En dan kan ik alleen maar danken. Danken voor wat we voor hen mochten doen. Maar ook dat ze de wilskracht en intelligentie die ze heeft ontvangen ook daadwerkelijk inzet. Ik was blij dat ik er bij mocht zijn. Wat een voorbeeld.

De foto stond daags erna in de regionale krant. "Van je verleden je kracht maken" was de kop van het artikel. 

Hoe doe je dat toch, vroeg ik me eigenlijk altijd nog af en ik appte erover naar mijn EMDR therapeute Geertje. Die is dol op zulke one-liners.

"Dat doe jij toch ook",  appte ze terug. 

En ik zei: "Huh?"  die moest even bezinken.