Zoeken in deze blog

maandag, augustus 27, 2018

Zomer Vakantie 2018

Soms krijg je in je leven heel speciale ijkpunten aangereikt. Zo was ook de zomervakantie dit jaar een overduidelijk ijkpunt. Waarbij we regelmatig tegen elkaar hebben gezegd: Oh, weet je nog... vorig jaar.... Ik vond het leuk om de vakantie nog eens door te lopen, bij thuiskomst. En dus: daar gaat ie!

We zijn opnieuw naar Drenthe gegaan. Opnieuw naar Nijensleek. Opnieuw in het huisje aan de Dwarsweg, ver buiten het dorp, op 'Het Kleine Landgoed', grenzend aan het grote landgoed, Heerlijkheid De Eese.
Opnieuw hetzelfde plekje, een natuurhuisje in Nijensleek
 
omdat mijn man er sterk behoefte aan had om de moeilijke vakantie van vorig jaar een keer 'over te doen'.  En ik begrijp dat goed. Want wat moet het vorig jaar moeilijk en spannend voor hem geweest zijn, om op pad te gaan met een vrouw die totaal niet goed in haar vel zit,  geplaagd wordt door angsten, daardoor lichamelijk en mentaal supersnel overbelast is, en om de haverklap een paniekaanval heeft. Terwijl je zelf zo hard aan vakantie toe was. En hoewel de vakantie vorig jaar wel heel nuttig was, 💕waren het vooral geen vrolijke drie weken, met de ontspannen sfeer die je op vakantie zo graag wenst.

Dit jaar voelen we ons extra gezegend. Omdat het zo ontzettend veel beter ging. (Hoewel ik nog kwetsbaar ben, dat heb ik ook ervaren.) Ook mijn man, die twee weken voor de vakantie een bedrijfsongeval was overkomen, was weer zover opgeknapt dat hij geen hinder meer had..

Ons eerste rondje in het bos, vorig jaar, was een bijna stikken- ervaring in een paniekaanval, die ik ook nog eens niet meteen durfde delen. Ik worstelde toen nog alles in stilte uit, in het kielzog van mijn man, die ik voorop liet lopen.

Het eerste rondje dit jaar was zo heel anders. Niet met een zware camera om mijn nek, niet ingespannen turen of je wild ziet, maar gewoon ontspannen lopen, voelen, ervaren, ruiken. Niet de beklemming van de bomen, de aanvallen van de steekvliegen, het idee dat je zou kunnen verdwalen op onbekend terrein... niks van dat alles. Gewoon rustig het vertrouwde hekje door, dat ons terrein scheidt van het bos. En gewoon in alle kalmte om je heen kijken. Laat komen wat komt. En zie je geen wild, so what? Nee, het hoeft ook niet allemaal op de foto. Je bent in de eerste plaats op vakantie voor jouw / jullie ontspanning  Niet voor anderen.

En dan zeg je: Ohhh...weet je nog, vorig jaar.... En je schudt je hoofd. En je bent stil dankbaar. Dat het zoveel beter mag gaan. En ja, daar wordt hard voor geknokt, ik weet het, maar als Gods bemoeienis er niet was geweest, en als therapie, oefenen en allerhande medicatie niet gezegend werden, bereikte je toch als klein zwak mens echt niks? Dus. Daarom. Stil dankbaar. En ook die dankbaarheid is in alle gebrek, dat besef ik goed. Zodat je zelfs over de gebreken in je dankbaarheid verzoening moet (en mag!) zoeken.

In tegenstelling tot vorig jaar was het weer nu compleet anders. Vorig jaar was je blij als de zon even tussen de bomen doorkwam. Dan zette mijn man snel een stoel neer en kroop in de heerlijke zonnestralenwarmte.

Dit jaar daarentegen wisten we van de hitte soms niet waar we kruipen moesten. Buiten 37 graden, binnen 31. Maar goed, iedereen had het heet, dus niet mopperen. Zelfs de natuur kwijt schrikwekkend onder de warmte en de droogte. Dat zagen we al snel toen we op pad waren.

Om alvast in vakantiesfeer te komen, brachten we de eerste nacht door in Hotel Hoog Holten, op de Holterberg. En daar zagen we, nog beter dan op ons eiland Tholen, hoe de hitte en de droogte hun tol al hadden geëist.

