Vakantie 2017 Tikkie terug en weer verder.

Ja, goed gelezen. Tikkie terug. Jammer he. Vlak voor de vakantie kreeg ik opeens keihard de spiegel voorgehouden. In een combinatie van nogal wat dingen waardoor ik het automatisch 'goed bij mezelf blijven' even kwijt was. En niet meer Hier en NU voor me hield, maar weer met mijn aandacht naar buiten zat. 

Ik kijk sowieso niet graag in de spiegel, ( letterlijk) maar wat je dan te zien krijgt, is niet leuk. Geen weerspiegeling van kracht maar echt wie je bent in al je zwakte.

Toch is het nuttig geweest. Want in plaats van een tikkie terug zou ik het ook een tikkie in de goede richting kunnen noemen.

Die week voor de vakantie dus…. In tegenstelling tot de crash van oktober, die zich uitte in 'shaken' en dodelijke vermoeidheid, kwamen nu de angst en paniekaanvallen opzetten. Wat heb ik diep gezeten. Wie het kent, weet wat het is. Overprikkeld van alles en dan wham… daar spuiten de angstgevoelens door je lijf. Wham. En weer. Wham…  Je bent nergens, echt niet. En dat net voor de vakantie… ik gunde mijn dappere man ook zo van harte een ontspannen drie weken… 

Ik zei al: toch is het nuttig geweest. Want wat hebben we het stil gehad in de vakantie. We hadden een Natuurhuisje gehuurd in  Nijensleek in Drenthe. Een schattig huisje op een prachtig plekje. 

We hebben de eerste 2 weken veel rond het huisje gezeten, en veel gelopen (goed om het adrenalinegehalte te laten dalen en de bekkenbodem te ontspannen.. ) over Landgoed De Eese, waaraan het huisje grensde. Door een hekje heen liepen we zo het bos in, het Langdoed op. En het is er heel mooi. En echt, soms kon je de stilte horen… Ondanks dat was ik heel snel overprikkeld. Maar elke angstgolf bleek weer een aanleiding tot een gesprek achteraf, zodat ik door dit alles uiteindelijk ben gedwongen om te stoppen met alles maar in mijn eentje op te vreten (om de ander niet te belasten, je weet wel…) 

Ik ben begonnen met leren te DELEN… delen… delen… En ik heb gemerkt: delen is helen. 

 Mijn man bleek een geduldig en liefdevol luisteraar en samen zijn we de aller diepste diepte ingegaan. Zo diep, dat ik op een goed moment (!) helemaal leeggepraat was.  Echt leeg. Ik zeg: nu is er niets, wat je niet van me weet. Al mijn sores, hoe ik ten diepste in elkaar zit, hoe ik zo geworden ben en de gevolgen daarvan in mijn en ons leven. Wat viel er veel op zijn plek. En hoe mooi:

( citaat van Augustinus, volgens Google)

De verbondenheid die dat geeft is groot. En dat had ik zo nodig. Eigenlijk ben ik wat dat betreft  altijd een soort Einzelgänger geweest. Het kan zo ontwikkeld zijn in je leven dat je op jezelf bent gaan rekenen. Dat dringt in alle dingen door. En vanaf nu mag het anders. Ik heb gevoeld hoe kostbaar dat is en ben daar oprecht dankbaar voor. Het bleek ook een keerpunt n de situatie.  Vanaf die dag was ik niet meer zo snel overprikkeld en begon een voorzichtig evenwicht weer aan een voorzichtig herstel. 

Om rust in mijn hoofd ( mijn 'bubbelbad'…) te creëren heb ik in de vakantie een wijs besluit genomen: IK Vertrek Van Facebook. 

