Wat is er gebeurd.

Wat is er gebeurd.  

Ja dat vraag je je soms af, als het er van binnen opeens zo anders uitziet dan de voorgaande weken... Wat is er gebeurd dat ik de draad opeens kwijt ben. Het is heel akelig om mee te maken. En lezers die eenzelfde traject doorlopen, weten precies wat ik bedoel.  Ik kom even terug op het groene foto album met de fotootjes uit mijn kinderjaren. Ik herkende mezelf helemaal niet. Ik voelde niet: Yes, dat ben ik. Eerder een 'bah' gevoel.  En ik stel me de vraag: Waarom in vredesnaam dat gevoel  😕bij het zien van het meisje dat ik was? Zo iets van 'Stom kind.' Heb ik niet geleerd om van dat kind te houden? Is dat de diepste bottleneck? 

Dat te constateren bracht me in de war. En in de war zijn, is een heel oude en eenzaam makende emotie voor mij. Toen we zondag een rondje gingen lopen, - blijft een voordelige en gezonde pijnstiller- hadden we het er al over. En mijn man, de wijze laatbloeier- zei, dat ik helemaal niet zo 'n  nee-gevoel hoef te hebben bij die foto's.  Dat ik er gewoon ook anders naar kan kijken. Het viel hem juist op, dat mijn gezichtsuitdrukkingen heel helder vertellen wanneer ik me prettig voelde en wanneer niet! Hij nam me 'mee' de foto's langs.  Kijk hier. 

 Als je als 2 jarige (hsp'er) uit je kostelijke middagdutje wordt gehaald voor een fotosessie.. ach, is het dan een wonder dat je een gezicht hebt als een onweersbui? 👿 En als die fotograaf je dan ook op de foto zet als je op de pot zit.. 😱 Reken maar uit. 

Ook de foto's in zinderende zomerhitte geven een hopeloze uitdrukking te zien. Want poeh, wat haatte ik (en nog steeds) Verzengende-Zomer-Hitte...

Wanneer keek ik blij? Ahaaaaa 😁 Iets anders doen dan anders. Weg uit de sleur.. Een tent bouwen in het achtertuintje met het beddengoed dat hing te luchten.

 En als diertjes in de buurt waren.🙊😺🐇🐔🐩

En als ik kon spelen met dingen die bij mij pasten! Knoeien met zand.  Lekker in de teil als het heet was. Nou ja, om de beurt dan, met mijn broer, En de pop baden in de teil. En kijk, ja, mijn voeten herken ik heel goed.. Wat leuk. Nou ja, ik vond eigenlijk dat ik ene beetje rare voeten had, dat kwam door die klompvoeten. maar goed. daar heb ik nu geen last meer van.  En ik zie ook mijn dikke buik, waar ik altijd een hekel aan heb gehad. En nog heb, ja ja..

 

Naar mijn grappige oom gaan die en klein jongetje had.

 

en mijn 'chocoladepopje Lenz' baden in een teiltje. Ik had ene witte pop, die rietje heette, net zoals mijn moeder, maar ook een neger-popje, Lenz. Lenz, dat was het merk, had ik gelezen op het labeltje, toen ik het kreeg. (ja ik kon al vroeg lezen) en dat werd dus haar naam, hoe mijn moeder ook probeerde uit te leggen dat dat geen naam was voor een pop... 

 Heel helder, stelde mijn man. Als kind wist jij kostelijk goed wat je fijn vond, wat je wilde, wat bij jou paste. Dat er mensen in je onmiddellijke omgeving waren, die daar geen oog voor hebben gehad, en de reden daarvan is wat complex,  en je in een bepaald harnas hebben gedrukt, wat jij hebt toegelaten, omdat harmonie met je omgeving, zo belangrijk voor je was -zo nodig ten koste van jezelf- .... daar kun jij niets aan doen.😶

Ach! Dat ik, die toch best goed kan nadenken over mezelf, dat nou niet zelf had bedacht! 

Ik besloot: Helena;  Kijk er naar. Stop; het album niet weg. Doe hier iets mee. En bovenal: Hou van dat kind.  Spreek het met sympathie toe. Met liefde, met begrip. "Joh, wat had je het warm he. Wat een akelig gevoel is dat hè, voor je". Of: "Sjonge, hebben ze je nou zomaar uit je bedje gesleurd voor een paar foto's. ik snap dat je daar kei-sjacho van wordt.. Helemaal oke hoor." Zo iets.  En met bewondering omdat ze zo goed weet wat ze wel of niet fijn vindt. Maar dat zich destijds in de situatie van toen zich haar eigenheid heeft laten onderdrukken.  "Hé, ik zie dat je blij wordt van beestjes in je buurt. Geen wonder, bij kinderen voor kinderen zongen ze dat ook: met een beestje in je buurt voel je je beter."  💖

En nu je dit hebt ontdekt, troost dat kind binnen in je en vertel haar dat ze best nog steeds heel goed  weet wat ze fijn vindt en wat wezenlijk bij haar past en dat ze zich door niemand hoeft te laten onderdrukken en zich voor niemand hoeft aan te passen.  Dat dit leven háar leven is. (Voor een ander misschien heel normaal, geen gedachte waard.. maar; zo! dat is nieuw!!!) Waarin zij belangrijk genoeg is om gehoord en gezien te worden. Vooral door zichzelf. Zonder gène of verlegenheid. Maar ook zonder stoerheid. Allemaal niet meer nodig. En dan maar eens zien, of je de draad weer terug vindt. Ik denk zomaar van wel. 

Wat een paar foto's al niet teweeg kunnen brengen. Nooit gedacht. 

Overigens/bovendien: en dat is echt niet onbelangrijk.... Wel bijzonder eigenlijk, dat het album zo lang onvindbaar was, en het nu, aansluitend op een 'goede' periode, juist nu, nu ik in het genieten van kleurtjes, op de trampoline gaan, zomaar even huppelen, en meer van dat soort dingen- meer ruimte vrij kon maken voor de hernieuwde bewustwording van het kind in mij, opeens opduikt. Stel dat ik het in handen had gekregen tijdens een aantal nare of sombere  weken. Wat zou er dan gebeurd zijn.

(Een soort van 'om-denken'.) Ik vond de onderstaande afbeelding eigenlijk ook wel passen bij dit gevalletje. 

Zo zie ik maar weer dat ook die kleine dingen in het leven niet per ongeluk plaatsvinden, maar in wijsheid  bestuurd worden. Niets gebeurt zonder bedoeling. Snap ik dan alles? Nee. Bij lange na niet. Maar ik oefen zo vertrouwen.  Juist in die ogenschijnlijk kleine dingen kan ik me daarover echt verbazen en verwonderen. Dan worden ze opeens groot en waardevol. Dat is, ook in een periode van
' ff niet zo lekker' weer reden tot dankbaarheid en zo. 

Niet alleen omdenken. Maar ook hernieuwd vertrouwen.  Hij heeft het in  handen. Goede handen.

En wat betreft het item ' dit is 'mijn' leven, heb ik wat handvatten genoteerd voor wanneer ik iets wil ondernemen, van weke aard dan ook:

Bedenk:
jij hebt de regie
Niemand heeft iets over jou te zeggen
Blijf bij jezelf
Laat je niet uit jezelf sleuren.
Let op je lichaamshouding en ademhaling
Voel je energie van anderen, bedenk dan dat dat niet Jouw energie is.
Gun ieder zijn eigen sores
Jij kunt niet alles van andere mensen dragen. Laat staan oplossen.
Laat alles meteen weer achter je
Wees in het Hier en Nu.