Het is toch wat, zeiden we regelmatig tegen elkaar. Hoe moet het er van de herfst wel niet uitzien...
Ook in de bossen rond Holten was goed te zien dat de natuur smachtte naar water. Varens lagen verdord, bomen die hun blad laten vallen, en eiken die onvolgroeide eikeltjes loslaten. Om zelf als boom te kunnen overleven. Dat heeft ook gevolgen voor het voedsel voor het wild, deze winter, besef je.

 


Vee in de weien wordt al bijgevoederd met hooi uit de voorraad die eigenlijk voor de winter bestemd is. Slootjes en greppels zijn drooggevallen vanwege het lage grondwaterpeil, we waren er echt een beetje stil van.

Hotel Hoog Holten is een prachtig oud gebouw met een rieten dak,we waren er de afgelopen winter een keer om te lunchen en hebben toen al geboekt voor een onderbreking van de trip naar Drenthe.
Wat een prachtig oud gebouw.
 
 

Het diner was overheerlijk. Opeens verschenen er twee agenten op het terras. Ik ben dan zo, dat ik meteen denk dat ze iemand zoeken of zo. Maar ze kwamen gewoon lekker eten. Ook agenten hebben wel eens honger.
Kun je nagaan, hoe meer ontspannen ik was dan vorig jaar: er borrelden pretkriebeltjes diep in me omhoog. Ik zette een fotootje van de wagen op de gezinsapp en vroeg:  "Wat zouden ze doen als je bij het ontwaren van die twee agenten, zou roepen: 'O jongens, JUTE!!' .. en dan overhaast van je tafel opstaan en wegrennen.. zouden ze achter je aankomen?" ' Probeer het,' zeiden ze thuis. Haha. We hebben het maar niet gedaan. Maar het tekent wel dat mijn gevoel voor humor gelukkig weer terugkomt.
Een lekker lauwwarm badje voor het slapen gaan wiste alle hitte en stoffigheid van ons lijf.  Toen we net in onze eerste slaap waren, schrokken we ons wezenloos van het brandalarm, dat afging.  Het personeel reageerde heel alert, maar gelukkig was er niets aan de hand, waarschijnlijk was er gerookt (👿!) bij een brandmelder of was stoom die uit de badkamer kwam, ergens de oorzaak van het loze alarm.

Fris en fruitig verschenen we aan het uitgebreide ontbijtbuffet. Wat een weelde! Als je wil kun je je voor de rest van de dag vol eten. Beneden in de tuin werd de boel gereed gemaakt voor een huwelijkssluiting, hadden we vanuit ons hotelkamer raam al gezien. Dat behoort ook tot de mogelijkheden in dit hotel.


Voldaan door het heerlijke ontbijt gingen we op pad richting Drenthe. Opnieuw zagen we veel dorheid maar we besloten om dit maar als gegeven te aanvaarden en ons er niet door te laten deprimeren, maar het in gebed bij God neer te leggen. We citeerden de Heidelbergse Catechismus zondag 10, waarin we lezen dat regen en droogte, vruchtbare en onvruchtbare jaren ons door Gods Vaderlijke Hand toekomen. Hij wil ons onderwijzen, ook ( juist?) in de  moeilijkheden.

We waren zo ruim op tijd in Drenthe, dat we nog even lunchten in Havelte, bij De Rand van Havelte..  Als het aan mij lag, hadden we de lunch overgeslagen, maar dat kreeg ik er bij manlief niet door. Ik probeerde een bescheiden nieuwigheidje: een Rode- Bietenwrap, gevuld met roomkaas en veldsla; lekker gezond en fris bij de warmte. Mijn man kiest graag voor de veilige weg: Een uitsmijter of een twaalf-uurtje. Ik snap nooit waar hij het allemaal laat. Zijn spijsvertering loopt minstens drie maal zo snel als de mijne, hebben we opnieuw tegen elkaar gezegd. 😂

Omdat we eigenlijk veel te vroeg in Nijensleek waren, zijn we eerst om boodschappen gegaan in Vledder, daarna hebben we de auto op een klein schaduwplekje op de Braamweg geparkeerd en zijn we onze eerste boswandeling gaan maken, voordat we om de sleutel gingen. Achteraf was het huisje al gereed, we hadden best mogen bellen of we er al in konden, zei Brechtje, de beheerster/ eigenaresse. Ach ja, het was zo ook goed.We hadden duidelijk minder spullen bij ons dan vorig jaar 


Dat scheelde aardig wat loopjes met het transportkarretje,- je kan niet met de auto bij het huisje komen-  en we waren snel uitgeladen, uitgepakt en op orde. En toen was er koffie. En we verwonderden ons, opnieuw, over zoveel goedheid van Boven en over hoe het nu mocht gaan. We somden op wat we vorig jaar al met al hadden ondernomen en dat was vrij weinig. De kans dat we dit jaar meer van de omgeving konden zien en dingen bezoeken, was duidelijk meermalen groter. Drie weken! Wat een vooruitzicht. 

