De Beste wensen en Ontspullen

Allereerst de aller- allerbeste wensen voor het pas begonnen jaar. De zegen van de Heere , die maakt rijk, en Hij voegt er geen smart bij. Begrijp wel dat dat laatste  niet betekent dat er nooit smart is of verdrietige dingen zullen zijn.  Maar wel, dat  al ons geploeter niet de hoofdreden is van alle dingen in Zijn zegeningen-schaal. Die komen van Hem! En zegeningen zijn er! Eelke dag weer. Ook als je elke dag moet zien te overleven met pijn. Of met een chronisch ziek lijf in de bouw toch nog mee moet tot je 67e... Het houdt ons allemaal klein en afhankelijk van de Grote Milde Gever. En Hij regeert. Ook in 2019. En Hij heeft zoveel weg te schenken..

Niemand van ons is het afgelopen jaar uit ons midden weggevallen. We worden dagelijks van alle nodige dingen voorzien. Dingen die we eigenlijk als vanzelfsprekend zijn gaan aanvaarden, zijn heus werkelijk zegeningen!  Bovenal heeft Hij Zichzelf aan ons weggeschonken om weer met ons in vrede te kunnen leven. Zijn Zoon kwam als een klein kindje naar de aarde om de verbroken verhoudingen door Zijn dood weer  te helen. Om klein van te worden, toch.. 

Ooit hadden we, toen ik nog klein was, een dominee, die was bijna twee meter lang. En die zei dan: Als ik dat besef, dan wordt ik zo klein dat ik in een luciferdoosje pas.. Ik kon me er toen niets bij voorstellen, Nu wel. Och ja. Nu wel. Heus.

Na drie jaar noodgedwongen Oud- en Nieuw zomaar stilletjes saampjes te hebben doorgebracht, zijn op Nieuwjaarsdag alle kinderen en kleinkinderen weer gezamenlijk hier geweest en het huisje stond bol van gezelligheid, kopjes koffie en glazen thee of sap, een Maxicosi en een kinderwagenbak, lawaai, speelgoed, jassen, schoenen, half afgekloven oliebollen, verfrommelde servetten, poedersuiker, op de grond gevallen snoepjes, kleurplaten, en kleurtjes, lachende -en zich- achter de schotten onder het schuine dak en achter ons bed en  in de kledingkasten verstoppende kinderen, die opa en oma's huis, met twee trappen, ongetwijfeld nog steeds heel avontuurlijk vinden. Waar ze allemaal hebben gezeten weet ik niet, maar  steeds kom ik een bewijsje tegen van hun aanwezigheid hier of daar, echt zo'n 'AHA', momentje, 😉 En dan glimlach ik dankbaar bij de gedachte aan het plezier dat nichtjes en neefjes met elkaar hebben gehad en dat alles fijn was. Zelf ons aller- aller nieuwste kleinkindje was erbij en o, wat zijn we allemaal bijna gesmolten toen ons lieve 'zorgenprinsesje' met haar op schoot in de stoel zat. Ze legde vooraf instinctmatig een kussentje op haar knietjes, om de 'biebie' een zacht plekje te verschaffen en keek met grote verwachtingsvolle ogen op toen de baby naar haar werd toegedragen. Ondanks alle zorgen die er zijn om zo'n meiske op te voeden in een gezin met nog twee andere prinsesjes, leverde ze hier het bewijs; wat een liefde zit er in dat kleine hartje. Wat deed ze voorzichtig!!! Waarvoor ze uitbundig werd geprezen.

En elk hebben ze zo duidelijk hun eigen dingetjes. De kleine meid van drie kwam zich afvragen of oma niet aan een -nog nieuw- potlood een puntje kon slijpen, waarop oma met de hand op het hart beloofde de volgende keer in de winkel een puntenslijper te zullen kopen. Waarop ze diep knikkend een ander potlood opzocht. Kleinzoon van bijna 7 kwam vragen wie er nou allemaal nog meer zou komen, die is duidelijk aan het proberen de familieverbanden van weerskanten uit elkaar te houden...  en die van twee kwam steeds met een verleidelijk glimlachje vertellen: Oma, ik wil iets... wat natuurlijk duidde op iets om te smikkelen. De oude Fisherprice garage en allerlei auto's uit de kringloop waren een bron van vermaak voor de jongens, en ook de diverse boekjes vonden aftrek voor grote en kleine lezertjes die even een adempauze zochten. Een kleindochter raakte een twee euro munt kwijt, iedereen snaaide lekker van wat op tafel stond, en toen een kind het zoveelste koekje van de schaal pakte en de oplettende vader vermaande: 'dat was de laatste!' bulderden we van het lachen, toen het bijdehandje zei: 'ja klopt, het schaaltje is nu leeg.'  En opa deelde, voor het weg- gaan, aan allemaal een nieuwjaarsfooitje uit, zoals zijn eigen vader dat vroeger ook deed. Dierbare herinnering voor onze eigen kinderen.


Moe was ik wel, toen de laatste de deur achter zich dicht trok. Maar wel heerlijk moe. Ik ben op de bank gaan liggen en was binnen no-time vertrokken en heb een uur liggen snurken als een os. Manlief warmde daarna lekker een kopje soep op, want echt honger heb je niet na oliebollen, flappen, soesjes, en weet ik al niet wat nog meer. Ik niet tenminste. Hij werkte er gerust nog vier boterhammen bij weg. (Een goede eetlust kan zomaar ook een zegen zijn. 😅)  Maar het was gelukt en wat voelde ik me dankbaar. Weer zo'n ijkpunt, zeiden we tegen elkaar. 



