Zoeken in deze blog

dinsdag, maart 27, 2018

Voldoende



Zeer slecht. Slecht. Zeer Onvoldoende, Onvoldoende, Bijna Voldoende, voldoende, Ruim voldoende,  Goed, Zeer Goed, Uitmuntend.. 


Het waren de criteria die ergens op  je rapportje stonden, vroeger op school.  En wat was je trots als je als 'goed' uit de bus kwam.  Tenminste, ik wel.

Voldoende was  wel een mooi woordje, maar goed was beter.  Om over onvoldoende nog maar te zwijgen.  Dat zou een schande zijn!  Onvoldoende.  Ontzettend! Of Slecht!! 

In het laatste gesprek met de haptotherapeut, kwam de vraag naar voren met welke kernwoorden ik mijn levensverhaal zou kunnen samenvatten. 


Hij was nog steeds  bezig om het te lezen. Want hij wil, wat hij leest, ook doorvoelen.  Daar ben je tenslotte haptotherapeut voor. Voelen staat daarin zo centraal. De manier waarop het is geschreven vergemakkelijkt dat, liet hij weten. Het ziet er goed uit. Een klein zwellinkje van een goed gevoel wilde de kop op steken.  Maar toen hij die vraag dus stelde, brak ik. 


Ik schoot vol. En fluisterde met verstikt stemmetje:  'eenzaamheid, onbegrip en mijn eigen innerlijk verzet tegen de mij opgelegde regie van/ door anderen'


Hij liet me even begaan. Want ook nu was voelen en doorleven weer belangrijk. Niet weglopen voor je pijn.  Maar dwars erdoorheen.  Ja, het is de bedoeling van:  weer naar het licht. Maar daarvoor kun je het donker niet ontlopen. Pijnlijk maar heilzaam. En dus was het even stil.

Het gesprek ging anders dan ik me had voorgesteld, realiseerde ik me meteen.  De allerlaatste sessie was een paar maanden geleden, vanwege ziekte van de therapeut zelf.  Ja ook dat kan hè. Een therapeut is ook maar een mens.   En ik moest bekennen: Ik had het een beetje spannend gevonden om weer naar hem toe te gaan. Dat had ik ook gevoeld in mijn lijf. Mijn bekkenbodem stond de dagen ervoor knap gespannen  en ik voelde regelmatig de behoefte om diep te zuchten en te blazen. Ook in mijn bilspieren zat spanning, dat in combinatie met de gespannen bekkenbodem. En dan mijn schouders, armen en benen.  Ik zou eigenlijk eens flink moeten boksen en schoppen. Boos zijn op die spanning en hard schreeuwen. Als je zo'n pijnlijk feit wil om-denken, kun je zeggen: Hee, maar dan zijn er ook al dagen geweest dat het minder erg was. Jaja. Dat is een handig foefje om ergens iets positiefs in te vinden. Echt waar. 

Maar goed. Die afspraak stond en ik leefde er naar toe. Ik schreef zelfs vooraf op wat me eventueel spanning kon opleveren en probeerde zo te ontleden waar de spanning vandaan kon komen.  Lees maar mee.



*Is het, omdat ik benieuwd ben hoe het met de therapeut gaat, na ruim drie maanden revalideren? Is hij er weer aan toe om te werken? Ik besef tegelijkertijd dat ik er niet verantwoordelijk voor ben of hij weer in staat is om met mij in mijn diepte te gaan. Ik mag er op vertrouwen dat hij weet wat hij doet en dat hij zijn grenzen niet overschrijdt. 

Een ander punt misschien: Soms, als ik iemand na lange tijd weer ontmoet, kan ik zomaar gaan huilen. Ik ben dan zo geraakt. Alleen al bij de herinnering aan zo'n ontmoeting springen, nu, tijdens het schrijven, de tranen al in mijn ogen. Dat wil ik dus niet bij de therapeut. 
Ik ga zeggen dat ik het fijn vind om hem weer te zien. En dat meen ik dan ook. ga ik vragen hoe het met hem gaat? Dat is wel mijn eerste impuls. Als leerlingetje in het ziekenhuis vroeg ik ooit aan een arts, die een pijnlijk verlies had geleden, hoe het met hem ging. Hij was verrast en zei: dat vraagt nou eigenlijk nooit iemand aan je, als je arts bent. Het is altijd richting de patiënt: Hoe gaat het met u?  Op die manier. Maar ik besef: hij moet, als therapeut, eerst aan mij vragen hoe het gaat. Ik ga de rollen niet omkeren. Al denkend, zie ik al bijna voor me, dat we beiden naar elkaar kijken en beiden denken: wie vraagt het eerst aan wie hoe het is. Dat levert me een kortdurend pretkriebeltje op. Dat is dus ook het probleem niet.

