Vakantie en weer een kleinzoon

Ja, alweer een vakantie verslagje. Het lijkt zo bijna of wij alleen maar vakantie houden. Maar er wordt ook gewerkt hoor, door mijn man in het bouwbedrijf B&B Bouw, wat tegen de stroom in zelfs mag groeien, zodat er nu vijf mensen hun brood in kunnen verdienen. Dat zijn echt grote zegeningen. Zeker als de sfeer onderling goed is ondanks verschillen in achtergrond.

 Ook door mij wordt hard gewerkt, als is dat op het eerste gezicht niet zichtbaar. Werken aan een volledige omdraai in je leven is keihard knokken, geloof dat maar van mij! Zeker als je dagen doordrenkt zijn van pijn. Afgelopen zomer waren er een paar dagen waarop ik dacht: nou, als het zo zou blijven, wilde ik daar wel voor tekenen. Maar met het vallen van het blad en het inkorten van de dagen lijkt het of je gemoed wat voller zit met een beklemd gevoel. 

Ik verlang dan naar vrijheid en vreugde. 

En dus moet ik bewust dingen opzoeken waarin ik een beetje vreugde kan vinden. Dat zoeken is op zich niet zo'n probleem. Ik heb veel zegeningen te tellen. En er zijn zo ontzettend veel dingen waar ik vreugde in zou kunnen scheppen, als die snerpende, schrijnende, brandende bekkenbodempijn me niet zo teisterde. Van de week sprak ik een dorpsgenoot die ook te kampen heeft met ernstige pijn. We begrepen elkaar.  Vreugde komt dan nog maar zo moeilijk echt binnen. 

Goddank is er een deurtje open gegaan waarachter we eens echt klinisch naar het probleem gaan kijken. Zoals ik al eerder schreef; alle geweldige therapeuten te spijt, is het gewenste resultaat nog altijd niet bereikt; afname van de pijn. Ik mag 6 november naar het UZA  in Edegem, België. 

Hopen en bidden jullie met me mee, dat er iets aan de pijn gedaan zou kunnen worden? Het zou echt een wonder zijn! En God is tenslotte een verrassend God, een God van wonderen. 

Nou, dan nu de vakantie.  Voor mijn man is zo'n korte pauze heel hard nodig om het werken met zijn fibromyalgie vol te kunnen houden. Met het stijgen van de leeftijd wordt dat best zwaar. Wij zijn in het hoge Noorden geweest….Nee, niet op de Lofoten of zo, maar wel in het Noordelijkste puntje van het vasteland van Nederland; Lauwersoog, op natuurdorp Suyderoogh.

 

Een prachtig plekje! Omdat dat best een behoorlijk eind rijden is, onderbraken we zowel de heen- als de terugreis met een hotelovernachting. Heen in Emmeloord, terug in Wageningen. En zo was het te doen. Het was een goede vakantie. Hoe verder we naar het Noorden raakten, hoe weidser en rustiger het werd. Dat was een voorsmaakje op de rest van de week. De herfstkleuren waren er al volop aanwezig; veel meer dan in het zuidwesten van Nederland; bij ons in Zeeland.  En wat een prachtig park is Suyderoogh! 

 We wandelden, liepen op diverse plaatsen langs het wad, namen de boot naar Schiermonnikoog, 

 

waar we ons met een taxi in het dorp lieten brengen en we naar het strand liepen en terug.

   Wat een breed strand!

 We spotten een levend en een dood zeehondje

Van de laatste deed ik via een contactformulier melding bij de autoriteiten, waarvoor een bedankje terugkwam over de mail. Ze gingen hem ophalen.

We bezochten op advies van een zwager het museum van kunstschilder Henk Helmantel en de Andreaskerk in Westeremden. Wat een heerlijk plekje!  

 En na een tip van mijn oudste broer ook het visserijmuseum in Moddergat. 

 Ook Dokkum was meer dan de moeite waard met zijn prachtige monumentale panden. 

 En natuurlijk kon een bezoek aan de zeehondenopvang in Pieterburen niet uitblijven. We betaalden voor een extraatje: een rondleiding achter de schermen met een medewerker. 

Tussendoor waren er de momentjes van lekker even koffie of gemberthee drinken of ergens een lunch gebruiken. Op het park zelf was ook een restaria, waar we een keer een warme hap en een keer gewoon een frietje hebben gegeten.

's Avonds in de schemering nog even naar de kant van het Lauwersmeer lopen en de avond zien vallen was ook heel mooi! het gesnater van de ganzen vulde de lucht, onvergetelijk mooi!  

