Zoeken in deze blog

maandag, november 21, 2016

Jammer!!!



Ja, jammer!!!  Met drie uitroeptekens.
Eigenlijk nog veel meer uitroeptekens, want ik kan niet zeggen hoé jammer.
Schreef ik in juli nog een enthousiast Blogje over mijn 20 jarig jubileum, ik ben helaas terug bij 'af'.
En 'Af'' wil zeggen: ik ben totaal uit mijn mentale evenwicht en ben weer moeten starten met de medicijnen. Kortom: ik zit in een depressie. En dat had ik dus, na 20 jaar, absoluut niet meer verwacht. 

Jammer!!!

Natuurlijk weten we dat we kwetsbare mensjes zijn, maar dat besef je pas echt goed als  de zorgen torenhoog boven je hoofd uitgroeien, (kleine kinderen, kleine zorgen, je weet wel..) je lichaam niet meer wil, ( ben al een heel jaar aan het dokteren en therapeuten) en je als gevolg van dat alles de druk van je bezigheden niet meer aan kunt. (lekker alleen maar zorgen voor anderen, je agenda narennen en jezelf vergeten) Ik ga niet alles uitgebreid uit de doeken doen wat zich afspeelt en waar de spanningen vandaan komen; ik wil graag integer blijven naar mezelf en anderen. Heftige dingen zijn er gebeurd. Je kan lang proberen om het allemaal te parkeren, en met een smile op je tronie proberen door te gaan, maar op een gegeven moment is de parkeerplaats, wat zeg ik, de parkeergarage - inclusief parkeerdek- VOL. Lichamelijk en mentaal zijn daar hevige reacties op gekomen. Alle alarmbellen gingen rinkelen


Ik heb daarom alle activiteiten waarmee ik dienstbaar kon zijn naar buiten toe, moeten stil leggen en moeten overdragen aan anderen. (Waarvoor hartelijk dank aan zoveel bereidwillige mensen.). Het kon niet anders. Ik kon niet meer denken en werd overweldigd door allerlei onsamenhangende, losse  flarden van beelden, geluiden,  gedachten, bewegingen, gesprekken en bange scenario's. Er was geen kop of staart meer aan te vinden. En die overprikkeling in mijn hoofd zorgde uiteindelijk weer voor lichamelijke reacties: paniek aanvallen met opnieuw hyperventileren en shaken van mijn kruin tot mijn tenen. Je had mij echt zo niet willen zien. Nadat de huisarts op de HAP me eerst tijdelijk Oxazepam had voorgeschreven ben ik nu aan het starten met mijn oude antidepressiva
(Fluvoxaminemaleaat) en ben ik de pammetjes aan het afbouwen.

Zoals je ziet, kan ik weer denken en zinnen maken en zelfs het licht van mijn beeldscherm verdragen voor korte tijd. In de zorgen die er zijn zit wat beweging, Goddank. Al tasten we over de uitkomst nog volledig in het duister. En de rust doet me goed. Inmiddels ben ik me des te meer bewust dat mijn HSP ( Hoog Sensitieve Persoonlijkheid) ook voor een groot deel heeft bijgedragen aan de huidige situatie. Het HSP zijn heeft heel mooie en rijke kanten maar op de schaduwkanten moet je alert zijn. En dan heb ik verzuimd. Google maar een op HSP dan kun je te weten komen wat het ongeveer inhoudt om hoogsensitief te zijn. B.v.  .http://www.hooggevoelig.nl/drupal6/wat-betekent-hooggevoelig


Ik doe momenteel dus niet meer, dan werken aan mijn herstel, lichamelijk en mentaal. En dat zal, gezien de ervaringen van 20 jaar terug, de nodig tijd kosten. Ik kan gelukkig ons piepkleine huishoudentje zelf doen, neem trouw mijn pillen en supplementen in, ik rust regelmatig, en kan gelukkig goed slapen. De medicijnen versterken elkaars werking dus ik kijk momenteel echt wat suffig de wereld in (!)





Ik kleur wat af in mijn kleurboek voor volwassenen ( ook zo'n lief kadootje) . Ik haak soms wat, (als ik de bewegingen van de haaknaald voor mijn ogen kan verdragen) , soms probeer ik een stukje te lezen maar dat vergt heel veel, die concentratie....

Ik wandel ook dagelijks, om de verhoogde adrenalinespiegel omlaag te wandelen ( al ben ik door de nieuwe Antidepressiva wel erg moe, dus kuier ik maar wat aan, i.p.v. de 7 kilometer die ik ervoor aflegde richting de Oosterscheldekant) en ik heb elke 2 weken een ontmoeting met mijn haptotherapeut, (naar wie ik door de bekkentherapeute ben doorverwezen) en met wie ik alle pijn in de bekkenbodem -door de hoge spanning uit verleden en heden, die zich daar heeft vastgezet- ga uitpakken en her- kaderen.

Het klinkt zo eenvoudig als ik het zo opschrijf. Voor anderen zal het ook niet meer zijn dan een gegeven. Maar wie de pijn kent van het doorworstelen zal het vatten.

Ik word tot mijn vreugde en ootmoedig makende dankbaarheid werkelijk omgeven door begripvolle, betrokken en liefdevolle mensen met al even liefdevolle wensen, presentjes en ik weet al niet wat.


Het ene boeket is nog niet uit gepronkt of het volgende wordt alweer aangeboden, en de stapel kaarten met mooie en lieve en bemoedigende woorden groeit bijna dagelijks. Echt, ik ben daar stil van. Heel hartelijk bedankt allemaal! En ik ben me bewust dat er ook heel veel mensen in eenzelfde schuitje zitten, die volkomen eenzaam hun strijd moeten strijden. Ik wens en bid hen toe dat er in hun omgeving mensen zullen opduiken die oog voor hen hebben. En dat ze al hun zorgen in Gods handen mogen (leren) leggen. Al moet ik zeggen dat ik ook daar dagelijks mee te worstelen heb. Want dingen loslaten is niet mijn sterkste kant. Zeker nu niet. En dat terwijl Zijn handen de beste plek is om al onze bekommernissen in te werpen!! We gaan Hem ter harte, dat heeft Hij Zelf gezegd en dat mogen we weten.  Dat betekent, bij alle tut- klusjes, dagelijks oefenen in werpen en vertrouwen. Ook dat. Bovenal dat.




Blogarchief