Verder ben ik erg benieuwd wat hij van mijn levensverhaal vindt. (Zelf vind ik het een hele prestatie.) En of hij het helemaal heeft gelezen. Inclusief links. En ik ben ook benieuwd hoe ik op zijn reactie zal reageren. Dat weet ik nooit vooraf. Ik heb al gefantaseerd, dat hij, om uit te testen waar ik sta, zou kunnen zeggen: "wat een flutverhaal". Of iets in de trant van: " is dat nou waar je zo van van streek bent? Pff." Maar mijn verstand zegt dat hij dat niet zal doen. Hij zal beamen dat ik veel heb meegemaakt. En afwachten hoe ik daar op reageer. 



Ik ben als eerste geneigd om snel te gaan praten. Relativeren met het feit dat er mensen zijn die nog veel meer meemaken. Kinderen verliezen. Rampen. Oorlog etc. Of dat het vooral gaat om de impact die dingen op je hebben. 


Maar ik ga dat niet doen.  Ik ga voelen wat hij zegt. Misschien ga ik huilen. Dat kan, na de afgelopen dagen met spanning in mijn lijf. (Misschien is het wel weg als ik naar buiten loop. Grapje 😁)  En daarna kunnen we misschien kijken hoe we nu aan de hand van wat ik heb beschreven en wat hij heeft gelezen, een vervolg pad kunnen uitzetten. Ik hoef niet gespannen te zijn. Wat kan er gebeuren!? God Blesses us. *



Tot zover mijn stukje vooraf. En nu zat ik daar.  En het was stil. En ik voelde. Ja, wat voelde ik de oude eenzaamheid, het oude onbegrip en het oude bewustzijn van me gevangen te voelen in andermans regie..

We praatten daarna over je eigen 'zijn' in al je eigenheid, over je ego, dat het uiteindelijke product is van je zijn plus je omgeving, je denken, je willen, je ervaringen, je alles.   Je ego is het bestaan, het 'lichaam' dat voortvloeit uit je denken, niet alleen ten gevolge van jezelf, maar ook vanuit de wereld om je heen.
 'Je zelf' is je eigen 'zijn'.  Dat zit nog dieper dan je ego.  Wist ik dat we in heel ons 'bestaan/ zijn maar 7% vermogen hebben om te denken, maar dat dat wel 40% van je energie opslurpt? Nee dat wist ik niet.  Je diepste zijn, en om daar in alle kalmte bij te zijn, geeft de meeste rust. Daarom is het nog steeds belangrijk om nog meer en nóg meer bij mijn authentieke zelf te komen en te blijven. En als ik het even kwijt ben, daarheen weer terug te keren.


Ik heb nog steeds de neiging om te denken dat ik dingen moét.  Dat ziet hij aan mijn lichaamsreacties.  De test van voelen of het lukt om bij mezelf te blijven, en wat er gebeurt, als hij dichterbij komt, maakte me een beetje verward.  Ik kon mezelf er niet goed bij krijgen en had het gevoel verdwaald te zijn. dat heb ik ook aangegeven. We  hebben uitgeprobeerd om te voelen wat er in mijn lijf gebeurt op verschillende afstanden. Ik voel een soort van tinteling in mijn armen en handen als hij dichterbij komt.  Me bewust worden van wat er gebeurt als iemand dichtbij komt en dan toch de regie houden over mijn authentieke zijn is een oefening. Ik mag proberen te registreren wat er gebeurt. Dat betekent wel dat ik de dingen langzaam en welbewust moet doen.
Vervolgafspraak over drie weken.  Ik ga er eerst een nachtje over slapen..







Toen ik vanmorgen na een verkwikkende nachtrust wakker werd, realiseerde  ik me opeens, wat het is, dat mij zo in zijn greep heeft en wat zoveel spanning geeft.  Tenminste, dat vermoed ik.  J Het is het woordje 'voldoende'.  Korter gezegd; het fenomeen ' Voldoen'.   Is dit het kwartje dat nog moest gaan vallen? Ik hoop het.  


Voldoen.  Ik doorvors  even wat het zeggen wil . Ik zet het op een rijtje.  

Er zijn eisen. van buiten of van binnen
Er is opvolging.  Gewillig of onwillig
Er is goedkeuring of afkeuring.
Er volgt een gevoel van voldoende of onvoldoende.