's Avonds spotten we de eerste reebok al in de wei tegenover ons huisje.
We hoorden een kikker keihard kwaken, het bleek een klein fel -groen exemplaartje te zijn, dat snel verdween tussen de vlonder planken.
En de zon ging onder met prachtige kleuren, tot ze ons achterliet met de maan die door de bomen scheen. Wat waren we stil dankbaar.
 

Elke dag zomaar kunnen invullen of je wat gaat doen, en zo ja, wat...  Wat een luxe, wat ene weldaad, zeker voor mijn man, die nog volop in het arbeidsproces zit.

We hebben ondanks de hoge temperaturen heel wat gewandeld. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
We bekeken een paar musea, zoals Zeemuseum Miramar een zeemuseum midden in Drenthe. We vonden het een wat apart idee, een zeemuseum in een provincie waar in de verste verten geen zee te bekennen is. Maar het was beslist de moeite waard! 

Het toonde de indrukwekkende verzameling van vondsten die de ondernemende Mw. ( O nee, 'Juffrouw'!) Jeanne Warners bijeenbracht tijdens haar reizen door meer dan 85 landen ter wereld. Wat een eigengereide dame. Ze inspireerde mij om te zijn wie je bent, dat ook nog eens! 









Ook leuk voor kinderen!
 We smulden daarna van een overheerlijke appelpannenkoek in Hotel Frederiksoord,

iets waar de vorig jaar ook niet aan toekwamen vanwege mijn beperkingen. Mijn man werkte er zelfs twee weg. 😵 Toen de ober zag dat zijn bord opnieuw leeg was, lachte hij: "Nog eén, meneer?" Wat een heerlijk ontspannen sfeertje. Kijk, dat zijn leuke dingen!

We reden nog even naar Vledder om een opblaaszwembadje en een voetpompje te kopen. We hadden wel zwemkleding meegenomen; we dachten dit jaar echt een keer naar Bosbad Vledder te gaan, maar oei.. daar krioelde het van de gillende jeugd. Op zich prima hoor, maar.. om nou in een lawaaierig zwembad tussen de spartelende kinderen verkoeling te gaan zoeken, kijk, dan merk je toch dat je na een uitstapje en een hapje eten daar geen lust toe hebt. En dus stopten we onze onderdanen heerlijk in koel water onder de bomen. Kostelijk!

 Zo brachten we onze dagen door in alle rust; 's morgens al buiten ontbijten,
een wandeling, een boodschapje, een eindje toeren in de omgeving, (heerlijk, met airco in de auto!) Naar een kringloopwinkel hier en daar, (nee, geen auto vol mee terug, maar dat er weer 'plek' voor is in mijn hoofd, en ik er weer aardigheid aan beleef, was winst!)
We keken ook in het Vlechtmuseum in Noordwolde.

 Zo'n oude couveuse stond vroeger nog op de zolder van het ziekenhuis, waar ik werkte, en op kamers zat!!


 Ook leuk voor kinderen!!
Dagbesteding Biezonder in Noordwolde was ook heel leuk. Omdat het zo loeiheet was zouden ze vroeger sluiten. Geef ze eens ongelijk. Een menselijke beslissing, die weldadig aandoet.

We bezochten onze oudste kleinzoon in Rouveen.

We waren ook weer een dagje op Urk 
 
 
 
 
 
 Lunchten lekker bij De Kaap
waarna we tegenover het kerkje aan de Zee bij de lieve wijze Alie op een bekkien gingen, en nog een prachtig emaille bussenset op de kop tikten, dat ze verkocht ten bate van het Shaare Zeedek ziekenhuis in Jeruzalem..

En ja hoor, op mijn verzoek van vorig jaar stonden nu ook mijn boekjes in de schappen bij Boekhandel Koster

 En zo had de vakantie op een prettige manier een heel andere invulling dan vorig jaar. Alles op het gemakje, maar heel afwisselend.  Soms moesten we vanwege de warmte naar binnen, maar ook daar was het heet.
En dus maar weer met de pootjes in het water, met een boek. Jaja, we zijn zo al echt een opaatje en een omaatje ..

