Gewoon een stukje bezinning...

Beste mensen er moet me iets van het hart. Voor niemand speciaal bedoeld, ik zou niet weten voor wie, haha, je hoeft je dus ook niet te komen verdedigen ;) Het is mijn persoonlijke verhaal... zie het gewoon als een stukje bezinning.

Tegenwoordig zie je op internet tal van Weggeefhoeken, Van Hart Tot Hart, Alles is gratis, of  hoe je ze ook wil noemen, als paddenstoelen de grond uit schieten. Heerlijk! Ik ben er enthousiast over. Heb er zelf ook een opgericht voor deze regio. Ik geloof zeker dat iedereen die iets gratis krijgt in de zogenaamde weggeef hoeken blij en dankbaar is. Het is ook goed dat ze er zijn, al is het alleen maar omdat zo dingen, die nog goed zijn in de herkansing kunnen en een tweede bestemming krijgen. In plaats van de Kliko dus. Fantastisch. Ik geloof ook van harte dat er mensen zijn die aan de grond zitten, dat kan gewoon in ons land helaas. De voedselbanken getuigen er van. Maar. Ja, ik heb een maar. En dat is wel persoonlijk. Maar tegen niemand persoonlijk bedoeld. Ik voel me er soms best een beetje lullig/ schuldig over, maar ja... ik noem het maar mijn eigen dubbele ‘dubbeltjeopznkant’ gevoel.  Je weet wel, dat TV programma dat ik wel eens zag, 'Een dubbeltje op z’n kant...'  

Er zijn, denk ik, twee kwesties die me dat gevoel bezorgen. Hoe zal ik ze benoemen. Daar is de vraag en daar is de verbazing. Voorbeeld: Een weggeefhoek voor mensen die het financieel heel krap hebben. Soms is er iemand die iets moois wil afstaan. Aan iemand die het echt heel erg hard nodig heeft, wel te verstaan. Dat vind ik een mooi gebaar. Ik zou het zelf ook wel willen. Aan iemand die echt aan de grond zit dus. Maar als ik dan zie hoéveel mensen willen mee willen loten op iets dat gratis wordt aangeboden... bekruipt me toch een raar gevoel. Zo van: hoe zit hier het nou eigenlijk. Zijn dit nou werkelijk echt allemaal mensen die aan de grond zitten? Weten we wel wat het is, om aan de grónd te zitten? Of weten we gewoon niet goed met geld om te gaan? Geven we het aan de niet noodzakelijke  dingen uit, en komen de noodzakelijke dingen daardoor in het gedrang? Of zijn we gewoon zo hebberig? Nogmaals: gewoon als een stukje bezinning...

 

 Hoe kan het dat we willen mee loten voor een kom maar halen actie, terwijl er, ik noem maar wat,   ( een paar) grote honden rondlopen (en ik heb niks op honden tegen hoor, integendeel, maar wat kosten ze veel..) we misschien wel (meerdere) dure telefoonabonnementen hebt, we roken en drinken dat het een lieve lust is, we om de zoveel weken de haren in een andere kleur laten verven, stijf staan van de make-up, in ‘t weekend gaat stappen en het liefst toch een mooie vakantie willen hebben…. Eh… ik heb er verder niets mee te maken, en  ‘t is allemaal ieders eigen keus/ verantwoording, maar.. dan tóch als aasgieren aanvallen op iets dat gratis wordt aangeboden. Omdat we aan de grond zitten? Tja. Dán krijg ik dus dat ‘dubbeltjeopznkant’ gevoel.

 

Misschien moet je eerst zelf een magere periode doorgemaakt hebben om dit gevoel te krijgen, dat zou kunnen. Maar ik heb het. En misschien anderen met mij. Als ik zie door welk een diep dal wij zijn gegaan, zon twintig jaar gelden, daar word je niet vrolijk van. Het is geen klaagverhaal, want klagen zit niet in m’n aard, goddank. Maar toch wil ik het even kwijt. Gewoon als een stukje bezinning.

Eerst raakte mijn man ziek. Pijn, vermoeidheid, stijfheid, darmproblemen, concentratieverlies, stemmingswisselingen… burn-out, depressie… Hij zat in de bouw, dus.. dan val je terug op 70 % van je kale CAO loon. Ook het lekkere ‘overwerk’ waarvan je als gezin een extraatje doet, mis je dus sowieso. In feite een achteruitgang van beduidend meer dan 70 %. Na een paar jaar raakte hij ook nog eens arbeidsongeschikt, dus zakten we terug naar 70% van wat we nog over hadden. En geloof me; 70% van 70 % is niet zoveel meer hoor. Net in de tijd dat je kinderen gaan studeren….. Toen we bij de diaconie aanklopten stuurden die ons eerst naar de Gemeente. Maar omdat we een koopwoning hadden wisten we, dat we niet voor bijstand in aanmerking kwamen. Dat was een vernederende gang, want je hebt toch nog wel een restje eergevoel  over, zeker als man en vader.  
 

