Zoeken in deze blog

vrijdag, april 28, 2017

straaljager af...

Na een paar blogs over de nare en pijnlijke kanten van het uitgeschakeld zijn nu dan eens een schrijfsel over de positieve kanten van het uitgeschakeld zijn. Dat klink misschien raar, maar na veel te lang als een straaljager door het leven gevlogen te hebben, blijkt het tot stilstand komen en 'niets hoeven of moeten' ook voordelen te hebben. Misschien wel meer dan ik had gedacht.

Ik hoef nooit vroeg uit bed. Dat betekent, dat ik, als ik wakker word, dagelijks de luxe ervaar van 'ah... heerlijk, nog een keer omdraaien...' ( x 3, 4 of 5) Ik kan in alle rust wakker worden. Niemand doet een beroep op me. Er is geen gezin dat moet worden gekleed, gevoed, naar school geholpen of wat dan ook. Manlief gaat er om kwart over vijf al uit, die is allang wakker als ik nog maar een oogje open doe. Natuurlijk zijn er huishoudelijke taakjes, maar die hoeven niet om 9 uur, laat staan om 8 uur of ( verbeeld je..!) om 7 uur...
 Als de huishoudelijke klusjes zijn geklaard kan ik doen waar ik op dat moment 'zin' in heb. Ik heb slechts verantwoording af te leggen aan mijn Schepper, en verder aan niemand. Langzaam aan begint ook het heerlijke van die luxe te dagen. Afhankelijk van de toestand van mijn lijf ga ik dan iets fijns doen.

Dat kan variëren van ontspanningsoefeningen, tot lezen , meestal liggend op de bank, een woordzoekertje maken, even op Facebook kijken of zelf iets posten, ergens koffie drinken, ( soms... eigenlijk houd ik niet zo van koffievisites..) een klein boodschapje, of s middags een wandeling maken.

Er is veel te wandelen op ons mooie eiland. Soms gaat het tegen wind en regen in, soms is daar de heerlijke zon. En het voorjaar is een prachtige tijd om te wandelen. Let wel: Wandelen is weer anders dan LOPEN. Deed ik eerst hoe ver (!) ik kon komen, ( Soms kwam ik aan ruim 7 kilometer..)


Nu geniet ik meer van de dingen om me heen en van het ZIJN.
Mensen vragen wel eens: knap je nog een beetje op? Dan zeg ik nog steeds: ja, maar het is nu niet per week meetbaar. Het is wel meetbaar aan feiten als: niet meer die 'prestatiedrang' Er gewoon kunnen ZIJN. Maar ook: Afstand houden tot dingen van buitenaf. Bij mezelf blijven.

 
                                              
















Momenteel ben ik ook veel aan het schilderen. Jarenlang niet van gekomen, maar nu heb ik het weer opgepakt. In het begin was dat wennen. Ik was weer op cursus van 8 dagdelen gegaan, acht weken lang dus.. Ik heb een hert geschilderd, met in mijn achterhoofd de gedachte van Psalm 42: Gelijk een hert schreeuwt naar de waterstromen, alzo schreeuwt mijn ziel tot U, o God! Ik merkte dat ik ook hierin de lat voor mezelf erg hoog leg, zoals met alles. Geniet van elke fase, zeiden de docenten. Ook de fase waarin het nog niets lijkt! Maar uiteindelijk is dit toch het resultaat geworden, al voelt het nog wat houterig voor mezelf.




Daarna was onze jongste dochter aan de beurt.   Ik had jaaaaaren geleden de andere vier kinderen al op doek gezet, maar zij was nog niet aan bod gekomen. Ook dat was een hele klus. Het portret wilde maar moeilijk lukken. En heeft wat krampachtigs in zich. Daar zijn we het allemaal over eens, haha. Maar ach... misschien neem ik nog wel eens een andere foto om in de herkansing te gaan






Toen alle kinders klaar waren, begon ik aan de kleinkinderen. En ja, natuurlijk was al eerste ons oogappeltje Lobke aan de beurt. Zij heeft in de hele familie een speciaal plakje. Omdat ze heel speciaal is, al is ze niet zoals andere kindjes.  Het was heel bijzonder, Het leek net of Lobke vanzelf uit het doek kwam.   
De techniek van verf aanbrengen een voorzichtig weer wegpoetsen geeft een heel zacht effect. 
Ik heb gemerkt dat schilderijen fotograferen nog een kunst apart is. Als je de doeken voor je ziet, komen ze beter tot hun recht. Maar dat weerhoudt me er niet van om ze toch te plaatsen hier. 


Na Lobke, volgden de kleinkinderen uit Sliedrecht.






Het dametje, dat ik als vrijwilliger vanuit de Vrijwillige Thuishulp van de kerkelijke gemeente 1x per maand bezoek, vond het heel leuk om te zien. Ik vroeg of ik haar ook zou schilderen... Ze zullen allemaal schrikken", was haar reactie. Maar ik heb toch een fotootje van haar gemaakt en haar op een klein doekje gezet. Ze was helemaal verrast en een beetje overrompeld door dit cadeautje. Maar ze wilde liever niet dat de foto van haar schilderijtje online zou staan. Dus heb ik hem weer verwijderd. Eerst op Facebook, maar nu ook hier op deze Blog. Gewoon. Uit respect en uit liefde.

We zullen hopen: wordt vervolgd.... 





 







Blogarchief