Toch merk je na een tijd dat je ook gaat wennen aan hitte. En zo had mijn man bedacht dat het Festival der Zoete Verleiding vast wel leuk en fleurig zou zijn om te bezoeken. ( Hij vindt het leuk dat ik zo van kleurtjes geniet, wat een schat he..) Zo gezegd, zo gedaan. We reden naar Sleen en ploeterden door het hete, dorre gras naar de ingang. Respect voor de standhouders! Sommige stonden echt in de felle zon met hun kraampje. Maar ze hadden er iets prachtigs van gemaakt! Het was leuk. Echt waar. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ik kocht er zo'n thee- mannetje, dat je met losse thee over de rand van je glas kan hangen. En een mooie ketting van keramiek kralen. Zomaar voor mezelf. Een een bak hete thee, die we in de schaduw van een heg hebben opgedronken. En ik nam een folder mee, Van stichting Opkikker , die me prikkelde.
 Daar kon ik misschien wat mee doen, zo rond mijn verjaardag..  En ik besefte HOE HEERLIJK als je niet bij voorbaat al 'nee' moet zeggen omdat je vanwege je beperkte vermogen niet eens aan zoiets moet DENKEN! Inmiddels is er werkelijk een koffiemorgen gepland voor 7 vriendinnen, waarbij drie van ons gezamenlijk onze verjaardag vieren met elkaar.. voor het goede doel!

Oeps, bij terugkomst was het wel erg heet geworden in de auto !
Na de Fair aten we een hapje in De Deel, waarbij je zelf je menu kon samenstellen uit kleine gerechtjes. Ook weer zo iets leuks! 

Er was nog een boekenmarkt in Sleen, maar ik had genoeg gezien. Geen boeken meer, besloten we. We hadden boeken genoeg meegenomen, en ik had genoeg prikkels gehad. Ik voelde het in mijn lijf. En dan moet je je grens trekken. Wat stilletjes, vanwege de moeheid, zag ik het landschap aan me voorbijtrekken. Af en toe geeuwen, en wat blazen... Eenmaal weer thuis een poosje op de bank, ik zakte werkelijk even in slaap... en toen was het weer weg. Op zulke momenten merk je nog dat je nog kwetsbaar bent. Maar toch; Wat een verschil met vorig jaar... dan kreeg ik paniekaanval na teveel prikkels.

 Er was nog meer leuks, de dagen erna.. De Siepelmarkt, met vlooienmarkt en braderie, 
natuurlijk een bezoekje aan de St. Pancratiuskerk, waar je werk van de kunstkring kunt beoordelen.
Deze twee sprongen er deze dag voor mij wel uit, vanwege de fleurige levendigheid, hoewel anderen ook van behoorlijk niveau waren. Laat nou net dit werk van de dame zijn, die op dat moment als gastvrouw aanwezig was, en aan wie ik mijn keus vertelde. Ze bloosde er blij van.  Haar dag was goed. Het was haar bedoeling zei ze, om mensen blij te maken met/door haar werk. Nou, dat was zeker gelukt! We kletsten nog even wat over schilderen. Wat leuk.

We bezochten op een dag De Paardenmarkt in Norg, die weer nieuw leven was ingeblazen en waar ik  intens genoot van dieren, geuren, en bedrijvigheid en waar ik ook nog een lesje leerde in afscheid nemen. Een paardje, dat onder onze ogen werd verhandeld, lag zijn vorige eigenaresse, een meisje van hooguit 13, kennelijk na aan het hart. Ze stond hem stilletjes, met ogen vol tranen en en smartelijk snoetje, nog een laatste knuffel te geven.  Kriebelde nog wat op zijn neus, gaf er nog een kus op en liep toen resoluut weg. Dapper kind. Ik zal uit piëteit de foto die ik stilletjes van haar maakte, niet plaatsen, maar ik had respect voor de vastbeslotenheid van dat meisje.

Trouwens, ooit Albino paarden gezien? Ik niet. Ik vond de ogen eigenlijk een beetje eng. Er liep een donker 😶 veulentje bij, dat stond niet eens vastgebonden. Was ook niet nodig. Het volgde de moeder spontaan en met groot enthousiasme toen ze in de paardentrailer werd gebracht.
 