Niet te geloven he. Want eerlijk is eerlijk; daar was ik best aan verknocht. En had er veel contacten.  (Ik verklap niet hoeveel… ) Ik deelde veel moois, dat was fijn. Maar er kwam ook meer voorbij dan goed voor me was. En ; HSP als ik ben, kwam alles in de grote kast van wetenswaardigheden, die ik dagelijks meedraag.  Teveel!!! Met het opheffen van mijn FB account was ook mijn pagina van De Warme Stal weg. Beheer van diverse groepen heb ik overgedragen. En ook mijn webwinkeltje op Marktplaza; Snuffelatelier De Warme Stal" heb ik van internet gehaald. Ja zelfs mijn echte snuffelatelier aan huis is vanaf nu gesloten. Wat ik met alles ga doen, weet ik nog niet. Ik ben dus rustig aan aan het ontspullen. In huis, buiten, en in het atelier.  En dat is goed. De kanalen om het op nuttige wijze af te voeren heb ik, dat is geen punt. Goede keus geweest! Rust! Raar hè, dat dingen die je voorheen met zoveel plezier deed, een last kunnen worden. Misschien zoek ik nog wel een opkoper voor de curiosa.

De vakantie was dus heel zinvol. Ik heb relatief weinig foto's gemaakt ( want het hoefde toch niet op Facebook…) maar in plaats daarvan zelf genoten voor mezelf van het moment as het zich aandiende. Ook daarin ervaar je dan de rust. De derde week hebben we zelfs Urk heel even bezocht, zijn we bij onze oudste kleinzoon op bezoek geweest en hebben we een paar keer buiten de deur geluncht. Alles op de nieuwe manier, niet jezelf helemaal verliezen in wat je doet en waar je bent en wat je ziet; mijn grote valkuil.

   

Goed. Van de tik terug ben ik dus weer aan het opkrabbelen. De Oxazepam wordt weer afgebouwd. En ik doe alles weer net zo op mijn gemak als in oktober.  Ik hoef tenslotte niets. 

Mijn lijf komt mijlenver achteraan. De pijnlijke spanning in de bekkenbodem houdt onverminderd aan. De spastische spieren trekken dan ook aan alle organen in het kleine bekken. Je blaas, je endeldarm, je.. (nou ja, iedereen weet wat daar allemaal zit.).  En dat is heel akelig. Ik las op internet dat sommige mensen flauw kunnen vallen van de pijn, of ervan in paniek raken. Nou, Ik kan me dat heel levendig voorstellen.  Het is ook een heel doordringende en allesoverheersende pijn. Ik kan me ook bijna niet voorstellen dat ik er al vanaf vorig jaar februari mee kamp. En toch ben ik erdoor geholpen. En;  mijn hersenen registreren het niet meer altijd als pijn. Dat zie ik als een winstpuntje.  En als ik aan het lopen ben, zijn ze ontspannen. Goedkope pijnstilling dus. Ik loop dus elke dag.  7 dagen in de week. En zelfs fietsen gaat min of meer. Maar er is nog een lange weg te gaan.

Dat was dus de Vakantie 2017. Zo kan een nog langere tijd tijd van gedwongen rust dus een uitstekende kans zijn om bij jezelf te komen en met jezelf de stilte in te gaan en daar jezelf te ontmoeten. Met alles wat er speelt. En daar in de diepte kan erkennen, herkennen, herkaderen en zo de weg naar boven weer gevonden worden.  We hebben duidelijk ervaren dat God er vanaf weet en op het aller-diepste punt ook op acht slaat op je gebed. Psalm 23 werd dus een realiteit. 

Wat een bemoedigingen dan weer.  Ook voor mijn man. Die de liefde, de wijsheid, het geduld en de juiste woorden op het juiste moment kreeg. 

Natuurlijk was er bij thuiskomst veel te delen bij de therapeut. Hij feliciteerde ons met de opgedane ervaringen, hoe pijnlijk ze ook waren. Wat de bekkenbodem aangaat: De therapeut heeft gezegd: stuur er liefdevolle gedachten heen.  Op een verdrietig kind word je ook niet boos, maar dat behandel  je met liefde. Doe dat ook met je bekkenbodem.  Dus nu praat ik af en toe met "Becky".  Deel complimentjes uit als het goed ging en bemoedig als het minder ging.  

Hoor je me dus onverklaarbaar mompelen in mezelf, dan praat ik met Becky. Hier. EN NU.