Zoeken in deze blog

woensdag, april 25, 2018

Een transformatieproces


Misschien heb ik het wel hard nodig om tegendraads te zijn. Om het gevoel te hebben mezelf te zijn. Niet de platgetreden paadjes te bewandelen. Maar de dingen net anders te doen.  Ik houd gewoon van apart. Een beetje excentriek. Niet perse om op te willen vallen. Maar wel om niet net eender te zijn als de grijze massa. Om echt MEZELF te zijn. Dat heb ik altijd gewild en waarom zou dat niet goed zijn. Mijn interieur en huis wijkt echt af van de massa. Geen Action en Xenos, geen trends voor mij. Maar anders dan gemiddeld. In en om het huis. 
















Mijn interieur, mijn tuintje..  En nee, niet elke veertien dagen je ramen zemen en dagelijks je straatje vegen.
Hergebruik.
Oude rommel en spullen en boeren- brocante en het liefst niet nieuw!
En…  ik loop 's winters graag op blote voeten. Nou en?
En…  ik haat gewone 'blonde' panty's.
Ik houd van 'Finse' kleding.  
En…  ik durf gewoon te huilen in de kerk of waar dan ook.  
Zulke dingen. Noem het gerust Puur.

Heb ik me te lang gevoegd naar de 'wensen van andere mensen?' Om me aanvaard te willen voelen? Ben ik mezelf daarin kwijtgeraakt? Bang zijn dat iets GEK gevonden wordt? En ik geen 'veiligheid' meer ervaar? Een  nare erfenis van vroeger?

Ik ontdekte het vanmorgen, toen ik me herinnerde dat mijn man, terwijl hij iets aan me zat te vertellen, tussen neus en lippen zei: " je moet trouwens weer naar de kapper.. " Eigenlijk steigert er dan er iets van binnen. Niet alleen het gevoel van 'o, dan zit ik nu zeker voor gek..' maar ook:  Wie bepaalt nu eigenlijk, wanneer ik naar de kapper moet? De doorsnee smaak? Nee, IK bepaal dat. En ik ga naar de kapper als IK het zat ben dat het wild zit.

Trouwens, dat mijn haar nu een beetje wild zit, vind ik prima. Een beetje excentriek.  Eigenlijk zou ik er een zacht- fleurige sjaal in moeten knopen.  Ik ga het uitproberen. Misschien hoort het wel helemaal bij mijn identiteit om anders te zijn.

Misschien vind ik zo mezelf weer terug. Gewoon. Net een beetje anders dan de rest. Laat mij maar schuiven.

ergens lees ik het volgende:

Je kijkt naar buiten en denkt terug aan toen, de tijd voor je transformatie. Sjonge, wat erg dat je zo in compromis was met je eigen leven, jouw leven! Het was grijs en zwart. Je liet je leiden door sociale verplichtingen en verwachtingen van anderen. Je had helemaal niet door hoe slecht je luisterde naar jezelf. Je had niet eens door dat je niet jouw eigen leven leidde, maar dat je het leven leidde dat de maatschappij voor jou voor ogen had. Wat heb je jezelf al die jaren aangedaan? Je hebt jezelf verwaarloosd! Wat ben je blij met jouw besluit van een jaar geleden. Je bent verder gegaan en zag de zon. Je besloot: ‘Vanaf nu kies ik voor licht en leef ik mijn leven.’ En wat een geschenk! Jij bent het geschenk. Je bent uit je eigen schaduw gestapt en je mag er zijn in volle glorie.



Het transformatieproces.

Wat gebeurt er met me? Ik kan het niet verklaren. Mijn ingetogenheid maakt plaats voor ruimte. Mijn voorkeur voor stemmige kleuren verandert in blijdschap in beschaafde, maar vrolijke kleuren.
Mijn neiging tot verstoppen verdwijnt. Ik geniet van flapperende stoffen. Ik ben naar de kapper geweest. Mijn haar, dat de laatste twee weken wat wild zat -waar ik op zich geen probleem mee had hoor-  heeft toch een kleine wijziging ondergaan. Een ander modelletje. Geen huis- tuin- en keuken- hoofd meer, maar de voorkant is wat bijgeknipt, maar nog wel langer dan voorheen, en de achterkant is opgeknipt. Het is een pittig kapseltje, en toch zwierig. Misschien knoop ik nog wel eens een gebloemde haarband in. Mijn rok, die mijn man tot zigeunerkledij heeft gebombardeerd, fladdert in de wind. Ik draag er een ruimvallend tuniek op, die aan de zij naden uitloopt op spitse punten. Ze fladderen mee. Lijk ik wel 100 kilo? Best hoor. Moet kunnen, als ik er zin in heb. Mijn schoenen zijn halfhoge zachte Clarks uit een tweedehands winkel in Ommen en zitten als pantoffels. Heerlijk soepeltjes. De kleur ervan komt terug in mijn rok. Ja, ik ben me bewust dat ik er even anders uit zie dan de gemiddelde dorpsbewoner. Maar ik vind het best.   

