Nina Hanna

Na de drie posts van de afgelopen week  heb ik ook toestemming gekregen om verblijdend nieuws door te geven: Ons tiende kleinkindje is geboren. En het is en blijft een wonder dat er weer een nieuw mensje op de aarde is gekomen, met alles er op en eraan, alles op het juiste plekje. Wat kun je je dan verwonderen. Een klein neusje, klein oogjes, prachtige oortjes, fijne haartjes, garnalenvingertjes, mooie kleine roze voetjes met elk vijf teentjes... Echt, een wondertje. En net zo n mondje als haar mama. O wat prachtig toch. Ook prachtig om te zien hoe die puberzoon van toen zich ontpopt tot een uiterst betrokken, liefdevolle papa. Zelfs de kraamverzorgster prees hem daarom. En mijn schoondochter, de mama... ze heeft zich zo kranig geweerd... eigenlijk zie je helemaal niet dat ze kraamvrouw is. Zo bijzonder. En de kleine Nina doet het zo goed. Ze drinkt, slaapt, is ontzettend zoet, maakt haar luiertjes vol op haar tijd en zet een keel op als haar lekkere warme kleertjes uit gaan. Apart is dat; toen we vroeger zelf ouders waren was je meer trots dan verwonderd. nu ben je bovenal verwonderd.

Verwonderd  over zoveel.  Nee, nog geen foto van mij met Nina, want ik ben verkouden en heb even
- hoe moeilijk  😷!- afstand gehouden. Dus we hopen dat we dat kroelen nog ruimschoots kunnen inhalen. Ze komt wat liefde betreft niets tekort, dat weten we zeker!