Tenminste, zo werkt dat bij mij. Heel mij leven al. Vanaf mijn kinderjaren.  Wat ben ik heen en weer geslingerd op dat gebied.   het vond zijn oorzaak in heel complexe dingen en situaties,  heb ik geleerd uit de beschrijving van mijn eigen levensgeschiedenis.  En nu is het de tijd en de kunst om dat af te schudden.  

Ga ik nu hard mijn best doen om mezelf te zijn?  Gna gna.  Nee. Want dan stap ik weer in de oude valkuil van willen voldoen. Voldoen,  aan, - nu aan mijn eigen-  eisen.  Ik MOET nog zoveel….  Wow, wat een eye-opener bij het wakker worden.


Nee, het geheim zit hem in loslaten, besef ik.  Het Loslaten van te willen voldoen. Loslaten zelfs om aan mijn eigen verwachtingen en wensen te willen voldoen.  En gewoon te mogen zijn die ik ben. In al mijn eigenheid. Met al mijn mooie, lieve, grappige, slimme, wijze en stomme dingen.  Of bestaat stom helemaal niet.  Het is tenslotte ook maar een waardeoordeel van anderen  Loslaten, zo besef ik,  is echt een kunst apart. En ik heb zo'n vermoeden, als ik dit eenmaal heb ontdekt… dat er dan een stuk spanning uit me weg kan vloeien.  


 In gedachten sta ik met twee voeten stevig op de grond en wapper enthousiast  met mijn armen langs mijn lijf.  Schud met mijn bekken. Wiebel met mijn benen.  Hét   gebaar om te  Visualiseren hoe je iets van je afschudt.  Het kan nog heftiger. Een gebaar van iets wegsmijten, zo ver als het vliegen wil.  Doei, ballast! 

Tegelijk schiet er een regel uit een Psalm in mijn gedachten.  Psalm 69, een van de lijdenspsalmen. De dichter zegt daar: "Ik moet voor voldoening zorgen."  In gedachten zie ik een kruis op een heuveltop. Daar hangt De Middelaar tussen God en de mensen. Hij heeft Zichzelf beschikbaar gesteld om als plaatsvervanger voor ons, bij God voor voldoening te zorgen voor de schuld die wij bij hem hebben gemaakt door onze zonde.  En zo hoef ik, ook bij God, niet meer zelf te voldoen, als ik schuil in die Grote Voldoener.  Aan dat offer mankeert niets. God heeft het goedgekeurd.  Zijn offer is zo toereikend dat er plaats is om te schuilen voor de hele mensheid. Wat een volkomen Offer! In Hem schuilend ben ik niet meer onvoldoende,  zelfs niet een beetje  voldoende, maar volkomen en volledig GOED.  Ook  in Gods oog.  Over bevrijding gesproken! 
Liefde was het!


donderdag, maart 22, 2018

Zorg voor jezelf.



Voor sommige mensen is  zorgen voor jezelf niet meer dan logisch.  Ze hoeven er niet over  na te denken.  Zorgen voor jezelf gaat  toch automatisch?  Heerlijk als je het zo beleeft.   


Er is ook een groep mensen op deze aardbol die moeite heeft met 'zorgen voor jezelf'.  Dat  kan zijn oorzaak vinden in allerlei dingen. Misschien voel je je gewoon niet zo vreselijk de moeite waard om goed voor te zorgen.  Of heb je vroeger de boodschap meegekregen dat je eerst aan een ander moet denken en pas als laatste aan jezelf.   Al dan niet letterlijk uitgesproken.  Of..  




Toch kun je op een goede ( of kwade) dag aan de weet komen dat het nalaten van zorgen voor jezelf zijn sporen gaat trekken in je leven.  Draaglast en draagkracht ,  geven en ontvangen, raakt uit balans. En hoppa, daar ga je.  Bij de een gaat het een beetje kraken, de ander gaat  helemaal onderuit.  

Wel.

In het kader van (leren) zorgen voor mezelf , ben ik al een poos bezig met van alles en nog wat.
Daarover heb ik voorgaande Blogs uitvoerig geschreven.  

Als of het nog niet genoeg is,  heb ik  ook de stoute schoenen aangetrokken, en ben naar de audicien gestapt.  Ben van der Heiden in Tholen  Ik had ooit al eens een gehoortest gedaan, ergens op een beurs, en die gaf aan dat mijn gehoorleeftijd 71 was. En dat is nota bene al een jaar of vijf geleden!  dus, ik stel de vraag:  Dat missen van hoge tonen,  het niet meer kunnen volgen wat iemand in gezelschap aan je wil vertellen en en die constantie hinderlijke Piiiiiieeeeeeeep in mijn beide oren, is dat nou echt een gehoorbeschadiging?  Kan dat gemeten worden, en stap twee, zo ja, kan daar iets aan gedaan worden?

