Beloofd is beloofd

Een paar weken terug kreeg ik een paar vragen, waar mijn nieuwe blog blijft. Kijk, dat was een goede

re-minder om weer eens te gaan zitten, om te schrijven hoe het nu is hier. Ik zie dat het begin zomer  was dat ik voor het laatst schreef.  Ja, dat is wel lang, in vergelijking met wat ik eerder deed. Ik beloofde dus snel iets te posten. Nou, daar gaan we, want beloofd is beloofd. 

We zijn op vakantie geweest. Het was voor een periode van drie weken dat we afreisden naar Rhenen. Wat was dat fijn, niet zo heel ver rijden. Want mijn bekkenbodem werkt nog steeds tegen. Leidt (lijdt 😭) nog steeds een geheel eigen leven. Alle geweldige hulpverleners ten spijt, doet zij niet wat we graag willen; ontspannen.

Maar eerst naar de zomer. Dat was een goede tijd in Rhenen. We mogen graag een onderkomen huren van Natuurhuisje.nl, en dit was echt weer zo'n kostbaar plekje. Aan het einde van een doodlopende dreef, met de weien met paardjes voor je neus. Het deed een beetje Frans aan, maar dan zonder Fransen en Franse taal.

We hadden voor drie weken geboekt. Het huisje voelde bij binnenkomst meteen als weldadig. Lekker veel ruimte in en om het verblijf, met een gemoedelijke inrichting.

We hebben veel gelopen. 

                 

 Blaauwe Kaamer

                 De Nederrijn

Rhenen, we bezochten de mooie Cunerakerk.

en hebben prachtige routes gelopen in de nabije omgeving.

  
Kwintelooijen

 
De Grebbeberg

We bezochten een paar Kastelen; Amerongen en Doorwerth

 



 








Ook hier in de omgeving wordt lustig gejut

We gingen naar een curiosa markt in Putten. Vonden daar een oud boekje van C.H. Spurgeon

 en een mooi reeën kopje voor aan de schouw thuis.

We keken nog even bij Country & Lifestyle voor gebruikte outdoorlaarzen maar die hadden ze daar niet. (Mijn Bjorn Borg schoenen zijn niet waterdicht, vandaar)

                                         

Echt, ik vind € 379,- echt wel heel veel voor nieuwe. Je doet er wel jaren mee, dat is waar. Maar ik ben er nog niet uit.

Wat een ontdekking, dat lopen. We komen niet verder dan een kilometer of acht, en we steken een beetje de draak met onszelf als "Kreukel en Hinkel"

vanwege onze krakkemikkigheid, maar toch. We hebben heel veel moois gezien! Wij hoeven daarvoor niet naar het buitenland. De Utrechtse Heuvelrug is echt heel mooi, vinden wij. Als het erg warm werd, gingen we 's morgens al lopen en bleven' s middags lekker bij de ventilator binnen met een fles bronwater, een boek, handwerk of zomaar wat praten of een spelletje op de telefoon of Rummikub aan tafel. Het duurde niet zo lang met die hitte als vorig jaar, gelukkig. En de regen die kwam, was ook best een foto waard.

We winkelden in o.a. Veenendaal, en in Wageningen.





en we gingen af en toe lekker een hapje eten...

Bij Moeke


  of bij Het  Zusje in Veenendaal.

En nog meer fijne plekjes. 

We wipten ook nog even over voor een verjaardag van een kleinzoon, dat was vanaf ons
vakantieadres korter rijden dan van ons thuisadres. Dat gaf wel verraste gezichten zeg. 😁

En we hebben ook veel gepraat. Ja, nu ik eenmaal heb geleerd om te delen, blijkt daar telkens iets te zijn om samen over te praten. Zo zie je, als je je kwetsbaar opstelt, is er veel te winnen  en komt er  plaats voor werkelijke verbinding. Dat heb ik dus in feite altijd zelf tegengehouden, zij het onbewust, gewend als ik was om maar liever op mezelf te rekenen.  Ik besef hoe ontzettend gezegend ik ben met een man die de liefde en het geduld heeft om mee te denken en- voor zover dat mogelijk is- mee te voelen. Echt, ik weet dat  veel mannen dat vermogen gewoon niet hebben.  Een Godsgeschenk dus.

4 september kregen we ons elfde kleinkind. Een vierde zoon voor onze oudste dochter en haar man.

Hij kreeg de naam Jeftha. God opent. Wat een troost ligt daarin. Als Hij opent, wie zal dan sluiten!  Dat geldt voor vele terreinen in het leven.

Inmiddels verwachten we eind oktober/ begin november ons twaalfde kleinkind. We breiden uit in menigte!

Verder ben ik aan het nadenken over de manier hoe ik mijn vreemdelingschap hier op aarde beleef. Ik besef, dat ik soms zo moeilijk geniet van dingen omdat ik dan het gevoel heb dat ik mijn vreemdelingschap verloochenen. Dat zit er zo diep in. Ik probeer daar ook met mensen over te praten om zo tot een Bijbels verantwoorde manier van leven te komen. Niet iedereen begrijpt het. Er kan soms zo'n smartelijk heimwee zijn naar mijn ware domicilie Boven en Hem. Die daar Alles en in allen is. Ik hoorde in de vakantie een preek van Ds. F. van Binsbergen, die had het ook over vreemdelingschap in een morgendienst in juli of augustus, in Opheusden, waar we kerkten tijdens onze vakantie. Het was precies wat ik bedoelde.  Ik hoorde ook een lezing van Ds. P. den Ouden over het vreemdelingschap aan de hand van het Apollogeticum van Tertulianus.

Ik heb wat heen en weer gemaild met hem en hij vertelde er ook een boekje over geschreven te hebben. Dat heb ik dus aangeschaft.

