Maar afgelopen dinsdag, was toch wel een complete unieke dag. En die wil ik graag delen. Niet alleen om het zelf nog eens langs te zien komen maar ook om anderen blij te maken en een goed idee aan de hand te doen.
Ik heb al eens eerder geschreven over de cursussen helend schrijven. Met de twee vrouwen uit mijn gemeente, die de tweede ronde daar ook aan mee deden, zijn we een clubje blijven vormen; we noemen ons de drie musketiers. We proberen elke maand een gezamenlijke activiteit te ondernemen. dat kan gewoon een wandeling zijn in de buurt, maar het ook zomaar een creatieve ochtend zijn. Ik heb zelfs een keer een soort helend schrijven ochtend georganiseerd rond het item: Onbeantwoorde vragen.
Nu had een van ons in het Reformatorisch Dagblad een klein berichtje gelezen over een Hartelijk- verbonden- vriendinnenwandeling. Een heel woord, wat zijn lengte in goud waard is. Zij vroeg op onze groepsapp, of dat wat voor ons zou zijn. We kregen er een link bij, die ons op de website van Corrie Kole zette. Corrie woont in Tholen en zij is de oprichter en organisator van deze happening.
(er zijn trouwens ook echtparen dagen en nog veel meer !!!) Corrie ziet dat als een missie, daar ze heel veel gebrokenheid bespeurt onder de mensen, en daar graag iets in zou zien veranderen. En wat kun je dan beter doen dan daar iets voor bedenken? Wat mij betreft: met haar karakter van echt mensen-mens is zij daar zeker in geslaagd! Chapeau, Corrie! 💪
We besloten in te schrijven voor 24 april en zeiden dat we er zin in hadden! Een complete dag voor ons drietjes! Hoe mooi!
Het was de dinsdag na Pasen. Ja, ik had er zin in, maar toen ik de dag dichterbij zag komen, steeg ook het niveau van 'er tegen op zien.' Ik vond me eerst echt een gigantische muts, mijn innerlijke criticus zat binnensmonds te mopperen.
Want ja. Hoe lang zou de wandeling wel niet zijn! En een hele (!!!!) dag van huis, was dat niet veel te lang aan eén stuk? Stel dat het 'gewoon' 15 kilometer zou zijn! Dat zou ik niet halen. Ik had al gezegd dat ik met mijn eigen auto apart zou rijden, dan kon ik halverwege opbreken als dat nodig zou zijn, maar ik bedacht opeens dat je een lange wandeling niet zomaar onderbreekt, want je auto staat op het startpunt. Zulk soort dingen, weet je wel... En hoe zou het weer zijn, waar moest ik me op kleden? Pasen had zomerse temperaturen laten zien en ik kan niet zo goed tegen warmte, mijn lijf wordt dan gewoon gigantisch moe. Tot in mijn merg toe, zeg maar.
De plek van bestemming was De Eendenkooi net buiten Anna Jacobapolder
op ons buur- eiland Sint Philipsland. Die eendenkooi is normaal gesproken niet toegankelijk voor publiek. Alleen het bezoekerscentrum is op gezette tijden open.
Corrie echter had nauwere connecties met de kooiker, nog vanuit een opleiding in de zorg, in een ver verleden. Hoe mooi! Komen ze elkaar hier op het eiland weer tegen en dat leidde tot het plan om een
Hartelijk- verbonden- vriendinnenwandeling te starten met een stilte wandeling IN 😎 de eendenkooi. Wat een voorrecht! Daar kom je zomaar niet in! Wow.....
De ontvangst was hartelijk! En... de kooiker bleek geen kerel, maar een prachtige vrouw te zijn: Annet de Ruyter
Eén van ons herkende in haar meteen de sopraan die zo mooi solo had gezongen bij een uitvoering waar ze zelf ook met haar koor had meegezongen. Hoe frappant! ja, zingen kan ze, Annette! Zingen en natuur, een prachtige combi, aldus de kooiker. Kijk, dat zijn nou echt dingen voor mij! Ze straalde zo mooi in haar eigen omgeving, dat was alleen al schitterend om te zien. We maakten natuurlijk een spontaan fotootje van die twee dames, kijk zelf maar eens of ik overdrijf. Rechts Corrie, links Annette in de boomgaard. Daar word je toch spontaan blij van!