 Ik heb net genoten van het braden van mijn sudderlapjes, 
met wat geurende gedroogde kruiden


  en in een kan op het aanrecht staan een paar takjes van een seringenstruik 

die ik in de polder bij een verlaten huis heb geplukt.  Ik had ze bij thuiskomst niet meteen in het water gezet, en dus begonnen ze al een beetje slap te worden, maar nu komen ze bij en ik heb ze een complimentje gegeven voor hun overlevingskracht. 
Op de tafel in de woonkamer staat een enorme kan met witte lelies, wel tien stengels. Het is een schitterend en majestueus gezicht met een koninklijke geur. 
Ik kom weer een beetje tot leven. Wat een geschenk. Je gewoon weer een beetje behaaglijk kunnen voelen. 

 Ik duik straks op de bank met een plaid en ga nog een hoofdstukje lezen in een boek dat gaat over een analist die de bloedsomloop van giraffes bestudeert.  Een groep van 30 van die langhalzen wordt vanuit Afrika naar een dierentuin getransporteerd. Ik weet niet of ik het interessant vind. Maar het lezen op zich, het me bevinden in een heel andere wereld, is op zich al prettig.  Is dit alles bij elkaar, het verlaten van de platgetreden paadjes? Is dit wat nu uiteindelijk echt bij me past? Ik weet het niet. Maar heel voorzichtig ontwaakt een soort van vakantiegevoel in me. Niets moet waren eerst woorden. Nu ga ik het, zij het nog wat aarzelend, ervaren.
 


Ik ga morgen lekker een  lichte rok aantrekken. Met daarop een wijdvallende tuniek. Zwart. En een ketting, met een paar heel grove kralen, ze lijken gemaakt van hout en steen in de kleuren nachtblauw en antraciet. En een sjaal over mijn schouder, van grove  India katoen in de kleuren Jade groen, nachtblauw , aardekleur en  dezelfde lichte kleur als mijn rok. Zo loopt niemand er bij.  En ik vind het heerlijk. 



Nooit te oud...


Schreef ik de laatste keer wat over het item 'voldoen'… er valt steeds meer te ontdekken en te leren.

Zo ben ik bezig geweest met het schrijven van Helende verhalen


Eerst maakte ik  een helend verhaal  over een lief klein konijntje voor een meisje van 8,  dat al aardig wat achter haar kiesjes heeft,  en ik mocht er ook een maken voor een jongetje van 6. dat wordt een verhaal over een lammetje.  Voor tips verwijs ik naar een willekeurige website, waar je kan zien wat een Helend verhaal inhoudt en hoe je het kan maken. 

Het kwam zo:  na de 2 cursussen Helend Schrijven mocht ik ook een 1- daagse workshop Helende verhalen schrijven volgen bij Geertje van Rossum.  Eigenlijk dacht ik daar te starten met een helend verhaal voor mezelf, maar ik heb uiteindelijk toch gekozen  voor een  verhaal  voor deze jongeman.  Een hele uitdaging, om voor dat heel speciale kind, dat tegen bepaalde dingen op loopt, zo'n mooi helend verhaal met bijpassende plaatjes te maken.
  

Het probleem bij dit ventje was kort gezegd voornamelijk het feit dat zijn wil en die van de opvoeders voortdurend botsen.  Op zich niet vreemd in een opvoedsituatie, maar daarnaast is hij hooggevoelig en vaak angstig om dingen te ondernemen. Een lastige combinatie,  zo is de ervaring van de opvoeders. Een kind moet tenslotte onvoorwaardelijk leren gehoorzamen, zo vinden wij. En zo hebben we generaties lang gevonden. 



Echter, het is de ervaring dat kinderen vaak heel goed weten wat wel of wat niet passend is voor henzelf en dat de ouders soms nog niet voldoende inzicht hebben in hun eigen prinses of knakker, om dat te kunnen peilen. Daarmee is er nog niks is met opvoeders of begeleiders; het ene kind is nu eenmaal wat simpeler qua karakteropbouw en structuur dan het andere. 

Bij het helend verhaal ga je op zoek naar de werkelijke gevoelens van het kind.  Daarna wat zijn behoefte is.  Ik had het al snel boven water: Hij houdt graag zelf de regie en baalt ervan zich te laten dwingen om dingen te doen.  Echt een probleem voor hem.  En tja, voor wie zou dat eigenlijk geen probleem zijn?  Toen stippelde ik de weg uit waarlangs we  bij een oplossing voor zijn dilemma kunnen komen.  Daarbij vergeten we nooit dat het belangrijk is om de gevoelens  van het kind te (h)erkennen,  ze nadrukkelijk te benoemen en te zeggen hoe naar dat moet zijn voor hem . Dan is het de bedoeling dat er een helingsproces op gang gaat komen, en ik had de overgave aan de veiligheid bij de ouders als helend  item genomen.  Had heel aannemelijk uitgeschilderd hoe fijn het is als je op je ouders kan vertrouwen en al snap je dingen niet, dan toch maar volgen… etc..  Toch voelde het niet helemaal goed en ik wist niet waarom.  