 

Gelukkig is alles op z'n pootjes terecht gekomen, en nee, ik ga niet pochen over hoe goed we het hebben gedaan hoor, daar gaat het niet over. Maar ik merk dat veel mensen die het tegenwoordig ‘krap’ hebben toch alles willen hebben en willen doen wat anderen hebben en doen.  Mensen klagen vaak dat ze het zwaar hebben en elk dubbeltje moeten omdraaien, maar wat betekent dat nou eigenlijk? Ik spreek niet bitter, wel verbaasd. Hoe kan het toch dat er toch veel meer in huis is dan wij ons destijds konden permitteren? Behalve de honden, de gekleurde kapsels, make-ups en wat dies meer zij… Op tafel een etagère met allerhande snoep, sigaretten, mobieltjes en lap-tops bevinden zich binnen handbereik, verse bloemen, en qua kleding lopen we in de nieuwste mode trends, en er staan elke keer andere dingen in huis, uiteraard ook volgens de trends, wel via MP, maar goed, we moeten het dan toch maar weer aanschaffen. En ik GUN dat iedereen, begrijp me niet verkeerd, maar ik bedoel maar te zeggen: Dat geld WAS er dus bij ons gewoon echt niet. We hebben zelfs geen foto’s uit die tijd; een fotorolletje kopen en ontwikkelen kon je gewoon niet betalen. Om toch rond te komen met je weekgeld, moest ik soms stunten met het weekgeld, soms was een lege fles inleveren net de oplossing om het plaatje rond te krijgen…  De luxe ging er af. En je moest werkelijk écht gaan puzzelen.  

 

We hadden in die tijd als lekkernijen alleen limonade iroop en dropjes in huis en als koekje een simpel Maria biscuitje. Zondags een glas prik en een plakje koek bij de koffie. Gebeurde dat in Nederland anno 1990? Ja dus. De inmiddels volwassen kinderen, die nu zelf gezinnen hebben, zeggen nu: hoe hebben jullie dat gedaan? We hadden nooit iets nieuws, maar we zijn ook nooit iets tekort gekomen, en wat waren we dankbaar als we iets kregen. Als we thuis kwamen stond er soms iets bij de deur van een onbekende gever. Dat was altijd feest! Het ontvangen verschaft dus veel vreugde, dat herken ik, maar … en misschien draait het me daar een beetje om, wat me steekt: waar is tegenwoordig de vindingrijkheid en de tevredenheid met wat je wel hebt en nog kan doen!

 

Kijk, ik heb het geluk gehad om 'bovengemiddeld vindingrijk 'te worden, haha... maar wat een zegen zou het zijn als in tijden van crisis iedereen die vindingrijkheid zouden kennen. Dat zou een enorm winstpunt zijn. En weet je... Vindingrijkheid vergoedt ook zo ontzettend veel negatief gevoel over je niet rooskleurige omstandigheden. Je leert back-to-basic te gaan. Voorbeeldjes? We kregen met Kerst van de baas van m’n man een pakketje, daar zat dan ook een kerstkrans in, je weet wel met van die gekonfijte vruchtjes er op. Nou, we waren met ons zevenen, daar kun je eerste kerstdag heerlijk van smullen. Maar dan de tweede feestdag was de koek op. Wat deed ik dan? Om het toch een beetje feestelijk te maken had ik de versierinkjes er afgehaald, en op tweede kerstdag sneed ik een plakje ontbijtkoek, deed daar een beetje halvarine op, strooide er als ‘sneeuw’ een beetje basterdsuiker op en legde de versierseltjes van de krans op.

Nog een voorbeeldje.. we gingen in de oogsttijd steevast aardappelen en poters lezen.

 

Winterpeen… en bewaaruien enz. Dat was een stukje voorraad in de schuur. We troffen zelfs een keer een perceel van zilveruitjes. Behalve dat we vaak kleding kregen, naaide ik wel kleertjes uit andere kleding. Rokjes van spijkerbroeken, jasjes uit grotere jassen, maakte kniekousjes van maillots, knipte van panty's het kapotte been af zodat ik soms twee pantybroekje over elkaar heen droeg, niemand die het zag.. snap je. Ik kocht op de kledingbeurs voor 75 gulden alle kleding voor een hele winter voor alle vijf de kinderen, en dan nog schrok ik van het eindbedrag haha…

 

Onze kids konden niet op een sportclub op paardrij- schaak- of muziekles, gelukkig kwamen we wel voor alle potjes voor schoolreizen etc. in aanmerking. We hadden geen huisdieren. Rookten niet, dronken niet, ik knipte de haren van alle luitjes zelf. En onder de douche: met een stuk simpele zeep kun je ook schoon worden.. Aan de hand van folders stelde ik een week menu samen en haalde de benodigde boodschappen in de winkel waar het in de reclame was. Evt. extra voorraad kon de vriezer in. Heerlijk als mensen met een tuintje af en toe wat groente aanreikten. Restjes van eten werden opgewarmd of verwerkt in een volgend gerecht. Sjonge, nu, na zoveel jaar, als je erop terugkijkt, ben je alleen maar verwonderd en dankbaar dat je erdoor bent gekomen, maar je moet het me niet kwalijk nemen als ik bij het aasgieren gedrag op de gratis afhalen advertenties regelmatig mijn vraagtekens heb en ik weer dat dubbeltje op z’n kant gevoel krijg Want hoe slecht heb je het nou eigenlijk als er toch van alles in huis is wat er bij ons gewoon niet was, gewoon  omdat het niet ging? Wow. Dat waren even wat gedachten spinsels. Ik weet niet voor wie het nuttig is, maar het was in elk geval goed voor mezelf om het eens te uiten. Misschien vind iemand het kortzichtig. Dat kan. Mag best. Misschien herkent iemand zich ergens in. Prima. Misschien heb ik tips aangedragen. Fantastisch! Misschien was het, na al die jaren, toch een stukje van de-frustraties- van-toen tot uiting brengen...  Hoe dan ook... Ik hoop niet dat ik iemand pijn heb gedaan, dat was in elk geval niet de bedoeling. Het was gewoon een stukje bezinning. ;) Lieve groetjes,

 

P.s. nu snap je ook meteen waarom we zo 'bewaarachtig' zijn hier in De Warme Stal. Je kan er altijd nog iets mee doen, of iemand blij mee maken... ;) En ja, inderdaad, dat lukt regelmatig! Heerlijk he!