En dan het ont-spullen. 

Tja. Er komt een moment in je leven dat je behoefte krijgt om te ontspullen. Ik weet niet of het te maken heeft met leeftijd, of met gewoon - te--veel- hebben of nog wat anders. maar opeens is het er. En ik had nooit gedacht dat dat moment bij mij ooit zou aanbreken. Ontspullen. Eigenlijk ben ik er al even mee bezig. Toen ik vanwege mij geknakte gezondheid in de Nul- stand belandde, besefte ik dat er veel was dat weg moest of kon. Daar begon het al mee. Alles wat riep 'DOE iets met  me!'ging de deur uit. Puur om rust te creëren in mij hoofd. Alle klein meubeltjes die in de garage op de begane grond en op de zolder stonden te wachten om nog eens 'gepimpt' te worden, door mij of mijn man

vlogen her en der heen. Dingen die weer mee terug gekomen waren van fairs en verkopingen, waaraan we veel fijne herinneringen overhouden.  Daarvan kon ik nog heel wat verkopen. Maar al die andere dingen... als ik die op marktplaats zou moeten zetten... Nee hoor.. Weg ermee. Hoppa.

Heeeeeel veel knutselspullen voor 'als ik ooit nog eens….'  gingen naar een dagbesteding voor anders begaafden die hun werkplek hebben in de Zorgboulevard op het Kellebeke college in Roosendaal, waar ze er verkoopbare dingetjes mee maken voor in hun verkoophoekje. En bij elke lading die verdween was ik niet verdrietig maar voldaan. Apart he. 

Pas las ik op een site dat verzamelen een soort oerinstinct van ons mensen is, Ik geloof zeker dat dat waar is. Vroeger was dat uiteraard allereerst voedsel, en hout voor warmte.  En nu doen we het nog Vaak voor -het -geval -dat…. Wat dat dan ook moge zijn. Zo een ben ik er, in elk geval.

Ik citeer van de site van Netwerkbewustverbruiken waar Barbara Janssens schrijft: 

*Waarom houden we spullen bij?

Wellicht komt het voort uit een oud instinct, we verzamelen, bereiden ons voor op tijden van schaarste. Het geeft een gevoel van veiligheid, ooit gaan we er nog iets mee maken of over schrijven. Het is jammer om ze weg te doen want ze hebben best veel geld gekost of ze bewaren mooie herinneringen. Ik hecht blijkbaar waarde aan spullen. Waarom ik dat doe, is misschien net zo moeilijk te verklaren als waarom we schoonheid toekennen aan de spullen. Dichter Pessoa zei al: "Ze hebben kleur en vorm en ze bestaan, Schoonheid is de naam die ik aan de dingen geef in ruil voor het genot dat ze mij geven". Is dat dan met zogenaamde waarde net niet zo?*  Einde citaat

  

Ach er valt zoveel te ontspullen. Kratten vol zijn er al weg. Auto's vol. Naar de rommelmarkt van de kerk, naar diverse Kringloopwinkels, naar 'toevallige' mensen die iets mooi vonden, noem maar op. En ik wil door. Ook al gestimuleerd door het 100 zakken Opruimproject 2018  van Teunie Luijk Mijn man zegt wel eens: Weet je, met hoeveel werk je je kinderen opzadelt als je er niet meer bent? De jongens houden nog altijd vol, dat ze dan een container in de straat laten zetten waar alles in gaat. De meiden zijn meer van emotionele-waarde-gevoelens. Maar voor het zover is, zal ik er zelf wel een bestemming voor zoeken. Bij leven en welzijn. En ik meen het. Misschien is het ook handig om te beschrijven wat voor wie is. Familiedingen bijvoorbeeld, zet je niet zomaar aan de straatkant voor een hebberige voorbijganger.

 Er is een tijd van stenen verzamelen en van stenen weg te werpen, staat in hoofdstuk 3 van het boek Spreuken. Nu staat het daar in het Spreukenboek van de wijze Salomo wel in omgekeerde volgorde, maar in mij geval was het eerst verzamelen en daarna wordt het wegdoen. We hebben van veel dingen vreugde gehad. Plezier, fijnheid. Hoe je het ook maar noemen wil. Maar op de duur stroomt het zo vol dat je denkt: dit moet anders. Hoe meer ik er over denk, hoe zekerder ik het weet. Het is mijn hele revalidatieproces misschien ook een heel goed ding. Om los te komen. Hoewel ik merk dat dat niet altijd eenvoudig is.

Ontrommelen is ook onthechten, schrijft dezelfde Barbara. En misschien is dat in mijn proces ook hard nodig. Al die dingen die ij in kringlopen tegenkwam en waarvan ik dacht: Oh! Kijk nou! Dat had mijn moeder ook. of oma. Of… nou ja, je kent het wel. Misschien is het juist goed om in het hier en nu te zijn, om juist dat soort dingen door te geven aan de volgende generatie.

 Op Pinterest kwam ik handige dingen tegen die kunnen helpen met ontspullen. Ze stimuleren in elk geval. Onderstaande foto's zijn er voorbeelden van.   

 
'Perbere is het neste', zeggen ze hier. Oftewel: Als je probeert heb je in elk geval gedaan wat je kon. Of zo. 😀