Een gehoortest wees uit dat mijn linker oor een beschadiging van 35% heeft voor hoge geluiden en mijn rechter 28%.  Kijk. Dan weet je wat.  De spraaktest ging daarentegen wonderlijk goed.
Mijn brein ging razendsnel draaien.  En ik concludeerde het volgende: Als High Sensitive Person ben je heel alert op je omgeving en wat daarin gebeurt. Hoor je sommige dingen niet goed meer, dan kost dat extra (in-)spanning.  Als je daar wat aan doet, kan de moeheid en de spanning in mijn lijf/ geest misschien ook weer wat afnemen.   Een logische gedachtegang, vond de audicien.  En dus: Ik ben begonnen met gehoorondersteuning.  Speciaal op mijn situatie toegesneden. Met als mogelijk prettig  gevolg, dat er minder (in)spanning komt kijken voor het horen, en doordat de hoge tonen weer hoorbaar worden gemaakt, misschien ook die Tinnitus piep zal afnemen of zelfs verdwijnen.  Dat zou Mooi zijn.  Ja echt.  Mooi, met een grote M.   En ja… het kost wat,  (daar schrik je echt van…)  maar dan heb je ook wat. 


Ik ben bezig met het uitproberen op welke stand het voor mij het prettigst is. Eerst aan de linkerkant. Fijn! Gewoon meer verbinding met de buitenwereld.  Meer open.  En de piep lijkt wat minder schel te worden. Jippie!  Echt positief!  Na een week heb ik aan de bel getrokken of ik de controleafspraak kon vervroegen  en ook met het tweede apparaatje mocht starten. Dat was geen probleem.  Nu heb ik ook zo'n 'oorbel' aan de rechterkant.  En ik ben erachter dat stand 2 daar aan die rechterkant echt te hard is voor mij, dus ik heb weer een vervroegde afspraak gemaakt ( ik blijf hier niet drie weken mee lopen!) om terug te gaan naar stap 1 met die rechter.  Vroeger zou ik hebben doorgelopen- gemodderd volgens het plan wat een ander had uitgestippeld,  nu neem ik zelf de regie; goed he!


Verder heb ik na zes jaar mijn ogen laten opmeten;  er was wel wat bij te sturen aan de sterkte,  en heb ik bovendien een ander montuur uitgezocht.  Iets pittiger, maar niet te hard. En iets kleiner dan mijn oude exemplaar.  en hij kijkt heel prettig. Jippie. Ja, ook in de zon met je ogen dicht😉


En o, ik had opeens een vervelende verdikking aan een van mijn tenen, sjonge, dat deed pijn als ik liep. Soms werd ik er ook 's nachts wakker van. Ik naar de pedicure. Een likdoorn. Die teen is na een deskundige behandeling door Pedicure Martine nu aan het herstellen. Ik kan mijn gewone schoeisel weer aan. Alweer Jippie. 



En dan.. had ik al iets verteld over mijn levensverhaal? Nou, het is klaar. Alles, wat ik me herinner vanaf mijn allereerste kinderjaren tot de dag van heden, heb ik aan het papier ( lees: scherm) toevertrouwd. Het is een document van rond de 350 pagina's geworden, vol fotootjes. 

Nu het voltooid  is, voel ik, dat het veel energie van me heeft genomen, om alles op te takelen uit het archief van mijn herinneringen. Man, wat ben ik moe, deze week. Maar dat niet alleen; sommige dingen kwamen pijnlijk hard binnen. Andere dingen waren toch positiever dan ik dacht.  Het was heel goed om te doen. Ik kan het iedereen, die op de een of andere manier vastloopt, aanbevelen. Gewoon om alles eens van je af te schrijven en…  ik  deed ook wel verrassende ontdekkingen.  Nu hopen dat ik de boel kan herkaderen naar de situatie van hier en nu.  Daarover ga ik met de haptotherapeut brainstormen; hij heeft het ook helemaal gelezen en weet nu nog beter hoe we het beste verder kunnen en wat de zwakker plekken, oude pijn en valkuilen zijn. 

Tja, ook dat is zorgen voor jezelf. Nooit gedacht dat ik nog eens zoveel aandacht aan mezelf zou besteden.  
En: het voelt prima! 


Blogarchief