Ik wist meteen al dat ik een blog zou schrijven over deze dag; zoals ik al zei, niet alleen om de dag voor mezelf nog eens te zien langskomen, maar ook om dit mooie door te geven. De link Hartelijk verbonden heb ik inmiddels gedeeld, die van de eendenkooi ook. Graag gedaan dames!
Onder een afdak stonden op een grote tafel koffie en: heerlijke muntthee (!!!! 😀) al klaar. Ook waren er lekkere gebakken koeken, waarvan ik er toch een nam, omdat hij er niet zo heel zoet uitzag en we een intensieve dag voor de boeg hadden. Annet vertelde over hoe ze hier was terecht gekomen, hoe zij en Corrie elkaar kenden, en hoe ze had geboft met deze plek en functie; beheerder en exploitant van deze eendenkooi. Van de dertig gegadigden waren zij de gelukkigen geweest en heel haar wezen straalde verbondenheid uit met deze unieke plek plek in het Zeeuws Landschap. Ze is er nog altijd verwonderd over, dat dit haar ten deel is gevallen. "Wie ben ik, dat ik dit mag doen?" vraagt ze zich nog altijd in alle bescheidenheid af.
Er is ook nog een klein winkeltje. Mooi, daar kan ik vast nog wel wat curiosa kwijt, voor dit mooie doel. Weet ik zeker dat het niet gedumpt wordt. 😕 Wordt het niet verkocht, dan dient het heerlijk ter decoratie. Ik ga het vragen aan Annet!
Een 'huiseend' was ook nieuwsgierig wat er ging gebeuren..
Annet met haar Kooiker hondje Klaartje
Hoe authentiek en idyllisch! ... MIJN sfeertje!
Het 'slot' van het "schiethuus' ( de wc) : gewoon een haakje.
In de kapschuur kregen we een informatieve film te zien over de eendenkooi; de geschiedenis, de ligging in het landschap, de vegetatie Fauna en flora in de omstreken,.... Met muziek, verzorgd door Avis Cantat, met ... de stem van Annet. Wil je zien hoe dit landschap er uit ziet? Zo dus.
Daarna liepen we naar het startpunt met info bord.
Onder: Weelderig fluitenkruid, hier ook wel Zeeuws Kant geheten.
Toen gingen de telefoons uit; de enige die -op fluistertoon- het woord voerde was de kooiker en wij mochten ervaren, horen, voelen, ruiken, beleven....
de eenden uit de 'huisstal' liepen mee..
Paden van madeliefjes... Juist omdat mensen daar lopen, komen er steeds meer. Dat komt doordat we al lopend de zaadjes er uit stappen..
Een paar vrijwilligers waren aan het werk met riet... ze staan niet op de foto, je ziet ze dus niet Maar je hoorde hen ook niet. Alles was stil.
De vangpijpen. De eenden werden vroeger gevangen voor de jacht, tegenwoordig alleen voor wetenschappelijk onderzoek in samenwerking met het Erasmus Medisch Centrum.. Uitdrukkingen zoals daar komt hij om de bocht of: hij gaat de pijp uit komen uit de kooikerij... Leuk om te horen!
Een unieke grassoort; de zwarte zegge (met driekantige stengel!) floreert heerlijk op deze plek. De foto is wat wazig maar ik wil hem toch niet achterhouden. Het beheer van de kooi gaat middels een 15- jarenplan, waaruit jaarlijks een jaarplan wordt getrokken. Dat plan wordt systematisch opgevolgd, waarbij de beheerder keuzes maakt; wel of niet baggeren, waarom wel of niet.. Laten we dit groeien of gaat het dan woekeren... Wat prachtig als je zo letterlijk rentmeester mag zijn op zo'n mooi stukje aarde! Wat was het groen en wat was het stil. Onder: het rommelige nest van een havik hoog in een boom.
Reeën-sporen op de wissel, en ja hoor, opeens hoorden we gestamp en geritsel en.... stoven twee reetjes ons voorbij op de grens van de bomen en de aangrenzende akkers. Zoetige en kruidige geuren.. Hier en daar voelde je verende bodem, en ook hoorden we verschillende vogelgeluiden die je thuis niet hoort; het was een soort 'alleen op de wereld' beleving...
We zuchtten diep en stil verwonderd na zoveel moois. We maakten nog even gebruik van het 'schiethuus' voor we de echte wandeling gingen maken en kregen daarna het wandelboekje van Corrie. Wat moet het heerlijk zijn om dit soort dagen te organiseren en in elkaar te knutselen!!!!
