Ik weet niet of jullie de
Blog van Teunie Luijk kennen.
Ooit
kwam ik er op terecht omdat ik een plaatje van pompoenen zocht. En ik werd
meteen getroffen door… tja, door wat… Ik voelde me er gewoon thuis. En, leergierig
als ik ben, begon ik haar blog he-le-maal van voren af aan te lezen. Een soort inhaalslag. Ze had al veel meegemaakt en mijn respect rees steeds verder. Wat mooi om te lezen hoe een huisvrouw en moeder ( die heus wel koppie-koppie heeft) zich zo op haar plek weet in
haar (grote) gezin. Met alle sores die dat kan meebrengen.
Ooit moesten ze het
door omstandigheden heel zuinig aan doen. Elk dubbeltje omkeren...
Daarom noemde ze de blog die ze toen
startte: Eenvoudig Leven. En alleen daarin herkende ik al zo veel. Want ook wij
hebben zo'n periode gehad. Door ziekte, arbeidsongeschiktheid van de kostwinner, ach ach… maar wat word je vindingrijk. En dat trof me ook bij
Teunie. Daarom voelde het misschien ook zo herkenbaar. En ik vond het zo mooi
dat zij, ook in haar levensovertuiging, gewoon schreef over het reilen en
zeilen van haar gezin en haar lezeressen deelgenoot maakte van haar
wederwaardigheden en hoe ze met het leven omging. Mennn… hoe vindingrijk wordt
een mens als hij een periode doormaakt dat hij de eindjes letterlijk aan elkaar
moet knopen. ook al zo herkenbaar. Ik ga eerlijk vertellen: Na
een poosje had ik het gevoel dat ik inmiddels wel wist hoe het zat met al die hoeveelheden
was en zo en ben even afgehaakt. Ook omdat ik het eigenlijk de druk had. Maar
toch ben ik later weer gaan lezen. En ze inspireerde me opnieuw. De manier
waarop ze schrijft vind ik fijn en de manier waarop ze haar ding doet eveneens.
Brood bakken, jam maken, de restanten van de groenteman verwerken en noem maar op. Ja werkelijk, ze inspireert me. Niet om in een lofzang op Teunie te eindigen,
maar ik ben dan toch maar mooi op een broodbak-workshop geweest en wat was het
fijn om er te zijn. Het was georganiseerd
als moeder dochter uitje met mijn oudste dochter en het was werkelijk een
schot in de roos.
Het was voor mij een
hele zit naar Alblasserdam -ik belandde ook nog eens in de file-
en tijdens de
workshop moest ik af en toe even wat heen en weer lopen, maar niemand maakte er
een halszaak van; het was allemaal ok.
Met een groep wildvreemde dames ben je zomaar op zo'n
workshop en het was fijn. De ontvangst met koffie en de de zelfgebakken
speculaastaart - mjammie …!!- Het
voorstelrondje waarin je mocht vertellen of je bak ervaring had en zo ja hoe dan…
Nou moet ik zeggen dat ik niet zoveel vertrouwen had in mijn oude Pelgrimmetje,
want het is wel gebeurd dat ik een pizza wilde bakken, en dat de voorkant nog
bijna bevroren was, terwijl de achterkant verbrandde- maar goed… dat telde ik
even niet mee.
Zelf noemde ze de prachtige manier waarop ze haar werkwijze
had uitgewerkt en op de achterkant van een sjoelbak had bevestigd een beetje
zo-zo,
maar ik vond het geweldig vindingrijk. en heel overzichtelijk. Toen kwam de
uitleg aan de keukentafel. Het hele proces van ingrediënten afwegen, tot het
kant en klare brood kwamen voorbij.
Op de tafel prijkten ook een aantal
prachtige broden in allerlei soorten en maten en smaken,
waarvan we ook nog
eens mochten proeven ( met Teunie's zelfgemaakte jam en eigen honing!) en waarvan we zelfs elk wat mee mochten nemen naar huis.
Er was volop gelegenheid tot het stellen van vragen en Teunie gaf rustig antwoord op de meest uiteenlopende
kwesties. Halverwege de ochtend kwam het vrolijke hoofd van haar man Willem nog
even om de hoek van de kamerdeur, om ons een goede ochtend te wensen. Nou, dat
is het geworden hoor.