We liepen nog even over de vlooienmarkt die daar ook was,  en ...wie had gedacht dat gebeden niet verhoord werden: Opeens was daar de regen!!!! Standhouders moesten snel hun waren afdekken.
 

We reden Norg uit en landden aan bij restaurant Norgerhout .  
 

We werden daar vriendelijk bediend door een al wat ouder eigenaar, die zoveel liefde voor zijn bedrijf aan de dag legde.. Twee maal een overname, vanwege de leeftijd,w as op een mislukking uitgelopen en nu stonden hij en zijn vrouw zelf weer in de zaak. En hoewel hij graag een goede overname geregeld zag, het was lastig, zo legde hij uit. Ik maakte een fotootje van de kaarsen, die het hadden begeven in de warmte.
En van een lastige vlieg, die ik ook een hapje gaf, zodat hij ook wat te eten had. Daar hadden we geen last meer van. Tip van de dag! 😁
 Er hing trouwens ook weer kunst, wat een mooi schilderij! 

Manlief waste de auto even, in Noordwolde; even het zand en stof er af... ik bleef er lekker in zitten, hoe leuk!! 😀
En we landden aan bij plukkerij 'Weldaad", waar we een potje superdelekkere jam kochten. Zwarte en rode bessen. We maakten natuurlijk weer een praatje. Ook deze mensen gingen vanwege de leeftijd stoppen met hun bedrijf. De fruitbomen zouden worden verkocht om een tweede leven te beginnen op een andere plukkerij. De boel zou dus niet verwoest en gerooid worden. Gelukkig.  Daar houd ik van.
 
Er was de volgende dag nog ergens een braderie, had mijn man gezien.. Maar hoe gaat dat in die dorpjes in zo'n zelfde streek: Dezelfde standhouders. Met dezelfde dingen. We hadden het kunnen weten. Maar..Zo regen de vakantiedagen zich aaneen. Maar we dachten nog niet aan vertrekken, elke dag genoten we. Ik verzamelde weer eens wat spul, takjes en bast, om thuis wat mee te knutselen met vriendinnen. 
  
 En ik vond een kei grote veer van een roofvogel. Even naast mijn blote  maatje 39 gelegd om te showen hoe groot!!
Het Sterrenbos, onderdeel van De maatschappij van Weldadigheid in Frederiksoord is ook een leuke wandelgelegenheid. Ook de bosvarkentjes die daar op proef op een afgebakend stukje mogen wroeten, konden rekenen op onze belangstelling.
 
 Wat een wilskracht!! Een rijsje uit de afgehouwen tronk...
We zochten het kerkje op in Vledderveen, waar we de kerkdienst wilden bijwonen..  Wat klein! En hoe besloten, zo met elkaar, mensen uit alle streken van Nederland die zich daar onder de prediking zetten... Heel fijn! 
 En 's avonds was het mooi Luchtballonnenweer.

Echt leuk! Maar weet je hoe duur! Mijn man had eens gekeken wat je betaalt voor een romantisch tochtje met twee man, nou, vergeet het maar... We hebben het maar gehouden bij toekijken ..

We waren vanuit de verte getuige van een natuurbrand bij het plekje Wateren,
We winkelden in Beilen, waar een lekkere bui aan kwam. ( zo mooi!)   
We aten heuse kangoeroe biefstuk in 'De Huiskamer' in Ansen,
En Pana Cotta, we hadden even geen idee wat dat nou weer was....
En we wandelden over het Holtingerveld, waar gelukkig nog wel paarse hei te bewonderen was!
En natuurlijk hunebedden!

En we waren net voor de bui thuis.
En we filmden de buien, die de natuur af en toe heerlijk opfristen.  
De reeën wisten van vreugde niet welke bokkensprongen ze moesten maken. 
Na nog een afscheidiner in Hotel Frederiksoord, was het dan toch echt uit met de pret.

We reden 'binnendoor' terug naar Zeeland, met als onderbreking een lunch in De Biltse Hoek, waar we nog een stukje wandelden voor de nodige beweging voor de bekkenbodem.
 
 Laag water (!) in De Lek...
En schitterende Hollandse luchten weer, met die prachtige wolkenpartijen! 

En dan.. ben je opeens weer thuis. Waar je alles weer aantreft zoals je het had achtergelaten. En ook dat is niet vanzelfsprekend. En waar het ook weer prachtig wandelen is aan de waterkant. 💖
















Blogarchief