Daar stond natuurlijk de wandelroute in, maar ook een flink aantal gespreksvragen die je al wandelend met elkander kon verhandelen en allerlei wetenswaardigheden die je kon tegenkomen..
Verder fotootjes van wilde eetbare planten die we onderweg konden tegenkomen en wat recepten waarin je ze zou kunnen verwerken. Er was ook voor elk een tas met een flesje water, een dekentje en zelfs wc papier ontbrak niet. Haha!
Nou, daar gingen we dan.
Halverwege de rit zou aan de waterkant een lunchmand worden neergezet, zodat we ons konden tegoed doen, voor we de terugrit zouden aanvangen. Toen we bij dat punt aankwamen stond Corrie al te wachten met mand en koelbox, met een werkelijk heeeeeeeeeel complete lunch met veel verrassingen! En ja; ik kon gewoon heerlijk mijn broodje gezond maken! wat fijn!!!
Er stond wat ze op Urk noemen: 'Een dikke bries...'
Ook een meditatie ontbrak niet, die hebben we samen (voor) gelezen en we hebben hardop gebeden en gedankt voor al dit goede en ook voor Corrie en Annet gebeden. Nou als dit allemaal niet Harts-verbindend is!
De terugrit voerde buitendijks langs de schorren. In de verte zagen we de uitkijktoren en het nieuwe Krammer windmolenpark opdoemen en we kwamen steeds dichterbij. Hier en daar speurden we naar de planten van de foto's maar sommige planten lijken op elkaar. Iemand uit onze omgeving had ooit gedacht zeekraal te plukken en te koken, maar het bleek iets heel anders te zijn, met ernstige ziekte tot gevolg. Daarom waren we een beetje voorzichtig in wat we durfden meenemen.
In de verte zagen we uiteindelijk ook de eendenkooi weer opdoemen. We schatten dat de wandeling bijna 7 kilometer was geweest. Was het bij het water knap winderig geweest en moesten we af en toe lachend achter een kartonnen bordje of een servet aan; nu was het zonnig en ook best warm. We liepen dan ook in de luwte en de zon heeft al kracht op dit moment in het jaar. Maar... we waren er bijna!
Bij terugkomst zaten de dames heerlijk in de boomgaard met koffie, thee, en breiwerk. Ook voor ons was er weer een eet- en drink momentje en er stonden drie stoeltjes klaar aan de waterkant. Daar konden heerlijk uitblazen, maar we waren nog niet klaar; op de tafel onder de bomen lag schildersmateriaal, en we kregen de opdracht om in een paar streken weer te geven wat deze dag het verbindend element was geweest. daarna mochten we een vragenformuliertje invullen voor Corrie, om haar feed-back te geven.Wat ons betreft een tien en een griffel!
Het resultaat bleek veel raakvlakken te hebben. Voor de een Het Kruis, voor de ander een hart en bloemen, voor mij ook bloemen, maar dan met de symbolen van geloof, hoop en liefde.
Klaartje wenste voor ons uitbundig en enthousiast weggeworpen stukjes hout op te willen sporen en zo kwam er aan deze gevarieerde en unieke dag ook weer een eind. Het was eigenlijk om, voor we er erg in hadden. Hadden we hiér nou leeuwen en beren voor gezien? We zijn er niet eén tegen gekomen! Haha!
Thuis leegde ik mijn tas met gevonden bloemen in de koekenpan, maar, zoals ik al had gedacht; ze waren al een eind verlept. Dat wil niet zeggen dat ik er niets mee deed; de gft bak mocht ze hebben. En ik ga gewoon in de polder opnieuw op zoek om ze daadwerkelijk te gebruiken voor thee, een omelet of een quiche. Zuring, smeerwortels, dovenetel, madeliefjes, paardenbloemen, brandnetels, noem maar op. Allemaal bruikbaar in leuke recepten.
Die avond aten we even niet zo gezond. Ik had een zak friet gehaald voor het geval ik om half vijf geen puf meer zou hebben om te gaan koken. Nou, reken maar dat die friet een uitkomst was.
En wat lag ik lekker, 's avonds op de bank, Ik voelde me bijna nog omgeven door het groen. En geslapen dat ik heb! Bijna even veel diepe als lichte slaap, vertelde de smartwatch uitslag op mijn telefoon.
Nou. Zeg nou zelf. Was dit een unieke dag, of een unieke dag!