We kregen na afloop allemaal een paar handige stencils mee
met daarop exact de uitleg van wat ze vanmorgen had verteld en zo kan er
eigenlijk niets meer misgaan als je thuis aan de slag wil. Wie wilde kon in de
shop nog lekker rondstruinen en menige dame ging met allerlei benodigdheden naar
huis, om daar zelf de kunst van het zelf brood bakken te gaan beproeven.
O ja, er lag ook een stapel tijdschriften, in het kader van
het opruimproject van 2018 in huize Luijk. ik heb er ook een paar meegenomen,; daar
kan ik misschien weer wat uit knippen voor de Round Robin boekjes.
Na de workshop had ik nog een high tea gereserveerd bij Bakkerij
Stam in Kinderdijk waar we uiterst vriendelijk werden verwelkomd en we ons echt gewenste gasten voelden.
En samen met je dochter, die je toch wat minder frequent
ziet omdat ze wat verder weg woont- is dat een uitstekend moment om bij te
praten. We hebben gelachen, gehuild, en gesmuld. Meer dan voldaan stapten we
nog voor de avondfile op en wat was ik verzadigd. Ja, veel pijn van het vele zitten,
maar toch voldaan.
De tas met bak spullen heeft twee weken onaangeroerd gestaan,
omdat ik geen broodbakmachine (meer) had voor het kneden van het deeg. En ook
geen beslagkom, want ik ben in feite helemaal geen bakster en heb ooit alle plastich uit mijn huis verbannen. Maar toen ik in
diverse kringlopen mijn slag had geslagen, was daar het grote moment. Ik ging
mijn eerste brood bakken. Netjes volgens Teunie' beschrijving.
Ja, het was spannend. Echt. Maar nu ik vanmorgen mijn eerste
sneden zelfgebakken brood op heb, ben ik
helemaal niet ontevreden.
Nog even wat plaatjes van het proces: de broodbakmachine, gevonden in Kringloop
De Droomfabriek (€ 8,50!) in Halsteren
Na het kneedproces het deeg laten voorrijzen. het was even afwachten was die machine deed. en ik moet eerlijk zeggen: het was een beetje gokken. Volgens mij ging hij na het kneden al een beetje aan de voorrijs beginnen want hij werd lauw. Dus na een half uur heb ik het deeg in een ingevette (plastic!😁) schaal gekieperd en nog even afgedekt laten staan, Echt het was gokwerk. maar dat mag he voor een eerste keer. Daarna ben ik op een glazen plaat het gerezen deeg gaan doorslaan ( de lucht eruit duwen) en gaan opbollen, oftewel in vorm brengen.
Toen volgde de narijs. En ja, het ging gewoon vanzelf....
De oven was inmiddels lekker warm, 200 graden. Denk ik. Want ik 'ken' mijn oven niet zo goed, zeg maar... En met een: 'nou succes daar binnen' schoof ik het blik in de oven. Hoe zou het gaan? Van voren nog deeg en achteraan zwart? Het was gewoon een gok. Ik kan de oven afsluiten met een klep, maar er zit ook een afsluitbaar raampje waar je doorheen kunt lijken. En dat deed ik dus af en toe, natuurlijk
En toen, na 43 minuten, mocht het er uit. Ja hoor, het klonk een beetje hol als ik er op klopte. Dat moest dus goed zijn. Ik zette het hele geval op zo'n ouderwets rooster waar mijn oma vroeger de appeltart op liet afkoelen. ( o, dierbare herinnering!)
Eenmaal uit het blik, wist ik niet was ik zag. Ik had zomaar een brood gebakken. IN mijn gekke oude Pelgrimmetje. Yes! Hij had het keurig gedaan!
Toen heb ik hem in een theedoek gewikkeld en af laten koelen. Toen ik vanmorgen het mes er in zette, zag ik toch nog een aardig gat zitten. Hm. Toch niet helemaal goed doorgeslagen en opgebold, dacht ik. Maar dat mocht de pret niet drukken En toen ik ging proeven wist ik: de volgende keer wat minder zout erin. Maar verder: Heerlijk puur, zonder broodverbeteraars en al die troep. Hmmmm... Perfect!
En,.... er zaten geen muizen in, zoals op het plaatje hieronder. Wat ik overigens super schattig vind..