 De laatste dag van de vakantie werd opnieuw een baby' tje geboren: ons twaalfde kleinkind, dat de naam Jurre kreeg. 

Hij was best klein bij de geboorte; nog geen vijf pond. Hij moest een paar dagen in de couveuse vanwege natte longetjes, dat was een naar gezicht en ook best een beetje spannend. 

Zo'n klein wurm zo zien ploeteren is niet fijn. Maar gelukkig kwam na drie dagen opeens een positieve wending en vanaf dat moment kon hij de stijgende lijn in. 

Hij is nog klein, hoor. Ik liep van de week de trap af met hem in mijn arm en dan ben je bijna geneigd om te kijken of je hem toch wel bij je hebt in de doek, zo 'n licht vrachtje is het, haha. Als ik dit schrijf kan ik even lachen en voel ik heel even iets van mijn ouder humor opborrelen. Nu groeit Jurre lekker. Hij is bijzonder rustig, ook in zijn manier van drinken. Lieve kleine Jurre, God zij met je!

 Het jutten staat even op een wat lager pitje. 

 Ik merk dat er zomers meer geconsumeerd wordt op de openbare weg dan nu. De hoeveelheid blikjes en pakjes, doosjes en zakjes en wat al niet meer, neemt wat af.  Dus af en toe loop ik ook een rondje gewoon voor mijn plezier zonder telkens te bukken en te rapen. De opbrengst van mijn tweede zak blik was wel een tegenvaller zeg.

Ik had er geen erg in dat er ook ijzeren blikjes tussen zaten. Omdat de ijzerboer dat dus nog moest gaan sorteren kreeg ik voor een zak van 6 kilo (!) maar één euro. Wat een afknapper. De derde zak, waarin alleen -en- echt-alleen- aluminium zat -zeker weten, want ik had alles wat er in ging gecontroleerd met een magneetje- bracht vanwege de gekelderde oud ijzerprijzen ook maar twee euro zeventig op. Als ik weer een volle zak heb wacht ik tot de prijzen weer wat hoger zijn gestegen dan 45 cent voor een kilo! Zeker weten!

Soms kom ik vervuiling in een sloot tegen. Dat geef ik via het meldpunt door aan de gemeente, die het weer doorsluist naar het Waterschap, zodat de medewerkers daarvan de boel opruimen. Je kan tenslotte niet alles alleen ;) 

Maar inmiddels heeft het jutten me wel een idee opgeleverd voor een nieuw kinderboekje. Het is inmiddels klaar en het ligt ter beoordeling bij de uitgever. Met alle jut- avonturen en erin, beleefd door twee kindertjes. Nou ik ben benieuwd of het geschikt geacht wordt om uitgegeven te worden.

Op je wandelingen kom je ook wel eens zomaar iemand tegen. En ik ben er van overtuigd, dat dat 'zomaar' eigenlijk niet past in dit opzicht. Want niets gebeurt zomaar, dat belijden en geloven we van harte.

Op een van mijn rondes hoorde ik opeens stemgeluid achter me. Ik denk, o, daar komen fietsers aan. Ik ga wat aan de kant, kijk om, en zie een oudere meneer. Alleen, met achterop een gevulde jute zak. Het is in de tijd dat er nog wel een nalezing op het land ligt, van uien of aardappeltjes. En ja, ik hoor het goed, hij zit te zingen. Ik blijf staan, kijk hem aan en zeg, terwijl hij voorbij rijdt: "Dag meneer, zit u te zingen op de fiets?"  Hij remt af en stopt meteen. "Hoorde u dat?" vraagt hij met een klein lachje, alsof hij zich betrapt voelt. Ik zeg: "Ja, dat hoorde ik.  En nu ben ik eigenlijk heel benieuwd wat u aan het zingen was…"  Zijn ogen beginnen te glinsteren en met een gelukkige lach op zijn gezicht citeert hij: "Laat Hem besturen, waken,  't is wijsheid wat Hij doet…" 

 Samen maakten we het lied af. Zomaar midden op het polderweggetje.

"De Heere is zó goed", glanst hij. En wat hebben we een mooi gesprek. Zomaar, onverwacht en ongedacht.  Midden op een polderweggetje. Tot beider verrassing. En tot beider vreugde. Kijk, zo kun je in alle pijn toch weer door. Een meter licht op je pad. Hij weet wat nodig en nuttig voor ons is. En dan mogen wij aan Zijn hand gelovig gaan.  Dwars door de pijn heen. Op zulke momenten laat Hij weten dat Hij van je af weet. Dat kun je toch zeker zelf niet organiseren!