Ook van Hugo C. van Woerden kreeg ik wat dingen van de hand van Luther aangereikt. Waardevol allemaal, als je zoekt naar antwoorden. Maar als de Geest het niet in je hart laat zinken blijven het letters en woorden.

Kennen jullie de boeken van dominee T. Doornebal?

Ik kan me zo invoelen in het gemoedsleven van die man... Hij kon zich soms ook zo verscheurd voelen als twee-mens, als pelgrim.  Ik ben bereid om in gesprek te gaan als jullie daar iets over te zeggen hebben. Graag zelfs! Hoe beleven andere christenvrouwen dit? Mail me gerust: heleenb7@gmail.com Wat ik heb geleerd uit een schrijven van een predikant, is het volgende: God knikt ons soms toe op onze levensweg met Zijn goede gaven. Om ons te bemoedigen op reis. Anders zou het te zwaar worden. Kijk, daar kan ik wat mee. Dank U Heere. 

Het bermjutten gaat zo rustig aan door. Soms vind je dagen aan een stuk mooie dingen, zoals deze kaartjes, die - zo lijkt het wel- door iemand zijn achtergelaten. Ik heb inmiddels een heel stapeltje mooie quotes gejut. en; Wat je nodig hebt, is niet altijd gelijk aan wat je fijn vindt!!

 

Ik ben inmiddels in  contact gekomen met een mevrouw uit een naburig dorp, die ook zo nu en dan met een tas op stap gaat. We hebben een keer samen een uurtje gejut en we voelden elkaar fijn aan in allerlei opzichten. Dat is weer heel mooi. 

Ik ben ook begonnen aan een nieuw kinderboekje, dat uiteindelijk als hoofdthema zwerfvuil heeft. De uitgever vond het een actueel thema, dus ik werk er rustig aan door. Of het echt iets wordt, merk ik vanzelf. Nog tijd genoeg voor het volgend najaar is, bij leven en welzijn. 

De beschrijving van mijn levensverhaal nadert ook zijn voltooiing. Nog het corrigeren van de laatste twee jaren en dan kan het gedrukt worden. Dan kan ik het oppakken, er in bladeren en zeggen: zo was het, maar zo hoeft het nu niet meer. Visualisering van iets achter je laten, noemen ze dat.  Ja.  Loslaten en je eigen weg gaan, zoals die past bij jou, is nog een hele kunst.

Inmiddels ben ik weer aan een blok schilderlessen begonnen. Ik werd ook uitgenodigd om mee te zingen in het koor van mijn broer, met een prachtig door hem zelf gemaakt muziekstuk voor rond de Kerst,  'De gedachtenis des rechtvaardigen zal tot zegening zijn. Dit  ter nagedachtenis aan hun dochter, die tien jaar geleden is overleden, liever gezegd: Thuisgehaald. Een half uur rijden in het donker en een half uur terug is voor mij best inspannend samen met de -zeg maar- geladenheid van het stuk, op een onbekend koor, maar ik wilde het wel gaan proberen. Toch kwam er steeds niet van om naar de repetitieavonden te gaan. En uiteindelijk heb ik, om rust in mijn hoofd te krijgen, de knoop doorgehakt en gezegd dat ik het toch niet ga doen. Rust in mijn hoofd is zo belangrijk, zeker ook voor de bekkenbodem. Want die reageert op alle mogelijke druk van lastige dingen van binnenuit of van buitenaf.

Tja, zo ben ik gedwongen om goed voor mezelf te zorgen. Mooi op zich, maar een iets minder grote mond mag die waarschuwer wel opzetten van mij. Het zou zomaar kunnen dat ik inmiddels ben behept met Sensitisatie, dat alles te maken heeft met een overgevoelige reactie van de zenuwen die mijn bekkenboden aansturen. Al met al zijn we er nog niet uit.

Ik ben inmiddels toch maar eens naar de huisarts gegaan met de vraag of er misschien eens klinisch naar gekeken kan worden. En ik heb een verwijsbrief gekregen voor de klein-bekken-kliniek in Edegem, België.  Daar zijn ze gespecialiseerd in klachten van het kleine bekken, zoals de naam al zegt. En omdat die minder ver weg is dan de bekkenbodemkliniek in Enkhuizen, kies ik dus voor Belgie. Slechts 50 minuten! Omdat er diverse disciplines vertegenwoordigd zijn wist ik in eerste instantie niet bij welke specialisatie ik me het beste kon aanmelden. Maar.. hoera; er was ook een mogelijkheid om daar advies in te vragen. Die adviesvraag mail is verzonden, ik wacht nog op antwoord. Ik hoop vurig dat er snel een reactie komt. Want die teisterende pijn van onderen, daar wordt je echt zo gedeprimeerd van.de verwijsbrief van de huisarts heb ik inmiddels in huis. Betrokkene is bekend met bekkenbodemklachten en overprikkeling in het vulvo-anale gebied, schrijft hij zo heel simpel. Toen ik dit aan de chiropractor meldde, dacht hij opeens aan ppudendus neuralgie. Zenuwpijn aan de Pudendus zenuw, die alle onderdelen in het kleine bekken aanstuurt. Wow. Dat was een heldere ingeving! Alles wat daarbij lees op ene forum van Myo cafe herken ik voor 1000%. Zouden we dan nu eindelijk op het spoor van de echte oorzaak komen? Nu nog een reactie uit België.

Een ding weet ik: de Heere heeft Zijn wijze bedoelingen met ons en ook met mij. Als ik me dat in gedachten breng, stop ik weer met steigeren in Zijn leidsels. Want o, ik steiger wat af met die pijn. Heer, wees mijn Gids. Op heel mijn levenspad!