 Ik zocht contact met Geertje, echt iemand die veel ervaring heeft met gebroken kinderen,  en zij had ook zo haar bedenkingen bij mijn oplossing.  Het was geen helende oplossing, om klakkeloos te gehoorzamen, al snap jet niet waarom. Want, zo stelde zij, soms is het gewoon heel goed om je eigen wil vast te houden én soms is het ook heel eng om onvoorwaardelijk te gehoorzamen en je eigen ding uit te schakelen.  Het is juist belangrijk dat kinderen al vroeg leren te luisteren naar de stemmetjes in hun eigen binnenste en de verantwoording leren nemen om het goede stemmetje te volgen. Het stemmetje dat bij hun eigen gevoel past en hen die weg wijst, die bij hun eigenheid, aanleg en karakter past.  Natuurlijk hebben ze bij dat proces begeleiding nodig, maar zo komen kinderen uiteindelijk  het mooiste tot ontplooiing.


Zo. Dat was voor mij ook een hele les. En ik begreep uiteindelijk wat ze bedoelde, toen ik wat zat te mijmeren over de problemen  richting de ochtend van het schoolontbijt van desbetreffend meneertje. Vreselijk, dat schoolontbijt.  Onze kleine vriend is erg gehecht aan het veilige ochtendritueel om in alle kalmte zijn Brinta te eten en zich rustig aan te kleden.  En dan moet je opeens heel vroeg op school zijn en daar misschien wel allemaal 'enge' dingen eten, waarvan je niet weet of je ze wel lust. En als je ze niet lust, wat dan? Snap je.


Dit  jochie weet drommels goed wat hij wil en heeft dat uiteindelijk ook kenbaar gemaakt aan zijn moeder. Hij wilde eerst helemaal niet naar het schoolontbijt. Na nog wat doorpraten werd duidelijk waarom niet.  Raad eens wat er gebeurde? Hij heeft  gewoon zelf een oplossing bedacht:
Ik eet gewoon eerst een beetje Brinta thuis en dan zie ik op school wel, wat ik lekker vind. Nou. Zo gezegd, zo gedaan, het verliep geweldig, opgelost door meneer zelf.  Ik vind dat niet een, ook niet twee, maar zeker drie schouderklopjes waard.



Dat bedoelen we nou met: een kind weet wat goed voelt voor zichzelf. En wat doen wij als opvoeders vaak? We bagatelliseren het gevoel van het kind.

Kom op, stel je niet aan. Dat is toch leuk. Alle kindjes gaan op school eten, de Koning is bijna jarig, het is maar éen keer,  je wil toch niet voor gek staan, anders dan de anderen...bla bla bla bla bla… 
Het kind voelt zich niet gezien in zijn angst en wordt koppig.  Logisch toch? O wat vind ik het logisch. Echt.  En dan gaat hij in de contramine.  Ook logisch, toch? Je zal daar iets perse moeten, wat je niet wil.


Maar goed. Mijn helend verhaal moest dus aangepast worden van veiligheid vinden in de overgave aan je ouders naar kiezen wat oké voelt voor jou zelf. En dan moeten opvoeders aanvaarden dat een kind daarbij fouten kan maken. Dingen kan willen die minder prettig uitpakken. Maar wat zegt het spreekwoord: van je fouten moet je leren en door schade en schande word men wijs. Laten we onze kinderen die levenslessen niet onthouden door alles voor te kauwen, uit te stippelen en te dwingen omdat dingen nu eenmaal zo horen enz.   Een kind kan en weet meer dan we denken. En wat zou het veel botsingen en frustraties voorkomen als ze al vroeg leren wat goed is, juist  omdat het bij je eigen binnenste  past.


Ben je dan altijd blij met de keuzes die je kind maakt? Ik denk het niet. En dat hoeft ook niet. Als de liefde maar blijft. Soms maken ze keuzes, waarvan je vurig en biddend hoopt dat ze tijdig gaan inzien wat de gevolgen ervan zijn, nu of in de verre toekomst.  De moeite die we daarvan ervaren en smart die soms je hart doorsteekt,  is ons ouderprobleem waarmee wij op onze beurt weer moeten zien te dealen. Een kind hoeft tenslotte niet  angstvallig te zorgen voor oudergeluk door te kiezen wat de ouders graag zouden zien.  Een heel leerproces voor een ouder, waar ik zelf nog niet uit ben, eerlijk gezegd.


 Terug naar het verhaal: Het omzetten ervan was meer denk/ binnenwerk dan typewerk, maar het was een hele les voor mij, die nog uit de vorige eeuw stam.  Haha.  Ik ga het zelf ook maar eens een paar keer lezen. Voor mij is het evengoed belangrijk niet de platgetreden paadjes te bewandelen, maar bewust keuzes te maken. Nooit te oud om te leren  Ja, ik ben 60, ik zeg: mooi tijd, en beter laat dan nooit.  
 
En nu maar hopen dat het (voor)lezen ervan mag werken.   


Blogarchief